Morgunblaðið - 31.08.1973, Síða 28

28 MORGUNKLAÐIÐ — FÖSTUDAGUR 31. ÁGÚST 1973
SAI BAI N Anne Piper: 1 Snemma í háttrinn
— Svona svona yðar náð. Ég
var einmitt að velta því fyrir
mér hvað lægi svona þungt á yð
w. Hélt að það stæði í einhverju
sambandi við hr. Jack.
— Hann má fara til fjandans,
sagði ég önug.
—- Svona megið þér ekki tala
um einhvern indælasta mann
sem nokkurn tíma hefur gengið á
jörðu.
Hvaða gagn er í þvi að
vera indælasti maðurinn, þegar
hann vill ekki ganga á jörðu með
mér?
Hún varð sýnilega hissa.
— Líklega hefur hann sínar
ástæður til þess, sagði hún.
— Auðvitað hefur hann það.
Ég gæti talið upp einar hundrað.
En það kemur mér bara að
engu gagrii. Og ég skammast
m:in fyrir að segja það, en ég
fór að skæla. Frú Higgins rétti
mér hreinan vasaklút og hellti
aftur í bollann hjá mér.
— Hvernig þætti yður að
hjálpa honum tengdasyni mínum
i matvörubúðinni hans dálítinn
tíma? sagði hún. — Honum geng
ur ekki of vel að ná í almenni-
legar stúlkur eins og er.
— Það gæti ég sjálfsagt, sagði
ég. — Allt er skárra en þessar
áhyggjur og einvera.
En það var nú erfitt þarna i
búðinni. Ég var alveg búin að
gleyma, hvað það var þreyt-
andi að standa svona frá niu til
sex og hafa aðeins klukkutíma
til hádegisverðar og tuttugu mín
útur í te þegar bezt lét.
Ég þraukaði þetta í heilt ár
og aifgreiddi alia þessa kellinga
bjána, sem höfðu gleymt, hvað
þær áttu að kaupa og stóðu í
biðröð í rigningunni áður en
síðasti vagninn fór. Eitt kvöld-
ið kom ég heim alveg úrvinda.
Ég skellti mér á legubekkinn og
tók af mér blauta skóna.
— Jósep, sagði ég. — Ég get
ekki haldið þessu áfram. Það er
of mikið af þvi góða. Það hljóta
að vera til einhverjir dömulegri
atvinnuvegir.
Jósep klóraði í kollinn á Flynn.
— Það sem þú þarft, elskan
er almennilegur eiginmaður og ég
held einmitt að ég hafi hitt einn
slikan í morgun.
— Virkilega, Jósep? Og hvar?
— Nú, ég ætlaði einmitt að fara
að segja þér það, en þú varst
þá svo niðurdregin. Ég er búinn
að fá alvöru atvinnu.
— Guði sé lof! Og hvað er
það?
— Bíddu andartak, ég er al-
veg að koma að þvi. í morgun
sátum við Flynn í kuldanum á
bekknum okkar og reyndum að
hlýja hvor öðrum, þegar maður
kom og settist á hinn endann.
— Hvers konar maður?
— Dálítið hranalegur og snögg
ur maður, einmitt eins og þú vilt
hafa þá. Og svo með svona liðs-
foringja-yfirskegg.
— Ég er á móti yflrskeggi,
sagði ég.
— Svona, svona góða. Það
er nú ekki vert að láta nokkur
hár spiila heilu hjónabandi.
— Jæja, haltu samt áfram.
Hvað sagði hann?
Hann sagðist vera ritstjóri
blaðs, sem hét Dýravinurinn, og
sagðist vera að leita að ein-
hverjum, sem gæti skrifað hugg
unarbréf um dýr sem ættu bágt,
og hvort ég vildi reyna? Ég
sagði auðvitað já og við fórum
rakleitt á skrifstofuna hans.
Hann fékk mér ágætis borð og
hreint þerriblað út af fyrir mig
og heila bréfakörfu handa Flynn.
Ég á að hafa mynd af okkur
Flynn efst á síðunni minni, og
ég á að heita Jósep frændi.
— Hvað þetta gat verið gam-
an! Mikið er ég fegin! Ég vona
að Flynn hegði sér vel í bréfa-
körfunni.
— Hann þarf nú ekki að hafa
mikið fyrir þvi. Ritstjórinn sagði
að ég mætti fara með hann út
að ganga, hvenær sem ég vildi,
en þá yrði ég bara að hafa merki
á honum, sem á stæði: „Hinn
frægi Flymn frá Dýravininum."
— Þetta er nú allt saman ágætt,
en hvað kom þér til að halda
að ritstjórinn vildí giftast mér?
