Morgunblaðið - 20.03.1975, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 20. MARZ 1975 23
Guðbjörg Guðmunds-
dóttir - Minningarorð
I gær var gerð frá Kapell-
unni í Fossvogi útför frú
Guðbjargar Guðmundsdóttur frá
Seyðisfirði, sem andaðist 8. þ.m.
að Kvisthaga 1 hér í Reykjavík, á
heimili dóttur sinnar og tengda-
sonar, Jóhönnu Guðmundsdóttur
og Jóns Sigurðssonar form. Sjó-
mannasambands Islands.
Með frú Guðbjörgu er gengin
ein af minnisstæðustu vildiskon-
um þeirrar kynslóðar, sem hér
fæddist og óx upp laust fyrir og
um siðustu aldamót, en sem nú er
að hverfa af sjónarsviði þjóðlífs-
ins.
Guðbjörg var fædd að Hreins-
stöðum í Hjaltastaðaþinghá 16.
júli 1886 og var því lahgt komin á
89. aldursár er hún lézt. En litlu
eftir að hún fæddist fluttist fólk
hennar að Bóndastöðum í Hjalta-
staðaþinghá og ólst Guðbjörg þar
upp til fullorðinsára.
Ung að aldri, aðeins 18 ára, gift-
ist hún 4. okt. 1904 sveitunga sín-
um Guðmundi Bjarnasyni. Hann
hafði stundað nám í Möðruvalla-
skóla og starfaði sem kennari á
Héraði, er þau giftust. Skömmu
eftir giftinguna fluttust þau hjón-
in til Akureyrar og áttu þar
heima um skeið. Voru þau bæði
kunnug Akureyri, þar sem
Guðmundur hafði stundað nám i
Möðruvallaskóla en Guðbjörg
dvalið einn vetur í kvennaskóla á
Akureyri. En dvöl þeirra á
Akureyri varð ekki löng. Þaðan
fluttust þau til Húsavíkur, þar
sem Guðmundur gerðist starfs-
maður hjá Kaupfélagi Þingey-
inga. En þeim hjónum fór sem
fleirum að í átthaganna andinn
leitar. Þó þau ynnu sér hlýhug og
virðingu norður þar, mun hugur-
inn títt hafa hvarflað til Austur-
lands. Og eftir þriggja ára búsetu
á Húsavik fluttust þau austur til
Seyðisfjarðar, þar sem þau síðan
áttu heima allan starfstíma ævi
sinnar, að undanskildum 6 árum,
sem þau voru búsett á Breiðdals-
vík, en þar var Guðmundur
verzlunarstjóri. Og frá Breiðdals-
vík fluttust þau aftur til Seyðis-
fjarðar. Guðbjörg og Guðmundur
eignuðust þrjú börn. Elzt barna
þeirra er Ragnhildur, sem búsett
er hér í Reykjavík. Hún var gift
Benedikt Þórarinssyni banka-
bókara á Seyðisfirði. En hann lézt
á bezta aldri. Næst barna þeirra
er Jóhann, kona Jóns Sigurðsson-
ar, sem áður er hér nefnd. Yngst-
ur barna þeirra var sonur, er
Baldur hét, hann lézt ungur mað-
ur.
Árið 1955 fluttust þau Guðbjörg
og Guómundur alfarið hingað til
Reykjavíkur, þar sem þau settust
að hjá Jóhönnu dóttur sinni og
manni hennar. Var Guðmundur
þá orðinn áttatíu og tveggja ára
og hættur störfum. Hann var rúm-
lega 13 árum eldri en kona hans.
Guðmundur lézt árið 1957 í
desembermánuði. Hefur Guð-
björg síðan dvalið hjá dætrum
sínum þó aðallega Jóhönnu. Er
þar í engu ofmælt þó sagt sé, að af
frábærri ástúð og umhyggju hafi
þær systur annast móður sína eft-
ir að hár aldur og líkamshrörnun
gerði hana umönnunar þurfi. Og
þá mundi það síst að skapi hinna
látnu heiðurshjóna, Guðmundar
og Guðbjargar, að gleymt væri
þess að geta með hve einlægni
vinsemd og hlýhug tengdasonur
þeirra, Jón Sigurðsson, tók þeim
er þau, honum þó lítið kunnug,
fluttust inn á heimili hans og af
hve sönnum drengskap hann
tengdist þeim vináttuböndum.
Slika mannkosti kunnu þau mörg-
um öðrum betur að meta og virða.
Það lætur að líkum að við frá-
fall slíkrar sæmdarkonu, sem
Guðbjargar Guðmundsdóttur,
með svo langan ævidag að baki,
verði margt, sem á hugann leitar,
minningarnar margar, sem vakna
og sem þráð væri að drepa á ef
rúm og tími leyfðu.
