Alþýðublaðið - 25.09.1958, Síða 7

Fimmtudagur 25. sept. 1953
AlþýSnblaSil
1
Ný strætisvagnaleið
í Búsfaðahverfið
AKSTUR á nýr;ri strætis-
vagnaleið, sem ber nafnið Bú-
staðahverfi og verður nr. 20,
hefst í dag.
Akstur á þessari leið hefst í
Lækjargötu, fyrir neðan Menn-
taskólann og verður ekið um
Fríkirkjuveg, Sóleyjargötu, j
Miklubraut, Sogaveg, Tungu- j
veg, Bústaðaveg, Grensásveg, j
Miklubraut, Lönguhlíð, Lauga-
veg í Lækjargötu.
Ekið verður á hálítíma fresti,.
15 mín yfir og fyrir heilan
tíma. i
Cólfíeppa-
hreinsun
Hreinsum gólfteppi,
dregla og mottur úr ull j
og cocus o. fl.
Gerum einnig við.
Gólfteppagerðin
Skúlagötu 51
Sími 17360
Bókhlöðustíg 7
Sími 19-168
SELJUM í DAG —
Chevrolet ’58
. Chevrolet ’55
Chevrolet ’54
Chevrolet ’53
Chevrolet frá 1941
Hl ’52
Ford ’55
Fovd Station ’54
8 manna (orginal)
Dódge ’57
Dodge ’55
með góðum kjörum.
P'lymouth ’50 ný-
komnir til landsins.
Buick frá ’47—’55
Oldsmobil ’56
De Soto ’54
Auk þess 6 manna bif-
reiðar í stóru úrvali.
Austin frá ’46—’53
Vauxhall ’55, ’57, ’58
Skoda ’52, ’55, ’56, ’57’
Rcnó frá ’47—’52
Opel frá ’39—’58
allar tegundir.
Ford frá ‘46—‘55
Fiat frá ‘54—‘57
P70 ‘56, góð kjör
selst ódýrf.
Volkswagen ’55, ’56 ’57
Wilíis jeppar í miklu
úrvali
Höfum kaupendur að
nýlegum vörubílum.
■ ■■■■■■KBnaQBBBBBieinaBSBEEl
I
LEIGUBÍLAR
Bifreiðastöð Steindórs
Sími 1-15-80
Sifreiðastöð Keykjavíltur
Sími 1-17-20
íiikuii.iii..,,,,,.. ■•■■««*
Orðstír
deyr aldregi
Frú Bushell gerði sér beztu
vonir um afkomu þeirra hjóna
í París. Hún var þar gamal-
kunnug, hafði áður unnið þar-
sem sýningarstúlka og seinna
sem saumakona hjá kjóla-
(framle.ðendunum, Lucille og
Páu] Böiret. Ern dvölin varð
þar ekki eins löng og hún
hefði. kosið. Eftir tæp þrjú ár
sneru þau aftur til Bretlands,
en þá- gerðist hart í ári á Frakk
land:, og auk þess gekk Bus-'
hell ekki eins vel og skyldi,
þrátt fyrir dugnaðinn, og olli
þar mestu um að har/n gat
aldrei náð fyllilega tökum á
málinu, enda þótt hann hefði
dvalizt þar langdvölum.
Þar sem hann hafði ekki að
neinu að hverfa heima, flutt-
ist hann með konu sína og
börnin bæði, Roy fjögurra ára
og Violettu um þriggja ára, til
foreldra sinna í Hampstead
Norris. Enn einu sinni barg
framtakssemin honum, þegar
aðrir gengu atvinnulausir, —
hann ók bifreið sinni og tók
farþega hvar sem þeir buðu#t
og hvert sem þeir vildu.
Violetta mundi því brtezkt
sveitalíf bezt úr æsku sinni.
