Morgunblaðið - 24.01.1973, Síða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 24. JANÚAR 1973
Hringt eftír midncetti
M.G.EBERHART
SAGAIM
— Það voru mín. En þeir eru
nú búnir að fá þau.
— Af hverju tóku þeir ekki
fingraför af þér?
— Það veit ég ekki, en lík-
lega hef ég verið í herberg-
in<u mínu og . . . ungi lögreglu-
þjónninn ekki séð mig. En það
er svo sem sair.a. Þeir hafa þá
ekki fundið byssuna.
— Mér vkanlega hafa þeir
ekkert f'.indið. Hann leit snöggt
í kringum sig í forstofunni og
hvísiaði: — Segðu lögreglunni
ekki frá því, að ég hafi hringt
tiil þin og gefið þér gjafir. Þeir
gætu látið sér detta eitt og ann-
að í hug. . .
— Ég veit það. Ég skal ekki
gera það. Cal var líka búinn að
vara mig við því.
— En vitanlega veiztu, að mér
var alvara með hvert orð, sem
ég sagði við þig i gær, rétt áður
en þú fórst?
Hann var bæði þreytulegur
og aðlaðandi sólbrennt andlit-
ið og breiðar herðarnar og
augnaráðið biðjandi. Hún hafði
næstum sagt: Já, auðvitað trúði
ég þér. En í sitað þess sagði
hún: — Vertu ekki að tala um
þetta núna, Pétur.
-— En ég þarfnast þín einmitt
núna! Elskarðu mig ekki leng-
ur Jenny?
— Jú, vitanlega geri ég það,
flýtti hún sér að segja. — Ég
hef aldrei hætt þvi. En við verð
um bara að bíða og vera viss i
þetta sinn.
— Ég hef verið viss. . .H&nn
þagnaði þegar Cal kom hlaup-
andi niður stigann.
Hann staðnæmdist hjá þeim
og var dálítið vandræðalegur.
-— Þið trúið þvi kannski ekki,
en hún er setzt að í herbergi
Fioru. Hefur lögreglan lokið við
að athuga það, Pétur?
— Já, líklega. Þeir tóku allar
þessar myndir. . . þarna um nótt
ina. Og þeir eru búnir að leita
hátt og lágt. Þeir hljóta að hafa
lokið sér af.
Cal strauk ennið, eins og við-
utan. Jenny hafði aldrei áður
séð hann verða orðlausan. Hún
heimtaði að sjá herbergi Fioru.
Ég sýndi henni það og hún svip
aðist um og sagði svo, að héma
ætlaði hún að vera. Hún fann
farangurinn sinn í gestaherberg
inu, og svo lét hún mig drasla
honum öllum inn i herbergi Fi-
oru, og svo fór hún að opna
gluggana og sagðisf mundu
finna línskápinn sjálif og það
seinasta, sem ég sá til hennar
var, að hún var að gægjast inn
í búningsherbergið og opna þar
alla skápa.
- Nú, jæja, það er allt í lagi
sagði Pétur. Skartgripir Fi-
oru eru allir í járnskápnum. Ó!
Hann leit fram hjá Jenny og
Cal og sagði: — Nú, þama er
Parenti aftur.
Og það stóð heima, Parenti
stóð í dyrunum og leit til þeirra.
— Jæja, við erum að fara, hr.
Vleedam, sagði hann. — Ég vildi
bara segja hr. Calendar og ung-
frú . . . frú Vleedam, að mér
þætti vænt um að þau vildu vera
hérna í nótt. Hér i húsinu.
— Sjálfsagt. Parenti var eitt-
hvað skrítinn á svipinn. — Til
hvers?
— Bara sem greiða við mig.
sagði Parenti, ísmeygilega.
— Auk þess er réttarhaldið í
fyrramálið. Ég hef líka beð-
ið ungfrú Blanche Fair að vera
hér um kyrrt. Þakka ykkur fyr-
ir. Hann sneri sér við og gekk
út um fordyrnar, og eftir andar-
tak heyrðu þau lögreglubílinn
fara af stað.
Cal sagði ekkert, en var
hugsi.
Pétur sagði: Það var gott. Ég
þyldi ekki að vera hér einn.
Jenny sagði: — Það er eins
gott að biðja Rósu um að
hafa til mat handa okkur öllum.
En hún þarf að fá ein-
hverja hjálp.
Þau fundu Rósu í eldhúsinu.
Blanche var þar fyrir, og gat
gert sér til um erindi Jennyar.
— Ég er búin að segja Rósu af
þessu, og hún heldur,
að hún komist yfir það hjálpar-
laust. En til hvers vill þessi mað
ur láta okkur vera hér kyrr. Ég
hef ekki einu sinni tannbursta
með mér.
