Morgunblaðið - 21.06.1975, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 21. JÚNÍ 1975
Piltur og stúlka
Eftir Jón Thoroddsen
tvær stúlkur hingað ínn, og var önnur
þeirra Sigríður; ég ætlaði að ganga til
þeirra og hafa tal af þeim, en áður en ég
náði þeim, voru þau öll komin inn og
lokuðu á eftir sér; síðan gekk ég hingað,
og er ég þess nú vís orðinn, að þau sitja í
þessu herbergi við glaum og gleði mikla;
en ekki get ég nein orðaskil heyrt, þó ég
hafi verið að bera mig að hlusta, og er
það í fyrsta sinni, sem ég hef haft þá iðju
að standa á hleri.
Og hversu lengi ætlar þú hér að
standa?
Þangað til Sigríður fer héóan úr hús-
inu aftur, þó það verði ekki fyrr en á
morgun.
Jæja, bíddu hérna fyrst; nú ætla ég að
vita, hvort ég get ekki fundið Möller, því
ég sé, að hann er þó heima; mér þykir
líklegt, að hann ljúki upp.
Að svo mæltu gekk kaupmaður sama
veg, sem hann hafði komið, og er hann
gekk aftur fram hjá veggnum á húsinu,
varð hann var við, að þar stóð maður við
húsvegginn og fálmaði fyrir sér með
höndunum, og sýndist honum hann líta
svo út sem hann væri ekki með öllu rétt
gáður. Kaupmaður gekk til hans, en und-
ir eins og maðurinn kom auga á kaup-
mann, tekur hann þannig til orða:
Hver ert þú, rýjan mín?
Kaupmaður sagði til sín. Hann þekkti
þegar manninn og sagði:
Nú, það ert þú, Jón minn! Hvernig
stendur á ferðum þínum?
Ég skal segja yður, sagði Jón hálfdraf-,
andi, af því þér eruð dánumaður og vænn
maður, ég skal segja yður, ég er ofurlítið
kenndur, ég skal segja þér, eða réttara
sagt yður, hvernig var, ég fékk nokkur
staup hjá garminum honum Gvendi, og
því er ég ögn hýr, en ekki er ég drukkinn,
fari það bölvað.
Já, ögn hýr, mátulega hýr, hélt Jón
áfram.
Ég sé það, að þú ert kenndur; en ég
spurði að því, hvert þú værir að fara.
Já, nú skil ég, nú, ég skal segja þér það,
greyið mitt, yður, ætlaði ég að segja, þér
fyrirgefið mér það, kaupmaður góður!
Ég skal segja yður eins og var, ég ætlaði
Stúfur litli
hitt, sem áður hafði komið og tíu hausa
hafði það.
„Eldur og eimyrja“, æpti tröllið.
„Hvar sérðu það?“ spurði Stúfur.
„Viltu berjast við mig?“ spurði tröllið.
„Ég kann nú ekki aö berjast, en
kannski ég geti lært það,“ sagði Stúfur.
Þá reyndi tröllið að berja hann með
járnstönginni sinni, — hún var miklu
stærri en sú, sem fyrra tröllið hafði haft.
En Stúfur skaut sér undan högginu, svo
það kom í jörðina og moldargusan stóð 10
álnir upp í loftið.
„Svei“, sagði Stúfur. „Kallarðu þetta
högg? Nú skal ég sýna þér eitt högg, sem
um munar“.
Síðan greip Stúfur sverðið sitt og hjó
til tröllsins og fuku af allir 10 hausarnir
og ultu víðsvegar um hvamminn.
DRÁTTHAGI BLÝANTURINN
MOR&JlV-
Kflrr/Nu
Þið komið einmitt þegar við er-
um að fara út f bæ en við getum
orðið samferða hérna niður göt-
una.
530
IsOu___
CM»W V/LL HELOUR EKKÍ .
t^JMREÍNSA -ffepPÍN 51 N j
-ST&rfúND *«*"'-»'
Maigret og guli hundurinn SS=
16
Maigret sem hafði ekki gengið til
náða um nóttina hafði farið í bað
og var að raka sig fyrir framan
Iftinn veggspegil.
Það var kaldara f lofti en dag-
ana á undan. Og enn var samí
eyðileikinn og bleytan yfir öllu.
Niðri stúð blaðamaður og beið
komu Parfsarblaðanna. Hann
hafði heyrt flautið i járnbrautar-
lestinní. Eftir stutta stund kæmu
blaðasalarnir með blöðin stútfull
af æsifregnum.
Úti á torginu hafði fúlk safnazt
saman f smáhópa. En þar hvfldi
sami drunginn yfir. Allir töluðu f
hálfum hljóðum. Bændurnir virt-
ust áhyggjufullir yfir þvf, sem
sagt var.
Maigret varð þess var að eitt-
hvað var á seyði, þegar hann sá aö
fólk hópaðist nú þéttar saman og
allir horfðu f sömu átt. Glugginn
hans var óopnanlegur og hann
heyröi ekki hávaðann að utan, eöa
öllu heldur þau óákveðnu hljóð
sem honum virtust berast þaðan.