Frá París mundi hún ekkert
Ijóst, aðeins hávaða og þoku-
kenndar skyndimyndir, en
allt rifjaðist upp fyrjr henni,
þegar hún kom aftur til París-
ar mörgum árum síðar. í
Hampstead lék hún sér í görð-
um og á ökrum og engjum, og
var með öllu óhrædd við
beljur og bola, jafnvel mýs,
enda eru börn yfirleitt hug-
rökk, en hún hélt öllu hug-
rekki sínu er hún eltist. Pabbi
hennar átti það jafnvel til að
leika það eft.r Vilhjálmi Tell
að skjóta epli af kolli hennar,
móður hennár til mikillar
skelfingar, en hann var, sem
áður segir, annáluð skytta.
Sem betur fór brást honum
aldrei skotfimin í þessum
hættulega lc.k, en telpan
gerði ekki svo mikið sem
depla augunum. Það var einu
sinni, að hún komst, eftir marg
endurrteknar tilraunir, upp á
háan vegg og tók að ganga
eftir honum, en varð fóta-
skortur. Skarst hún mikið á
höfði við fallið og nefbrotn-
aði, en til þess var tekið, að
hún grét lakki. Það var mamma
hennar sem grét og æddi um
og jafnvel faðir hennar var
venjufrernur fölur og fár, en
Violetta brosti við þeim þar
sem hún lá í bóli sínu, og
mælti. — Það er ekkert ákaf-
lega sárt .... lekkert ákaflega
sárt. —• Hún lokaði augunum
og kvaðst ætla að lúila, og
sofnaði vært. Foreldrar henn-
ar kornust seinna að raun um,
að það var fátt, sem hún hafði
orð á að sér þætti. ákaflega
sárt.
Hún varð snemma sterk og
fjörmikil og hafði alltaf eitt-
hvað fyrir stafríi. Allt, sem
bróðir hennar gerði, varð hún
' að gera líka, enda reyndist
hún yfirleitt fær um það. Oft
kom það meira að sfegja fyrlr
að hún eggjaði hann á að
reyna hitt og þetta, og ef hon-
um reyndist það um megn,
hætti hún ekki fyrr len henni
hafði sjálfri tekizt það, öllum
til hinnar mestu undrunar, og
bróðumum að sjálfsögðu til
mestu gremju. Hún hefði sann
arlega átt að verða strákur,
sagði faðir hiennar oft; móðir
hennar raunar líka, því það
sýndi sig brátt að hún hafði
ekki minnsta áhuga fyrir brúð
um, eða öðrum þeim leikjum,
sem telpur hafa yfirleitt yndi
af og túlkar kvsnleik þeirra og
móðurþrá, og má ef til vill
skýra það á þann hátt, að leifc
félagar hennar allir voru
drengir. En það var annað í
fari hennar, sem gerði, að oft
var sagt, að hún ætti að vera
strákur, það var gaman það,
sem hún hafði af öllum prakk-
arastrikum og glettni, og-
ekki hvað sízt af hættum öll-
um. Svo virðist sem hún hafi
aldrei vaxið frá þessu, því
þannig var þáð líka eftir að
hún eltist og gerðist fuli-
þroska kona. Og venjulega fór
svo, þegar í bernsku, eins og
seinna, að hún slapp ómeidd,
og yfirleitt án þess að hljóta
ávítur fyrir „framtak” sitt.
Ekki þar fyrir, að hún væri
hrædd við ávítur eðá hún
reyndi að koma sér hjá þeim.
Þeir, sem þekktu hana náið
sem telpu, minnast hennar
bezt er hún horfði bieint í
augu þeim er spurði og svar-
aði, djarft og ákveðið, — Já,
ég gerði það.
Hún vixtist ekki hrædd við
nokkurn skapaðan hlut. Hún
kleif upp tré og manað; bróð-
ur sinn að koma á teftir sér,
þangað til þau voru komin svo
hátt upp, að hann varð hrædd
ur og þorði ekki að hreyfa
sig, og varð þá að fá mann-
hjálp til að ná honum niður.
