Morgunblaðið - 13.07.1975, Blaðsíða 15

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 13. JULl 1975.
15
sem þau eru f a.m.k. hér austan-
fjalls.
Tvær draga
húsfylli
A þessu vori hefur aðeins
tveimur popphljómsveitum, ef
ég man rétt, tekizt að draga að
húsfylli fólks á dansleik hér
austanfjalls. önnur þeirra,
postuli suðurnesja sem leikur
soulkennda rokktónlist, hefur
fengið þá einróma umsögn eftir
dansleikina að hún sé mjög góð
hljómsveit en satt bezt að segja
held ég að krakkarnir botni
lítið í því ennþá hvernig skuli
dansa eftir þessum takti sem er
nýr í eyrum austanfjallsbúa.
Sjálfsagt kemur það með
tímanum enda ekkert vafamál
að þarna er á ferðinni góð dans-
tónlist. Hitt sá ég mér til furðu
þegar ég skrapp á sveitaball um
daginn að krakkarnir dönsuðu
af mestri innlifun eftir tónlist
hljómsveitarinnar sem þar
skemmti þegar hún spilaði
þann hluta prógrammsins sem
byggist upp á tíu til tuttugu ára
gömlum slögurum. Lögum sem
fyrirfinnast í prógrammi svo
til allra popphljómsveita lands-
ins og hljómsveitirnar spila
nánast af skyldu.
Það er erfitt að vera hljóm-
listarmaður, sagði jóðlarinn, og
eru víst orð á sönnu. Mig
grunar að það sé vilji flestra
popphljómlistarmanna að
fylgja eftir þróuninni og spila
það sem nýjast er en það er
harla erfitt ef dansgestir þeirra
láta sér nægja að fylgjast með
f atatfzkunni en eru áhugalausir
um hliðstæðar breytingar í
poppinu.
Slagsmál og
brezka árbandið
Ur því ég minntist á nýaf-
staðna dansleikssókn mína þar
sem gamla einvaldshljóm-
sveitin skemmti ásamt brezka
árbandinu er bezt að það komi
fram að mér þótti þar ríkja
nokkuð jákvæðari og skemmti-
legri andi en hefur verið á
sveitaböllum f vor. Kannski er
það nú bara vegna þess að fólk
er komið í sumarskap.
Hinir brezku liðsmenn ár-
bandsins stóðu bak við söng-
súlur og horfðu yfir salinn eftir
að þeir höfðu lokið spili sínu og
aðrir teknir við. Sennilega
hefur marga í salnum grunað
að þeir brezku stæðu ekki
þarna að ástæðulausu heldur
hafi þeim verið sagt að slags-
mál væru fastur liður á hverju
sunnlenzku sveitaballi. Er það
ekki auðskilið að útlendinga
langi að sjá fslenzk slagsmál?
Klukkan tæplega tvö virtist sú
von að þeir fengju séð ærleg
slagsmál orðin að engu en þá
skyndilega tóku nokkrir
strákar sig til og byrjuðu að
slást, að því er mér sýndist, upp
úr þurru og alveg að ástæðu-
lausu. Hljómsveitin hætti að
spila og þeir brezku færðu sig
fram fyrir söngsúlurnar. Lög-
reglan kom aðvffandi og hugð-
ist skakka leikinn en áður en
við var litið var búið að kippa af
þeim húfunum og gefa þeim
þung högg. Einum ár-
manninum fannst svo mikið til
um atburðinn að hann sótti
myndavél og smellti af ýfir hóp-
inn meðan hinir veltust um af
hlátri.
Austanfjalls-
löggur
Vissulega voru þetta kátbros-
leg slagsmál en frammistaða
lögreglunnar var ekkert til að
hrópa húrra fyrir. Sjálfsagt á
hún sínar afsakanir en lengst
af hefur mér þótt frammistaða
lögreglumanna á dansleikjum,
sama hvar það hefur verið á
landinu, mjög ámælisverð.
