Morgunblaðið - 04.08.1973, Síða 28

28
MORGIJNBLAÐIÐ — LAUGARDAGUR 4. ÁGÚST 1973
CAf^A IV1 Anne Piper:
Snemma í háttinn
um hann Davið. Þú skalt fara
alveg róleg til hennar mömmu
þinnar.
— Mikið ertu væn. Ekki veit
ég, hvernig ég á að þakka þér.
Hérna er skömmtunarseðillinn
hans. Þú verður svo að gera
okkur reikning fyrir því sem þú
leggur út.
— Kannski væri betra að ég
fengi lykil að húsinu?
— Já auðvitað. Héma er lyk-
illinn minn. Ég verð að hlaupa
upp og búá mig út. Ég ætla að
reyna að ná í 12. 05 -lestina.
— Já komdu þér bara af stað,
sagði ég kát. — Og svo kem ég
seinna og sé um hádegismatinn
hans Davíðs.
Ég gekk heim til mín syngj-
andi. En svo dró ég niður í mér
og raulaði bara, af því að
ég mundi, hvað Davíð var við-
kvæmur fyrir hávaða.
Fimm mínútum seinna var
hrimigit. Það var Penelópa.
— Héma er matarskráin hans
Davíðs, sagði hún — Afsakaðu,
að ég gleymdi að fá þér hana.
Hún rétti mér pappaspjald, heilt
fet á lengd, með hanka til þess
að hengja það upp. Ég athugaði
það.
— Hjálpi mér, sagði ég. —
Þetta virðist vera býsna flókið.
— Nei, það er það í raun-
inni ekki. Ég er alveg viss um
að þú finnur fljótt út úr því.
en ég verð að þjóta. Þakka
þér afskaplega vel fyrir. Og
hún var farin.
Ég hengdi matskrána upp
yf,iE gasvélinni í eldhúsinu. —
Frú Higgins, sagði ég. — Ég
vona að þér sé sama um það,
en frúin hérna í næsta húsi
vill að við hugsum um manninn
sinn meðan hún er í burtu.
Heldurðu að þú getir matreitt
fyrir tvo í staðinn fyrir einn
og skroppið þangað á morgn-
ana til að taka tH hjá honum
og búa um hann?
— Sjálfsagt yðar náð. Og það
verður gaman fyrir yður að
hafa einhvern félagsskap.
— Það datt mér sinmitt í hug,
sagði ég. — Það er ætlazt til
að hann éti allt sem stendur
vinstra megin á spjaldinu, en
ekki það sem stendur hægra
megisn. Ég ætti eiginlega að éta
það sama og hann svo sem tH
hægðarauka. En leiðinlegt verð-
ur það.
Klukkan eitt hleypti ég sjálfri
mér inn í hús Davíðs og barði
á vinnustofudyrnar.
— Kom inn sagði hann og
var önugur.
— Vertu ekki svona önugur,
sagði ég. — Ég kom bara tU
að segja að hádegisverðurinn
er tilbúinn. Mér fannst það þægi
iegra ef við borðuðum heima hjá
mér, af þvi að hún frú Higgins
matreiðir fyrir mig.
— Já, já, auðvitað strax?
— Já, strax. Ég hélt hurð-
inni opinni og beið eftir honum.
— Þetta er fallega gert af
þér, mundi hann eftir að segja
um leið og hann tók saman
blöðin sín, tók eitt upp, sem
hafði dottið á gólfið, og lokaði
sjálfblekungnum sínum. Hann
tók upp litla vasagreiðu og
greiddi hárið aftur, en það datt
strax fram aftur.
— Jæja, þetta virðist vera
góður matur, sagði ég brosandí
við hann, þegar við komum að
matborðinu. Hann samþykkti
það, en eitthvað dræmt.
Kannski viltu siður tala neitt
við matborðið?
— Við Penelópa lesum venju-
lega.
— Þá verðurðu að koma með
bókina þína í kvöid. Ég er viss
um að þér dygði ekkert af min-
um bókum.