Rósa spurði hikandi, hvort
kaldur kvöldverður gæti nægt.
Blanche lyfti augnabrúnunum,
en kinkaði kolli.
— Já, vitanlega er það nóg,
Rósa. Ég skal hjálpa þér.
— Já, vitanlega ratar þú
hérna um, sagði Blanche og gekk
út.
Henni fannst hálfundarlegt að
vera hér á ferli í eldhúsinu, sem
hún þekkti svo vel, en var þó
svo framandi í sinni núverandi
mynd. Jenny varð ósjálfrátt
hugsað til kvöldverðanna, sem
hún hafði útbúið handa Pétri, og
hann sat og hallaði sér aftur á
bak í eldhússtólnum með glas í
hendi og hló með henni. Oft
höfðu þau borðað við spilaborð
ið, sem þau settu fyrir framan
p ninn í bókastofunni, og
fleygðu bitum í Skipper, sem
hoppaði kring um þau með fram
lappirnar á lofti.
Henni duttu líka í hug, eins
og svo oft áður, allar helgarn-
ar þegar Blanche og Fiora höfðu
verið þarna, og gist annað hvort
hjá þeim eða hjá Art Furby, í
litla húsinu í mílu fjarlægð. Þá
hafði Jenny ekki haft neina hug-
mynd um fyrirætlanir Fioru.
Hún hafði enga hugmynd um eitt
eða neitt.
En hún vildi ekki hugsa um
þetta núna. Hún var að þvo kál
og Rósa var að ná í diska úr
búrinu, þegar Cal kom inn.
— Get ég nokkuð hjálpað?
— Nei, við erum búnar. Mig
langar til að sjá Skipper, Cal.
Cal fór með henni út um bak-
dyrnar. Þau voru á leiðinni eft-
ir stígnum að bilskúrnum
og garðyrkjumannshúsinu, þeg-
ar hann sagði lágt: — Parenti
vill ekki eiga neitt á hættu. Það
datt mér líka í hug. Hann skil-
ur eftir einn lögregluþjón hér í
nótt, og mig grunar, að sá hafi
skipanir um að hafa sérstaklega
auga með þér. Og ég þykist viss
um, að Parenti hafi trúað okkur
og þess vegna vilji hann hafa
okkur hérna. Hann vill ekki
stofna lífi þínu í neina hættu.
Parenti er góður maður.
Jenny sagði: — Það get-
ur ekkert komið fyrir mig héma.
En svo datt henni í hug, að
á ýmsu hafði nú gengið upp á
síðkastið.
Cal sagði: — Það er langt
fram að kvöldmat. Við skulum ná
í hundinn og ganga dálítið, áð-
ur en hann fer að rigna.
13. kafli.
Hundurinn heyrði þau koma.
Hann var inni í girðingu bak
við húsið og tók að gelta, er
hann heyrði fótatak þeirra á mal
arstígnum.
— Auðvitað man hann ekki eft
ir mér, sagði Jenny, en vonaði
samt að hann gerði það.
— Hann var nú bara hvolpur,
sagði Cal, sem vissi, hvað henni
bjó í huga og vildi búa hana
undir vonbrigðin.
En Skipper mundi eftir henni.
Hann snarstanzaði, þegar hún
kom að girðingunni og horfði
fast á hana með uppsperrt
eyru. Hann snuggaði, urraði og
gekk svo varlega til hennar.
Þegar hún nefndi nafn hans
stökk hann upp og tókst að
sleikja á henni hökuna.
Ungur maður kom upp stíginn
að baki þeim og bauð góðan
dag, kurteis, en þó öruggur með
sjálfan sig. Hann var dökkur yf
irlitum með sterklega handleggi
fram úr skyrtuermunum, í upp-
lituðum bláum gallabuxum og
horfði nú á þau eins og hikandi.
-— Við ætluðum að fara að
hleypa hundinum út, Victor,
sagði Cal.
— Það er allt í lagi, sagði
Victor. Hann virtist þekkja
Jenny, því að hann sagði: —
Það er rétt eins og hann þekki
ungfrú . . . ég á við frú Vleed-
am.
Svo hleypti hann Skipper út.
Jenny lagðist á hné og var næst
um rokin um koll fyrir bragðið
og fann tár í augum sér, þegar
hún faðmaði hundinn, sem gat
ekki leynt gleði sinni.
— Jæja, farðu ekki að gráta
yfir þessu, sagði Cal hégómlega
og brosti til hennar.
— Ég hef saknað hans svo
mikið. Jenny reis á fætur. — Er
það í lagi, að við tökum hann
með okkur? spurði hún Victor.
— Já, það held ég. En hleypið
þið honum bara ekki inn í hús-
ið. Frú Vleedam vill ekki . . .