— Hann var eitthvað svo ein-
mana og var alltaf að tauta eitt
hvað um að „kvenfólkið væri
alitaf að svíkja mann“, og þá
datt mér þetta í hug. Ég skal
bjóða honum í mat undir eins
og ég veit hvað hann heitir.
Á fimmtudaginn eftir viku,
kom Gerald í mat. Hann var af-
skaplega daufur maður. Það var
eins og allt héngi á honum,
jafnvel yfirskeggið. Ég varð
hálfhissa á, að eyrun á honum
skyldu vita upp á við. Og ekki
skildi ég í því, hversvegna Jós-
ep hafði sagt hann karlaiegan,
— Húsmóðir mín Jennifer For
est, sagði Jósep, hátíðlega.
— Gleður mig að kynnast yð-
ur, sagði Gerald, án þess að
vottaði fyrir brosi á honum. Ég
sýndi honum Sam til að tala
við. Frú Higgins hafði boðizt
til að koma og búa til matinn,
þegar hún heyrði að von væri
á húsbónda Jóseps.
Því miður gat Gerald ekki
fundið neitt til að segja um Sam.
Apar virtust ekki vera hans
sterka hlið. En við komumst
fljótt að þvi, að hann vildi gjam
an tala tun fíla. Fyrir þeim var
hann mjög spenntur og hans
heitasta ósk var að eignast einn.
— Ég á stóran bílskúr utan
við húsið mitt i Potters Bar. Ég
er viss um að ef ég léti styrkja
veggina, gæti ég haft fíl þar.
— Hvar ætlið þér að hreyfa
hann ? spurði ég.
— Riða honum til borgarinnar
daglega.
—,En það yrði margra klukku
tima ferð.
í þýáingu
Pál$ Skúlasonar.
— Já, iíklega yrði það það.
Hann fór allur að hanga aftur.
— Kannski gætuð þér gefið
honum einhverja staura til að
bera til og frá í bílskúrnum, og
þá þyrfti hann ekki aðra hreyf-
ingu? sagði ég.
— Kvöldverðurinn er tilbúinn
yðar náð.
Gerald leit á mitg steinhissa.
— Verið þér alveg rólegur, ég
er engin aðalsfrú lengur, en hún
frú Higigins getur ekki almenni-
lega fylgzt með mönnunum mín-
um.
—- Hafið þér átt þá svo
marga?
— Bara þrjá, sagði ég.
Hann varð sýnilega hrifinn.
— Ég vildi að ég ætti hugrekkið
yðar. Ég er fertugur og samt
hefur mér ekki tekizt að gifta
mig einu sinni.
— Hjónabandið er heilög
stofnun, sagði Jósep með guð-
ræknissvip, og fékk sér sinnep.
— Hefur þú lika verið giftur?
sagði Gerald og varð enn stein-
hissa. Jósep setti upp hneyksl-
unarsvip.
— Ég er ekki nógu gamall til
þess enn, sagði hann. — Ég ætla
að bíða þangað til ég er fertug
ur. Mér finnst það alveg til-
valinn giftingaraldur. Ég reyndi
að sparka í hann undir borðinu,
en það var Gerald, sem fór hjá
sér.
En um það leyti sem kaffið
kom á borðið, var þessi dauf-
gerði Gerald farinn að sýna þess
merki að hann hefði fallið fyr-
ir mér.
— Hefðum við bara gáfaða
konu eins og yður i ritstjóm-
inni, sagði hann, — þá er ég viss
um, að það gæti orðið að ómetan-
legu gagni. Svo margir les-
enda okkar eru konur.
— Ég hef nú ekkert að gera
Kodak I Kodak 1 Kodak r Kodak « Kodak
■■■■■ ■■■■■1 ■■■
KODAK
Litmqndir
á(3jdögum
HANS PETERSEN H/f.
BANKASTR. 4 SÍMI 20 313
GLÆSIBÆ SÍMI 82590
■■■■ ■■■1 ■£
Kodak I Kodak I Kodak 1 Kodak M Kodak|
velvakandi
Velvakandi svarar í síma
1010C frá mánudegi ti!
föstudags kl. 14—15.
0 Hver teiknaði
íslenzka fánann?
Beate PouLsen, dönsk kona,
nem hér er á ferðalagi hafði
samband við Velvakanda. Er-
tndi hennar var að fá úr þvi
skorið, hver hefði teiknað is-
íenzka fánann.
Á fundi í Stúdentafélagi
Reykjavíkur, þann 27. septem-
ber, 1906, lagði Matthías Þórð-
arson, fornminjavörður fram
fána, sem hann hafði látið gera,
og var þar hvitur kross í blá-
om feldi með rauðum krossi i
miðju. Segir svo frá fundinum,
að mönnum hafi getizt einkar
vel að fána þessum.