Hann hvarflaði augunum
lengra. Við höfnina voru nokkrir
sjómenn að bera tómar fiskikörf-
ur og koma þeim fyrir f bátnum.
En skyndilega stóðu þeir kyrrir
eins og stólpar f tveimur röðum
og á mílli þeirra birtust tveir lög-
regluþjónar sem leiddu mann á
milli sfn og gengu með hann f
áttina að ráðhúsinu.
Annar lögregluþ jónanna var
ósköp ungur og varnarlaus að sjá.
Einfeldnin lýsti af honum langar
leiðir. Hinn var með prútt yfir-
skegg og þykkar augnabrúnir
gerðu hann hálfógnvckjandi að
sjá. A torginu hafði allt tal stein-
þagnað. Fólk starði á mennina
þrjá sem komu gangandi og nálg-
uðust óðum og bentu á handjárn-
in sem voru um úlnliði mannsins
f miðjunni.
Hann var sannkallaður risi!
Hann gekk álútur og þreytuiega
og þrátt fyrir það leit einna helzt
út fyrir að hann drægi lögreglu-
þjónana tvo á eftir sér.
Hann var klæddur f gamlan
snjáðan jakka, var berhöfðaður
og hafði mikið og dökkt, hrokkiö
hár.
Blaðamaöurinn hljóp upp stig-
ann, dúndraði á herbergisdyr og
hrópaði tíl sofandi Ijósmyndar-
ans sfns.
— Benoitf... Benoit! Komdu í
hvelHI Þú getur náð alveg stór-
kostlegri mynd... vertu snöggur.
Hann hafði óneitanlega á réttu
aö standa og á meðan Maigret
þvoði framan úr sér sápulöðrið og
klæddí sig f jakkann án þess að
slita augun frá torginu gerðist
dálítið sem var vissulega ein-
stætt.
Fjöldinn hafði smám saman
þrengt sér nær lögregluþjónun-
um og fanga þeirra. Hann hafði
bersýnilega beðið eftir þessu
augnabliki og nú rykti hann allt f
einu höndunum upp.
Lögregluforinginn sá i fjarlægð
leifarnar af því sem höfðu verið
handjárn skömmu áður. Og svo
réðst maöurinn á fjöldann. Konu
var velt um koll. Fólk flúði f allar
áttir. Enginn hafði náð sér eftir
undrunina, þegar fanginn hafði
stokkið inn f götu, nokkra metra
frá Hotel de 1‘Amiral, rétt við
auöa húsið sem skotið hafði verið
úr á Mostaguen fyrir fáeinum
dögum.
Yngri lögregluþjónninn gerði
sig líklegan til að skjóta, en hætti
við og tók til fótanna á eftir hon-
um og hélt á vopni sfnu svo
ankannalega að Maigret var dauð
hræddur um að slys hlytist af.
Timburstafli gaf undan flótta-
manninum og mikiö skark heyrð-
ist.
Ungi maðurinn var sá eini, sem
vogaði sér á eftir manninum.
Maigret sem þekkti til þarna lauk
við að klæða sig án þess að flýta
sér sýnilega.
Því að það væri kraftaverk ef
þeir næðu manninum. Ilann
þekkti áreiðanlega útgönguleið-
irnar niður að höfninni Auk þess
var mikið af vöruskúrum á þessu
svæði og mjög einfalt fyrir hann
að komast undan eftir ýnu>um
leiðum.
Fólk hélt sig i hæfilegri fjar-
lægð. Konan sem hafði skollið á
jörðina var rauð í vöngum af
gremju og lyfti hnefanum f reiði
um leið og tárin runnu niður
kinnar heníii.
Ljósmyndarinn kom þjótandi
út úr gistihúsinu, klæddur regn-
kápu yfir náttfötin.
Hálfri stundu sfðar kom bæjar-
stjórinn og skömmu sfðar lög-
reglustjórinn með sfna menn og
nú var tekíð til við að rannsaka
svæðið hátt og lágt þar sem
maðurinn hafði horfið.
Þegar borgarstjórinn rakst á
Maigret f mestu makindum niðri
l veitingastofunni að snæða morg-
unverð ásamt aðstoðarmanni sín-
um fylltist hann svo heilagri
vandlætingu að rödd hansskalf:
— Ég hef sagt yður lögreglu
foringi, að nú eruð það þér, sem
berið ábvrgðina ... á ... En það
virðist ekkert hrfna á yður! Ég
hef hugsað mér að hringja til
innanríkisráðherrans og segja
honum að ... að ... og biðja hann
að .... Hafið þér hugmynd um
hvað hefur verið að gerast héfna
úti fyrir? ... Fólk flýr hús sfn í
stórum stfl.... Gatnall maður
sem er lamaður veinar stöðugt af
hræöslu, vegna þess að hann býr á
annarri hæö og kemst ekki
hjálpariaust niður .... Alls