æ! . . . Hann varð vandræða-
legur á svipinn. — Æ, ég
gleymdi . . .
— Við skulum skila honum aft
ur, sagði Cal, ákveðið. —
Komdu, Jenny.
Hundurinn hljóp í loftköstum
í kringum þau.
Þau gengu niður eftir vellin-
um og að sjógarðinum. Himininn
og sundið höfðu aftur fengið
sinn gráa lit, en nú óhugnan-
í þýðingu
Páts Skúlasonar.
lega stáigráan, og mávamir höm
uðust og rifust, því að nú var
fjara og rétti tíminn til skel-
fisksveiða. Jenny staðnæmd-
ist við garðinn og horfði heim
að húsinu. Gluggarnir í herbergi
Fioru voru opnir og gluggatjöld
in bærðust ekkert í logninu.
— Um hvað ertu að hugsa?
sagði Cal.
— Húsið er einhvern veginn
öðru vísi. Ekki eins og ég man
eftir þvi. Og samt er það auð-
vitað sama húsið.
Cal horfði á húsið, hugsi. —
Kannski ert þú bara orðin
breytt sagði hann hressiiega. —
Fólk breytist án þess að vita af
því sjálft.
— Og að mér sýnist húsið
öðruvísi þess vegna?
Cal yppti öxlum. — Fegurðin er
í auga sjáandans. Nú er ég far-
inn að tala eins og Blanche.
— Hún er nú þama. Og Art.
Þau gengu fram hjá sjógarð-
inum og létu eins og þau væru
ekki saman, enda þótt ekki væri
nema skref á milli þeirra. Ekki
töluðust þau við. Jenny sagði:
— Ég hélt alltaf, að þau væru
svo miklir vinir. Meira að segja
hélt ég, að . . . En mér hefur
sjálfsagt skjátlazt.
— Já, það héldu nú allir, sagði
Cal snöggt. — Þegar konan hans
féll frá, hélt ég, að þau ætluðu
að gera samband sitt löglegt.
— Ég held ekki, að neitt hafi
verið til að gera löglegt, sagði
Jenny dræmt.
Cal var sýnilega skemmt. —
Hvers vegna ekki?
— Blanche er ekki þannig
gerð, það er allt og sumt.
Cal sagði, hugsi: — Það er erf
itt að ímynda sér það. En hins
vegar hefði ég haldið, að
Blanche gæti gengið að ástar-
ævintýri á sama hátt og
hún gengur frá bréfi. Eða ég
ætti kannski heldur að segja:
lesið bréf fyrir, síðan hún hækk
aði svona í tigninni. Og það bréf
yrði ákveðið og metorðagjamt,
en varfærið.
Jenny hló. Þú átt við róman-
tískt, sagði hún háðslega.
velvakandi
Velvakandi svarar í sima
10100 frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
• „Maður, líttu þér nær“
Jónas Jónsson, Brekknakoti,
skrifar, en bréfið er nokkuð
stytt.
„Víða sést það og heyrist, að
mönnum, flokkum og þjóðum
ógni Og ofbjóði aðfarir Banda-
ríkjanna í Vietnam. og er
það eðlilegt. Það er því líkt,
að þama væru vitfirringar að
verki, og þá ekki síður þeir,
sem vestra sitja og stjóma að-
gerðum. Loftárásir til evðilegg
ingar lifi, gróðri og hvers kyns
verðmætum, verða að teljast
með verstu glæpaverkum gjör-
spilltrar veraldar.
En við verðum að fá sannar
fregnir frá báðum aðilum, ef
tveir eigast við, og ekki láta
sefjast af áróðri og pólitík.
Mun þessara atriða gætt. í sam
bandi við átökin í Vietnam?
Mjög hefur verið á orði haft,
að árásir séu gerðar á skóla og
sjúkrahús, svo og flóðgarða,
þar sem hundruð þúsunda búa
á lægra landi við dauð-
ans hættu ef garður bil-
ar. Þama, í stórborgum, eru
sjálfsagt hundruð, — og e.t.v.
þúsundir — í mörgum skólum
og sjúkrahúsum. Og þó er í
fréttum sagt, að lokinni 12
daga stórsókn Bandarikja-
manna í desember síðastliðnum,
að drepnir hafi verið rúmlega
1300 manns og álíka margir
slasaðir! Það er sannarlega
vel sloppið, ef sannar eru fyrri
frásagnir um árásarþunga.
Og hvemig eru aðfarir þeirra
norðanmanna í S.-Víetnam? Lít
ið er frá þeim sagt, enda neita
þeir alveg, að nokkrir ner-
menn frá þeim séu þar syðra,
og neita jafnvel að taka við
100 stríðsföngum, sem þeir
sunnanmenn vilja skilja!
