Morgunblaðið - 20.03.1975, Page 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 20. MARZ 1975
Piltur og stúlka
heföi getaó fengið fyrir hann í vetur; er það ósann-
gjarnt?
Nei; og mjöóina, hvað tekur þú fyrir hana?
Já, það er nú eftir aö mæla hana, þaó var vel þú
minntir mig á það; ég get ekki fært pottinn fram um
meira en fjóra skildinga, vænti ég, og ég ætlast til, að
það verði 10 pottar hérna á kútnum; — en nú vænti
ég, að þú farir að fara fram eftir; þú verður aó vera
þar í nótt, til þess þið getið fylgzt öll hingaó á
morgun.
Ójá, sagði Guðmundur og fór.
Brúðkaupsdaginn var veður fagurt, og voru menn
snemma á fótum á Hvoli. Aó liðnum dagmálum tók
boðsfólkið að ríða í garð. Á Hvoli var fagurt heim-
reiðar, og létu þeir hinir ungu menn hestana fara á
kostum heim traóirnar; og höfðu menn mikla
HÖGNI HREKKVÍSI
Nú — jæja!
skemmtun af að horfa á, hvernig gæðingarnir
runnu.
Þarna kemur presturinn á rauóum og tveir með,
sagði einhver, sem stóð á hlaðinu; allténd hefur
hann eitthvað, góði maður, sem fallega ber fótinn.
Bárður stóð fyrir miðjum bæjardyrum og heyrði
það, setur nú hönd fyrir auga og segir:
Ója, það er víst hann á honum Rauó sínum — snýr
sér síðan við og kallar hátt inn í bæjardyrnar: Helga
mín! hafði nú til í litla katlinum, nú sést til prestsins!
En hver þeysir þarna á ljósum, hérna megin við
kvíarnar?
Það getur ekki verið neinn annar en hann Þor-
Skarfarnir frá Utröst
Það skeóur æði oft, að fiskimenn þeir, sem róa frá
ströndum Norður-Noregs, finni kornstöngla fasta
við stýri bátsins, eða byggkorn í kútmögum fiskanna.
Og þá er sagt, að þeir hafi siglt yfir Útröst, eða eitt af
þeim huldulöndum, sem sögur ganga af um byggð-
irnar við sjóinn þarna norðurfrá. Þessi lönd sjá ekki
aðrir en frómir og framsýnir menn, sem eru í
lífsháska á hafi úti, og þá koma löndin upp, þar sem
annars er djúpur sær. Huldufólkið, sem þar býr,
ræktar akra, veiðir fisk og hefir kvikfé, eins og
mennskir menn, en þar skín sólin yfir grænni högum
og frjórri ökrum en nokkursstaðar í löndum
mennskra manna, og hamingjusamur er hver sá,
sem fær að líta hinar sólglituðu eyjar. „Hann er
hólpinn“ segja fiskimennirnir.
Bóndi sá, sem býr á Útröst er höfðingi mikill, og
hefir fagran bát. Stundum kemur hann siglandi
hvítum seglum á móti hinum mennsku sjómönnum,
en á sama augnabliki og þeir halda að árekstur verði,
hverfur huldubáturinn.
Einu sinni bjó fiskimaður nokkur á þeim slóðum,
sem sögurnar gengu um undralandið Útröst. Hann
var fátækur og átti ekki annað en bátinn sinn og
nokkrar geitur, sem konan hans hélt lífinu í með
fiskúrgangi og þeim heystráum, sem geiturnar gátu
náð sér í á grýttu landi ísaks, en svo hét fiskimaður-
Hér hefur ýmsu verid ruglað
saman og þrautin er að setja
myndirnar rétt saman, en
hverja mynd á að setja saman
úr þrem teikningum. Við virð-
um fyrir okkur myndirnar og
þá eigum við fljótlega að geta
áttað okkur á því sem gera þarf
til þess að allt falli rétt saman.
Við gefum eina lausn það er
svertinginn en til að hann komi
rétt út þarf að setja fyrir neðan
höfuðið mynd númer 11 og
mynd númer 14. Nú getur þú
ieyst þrautina.
ffk6lmei9unlnf(tMi
Jæja, vina, þá sérðu hvað
hafðist upp úr þvf að senda
strákinn eftir mjólkinni.
Hver skrambinn, nú sást mér
yfir vegamótin þar sem. ..
Hundar sem aðeins um-
gangast mannfólkið verða oft
fyrir árásum annarra hunda.
Ekki prins
heldur svikari
í dönskum blöðum er skýrt frá
því, að enn sé að finna svellkalda
svikahrappa, sem virðasta allar
leiðir færar, ef þeir kynna sig
sem alþjóðlegar persónur. Nú ný-
verið hafi komizt upp um einn
slíkan. Þessi maður hefur farið
um nær alla Evrópu að því er
virðist, án þess að það hafi kostað
hann krónu. Þess munu jafnvel
dæmi að hann hafi fengið pen-
inga fyrir. Maður þessi var hand-
tekinn í Zúrich i Sviss. Hann
hafði í öllum þeim löndum sem
hann heiðraði með nærveru sinni
kynnt sig sem konungborinn,
hann var ýmist prins frá Dan-
mörk eða Aksel prins af Noregi
og stundum prins Skansen frá
Noregi. Þá ferðaðist hann lika
undir nafninu Rotchild og stóðu
honum þá allar dyr opnar. Rotch-
ild-nafnið hefur ætíð verið traust-
vekjandi nafn um allan heim.
Þessa iðju hefur þessi maður
stundað á meginlandinu i 6—7 ár,
en hann er franskur að því er bezt
er vitað, 27 ára gamall. Hann
hafði leikið það í hinum ýmsu
þjóðlöndum, er pyngjan tók að
léttast, að leita til fulltrúa ka-
þólsku kirkjunnar og segja þar þá
sögu að hann væri á leynilegu
ferðalagi og ætti mjög erfitt með
að snúa sér til sendiráðanna í
peningavandræðum sinum. Hann
haði dregið upp fjölskyldumynd-
ir af sér í hópi dönsku konungs-
fjölskyldunnar og myndir af sér í
danska þjóðþinginu — allt falsað-
ar myndir að sjálfsögðu. En nú er
þessu ævintrýi mannsins lokið.
Nú koma dagar reikningsskila,
því hans mun bíða i Frakklandi
fjallhár bunki af ógreiddum hót-
elreikningum.