— Nei líklega ekki. Hann
gerði sér hroH og bætti við:
— Hvað hefurðu eiginlega
fyrir stafni allan daginn?
— Ég? Ég ligg í rúminu mest-
allan morguninn, svo fer ég í
búðir og eins og þú veizt þá
syng ég og vinn í matstofunni
annað hvert kvöld. Og svo kaupi
ég mér oft föt, og það tekur
sinn tíma.
— Það hiýtur það að gera.
Ég tek eftir þvi, að þú átt
mikið af fallegum fötum.
Gott þá tekur hann að minnsta
kosti svolítlð eftir mér. Þetta fer
að mjakast í áttina.
— Og þú eyðir öllum deginum
í að lesa sagnfræði og halda
fyrirlestra. Skemmtirðu þér aldr
ei neitt?
— Skemmti mér? át hann eftir.
— Jú, við Penelópa förum stund-
um á hljómleika.
— En aidrei í leiklhús? Eða
bíó? Ekkert af léttara taginu?
— Lífið er of stutt til þess
að eyða því í svoleiðis vitleysu.
Hann gerði harða hríð að svamp-
búðingnum.
•— Mér finnst nú lífið of stutt
fyrir þína vitleysu. Hvaða gagn
heldurðu að það geri nokkrum
manni að Hggja í bókum og vera
fúll ailan daginn?
Hann varð steinhissa á svipinn.
— Þú efast þó vonandi ekki um,
að þekkingin sé nytsöm?
— Jú, einmitt. Að minnsta
kosti kemst ég prýðHega af án
hennar og það gætu sjálfsagt all
ir aðrir engu að síður.
— Það þýðir vist ekki mikið
að rökræða við þig.
— Nei liklega ekki. Fáðu þér
ost.
— Þakka þér fyrir.
Samtalið dó út.
— Við skulum drekka kaffið
inni í setustofu, sagði ég. Við
settumst á legubekkinn. Hániá
færði sig ofurlítið frá mér, rétt
eins og hann þyldi ekki Chanel
ilmvatnið mitt.
— Svart eða með mjólk?
— Svart og með tveim skeið-
um af sykri, þakka þér fyrir.
Ég veit ekki hvort þetta borgar
sig, hugsaði ég, það er að minnsta
kosti aUt á brattann. Það er
verst að hann skuH vera svona
laglegur. Það er skömm, að hann
skuli aldrei nota sér þetta and-
lit sitt til annars en að éta og
lesa með þvi.
Davíð stóð úpp. — Ég verð að
fara eitthvað að gera. Hvenær
viltu að ég komi í kvöldmatinn?
— Ég fer ekki í matstofuna
í kvöld. Gæti hálfátta verið gott?
— Já, hálfátta. Þakka þér fyr-
ir matinn. Hann flýtti sér út.
Ég horfði fram á öll leiðind-
in, það sem eftir væri dagsins,
á gráan himininn og velti því
fyrir mér, hvenær loftárásimar
mundu byrja.
Og þær byrjuðu snemma, um
ktukkan hálfsjö. Ég hitaði upp
eina af ketkökunum hennar frú
Higgins og fór með hana í ná-
grannahúsið.
— Ég kom með matinn hingað,
Mér datt í hug, að við gætum
borðað niðri í kjalara hjá þér.
Ég kann að þurfa að fara í
byrgið seinna.
En seinna féllu sprengjurnar
svo þétt að ég hætti við það.
Það voru tveir strástólar í eld-
húsinu hjá þeim og miðstöðvar-
ofn eins og hjá mér, sem hægt
var að opna, svo að við hituð-
um okkur á fótunum og Davíð
varð næstum eins og manneskja.
— Það er skrýtið, sagði hann,
— en ég er hvað hræddastur við
sírenurnar, en þegar sjálf loft-
árásin er hafin, tek ég það ekki
likt þvi elns nærri mér. Hann
haHaði stólnum upp á aftur-
lappimar og lagði fæturna á
vatnsrörið.
