Morgunblaðið - 03.08.1973, Síða 7

MORGUNBLAÐIÐ — FÖSTUDAGUR 3. ÁGÚST 1973
7
Bridge
Bandarístou spjlararnitr Stevem
Altmam og Alan Sontag sig'ruðu
i aiiþjóðlegri tviimenningskfíppni,
sem hiaiditn vax á vegum London
Surnday Tirnes. Hér ler á eftár
spiO. frá þessari keppni:
Noirður
S: K-10-8-5-3-2
M: G-7-2
T: —
L: D 9 7 3
Vestox Araster
S: G-9-6-4 S: D-7
M: K-8 6-3 M: 10 9 5-4
T: Á 4-3 T: D-8-6-2
L: 10-6 L: G 8 -2
SHiðimr
S: Á
M: Á-D
T: K-G-10-9-7-5
L,: Á-K-5-4
Þeir Altxnan og Sonfag sögðu
pMvmg:
Suður Norður
1 lauf 1 spað-i
2 t.i'gJar 2 hjörtu
3 Jauf 3 spaðar
3 grönd 4 Jiauf
6 J®uf Fasis
Vestur lét út spaða 4, sagn-
h/afi drap með ási og sá strax
að skiptust iaufim 3-2 mi'Jii and-
Sfæ&iingann-a, þá hefði hann efni
á -að gefa sJag á tí-gui. Hann
ákvað því að haigia úrspiJiinu sa-m
kvæmt þessu og Jét n-æst. út tíg-
ul kóng. Vestur drap með ási,
trompað viar í borðí og niæst tók
sa-gnh-afi drottninigu og kóng i
laiufi, síðam var tiguJl trompaður
með laufa 9 og spaða kóngur
tekinn og hjarta drottn-jmg 1-átim
hieima. Síðan átti sagnhafi af-
ganginn að umdanskiJncnni tígui
drottmiingu og vanm þar með
slemmuna.
|iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiii!iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiii|||
smJCvarnincvr
!llll!lllllllllllllll!lllllllllll!llllllllllllll!lllllllllll!lll!lllllllll!lllllllllllllll!llllllll!l!llllllllllllli
— Mér JSður aJJtal iJlla nótt-
ina áður en ég fier í ferðalaig.
— Hvers vegna ferðu þá ekki
eitnum degi fyrr af stað?
— Eruö þér ánáegðir með nýju
rottugildruna, sem þér keyptuð
hjá mér í gær. — Já, hún er
ágæt. Ég fann tvær mottur stein
dauðar við hana í morgun. Þœr
drápust úr hlátri, þegar þær sáu
bana.
Hún: — Hvað á það að þýða
®ð segja vini þinum að ég sé
hæði -heyrnarJau-s og vitiau-s?
— Ég sagði aMrei -að þú værir
iheyrnarJaus.
Presturinn k«m í heimsókn og
var að segja sögu.r. LitiMi jstú-lku,
setm hluistaði á, famnst þeer heidur
óta-'ötegar, sneri sér að pabba
isSnum og sagði: —Heyrðu pabbi,
eru þetta sannar sögur eð® er
hann bar® að prédika?
Ritstjórinn: — Hafið þérsamið
þe-ssi kvæði?
SkáJdið: — Já. — öl? — Já.
Ritsljórinm: — GJeður mig að
kynnast yður Jónet® HaJll-
grimsison, en sancnast að segja
héJt ég að þér væruð dáimm fyrir
Jiönigu síðan.
Kennarinn: — Vi'JjiC þéx nefna
tvö fomöfn.
Nem-andimn: — Hver, ég?
Það var bankað hæglátJega &
ú'tidymar. Frúin fór t'iil dyra og
íyrir utan vair betlari. — Kæra
frú, sagði hann. Ég heif misst
ánman fótinn. — Hann er ekki
hérna, sa-gði frúin og skellti hurð-
inni.
Garðyrkjumaðuricnn: — Þetta er
t'óbaks'pflanta.
Gömul kona: -— Nei, hvað það er
g-atman. Og hvað er iangt þengað
til vindlarnir eru fuUiþro-sikaði.r?
DAGBÓK
BARMMA..
EYRÚN
verður andvaka
Eftlr Frances Burnett
heyrðist ekkert til he'nnar, þegar hún læddist berfætt
upp stigann og niður aftux. En augu hennar voru rök,
þegar hún rétti mnbrotsþjófnum skartgripaskrínið.