Guðbjörg var fríðleiks og glæsi-
kona, svo á orði var haft og at-
hygli vakti. Á þeim dögum, sem
hún stóð i blóma lífsins var
Seyðisfjörður talinn, það sem
kaliað var sérstakur menningar-
bær og um margt var þar glæsi-
bragur á fólki, bæði konum og
körlum. En þess minnist ég frá
barnæsku og uppvaxtarárum að
ekki síst varð mörgum tíðrætt um
fríðleik Guðbjargar, smekkvísi
hennar og glæsibrag.'
Og um gestrisni og góðgerðar-
semi hennar og heimilis hennar
höfðu allir, er því kynntust, sömu
sögu að segja. Það mátti með
sanni mæla um þau Guðbjörgu og
Guðmund hvar sem þau bjuggu,
að þau hefðu reist heimili sitt um
„þjóðbraut þvera“ svo sem sagan
greinir um eina vestfirska konu
fornaldarinnar. Þau urðu bæði
vinsæl og vinmörg, hvar sem leið-
ir þeirra lágu og sjaldgæfara var
að koma svo að dyrum þeirra að
eigi væru þar gestir fyrir. Og
heimsóknir til þeirra voru öllum
aufúsa og fagnaðarefni. Hlýleiki
og smekkvísi heimilisins, innilegt
og glaóvært viðmót fjölskyldunn-
ar, léttar eða þroskandi samræð-
ur, eftir því hvað á góma bar,
gerðu dvölina þar ánægjulega. Og
yfir öllu sveif hinn frjálsi andi
húsmóðurinnar, sem öllum -og
ávallt veitti af hinni sömu rausn
og með hinum sömu yljandi bros-
um, hversu mörgu sem í var að
snúast og í mörg horn að líta.
Guðbjörg Guðmundsdóttir var í
ríkum mæli gædd því vermandi
glaðlyndi sem aldrei brást og sem
gerði hana svo hugþekka og
minnisstæða öllum sem návistar
hennar nutu og af henni höfðu
kynni. Ekki fór hún fremur en
flestir aðrir í þessum hrjáða
heimi á mis við sorgir og and-
streymi.
En skapgerð hennar öll gaf
henni þrek og kraft til þess að
greina, einnig þá sorg og mótlæti
knýðu hurðir, hinar björtu og
heillandi hliðar lífsins og færa
birtu og yl á leið sjálfrar sín og
annarra.
Ég hygg, að þegar að leiðarlok-
um er litió yfir langan æviveg
Guðbjargar, sé óhætt að segja aó
hún hafi verið gæfukona. Hún
átti að lífsförunaut í löngu og
farsælu hjónabandi eiginmann,
sem bæði hún og allir sem honum
kynntust dáðu fyrir gáfur, dreng-
skap og traust í allri gerð. Og þó í
ýmsu virtust þau hjónin ólík,
duldist ekki þeim, sem af þeim
höfðu náin kynni að innra með
þeim báðum bærðust á mörgum
sviðum, strengir svipaðrar tón-
tegundar, sem sameinuðu þau og
samstilltu til hamingju og þroska.
Hún átti börn, sem i ríkum mæli
tóku að erfðum beztu kosti og
hæfileika beggja foreldra sinna
og sem til síðasta dags, — þeim
þeirra, sem aldur entist til, sýndu
henni ást og virðingu i alúð og
umönnun. Og síðast en ekki síst,
henni auðnaðist álöngum lífsferli
að eignast víða um land fjölda
vina og velunnara og að verða
þeim sá veituli gestgjafi gleði og
góðgerðar, sem allt hennar hugar-
far, af svo rikulegri einlægni
hafði nautn og fögnuð af.
Og, þegar hún er færð til
hvíldar í skauti þeirrar moldar,
sem ól hana og gaf henni styrk til
starfa, sameinast ástvinir hennar,
vinir og kunningjar í minningu og
þökk fyrir liðnar samverustundir,
samverustundir sem geymast
munu mörgum í minni, en gleym-
ast ekki þó hún sé af sviðinu
horfin.
Og sé það rétt að handan grafar
og hérvistar bíði allra annaö til-
verustig þá veit ég að þar mun
henni nú fagnað í ljóma þess
glæsileika, gleði- og góðhugar,
sem um svo langan veg bar líf
hennar og störf uppi á þessari
jörð.
Dætrum hennar, tengdasyni,
barnabörnum, bræðrum, systrum
og öðrum ástvinum votta ég og
fjölskylda mín innilega samúð.
Knútur Þorsteinsson.
Minning:
Tryggvi Briem
aðstoðarforstjóri
F. 29. desember 1916.
D. 12. marz 1975.
Hann Tryggvi frændi er dáinn,
þessi elskulegi, trausti og góði
frændi, sem reyndist okkur hjón-
unum og drengjunum svo afburða
vel að við gátum ekki og getum
aldrei endurgoldið, nema lítið
brot af þvi sem að hann gerði
fyrir okkur.