— Mér er nú ekki sama um
neitt af því, sagði ég. — Ég er
jafn hrædd aHan tímann sem það
stendur yfir.
— Hvers vegna í dauðanum
flyturðu ekki'burt úr borginni?
— Ég veit það ekki, þó ég
spyrji sjálfa mig oft um það.
Héma á ég heima og er ein-
hvem veginn bundin húsinu. Og
það er fyrsti staðurinn, sem Jack
mundi koma á ef hann kæmi til
landsins. En þetta sagði ég ekki
upphátt.
í þýáingu
Páls Skúlasonar.
— Hvað gerðirðu fyrir stríð?
— Ég var gift öðru hverju og
ferðaðist tllsvert. Hann leit ein-
kenndlega á mig.
— Mér virðist eftir því sem
ég heyri um þig, að þú hafir
lifað heldur tilgangslausu lífi.
— Já, mjög svo tHgangslausu, er
ég hrædd um, Davíð, sagðí ég
og andvarpaði.
— Og nú er sjálfsagt of seint
fyrir þig að breyta til?
— Já, alltof seint. Auk þess
hefur enginn óskað að ég hag-
aði mér skynsamlega.
— Þú átt við enginn karl-
maður, sagði hann.
Já, hvað um það. Ég kann vel
við karlmenn, og vU, að þeir
kunni vel við mig. Og þeir vHja
hafa mig léttlynda og það er ég
líka.
— Það á nú ekki við, hvað
miig snertir, af því að ég er
karlmaður og ég kann alis ekki
við léttúðugar konur.
— O, þú ert bara ekki maður
af þeirri tegund, sem ég hitti
oftast.
— En það er bara aUt fullt
af mönnum eins og mér.
— Svo er guði fyrir að þakka,
að það er nóg af hinum líka.
Nú sprakk sprengja og það fór
hroUur um mig og ég ledt kring
um mig, tH að sjá hvort nóg rúm
mundi vera fyrir okkur bæði
undir borðinu. En það var það
greinálega ekki.
En Davíð hélt áfram að nauða:
— En viltu þá ekki, að menn
eins og ég verði hrifnir af þér?
— Ekki ef það kostar að
gjörbreyta sjálfri mér frá hvirfli
til iíja. Lízt þér ekkert á mig?
Hann horfði á mig hugsi.
— Ekki ef það kostar að
loksins.
— Nú jæja, ef þér llzt ekkert
á mig eins og ég er, þá yrði
það ekkert betra þó ég breytti
mér og yrði alvarleg, setti upp
gleraugu og skriði undir ein-
hvern fræðibókahlaða. Það verða
að vera fiðrildi tH í heiminum,
en ekki eintómir maðkar.
— Ég er hræddur um að henni
Penelópu mundi þykja þetta ein-
kennilega tH orða tekið. Ef út í
það er farið, þá eru það maðk-
arnir, sem verða að fiðrildum,
en ekki öfugt, skHurðu.
— Kannski ert þú að verða að
púpu, Davíð.
— Nei ég er hræddur um, að
ég yrði heldur þungiamalegt fið-
rildi.
— Þér þykir mjög vænt um
hana Penelópu, er það ekki?
— Jú, vissulega. Hún er ágæt
kona, Það er mikil blessun að
vera í snertingu við hug hennar.
— Já, það hlýtur að vera gott.
Ég held ekki að neinn hafi enn
reynt að komast í snertingu við
RÍKISSPÍTALARNIR
lausar stöður
Starfsstúlku vantar í eldhús Kópavogs-
hælis. Nánari upplýsingar gefur matráðs-
konan, sími 41500.
Landspítalinn óskar eftir að ráða sendil
til sendistarfa innan spítalans og á spít-
alalóðinni.
Umsóknum, er greini aldur, menntun og
fyrri störf, ber að skila til skrifstofunn-
ar.
Umsóknareyðublöð fyrirliggjandi á sama
stað.
