Morgunblaðið - 18.07.1973, Síða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 18. JÚLÍ 1973
SAI B Al N Anne Piper: 1 Snemma í háttrinn
t "
Hann sagði að ég væri ekki
annað en sníkjudýr. Hvernig get
ur hann sagt annað eins — eins
og ég geri margt fyrir hann.
Hjálpa honum með bækumar
hans og kem honum til að
hlæja! Þetta er skammarlegt og
ég er góður með að fara bara!
— Gerðu það ekki Jósep. Hann
mundi taka sér það svo nærri.
Hugsaðu þér bara hvernig hann
var seinast — alltaf skítfuUur!
Ég er alveg viss um að hann
reiðir sig alfarið á þig, og væri
edns og vankakind án þin. Hann
hl'ýtur að vera svona af því að,
söguhetjan hans er eitthvað ó-
þæg við hann.
— Kannski er það þess vegna,
Jenny. Hann settisit upp á borð-
ið. Hann er mjög duttlungafull-
ur, finnst þér ekki? Un líklega
eru alllr listamenn svona.
— Ég bjó einu sinni með mál-
ara og hann var alltaf að þjóta
upp.
— Gerðirðu það, elskan? Var
það ekki hálf-ósiðlegt þegar þú
áttir ágætan eiginmann og alit
það? En blessuð farðu varlega
með kragann á náttjakkanum
mínum, hann er farinn a3 trosna,
og Jaspar segir, að ég fái ekki
nýjan fyrr en ritlaunin koma.
— Gerirðu þér ljóst, Jósep, að
á þriðjudaginn eru tvö ár síðan
ég kom hingað?
— Nei, elskan. Er það virki-
lega? Og þú hefur ekki breytzt
nokkum skapaðan hlut. En það
hefur Jaspar, hann er farinn að
fitna Finnst þér ég vera farinn
að fitna nokkurs staðar?
— Jæja . . . enginn gæti nú
kallað þig horaðan, enda engin
furða annað eins og þú étur og
drekkur héma.
— Farðu varlega . . . nú ferðu
bráðum að kalla mig snikjudýr,
og þá verð ég alvarlega vondur.
Alveg bádvondur. Hvað fáum við
um hádegið?
— Flesk. Vertu nú vænn og
hengdu þennan þvott upp fyrir
mig, þú ert dálítið fyrir mér,
héma uppi á borðinu.
— Sjálfsagt. Hann stanzaði við
dyrnar. — Jenny, finnst þér
honum Jaspar muni þykja veru-
lega vænt um mig.
— Auðvitað þykir honum það,
annars mundi hann ekki hafa
þolað þig svona lengi. Komdu
með fáeinar baunir með flesk-
inu, þegar þú kemur aftur.
— Það er naumast þú snattar
mér.
— Þá fitnarðu ekki eins mikið.
Ég tók að hugsa um það æ
meira að fara að breyta eitt-
hvað til. Hvað var að gerast
annarsstaðar í Frakklandá? Ég
hafði aldrei farið neiitt lemgra en
til Avignon. Nú gat ég bablað
talsvert i frönsku, sem ég hafði
að mestu lært á markaðstorgimu.
Ég vildi nú ferðast eitthvað og
sjá til, hvað sú kunnátta dygði
mér. Júnimánuður er eitthvað
óróandi, eða svo hefur mér
reynzt. Ég fór til Jaspars.
Hann sat imn í svefnherberg-
inu sinu og glápti út um glugg-
ann.
— Ég er hrædd um, að ég sé
á förum, Jaspdr.
Hann snarsneri sér við.
— Já, en hvers vegna, góða
min? Ég hélt að þú kynnir svo
vel við þig héma. Hefur
Jósep verið dónalegur við þig?
Ég væri meira að segja til með
að borga þér svolítið kaup, af
því að þú hefur reynzt svo dug-
leg.
— Það er hvorki vegna vimnu
né peninga, eða Jóseps. Ég vil
bara breyta til.
— Jæja, taktu þér þá langt
frí, elskan — ég skal gefa þér
tiu pund og þá getur þér liðið
vel í heilan mánuð, og svo kem-
urðu aftur. Það er tími tii kom-
inn, að þú fáir svolitið frí. Og
sannast að segja þarf ég sjálfur
tid Englands.
Ég hló með sjálfri mér að öll-
um þeim auðæfum, sem nú voru
orðin saman komin í bankareikn-
ingnum mínum, sem hafði varla
verið snertur.
— Því miður, Jaspar, ég vil
hvorki fá tíu pund né frí, heldur
vil ég bara fara.
— Nú jæja, eí þú vilt það,
elskan, þá er ekki meira um það
að ræða, en ef þér snýst hugur,
þá ertu velkomin hingað næsta
vetur.
