Morgunblaðið - 07.08.1975, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 7. AGUST 1975
Piltur og stúlka
Eftir Jón Thoroddsen
og á öllu harðvelli, sem vantar rækt og
áburð, harla lágvaxið, en kringum stein-
ana og þar, sem kindurnar hingað og
þangað voru vanar að bæla sig, stóðu upp
fagrir og þéttir grastoppar, grænir sem
smaragð. Þar af mátti sjá, hvílikur
frjóvgunarkraftur lá þar dulinn í jörð-
inni.
Veðrið var blítt og hvammurinn ofur
hýr, og því var ekki að furða, að blíða og
fegurð náttúrunnar yrði að fá á hvern
þann, er guð hafði gefið athugasöm augu
og viðkvæmt brjóst til að skoða og dást að
hans handaverkum. Indriði víkur sér það
að konu sinni og segir:
Elskan mín! Ég sé, að þér lízt hér vel á
þig. Þenna hvamm hefur guð ætlað til
þess, að einhver skyldi búa í honum og
gjöra grundina þá arna að túni, eða held-
urðu ekki það? Þetta er nú Fagrihvamm-
ur, sem ég hef talað um við þig, og
hvergi vil ég búa annars staðar en hér;
skoðaðu, herna á balanum sést enn fyrir
tóftinni af húsinu mínu; nú verður að
reisa það við og stækka það, svo að við
getum bæði verið í því, því nú skilur áin
okkur ekki lengur.
/^-COSPER
Slapp górillan frá ykkur... jam . .. en ég gel
ómögulega séð hvaö þetta kemur mér við
maður minn...
j
Onei, hjartað mitt, sagði Sigríður og
hljóp í fangið á manni sínum og lagði
báðar hendur um hálsinn á honum; þökk-
um við guði fyrir, að hann hefur látið
æskuóskir okkar rætast.
Þau hjónin skemmtu sér um hríð og
skoðuðu landið í og umhverfis hvamminn
og riðu síðan heim, og s'agði nú Indriði
konu sinni greinilegar frá fyrirætlun
sinni, aðreisaþarbæíhvamminumog að
faðir hans hefði gefið honum land þar
fram um dalinn, og hefði þó Indriðahóll
ærið landrými eftir. Sigríður féllst á
þessa ráðagjörð; og þegar um vorið lét
Indriði efna til bæjargjörðar og hafði að
þeim starfa marga menn, og sjálfur
telgdi hann viðu alla; en til þess að koma
sem fyrst rækt í túnstæðið og afla sér
áburðar til næsta vors, fékk hann af
föður sínum að hafa selstöðu í Fagra-
hvammi um sumarið og hafði þar færi-
kvíar á vellinum, en lét kýrnar liggja
inni um nætur.
Um haustið var Indriði búinn að koma
upp flestöllum bæjarhúsum, en ekki
fluttu þau hjón þangað það haust, en
höföu þar um veturinn nokkra menn og
allan þann pening, sem þau áttu; og
næsta vor eftir fór Indriði frá Tungu
Pétur prangari
almúginn,kannski konungurinn viti um
leiðina til drekans, hugsaði hann.
Konungur spurði hvaðan pilturinn
væri og hvert hann ætlaði að fara.
„Ég ætla að fara til drekans í Dimmu-
fjöllum og ná þrem fjöðrum úr stélinu á
honum. Bara að ég geti fundið þenna
dreka“, sagði piltur.
„Gæfumaður verðurðu þá“, sagði kon-
ungur, því enn hefi ég aldrei heyrt, að
neinn kæmi aftur, sem ætlaði að heim-
sækja hann. En ef þú hittir hann, þá
gætirðu gjarna spurt hann frá mér,
hvernig ég eigi að fara að því, að fá
hreint vatn í brunninn minn, það er
alltaf gruggugt, hvernig sem ég fer að“.
„Já, það skal ég gera“, sagði pilturinn.
Konungurinn lét veita honum vel og
gaf honum bæði nesti og peninga, þegar
hann fór.
Eftir nokkra ferð kom hann að annarri
konungshöll. — Þegar hann kom inn I
eldhúsið þar, kom konungur fram þang-
— Hann lifir sig inn I hlutverkið, þegar hann leikur
skautavalsinn.
Kvikmyndahandrit aö moröi
Eftir Lillian
O'Donnell
ÞýSandi Jóhanna
Kristjónsdóttir.
14
var tlagsins var helgaö allt öðru
en vinnunnt.
En strax riaginn eftir gekk allt
betur. Ég hafði f eitt skipti fyrir
öll gengist inn á skilmála hennar
— það hélt ég að minnsta kosti.