Þéir eðlislægu eiginleikar, sem
ef til vill voru ríkastir i fari
Tryggva og mest einkennandi fyr-
ir persónuleika hans voru sannur
drengskapur, góðvild, sanngirni
og höfðingsskapur i öllum sam-
skiptum við samferðamenn sína i
lífinu.
Tryggvi fór ekki varhluta af
erfiðleikunum í sinu lífi, og hann
mætti þeim af sannri karl-
mennsku, festu og skynsemi.
I löngum og erfiðum veikindum
eftirlifandi konu sinnar reyndist
hann henni svo frábærlega vel, að
erfitt mun að finna hliðstætt
dæmi.
Sár söknuður og óbætanlegur
missir er nú hlutskipti okkar sem
þekktum Tryggva.
Mannkostir hans voru svo
margir og ötvíræðir, að vart mun
sá maður finnast, er eigi bar til
hans hlýjan hug virðingar, trausts
og velvildar.
Með söknuði, þakklæti og virð-
ingu kveðjum við þig elsku
Tryggvi.
Haddý og Oli.
Tryggvi Briem, sem í dag er
kvaddur hinztu kveðju, var fædd
ur í Reykjavík 29. desember 1916,
sonur hjónanna Sigurðar Briem,
póstmálastjóra, og konu hans
Guðrúnar Islerfsdóttur.
Tryggvi lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum í Reykjavík og
hélt að námi loknu til Kaup-
mannahafnar, þar sem hann
stundaði nám í endurskoðun. Að
loknu prófi i þeirri grein vann
hann við endurskoðun i Dan-
mörku í nokkur ár, en þetta var á
stríðsárunum og ekki um að
ræða samgöngur við island. Á
þessum árum kynntist hann sér-
staklega bókhaldi vátrygginga-
félaga og ýmsu því, sem að starfi
þeirra laut. Sú reynsla, er hann
þá öðlaðist, varð honum dýrmætt
veganesti i því starfi, sem síðar
varð ævistarf hans.
Til Islands kom Tryggvi með
hinni frægu feró m.s. Esju í ófrió-
arlok árið 1945 og þann 1. ágúst
sama ár réðst hann til Almennra
trygginga h/f. Um þaó leyti voru
tvö ár liðin frá stofnun fyrirtækis-
ins og verkefnin næg fyrir vel-
menntaðan og gáfaðan mann.
Hann hóf störf við sjótryggingar
og fljótt voru honum fengin
ábyrgðarmikil störf. Árið 1948
varð hann skrifstofustjóri fyrir-
tækisins og því starfi gegndi hann
til ársins 1970, þegar hann var
skipaður aðstoðarforstjóri.
Störf Tryggva fyrir Almennar
tryggingar verða ekki ofmetin.
Hann var með afbrigðum sam-
vizkusamur og nákvæmur starfs
maður enda fjallaði hann jafnan
um þau mál, sem slíkra hæfileika
kröfðust. Sjó- og flutningatrygg-
ingar voru honum ávallt hug-
leiknar, enda starfaói hann alltaf
mikió vió þær og var einkar vel að
sér um allt, er varóaði þær mikil-
vægu vátryggingar. Hann tók og
virkan þátt í samstarfi íslenzku
tryggingafélaganna á því sviói og
var gott til hans að leita.
Með Tryggva og Baldvin
Einarssyni, forstjóra Almennra
trygginga, tókst snemma mikil og
náin samvinna. Hvor um sig
sinnti sínum sérstöku störfum,
sem sameiginlega stuóluóu að efl-
ingu fyrirtækisins og lögðu
grundvöllinn aó auknum verkefn-
um og auknu starfi. Þessi sam-
vinna varð mér lærdómsrík, þeg-
ar ég hóf störf hjá fyrirtækinu og
ég hygg að svo hafi farið um
fleiri. Baldvin Einarsson dvelur
urn þessar rnundir í fjarlægri
heimsálfu og getur þvi ekki fylgt
vini sínum til grafar en þakklæti
sitt fyrir langt og náið samstarf
hefur hann beóið mig að tjá.
Tryggvi Briem var í allri um-
gengni og dagfari prúður maður.
Hann var hlédrægur og kaus helzt
að vinna í kyrrþey, en fastur fyrir
og ákveðinn, ef honum þótti nauð-
syn bera tii. Hann var gæddur
ríkri kímnigáfu og naut sín vel i
góðra vina hópi, enda maður vió-
förull og vel lesinn og hafði frá
mörgu að segja. Tryggvi var
maður hreinskiptinn, mikill vinur
vina sinna og drengur góður.