Reykjavík, 2. ágúst 1973.
SKRIFSTOFA
RÍKISSPlTALANNA
EIRÍKSGÖTU 5, SÍM111765
VOLVO-eigendur
OG AÐRIR VIÐSKIPTAMENN
Athugið að verkstæðið verður lokað til 13. ágúst
vegna sumarleyfa.
Bifreiðaverkstæðið KAMBUR,
Hafnarbraut 10, Kópavogi.
velvakandi
Veivakandi svarar í sima
10100 frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
0 Sjóbaðstaðurinn í
Nauthólsvík
B.jöm Guðmundsson
skrifar:
„Fyrir mörgum árum skrif-
•ði Gísli heitinn HaMdórsson
verkfræðingur grein í Lesbók
Morgunblaðsins um sjóbaðstað
t Nauthólsvík. Af sinini kunrau
bjartsýni og tæknáþekkingu
lýsti hann þá þeim möguleik-
um, sem bar væru fyrir hendi,
með fögrum og örvandi orðum
ásamt teikniingum. Mikið vatn
hefur rumnið til sjávar síðam.
Tækni og þekkingu hefur
fleygt fram, en Mtið hefur verið
gert fyrir Nauthólsvíkina. Eitt
vorið var þó gerður vísir að sjó
baðstað þama, nýr sandur
fluttur í fjöruna og landið fyrir
ofan iagað og bekkjað. Reyk-
vikingar kunnu þessu mjög vel.
Konur margar fóru tH dæmis
þangað með böm sin á sólskins
dögum og nutiu sólar og sjávar-
loftsins fjrrir sig og sdnn æsku-
lýð. Sóiardagamir eru því mið-
ur stundum ekki svo margir
hér hjá okkur.
Fáum árum síðar var svo til-
kynnt, að komin væri mengun
í Skerjafjörð, og var bannað að
fara þar í sjóiran.
Svo hagar þama til, að báta-
brygigja er á aðra hönd og nokk
urt klettanef á hina, en á milli
er sjóbaðstaðurinn, þ. e. a. s.
fjaran.
Nú rennur heitt affailsvatn í
striðum straumi frá hiltaveitu-
geymunum út í sjó rétt hinum
megin við bryggjuna meiri
hluta ársins. Fljótt á litið sýn-
ist það ekki stórkostlegt fyrir-
tæki að veita heita vatninu sjó-
baðsmegin við bryggjuna, brúa
svo biliið milli bryggjunnar og
klettanefsins, veita siðan
hreinsuðum ómenguðum sjó
inn í þessa hálí tilbúnu sjó-
laug með heitu vatni.
Þegar þessi framkvæmd
hefði verði gerð, myndu marg-
ir, sem ekfci hefðu veitt þessu
máld Uð, viljað LHju kveðið
hafa.
Björn Guðmundsson,
Skeggjagötu 16.“
0 Dýr þjónusta
Bergþóra Andrésdóttir
hrimgdi. Hún sagðist hafa látið
úða trén í garði sínum nýlega,
en sér hefði bmgðið illiiega í
brún þegar að því kom að
borga reikniniginn, sem hljóðaði
upp á 2.500 krónur. Bergþóra
fékk sams konar þjómwstu frá
sama fyrirtæki í fyrra, en þá
var gjaldið aðeims 800 krónur,
þannig að um er að ræða meira
en þrefalda hækkun á einu ári.
Bergþóra bað jafinframt um
að þeirri hugmynd yrði komið
á framfœri, að Borgin tæki að
sér að sjá um þessa nauðsyn-
legu þjónustu — gegm fullu
gjaldi, að sjálfsögðu.
£ Blátt, svo blátt
í fyrradag birtist Ijóð
hér í dáíikumum, ásamt fyrir-
spum um höfund þess. 1 ljós
kom, að höfundurinm er Krist-
inn Reyr, en ljóðið er úr ljóða-
bók hans, „Teningum kastað",
sem kom út árið 1958.