Þann 17. júni 1914 lagði svo
ráðherraskipuð nefnd („fána-
nefndin") fram tillögu til stjóm
•rinnar um núverandi fána.
f
0 Unigengni á
almannafæri
Samstarfsimaður Velvakanda
kom að máli við hann og hafði
frá eftirfarandi að segja:
„Einn daginn, þegar ég var
á leið til vinnu um eitt-leytið,
sá ég unga stúlku koma á hlaup
um eftir Lækjargötu sýnilega
í þeim tilgangi að ná i Hafnar-
ifjarðarvagninn, sem var
að leggja af stað. Hurðin á
vagninum var opnuð, stúlkan
skauzt inn og bilstjórinn fékk
blítt bros að launum. En eftir
á gangstéttinni lá pappirskrús
undan rjómais og plastskeið,
sem ungfrúin hafði notað til
þess að snæða ísinn með. Þessu
fleygði hún frá sér um leið og
hún fór inn í vagninn.
0 Er æskufólk „um-
hverfissinnaðra“ en
þeir, sem eldri eru?
Einhversstaðar heyrði ég þvi
fleygt, að umhverfisvemd og
bættir umgengnishættir ætti
dýpstar rætur i hugum æsku-
fólks, sem risi nú upp gegn
eliinni, sem allt hefði mengað.
Og bú lágu þarna á gang-
stéttlnni pappirskrús, sem úr
vætlaði súkkuiaðilitaður vessi,
og plastskeið, hrópandi til veg-
farenda í þögn sinni.
Svo vildi til, að daginn áður
átti ég leið um garðinn á homi
Aðalstrætis og Kirkjustrætis.
Á undan mér gekk gamail mað
ur, sýniiega útlendingur. Hann
beygði sig niður og tók eitt-
hvað upp af annars hreinni
stéttinni (enda garðurimn í nýj
um fötum, sem enn bíðá sinna
óhreininda.) Það var plast-
skeið eins og hin fyrri. Ein-
hver hafði kastað henni þama
frá sér, en slikt hirðuleysi
særði sýnilega tilfinningar
gamla mannsins. Hann gekk
með skeiðina að ruslakörfu,
sem er þar rétt hjá, og lét
skeiðina falla þar miður.
Hvað heldur þú, að margir
Islendingar hefðu gert slikt?
Nei, við eigum margt eftir
ólært. Við verðum að athuga
það, að borgin okkar verður
hvorki hreinni né fegurri en
við gerum hana sjálf.
Já, þær eru miklar andstæð-
umar: Unga stúlkan og gamli
maðurinn.“
0 Júgóslavar til starfa
við Sigöldu?
Jón Sigurðsson skrifar:
„Kæri Velvakandi.
Nýverið var sagt frá því, að
verið gæti, að þrjú til fjögur
hundruð Júgóslavar yrðu ráðn
ir tii starfa við Sigölduvlrkj-
un, og var þessi frétt birt án
athugasemda. Vissulega þairf
f jöldann alian af verkamömnum
við Sigölduvirkjun, en eitt er
víst. Við þurfum hvorki Júgó-
slava né annarra þjóða fólk
tii þessara starfa, þvi að örugg
lega má fresta um stundarsakir
ýmsum ónauðsynlegum fram-
kvæmdum, án þess að þjóð-
in skaðist hið minnsta. Ég held
að okkar verkamenn séu ör-
ugglega duglegri en annarra
þjóða fólk, enda vanir þvi að
þurfa að vinna mikið, og sjaldn
ast skemur en tíu tii tóif tima,
nema nú hin siðari ár, að unnið
er níu til tiu tima daglega.
Verið getur, að þeir, sem mata
krókinn í sambandi við virkj-
unarframkvæmdir, telji æski-
legra að hafa heldur erlent
vinnuafl en sína eigin landa,
og væri vissulega æskilegt að
fá að vita hverjir meta íslenzka
verkamenn svo, að þeir séu
ekki hæfir til starfa við stór-
virkjun eins og þá, sem verður
við Sigöldu. Vissulega hefur
þessu ekki verið haldið fram
af forráðamönnum Landsvirkj
unar, en samt finnst manni sem
einlhverja aðila klæi i lófana
til að fá erlent vinmuafl, sem
svo hugsanlega gæti haldið
niðri iaunum óæskilegra Is-
lendinga. Ekki vil ég trúa því,
að einn eða neinn inrian verka-
lýðshreyfingairinnar vogi sér
að lítilsvirða íslenzka
verkamenn með því að ráða
hingað ódýran, erlendan og
vafasaman verkalýð. Megi sú
hönd visna, sem samþykkir
slikt.
Virðingarfyllst,
Jón Sigurðsson,
verkamaður.
m Alltaf er hann beztur Blái borðinn ff
£ smjörlíkl hf.