Á s.l. vori hafði Nixon lil-
kynnt mikla og reglubundná
fækkun Bandaríkjahermanna í
Víetnam, með ákveðinni stefnu
að friði. En þá hófu þeir norð-
anmenn stórfellda sókn suður
yfir hlutlausa beltið! Hvað
gerðist þá í S.—Víetnam? Var
nokkuð mikið um það talað á
okkar landi? En ákvörð-
un Nixons um fækkun varð nú
öllu erfiðari í framkvæmd, og
dró mjög úr friðarlíkum. Og á
hinn bóginn kemur svo þessi
mikla sprengjuárás Nixons nú
í des., einmitt, þegar alheimur
vænti friðar, alveg á næstunni!
Já, eru ekki aðfarimar fráleit
ar á báða bóga. og þarna, í báð
um tilvikum verið að reyna að
styrkja sína aðstöðu við samn-
ingaborðið?
• Stóridóntur smáþjóðar
í f jarlægð
En Islendingar eru of fljót-
ir til að kveða upp „stóradóm".
Og sumir áfellast svo Bandarik
in í heild eftir vafasömum frétt
um, og telja fráleitt, að þetta
sé vinaþjóð Islendinga, segja
jafnvel I fjölmiðlum, að engin
þjóð hafi reynzt Islendingum
verr! En hér er ekki við „þjóð-
ina“ að sakast, og hún hefur
oft gert vel við okkur, og er
þvi eðlilega talin vinaþjóð okk
ar, þótt við finnum og viður-
kennum, að ráðamenn hennar,
sumir, virðast búa yfir mikilli
grimmd, eða takmarkaðri dóm-
greind.
En lítum okkur nær. 1 okk-
ar hugþekka, litla írlandi virð
ist grimmdin og fávizkan í bar-
áttunni líka i hámarki, eins og
eystra. Sem dæmi má taka, þeg-
ar öflugri sprengju er kastað
inn í sal, fullan af saklausu
fólki, eða þar sem fólk er vak-
ið upp í heimahúsum, dregið út,
pyntað og drepið! En þar er
pólitíkin okkur ekki jafnklár,
svo að við látum það alveg af-
skiptalaust!
Og hjá okkur sjálfum, er þar
nokkuð að? Áfengi og eiturlyf
eru flutt inn í landið, viljandi
og óviljandi, og látið í té, m.a.
bömum og unglingum! Og þar
eru enn hættulegri sprengjur á
ferð, en þær, sem féllu í Víet-
nam!
• Safnið fé til varnar
versta óvini þjóðarinnar
Fyrir skömmu safnaðist i Há-
skólabíói mikill fjöldi fólks,
sem með orðum og fégjöfum
vildi bæta hag N.—Víetnama.
Það skai ekki lastað. En ætti
ekki enn frekar þessi stóri sal
ur að fyllast af Islendingum af
öllum flokkum og stéttum,
fólki, sem af eldheitum áhuga
og með sterkum rökum réðist
gegn þessum eiturlyfjum í okk
ar litla þjóðfélagi? Og ætti þar
ekki að safnast margföld upp-
hæðin, sem send var til Víet-
nam, og þeirri fúlgu varið til
varnar þessum verstu fjendum
þjóðar okkar nú?
En þetta láta flestir sig litlu
skipta, þótt þeir hópist, hrópi
og glápi út i heim! „Maður,
líttu þér nær". Hér er lífsnauð
syn þjóðinni að hafizt sé
handa, safnað liði, og hendur
látnar standa fram úr ermum, í
baráttunni við mesta vandann
— verstu fjendurna!
Sektir við sönnuðum brotum
í sambandi við áfengi og eitur-
lyf, ættu að hundraðfaldast —
í sumum tilvikum. Engum
ætti lengur að sýnast þar lík-
legur gróðavegur, þótt samvizk
an væri sofandi og bannaði
ekki öll slík viðskipti.
Brekknakoti. 12. jan. 1973.
Jónas Jónsson".
• Hver safnar brúðuin?
Bréf hefur borizt frá írskri
kennslukonu, sem safnar brúð-
um frá ýmsum þjóðlöndum. Hún
segir, að sér hafi ekki tekizt
að ná í íslenzka brúðu á þjóð-
búningi.
Brid Cassidy, en svo heitir
konan, vill þess vegna komast
í samband við íslenzkan brúðu
safnara, sem sendi henni brúðu
og fengi í staðinn eina á írsk-
um búningi.
Hafi einhver áhuga, þá er
nafn og heimilisfang:
Brid Cassidy,
„Shenandoáh",
14, Ardross Avenue,
Carrickmackross,
Co. Monaghan,
Ireland.