„Pa-bbi gaf mér úrið og mamnB gáf mér nistið,“ hvísl-
aði hún grátklökk, „og amma átti perlurnar, en amma
er á himnum.“
Það var ekki auðvelt að geta sér þess til, hvað inn-
brotsþjófurinn hugsaði. Hann var skrýtnari en nokkru
sinni fyrr. Má vera, að hann hatfi ekki verið jaín slæm-
ur og surnir inínbrotsþj'óíar eru o-g blygðazt sín fyrir
að ta-ka skartgripi lítillar stelpu, sem þótti vænna um
aðra en sjálfa sig. En hann snerti ekkert af því,_ sem
pabbi bennar átti og satt að se-gja fór hann fljótlega.
Hann kvartaði dálítið, þe-gar hann leit inn í setustofuna
og talaði um fólk, sem ekkert tillit tæki til manns og
hefði ekkert léttmeti, sem hann gæti borið með sér en
ætlaðist til þess .að hann, rogaðist í burtu með sjötíu
og fimm punda bronzklukkur eða marmarastyttur. Ey-
rúnu þótti leitt a-ð sjá, bvað hann var reiður, en hún
skiidi hann ekki til hhtar.
Svo fór hann í eidhúsið og þar íékk hann sér kalda
kjötköku og fannst hún víst góð, því að hann hellti víni
í mál. Eyrúnu blöskraði. Plún hafði aldrei fyrr séð nokk-
urn mann drekka svona mikið í einu.
„Skál, litla mín,“ sagði hacnn. „Skál og gangi þér vel
í lífinu. Megiiðu verða skrautgripur í þinni stétt og
mömmu þinni og pabba til svaka sóma.“
Hann ballaði höfðinu aftur á bak og teygði dreggj-
arnar og það var hvorki meira né minn-a en ókurteisi.
Svo tók hann upp silfrið og alla skartgripina og Ey-
rúnu skildist, að hann væii á förum. Hún reis upp af
stólnum í eldhúsinu.
FRRM+fRLBSSflEjflN
„Ætlarðu út um giuggann?“ spurði hún.
„Já, litla mín,“ sagði hann glottandi. „Ég er orðinm
vanur því að ferðast út og inn um glugga. Ég vil heldux
fara um glugga en nota dyr.“
„Vertu þá blessaður sæll,“ sagði hún og rétti honum
höndina kurteislega. „Og ég þakka þér kærle-ga fyrir,
berra minn.“
Henni fannst kurteisi að segja þetta, þó að hann hefði
lent á villigötum og væri orðinn innbrotsþjófux.
Hann tók vingjarnlega í höndina á henni, hristi hana
kröftugk-ga og hneigði sig líka.
„Ekkert að þakka, litla mín,“ sagði hann. „Ég segi nú
bara, að ég bef aldrei fyrirhitt skrýtnari og betur upp-
alda stelpu, svei mér þá.“
Eyrún vissi ekki, að hann var að gera að gamni sínu
og henni fannst hann koma fram eins og sannar heið-
ursmaður og hún var viss um, að hann hefði verið reglu
lega góður maður, ef hann hefði fengið rétta menntun
og alizt upp á viðunandi heimili.
Það var bráðskemmtilegt að sjá hvað hann var lip-
ur, þegar hann smeygði sér út um gluggann og stóð Ey-
rún ein eftir í myrkrinu, því að hann hafi tekið 1 jós-
kerið með sér.
Hún fikxaði sig út úx stofunni og að stiganum og nú
fyrst var henni kalt og hún var máttlaus og leið háif-
illa. Hún var meira hráedd núna, en hún hafði verið á
meðan innbrotsþj ófurinn var í húsinu.
„Hann hefði kannski myrt mig, ef hann hefði verið
vondur innbrotsþjófur,“ sagði hún við sjáifa sig, og það
fór hrollur um hana. „Ég er fegin, að hann lét það
ógert, því að mamma hefði orðið mjög leið og pappi iíka,
þegar hann kæmi heim og frétti það. Já, þetta var reglu
lega góður inn-brotsþjófur, þó að hann taiaði skringi-
lega og vildi heldur fara út um gluggann en dyrnar.
Það hlýtur að vera undarlegt að fara inn í annarra
manna hús og nota alltaf gluggana. Ég held, að ég vildi
frekar hringja bjöllunni, en það getur hann víst ekki.
Þá myndu allir vakna og enginn hleypa honum inn. Ég
er fegin, að hann lét allt dótið hans pabba í friði og líka
munina hennar mömmu, því að þeim þvkir báðum svo
vænt um sitt. Það var fallega gert af honum að taka
SMÁFÓEK
PEANUTS
Her real name was
Porothy Fledermaus.
Tlius, she was
frequently referred to
as “Pee Fledermaus.”
Hið rétta nafm tuemma,r var En a-Uir vinir hemna-r köll- Þe«s vegna var hún oft Bðööö!
TorthiJduir BermhöfL uðu ha.na Torfu. ItöMuð „Bernhöft«torfa'‘.
FFRDTNAND