Það var dapurt á skrifstofum
Almennra trygginga nuðvikudag-
inn 12. marz. Nóttina áóur féll
Tryggvi frá. Andlát hans kom
okkur öllum á óvart. Hann hafði
að vísu átt vió alvarleg veikindi
að striða um nokkurt skeið, en
vonir stóðu til að nú væri batinn á
næsta leiti eftir mikla skuróað-
gerð erlendis. Veikindum sínurn
tók Tryggvi af mikilli karl-
mennsku og hugurinn stefndi til
þess að hefja störf svo fljótt sem
verða mætti. Þannig endaði síð-
asta samtal okkar og öll hugðum
við gott til endurfunda. Af þeim
varó ekki og við erurn fátækari á
eftir.
Nú þegar leiðir skilja kveðjum
við samstarfsmenn Tryggva
Briem, góðan vin og félaga. Við
sendum eftirlifandi konu hans,
Hrafnhildi Haraldsdóttur, svo og
öðrunt ættingjum innilegar
samúðarkveðjur.
Megi minningin urn góðan
dreng vera þeim huggun harmi
gegn.
Olafur B. Thors.
Sólveig Þórðardóttir
— Minningarorð
Fædd 19. júní 1902
Dáin 12. marz 1975
Sólveig Þórðardóttir frá Kol-
beinsstöðum, Hnappadalssýslu,
fædd 19. júní, 1902, dáin 12. marz
1975. Ekkja Gunnars Jónssonar
frá Hvammi í Dýrafirði. Þau
Gunnar voru árum saman búsett
á Akureyri og þar var hann skipa-
smiður hjá Kaupfélagi Eyfirð-
inga. Gunnar var í báðar ættir af
stórmerkum þingeyskum ættum
kominn, en þýðir lítt að þylja
nöfnin tóm. Þjóðin mun þau
annarsstaðar finna.
Ættir Sólveigar eru mér ekki
kúnnar, en Sólveig var mann-
kostamanneskja og sýndi það aó
hún var af traustu og trygglyndu
fólki komip. Sannaóist það best í
því, hvernig hún annaðist og
hjúkraði af snilld manni sinum,
sem var sjúkur og ósjálfbjarga
árum saman.
Gagnvart sínu tengdafólki og
vinum var hennar hlýja hönd og
vinarfaðmur sifellt útbreiddur
öllum til blessunar. Þess vegna er
sár söknuóur ættmenna, vina og
tengdafólks við hennar burt-
kvaðningu af þessa lífs sviði.
Þynnist vina fylking fríd
fast að raunir sverfa,
augun stara angurhlíi)
eftir þeim sem hverfa.
Jón M. Pétursson,
frá Hafnardal.
I dag verður gerð útför móður-
systur minnar, Sólveigar Þórðar-
dóttur, Kaplaskjólsvegi 65, hér í
borg.
Hún var fædd aó Eiðhúsum í
Miklaholtshreppi og voru foreldr-
ar hennar hjónin Þórður
Kristjánsson bóndi og Sigríóur
Þorkelsdóttir. Síðar fluttust þau
að Kolbeinsstöðum i Kolbeins-
staðahreppi og bjuggu þar, unz
þau brugðu búi og fluttust til
Reykjavíkur.
Sólveig var vart af fermingar-
aldri, er hún fór að vinna fyrir
sér. Stundaði hún öll algeng störf
i Reykjavik á vetrum, en á sumrin
fór hún ýmist í kaupavinnu í sveit
eða síidarvinnu á Siglufirði.
Árið 1933 giftist hún Gunnari
Jónssyni skipasmióameistara. Var
hann þá ekkjumaður og gekk
Sólveig börnum hans í ntóður
stað, en þau voru Tryggvi, nú
skipasmiðameistari á Akureyri,
og Bára, húsmóðir í Reykjavik.
Elzta barn Gunnars, Ólafur, ólst
hins vegar aó mestu upp hjá
foreldrum Gunnars.
Það var mikió ábyrgðarhlut-
verk hinni ungu konu að taka við
uppeldi barna Gunnars, strax og
þau stofnuðu heimili. En Sólveig
var því hlutverki vaxin og taldi
hvorki þá né sióar eftir sér þau
húsmóðurstörf, sem á hana hlóð-
ust.
Þau Gunnar og Sólveig
stofnuðu heimili sitt á Akureyri
og bjuggu þar allt til ársins 1955,
utan þriggja ára búsetu á Siglu-
firói. Á Akureyri reistu þau sér
hið myndarlegasta hús að Fjólu-
götu 16 og áttu þar fallegt heintili.
Voru þau hjónin mjög samhent og
annáluð fyrir myndarskap og
gestrisni.
Börn þeirra hjóna eru Anna
Lísa, gift Pétri Erlendssyni vél-
Framhald á bls. 21