— Æ, þetta er skammarlegt,
sagði Jósep. — Mikið sakna ég
þín. Við höfum skemmt okkur
svo vel þegar Jaspar hefur verið
að vinna — og það er hann oft.
Það verður þögult og dauft þegar
þú ert farim.
Þeir fylgdu mér báðir á stöð-
ina og báðir kysstu mig að skiln
aði — hvor á sína kinn. Þeir
veifuðu meðan sást til mín og
héldu hvor um axlirnar á öðrum.
Ég hallaði mér aftur i sætinu
og andvarpaði. Maðurinn á móti
mér brosti og bauð mér eimtakið
sitt af TIMES.
7 kafli.
HR. JONES.
Eftir að hafa dvalið tvö ár í
staðinn fyrir tvær nætur í Aix,
kom ég til Cannes. Fötin í kofort-
inu mínu voru nú komin aftur
úr allri tízku og hárið og hend-
urnar til skammar. Mér fannst ég
vera álfaprinsessa, sem hefði
sofið yfir siig.
Ég leigði mér skrautibúð í
Mediterranean og tók að laga
mig til, — eða öllu heldur lét
aðra gera það. Ég tók aftur upp
aðalstitilinn, og kallaði til min
fegrunarsérfræðinga, handsnyrt-
imgairkonur, fótsnyrtingarkonur,
hárgreiðslukonur og nuddkonur.
Snyrtilegir litlir menn og vel-
búnar konur voru á ferð og
fiugi kring um mig að uppfylla
mínnstu óskir minar, laga á mér
úfna hárið, skella í góm yfir
grófu höndunum á mér, nudda
fegurð í kimmaimar á mér, meðan
ég lá eins og klessa á silkisófa.
Rauð- og hvítröndótt sóltjöld-
in héngu niður yfir einkasval-
irnar mínar, gluggamir stóðu
opnir til þess að reyna að hleypa
inn hafgolunni. Ég hallaði mér
aftur og andaði að mér rósa-
iilminum.
— Ef yðar náð þarf einhver
ný föt, gæti ég fengið hingað
hóp af sýningarstúlkum.
— Já, endilega. Ég var hrifin
af þessari hugmynd og Victor
safnaði saman heilum kvenna-
hópi, klæddum nýjustu tízku, af
öliu hugsanlegu tagi, yzt sem
mnst. Vitanlega voru allar stúlk
umar franskar, dökkhærðar og
með rjómagult hörund, svo að ég
varð að hugsa mig vandlega um,
hvernig fötin mundu fara við
minn Mtarhátt. Ég pantaði mér
svo einhver ósköp af fötum og
iá svo í rúminu í heila viku.
Ég svaf rétt eins og ég hefði
aldrei sofið fyrr á ævinni. Ég
hristi af mér endurminninguna
um þvotta og matarmall. Ég sökk
niður í eitthvað hlýtt, gull-
ið stöðuvatn iðjuleysis, vaknaði
svo um tetímann á sjöunda degi
og þá leið mér eins oig barni, sem
er að byrja sumarfriið sitt.
Ég þaut fram úr og tók í
bjöMustrenginn úr sMki. Þeman
og UtiM drengur komu þjótandi
inn.
— Enskt te og bað! Ég þaut
í þýáingu
Fbls Skúlasonar.
út að glugga. Úti fyrir var sið-
degiskyrrðin og í fjörusandinum
sáust marglitar sólhlífar, panama
hattar, sólgleraugu og sólbleikt
hár í öMum litum.
Ég ákvað að koma fram i
fyrsta sinn með sóMilif. Ég hafði
keypt mér eina svarta með hvítu
siikifóðri, sem átti vel við hvítan
si'Ikikjól með svörtum rósum á.
Ég klæddi mig vandlega og asa-
liaust, og það gladdi miig að heyra
aðdáunarandvörp þegar ég gekk
gegnum forsalinn. Dökkrjóður
ofursti varð höndunum seiinni til
að opna dyrnar fyriir mig. Ég
svaraði honum með veiku brosi,
og beindi veisköpuðum fótum
minurn út á gangbrautiua.
Ég leit ekki á neinn, en ég sé
vel og tók vel eftir þvi, að
margir ungir, sólbrenndiir menn
höfðu tekið eftir mér. Ég heyrði
meira að segja einn þeirra segja:
— Heyrðu, kaM minn, hver er
þessl laglega unga ekkja?
Skyldi mér vera óhætt að láta
vasaklútinn minn detta? hugsaði
ég. Málið var leyst fyrir miig,
áður en varði. Stór hundur kom
hlaupandi aftan að mér, vingjarn
legur hundur, en var næstum
búinn að velta mér um kollL
Hann hljóp vingjamlega alveg
TIGER
KHRBBa
Skœri nýkomin
hægri- og vinstrihandar.