Hvorugt okkar var f vafa um að
samband okkar var aðeins vakið
af þvf að við vilrium gera þessa
mynd til hjálpar okkur báðum og
á sama andartaki og myndin væri
fullgerð hlytum við að skilja. Ég
bjóst við að komast yfir það með
iéttum leik, en ég skrokvaði að
sjálfum mér. Eftir þvf sem
aðskilifaðurinn nálgaðist fann ég
upp á hverri afsökuninni af
annarri Jil að halria f hana, en
loks var það hún sjálf sem sá að
ekki var meiru við að
bæta ... myndin var fullgerð.
Eftir að hún hafði klætt sig
þennan sfðasta dag okkar saman
kom hún til mfn og starði lengi
þegjandi á málverkið.
— Jæja, hvað finnst þér?
spurði ég.
Hún varp djúpt öndinni.
— Ég er miklu meira en
ánægð.
Eg andvarpaði Ifka.
— Ég hef hugsað mér að senda
hana á Presnell-sýninguna.
Áður höfðum við orðið sam-
mála um að halria upp á þetta
með veizlu fyrir svokallaða vini
mfna, svo að þeim gæfist kostur á
að sjá málverkið.
— Já, þvf ekki það? sagði hún
og yppti öxlum. — Þú átt mynd-
ina.
En auðvitað var málið ekki svo
einfalt.
— Fresturinn rennur út á
morgun, og ég verð að hafa
hraðan á ef ég á að koma henni
þangað.
— Og hvað verður þá um
veizluna okkar?
— Presnellverðlaunin eru ein
virðulegasta viðurkenning sem
listmálari getur fengið, ef þú
skyldir ekki hafa vitað það.
— Hvernig getur þú verið viss
um að þú hljótir verðlaunin?
Svar var óþarft. Við vissum
bæði að ég myndi vinna.
— Jæja, allt f lagi mfn vegna,
sagði hún. — En ég spyr nú bara,
hvaða gagn hef ég af þessum
verðlaunum? Gagnrýnenriur hæla
þér f hástert fyrir þinn persónu-
lega stfi, fyrir myndbyggingu og
túlkun þína á mótfvinu, en ÉG —
fyrirmyndin skipti þá ekki máli
lengur.
Hún hafði tekið ákvörðun sína
og ég vissi það þegar ég sfarði á
einbeitt andlit hennar. Skamma
stund sá ég bregða fyrir
þóröargleði f andliti hennar.
— Það var afleitt þú skyldir
ekki Ijúka henni aðeins fyrr....
Ég átti engra kosta völ og ég
vissi það.
— Gerðum við ekki samkomu-
lag? spurði hún.
Ég kinkaði kolli og hún varð
ögn mildari.
— Það koma fleiri verðlauna-
samkeppnir, vinur minn, sagði
hún. Þessi mynd er ekki sfður
prófsteinn minn, því að ég hef
hvorki þolimpæði né hæfileika til
að vinna mig upp í gegnum
sjónvarpið eða einhver
smáleikhús eða vona stöðugt að
einhver komi kannski auga á mig
á götu og fái trú á mér. Og hvaða
gagn hef ég af mynd sem verður
hengd upp f einhverjum salar-
kynnum f New York ....
— Eins og þú vilt Marietta.
— Það eina sem fyrir mér vak-
ir er að Jarius Kroneberg sjái
þessa mynd. Sfðan geturðu gert
við hana hvað sem þú vilt. En ef
þú getur fengið Kroneberg tii að
koma hingað strax f kvöld þá ....
— Hvers vegna ertu að hugsa
um Kroneberg?
— Vegna þess að fyrirtæki
hans á f erfiðleikum. Hann hefur
jafnmikla þörf fyrir að kynnast
mér og ég honum. Saman gætum
við, ég og hann, náð jákvæðu
takmarki, á svipaðan hátt og við
tvö unrianfarnar vikur.
Ég játa að ég þjáðist af afbrýði-
semi, enda þótt hún styddist ekki
við neitt. Auðvitað hafði ég
ekkert yfir Mariettu að segja, en
samt sem áður fannst mér sem ég
væri rekinn hnffi við tilhugsun-
ina um að hún tilheyrði öðrum
manni. Án þess að hafa neina
hugsun á kvölum mfnum hélt hún
áfram — eða kannski hefur hún
fyrirlitið mig fyrir þessa
afbrýðisemi.
— Crown Pictures eiga í mikl-
um erfiðleikum. Ég hef kynnt
mér það allt saman. Ef þeir verða
ekki heppnir með mynd og það
fljótlega eru dagar þeirra taldir.
En Kroneberg hefur efni á þvf að
byggja mig upp ... Ein
stjórstjarna dugar til að koma
Crown Pictures aftur til vegs og
virðingar.
— Og þú trúir þvf að þú værir
þess megnug?
— Já. Áuðvitaö ekki á
svipstunriu ... en á örfáum árum.
Kroneberg er enn ekki svo langt
leiddur að hann gæti ekki leyft
sér að verja nokkrum árum til
þess.
— Og ef hann kemur ekki f
kvöld?
— Hann kemur áreiöanlega,
svaraði hún og horfði á mig með
einkennilegum glampa f augum.