Þegar maður horfir upp á það
hvað eftir annað að sakláusir
menn eru teknir og járnaðir
þar sem þeir slangra eða liggja
vankaðir eða hálfrotaðir, af þvf
að erfiðara er að handsama
þann aðiljann sem hlaupinn er
burtu, þá viðhefur maður ekki
hrósyrði um lögregluna (ég tek
fram svo öllu réttlæti sé full-
nægt að það er langt í frá að ég
telji austanfjallslöggur öðrum
verri. T.d. hafa tvær slíkar eitt
sinn brotið reglur sfnar og
landslög til að ég kæmist á
sveitaball).
Undir lok þessa margrædda
balls stóð ég uppi við senuna og
góndi á tunglsljósið án þess að
verða þess var að ljómandi
hugguleg stelpa sat á senubrún-
inni beint fyrir framan mig.
— Hvað heitir þú, ljúfurinn ?
sagði sú huggulega þegar
hljómsveitin þagnaði. Mér varð
orðfall, enda átti ég ekki von á
þvflfku hispursleysi hjá ófullri
manneskju og það á þessum sfð-
ustu og verstu tímum. Mér
fannst ég vera kominn þrjú til
fjögur ár aftur f tímann svo
minn eigin fýlusvipur hvarf
eins og reim undir sóla. Hljóm-
sveitin byrjaði aftur og ég heid
ég hafi aldrei svarað spurning-
unni. (Fyrirgefðu, ljúfan).
Gamalmenni?
En úr þvf ég er byrjaður að
tala um stelpur dettur mér í
hug sagan um strákinn sem
vantaði nöfn á rollurnar sínar.
Sfðasta lausnin sem honum datt
í hug var jafnframt sú bezta.
Hann skrifaði niður nöfn allra
þeirra stelpna sem hann hafði
„verið með“ á sveitaböllum og
skfrði síðan rollurnar í höfuð
þessara ástkvenna sinna. Það
má vfst með sanni segja að
áhrifa sveitaballanna gæti á
ólíklegustu sviðum.
— Það held ég nú, segja
menn þegar þeir finna ekki
lengur neitt meira að segja. Þá
er um tvennt að velja. Annað-
hvort að hætta rövlinu eða fara
að tala um veðrið. Ég vel það
fyrrnefnda og legg málið í dóm.
Ég býst ekki við því að allir
verði mér sammála eftir lestur
þessarar greinar enda væri
greinin þá tilgangslaus með
öllu. Ef einhverjum dettur það
í hug að breytingarnar sem ég
tala um séu aðallega í hausnum
á mér og ég sé orðinn forpokað
gamalmenni sem ekki skilji
breytta skemmtanahætti held
ég að sá hinn sami geti af-
skrifað þann möguleika strax.
Rökin — minn elskanlegur —
rökin fyrir því eru þau að ég er
frjálslyndari en ég var fyrir
fjórum árum.
Vekji þessi grein einhverja
til umhugsunar þá er til-
ganginum náð og verði hún til
þess að menn fari að ræða þessi
mál og komast að niðurstöðu
um þau.þá er svo sannarlega
betur af stað farið en heima
setið.
Ómar Þ. Halldórzzon
AF tilefni greinar ömars Haildórzzonar fékk Slag-
sfðan sér göngutúr og kannaði lítillega um leið
huga nokkurra gagnvárt sveitaböllum og spurði:
„Ferð þú á sveitaböll?“ Fara svörin hér á eftir.
Grétar Axelsson, vinnur
í Casanova.
Nei, ekki nú orðið. Ég hef
ekki farið í mörg ár.
Filipus, guðsbarn.
Ég geri lítið af því. Það
er orðið langt síðan ég
fór seinast.
Einar Björgvinsson,
flokksstjóri í Sigöldu.
Já, ég fór um síðustu
helgi á Hvol til að sjá
Pétur Kristjánsson og
Paradís. Það var bara
mikið fjör og mjög gam-
an. Annars hef ég ekki
farið síðan ’72.
Space City, guðsbarn.
Nei, ég hef aldrei farið á
sveitaball.
Lotta Júlfusdóttir, skóla-
nemi.
Nei, það er orðið anzi
langt síðan, líklega 5—6
ár.
Halldóra Lúðvfksdóttir, bókari,og Sigrún Kristjáns-
dóttir, vinnur á bókhaldsskrifstofu.
Nei, við erum alveg vaxnar upp úr því.