Verzlunin Brynja
Laugavegi 29 - simi 24320.
velvakandi
Velvakandi svarar í síma
10100 frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
0 „Hraðbrautin“
„Velvakandi góður!
Mig langar tM að þakka grein-
ina, sem birtist í Lesbók Mbl.
sl. sunnudag, þar sem talað var
um „hraðbrautina“ tM Hafnar-
fjarðar. Það voru sannarlega
orð í tima töluð.
En var þetta ekki bara háð
hjá ykkur að kaMa þetta „hrað-
braut“? Ég ek þessa leið til
vinnu tvisvar á dag, inn í
Reykjavík, (þ. e. a. s. Skúla-
götu). Ég vinn frá kl. 9.00 til
kl. 17.00, og ég verð að leggja
af stað um kl. 8.30 til að vera
nokkum veginn viss um að vera
komin 1 tæka tíð.
Það er vægast sagt ömurlegt
að þurfa að aka á eftir skurð-
gröfu eða jeppa með kerru, fuM
fermdum, stórum vörubílum og
alls konar farartækjum, sem
aka með um það bil 30—40 km
hraða á klukkustund. En satt
er það, einhvers staðar verða
vondir að vera, svo meðan
„hraðbrautin“ er ekkii betri en
þetta, þá er bara að taka á
þolinmæðinni, gagnvart þess-
um þungaflutningatækjum.
f 60—80 km hraði
æskilegur
Þolinmæðin þrautir vinnur aM
ar er sagt, en mér virðist hún
ekki vinna þá þraut að koma
„lesitarstjórunum“ í skilning
um það, að þeir séu ekki að aka
eftir afleggjara heSim að sveita-
bæ. Ótalin skipti hefi ég lent í
þvi að vera ein af þesstim óþol
inmóðu fyrir aftan einhvern
bjána, sem heldur að hann hafi
tekið Hafnarfjarðarliraðbraut-
toa á leigu, meðah hann er að
mjaka ökutæki Sínu áfram í
öðrum gír. Ég ök fram úr eto-
um í gær, sem hafði ekið á 50
km hraða meira en hálfa leið
til Reykjavíkur. Hann varð ofsa
reiður, lagðiist á flautuna og
skók að mér hnefann. Er ég
h-afði sloppið fram fyrir hann,
sá ég í spegltoum að hann hafði
faart sig einis nálægt vegar-
miðju og hægt var.
En þetta og önnur svipuð ait-
vik á „hraðbrauttoni“ eru vist
öMum kunn, sem um hana aka.
Þennan veg þyrfti að vera
hægt að aka á 60—80 km hraða,
stanzlaust tll Reykjavíkur, ef
ástandið ætti að vera þolanlegt.
Þakka birttoguna.
Ökukona (á góðum bíl)
þess má geta, að leyfður há-
markshraði á leiðinni milli
Reykjavikur og Hafnarfjarðar
er hvergi meiri en 60 km á
klukkustund.
0 Verzlað með tómar
flöskur
Ingibjörg Jimsdóttir, Meistara
vöMum 29, skrifar um fram-
komu gagnvart bömum í verzl
unum. Hún á drenig, sem fór í
búð tU þess að kaupa sér gos-
drykikj arflösk u. Gareitt var fyr-
ir glerið og innihaldið í beto-
hörðum pentogum, eins og lög
gera ráð fyrir. Nokkru seinna
kom drengurton aftur í búðina
til að skila tómu flöskunni og
fá pendngama til baka, en fékk
neitun. Hann gæti tekið sæl-
gæti eða eitthvað annað en
pentaga út á andvirði flöskunn
ar.
Við þessa afgreiðslu sætta
Ingibjörg og sonur hennar siig
að vonum ekki við.
Ennfremur segir Ingibjörg í
bréfi sínu: „Það er hart, að
ekki sé umnt að senda míu ára
dreng í búðir, án þess að þurfa
að hafa áhyggjur af þvi, hvort
hann fái rébt til baka.“ Og: „Er
ekki nauðsymlegt, að ölgerðir
banni sjoppum, eins og þessari
að selja gosdrykki og rífast,
þegar að er fundið, ef gler er
ekki keypt aftur fyrir sama
verð og þau voaru seld á? Ég er
reiöubúin, hvenær sem er, að
standa fyrir þessu máli gagn-
vart öigerðumum, og nefna auk
þess nafn sjoppunnar, sem um
er rætt, auk fleiiri staða, þar
sem um svipaða afgrelðslu er
að ræða.“
Til leigu
2ja herb. íbúð í kjallara í Hlíðunum.
Tilboð sendist afgr. Mbl. merkt: ,,8487“.