Violetta slapp þó alltaf við á-
vítur, enda var varla hægt að
skamma hana, þar sem hún
hafðj bæði klifið hæxra og
komist hjálparlaust niður. Hún
velti gjörðum og hjólum um
allt húsið, borðstofu, svefn-
herbiergi og eldhús, og hvergi
var næði fyrir henni. Hún
steypti sér út í ána hvar sem
var, og enda þótt hún næmi
sund að mestu leyti af sjálfu
sér, leið lekk; á löngu áður en
hún varö móður sinni mun
leiknari í þeirri íþrótt.
Ekki varð þó dvölin löng í
sveitinni. Fjölskyldan fluttist
til Lundúna, en þar hugðist
faðir hennar leggja stund á að
kaupa og .selja notaða bíla og
gerði sér von um mikinn á-
góða af. Um það ley.tí var enn
fjölgunar von í fjölskyldunni.
Að þessu sinnj fæddist þeim
hjónum drengur og var hann
skírður Jón.
Þröngt þótti Violettu að von-
um um sig í þéttbýlli hliðar-
götunni í Pulham. Saknaði hún
ímjög frjálsræðisins og hinna
‘'heilnæmu lifnaðarhátta í
sveitinni, og móðir hfennar
saknaði sveitalífsins raunar
líka, því hún hafði lengst af
æsku sinni búið í franskri
sveit. Hún skrapp því með
Vi, eins og Violetta var nú allt
af kölluð, í heimsókn til
frændfólks föðurins, sém b]ó
í Twickenham. Violet Buck-
ingham var eina telpan í þess-
ari fjölskyldu og nokkrum ár-
um eldri en Violetta, — hétu
báðar sama nafninu þótt önn-
ur bæri það í franskri útgáfu;
en hin í brezkri. Þessi brezka’
frænka man enn mjög vel, þeg
-ar þær mæðgur voru í heim-
sókn, og þó einkum fyrsta
skiptið, en þá dvaldist nafna
hennar þar í þrjár vikur. Vio-
letta var ekki nema fimm ára
gömul þá, en hún lék mig oft
grátt engu að síður. Einu sinni
vorum við úti á gangi, og þá
veit ég ekki fyrri til en hún
tekur til fótanna og hleypur
teins og kólfi væri skotið ýms-
ar krókaleiðir; ég hljóp á eft-
ir, móð og másandi og óttaðist
mest af öllu að hún kynni að
hlaupa út á þjóðveginn og
verða fyrir slysi í umferðinni.
Hún hvarf mér brátt sjónum,
ég hljóp og kallaði, svo kom ég
auga á hana, þar sem hun stóð
upp við póstkassastaur og
skein af henni prakkaraskap-
urinn. Að minnsta kosti hló
hún dátt að því hve hrædda
hún hafði getað gert mig.
Hún var þegar hneigð til
ævintýra, segir þessi frænka
hennar, og hún var einstaklega
mikið fyrir að hlaupa, enda
mátti heita að hún væri á sí-
felldum hlaupum daginn út og
inn. Eg hafði ekki roð við
hénni, Það var víst um það.
Ef ég hafði af henni augun,
þótt ekki væri nema örstutta
stund, spurðj ég sjálfa mig
óttaslegin, hvaða prakkara-
strikum hún mundi nú finna
upp á, eða hvort hún væri ekki
komin í einhverja hættu, ann-
að hvort á landi eða í vatni,
því hún var óðara komin nið-
ur að ánni, ef maður hafði
augun af henni nokkra stund.
Eg held að óhætt sé að segja
að hún hafi ekki kunnað að
hræðast. Eg minnist þess, að
dag nokkurn var hún me'ð
mér uppi á loft; að búa um
rúmin, — eða að minnsta kosti
var svo til ætlast. Yið keppt-
umst við um stund, en svo bar
cnn við að hún hvarf mér
sjónum, og-þegar ég fór að
svipast um eftir henni, sá ég
mér til mikillar skelfingar
hvar hún sat í opnum glugg-
anum og lét fæturna dingla
út fyrir sylluna, og gaspraði
hún af ákefð við bróður minn
ungan, sem var að koma
heim úr skólanum. Þegar ég
sagði henni að koma tafar-
laust inn fyrir, harðneitaði hún
því, en ætlaði að láta sig
detta niður á þvottahússþakið
og klifra þaðan niður til bróð-
ur míns. En mér tókst þó að
kippa henni inn úr gluggan-
um, og grét hún sáran, svo ég
varð að hugga hana með því
að leyfa henni að róta svo um ■
öllum rúmfötunum í rekkju
bróður míns. Bræður mínir
fimm voru ákaflega hrifnir af
hfenni. Þeir gerðu sér það að
leik að kasta henni hátt í loft
upp eða varpa henni á milli
sín, eins og knetti, en af því
hafði hún hið mesta gaman.
Einnig hafði hún ákaflaga
g'aman af að sitja fyrir aftan
þá á bifhjóli. Hraði og hætta,
állt sem var spennandi, það
var hennar yndi. Skapmikil •
var hún, ekki vantaði það, og
viljasterk ef því var að skipta.
Það var yfirleitt ekk; nokkur
Mð að fá hana til að gera
það, sem hún ekki sjálf vildi.
Ef slíkt bar á góma beit hún á
vörina og drættirnir í litlui
andliti hennar strengdust þeg-
ar hún sagði, — ég man eím
rödd hennar. — níei, ég vil þa<5
ekki. — Það var ekki aðeins
áherzlu og sannfæringin,
heldur lá við hrifningu í ródd
hennar, þegar hún lýsti yfir
slíku. Hún lét (ekki hnika sér i
um spönn, ekki heldur eftir að
hún eltist og þroskaðist.
Hún virðist hafa tekið þessa
viljafestu í arf frá föður sín-
um, leinnig snarræðið — og
fjörið, því móðir hennar var
mjög róleg og stillt kona, —■
ákaflega aðlaðandi og þolin-
móð, tók öllu, sem að höndum
bar, án þess nokkúr sæi henni
bregða.
Árið 1926, undir árslokin,
eignuðust þau hjón fjórða
barnið, len þá var Violetta á
sjötta ári, og enn var það
drengur, og var hann skírður
Noel. Það ár var verkfallið
mikla, atvinnuleysi gífuriegt
og afkoma fjölskyldunnar
ekki sem skyldi. Það varð því
úr, að lenn var haldið til
Frakklands að freista hamingj
unnar. Að þessu sinni settist
fjölskyldan fyrst að hjá frænd
fólki hennar í Point Rémy, í
borginni þar, sem þau höfðu
verið gefin saman í heilagt
hjónaband. Þau áttu þarna
því góðum minningum að
fagna og vonuðu allt hið
biezta, einkum fyrir það, að
þarna var ódýrt að búa, þai’
sem þau settust að í húsi föð-
ur hennar og systur, sem ann-
aðist hússtjórn alla. Pont Ré-
rny er lítil borg og liggja þar
fjórar brýr yfir Sommefljótið.
Sveitir eru þaima allt í kring
og skammt á þjóðvteginn frá
Boulogne til Parísar. Svo fór
samt að ekki vegnaði fjöl-
skyldunni eins vel þarna og.
þau hjón höfðu gert sér von-
ir um, og varð dvöl þeirra^
ekki heldur lengri þar en þrjú
ár. En nú voru börnin líka
komin á þann aldur, að nauð-
synlegt þótti að binda endi á
þetta flökkulíf. Bushell hafði
leins og áður, unnið allt sem
til féll, en kona hans vann
nokkuð að saumi. Og nú var
afráðið að halda enn einu
sinni til Bretlands, einkum
með það fyrir augum, að