Morgunblaðið - 15.07.1976, Qupperneq 32

32
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 15. JÚLl 1976
Helgi kóngsson
og Álfdís
kóngsdóttir
skýrt nafnið „Helgi kóngsson“. En
jafnskjótt sem þessu orði var sleppt,
breytti fuglinn ham sínum og varó að
mey forkunnar fríðri, er sat á stólnum.
Vermundur bregður skykkju yfir meyna,
en öllum hnykkir við, er á horfðu, og
leiddi hana fyrir kóng og mælti svo: „Hér
færi ég yður, herra dóttur yðar, þá er
hvarf fyrir tíu árum sióan, og er hún nú
loks leyst úr þeim álögum, sem tröll-
skessan, drottning yðar, lagði þá á hana.“
Kóngurinn varð frá sér numinn af undr-
un og fögnuði, þegar hann kenndi dóttur
sína, er hann hugði löngu glataða; en
ekki vildi hann trúa, að drottning hans
hefði átt svo illan hlut að máli. Þá gengu
fram hirðmeyjar tvær, og voru þær hinar
sömu og áður höfóu horfið með kóngs-
syni, og vottuðu fyrir öllum, að þær
hefðu oft séð drottninguna bregðast í
tröllslíki, þegar hún væri einsömul, og
eiga þá samblendni við örgustu flögð; og
nú hefðu þær komist á snoóir um, að hún
hefði ráóið að drepa kónginn mann sinn
Hverl á ég a«l fara, ef ég fer hina leirtina?
innan fárra daga og alla hirð hans, en
leiða þangað aftur þursalýð og risa, ætt-
ingja sína; skyldu þeir svo gramsa í öllu
utan hallar sem innan.
En sem hirðmeyjarnar höfðu mælt
þessi orð, hvarf drottningin skyndilega
úr hásæti sínu. Þeir Vermundur og
kóngsson fóru þá út úr höllinni, og stóð
þá hesturinn góði úti fyrir dyrunum, og
hafði dvergurinn fært hann þangað. Ver-
mundur lét kóngsson stíga á ba\c hestin-
um og settist sjálfur að baki honum. En í
sama bili sem hann fór á bak, heyrir
hann, að drottningin kemur í flagðslíki
og kallar hástöfum; „Komið þið, Skakk-
ur, Blakkur, Þríhöfði og Þursi, allir bræð-
ur mínir, með allt ykkar lið, og drepum
fyrst Vermund og kóngsson og síðan
kónginn, mann minn, og hirð hans alla.“
En sem Vermundur heyrði þetta, mælti
hann skjótum orðum til hestsins:
„Renndu, renndu, Faxi, fljótt,
og flyttu kóngsson heim í nótt.“
Og þaut hesturinn af stað í sama bili og
flaug í loftinu, og lýsti fax hans í nátt-
myrkrinu.
Þeir Vermundur heyrðu, að tröllalýð-
urinn sótti fast á eftir þeim; höfðu þau
brugðist í flugdreka líki og geistust
áfram með sköllum og gauragangi.
Vermundur breiddi ekki yfir fax hest-
inum í þetta skipti, því að hann ætlaðist
til, að tröllin skyldu ekki missa sjónar á
þeim í náttmyrkrinu. Þýtur nú hesturinn
áfram, frárri en vindurinn, og dró heldur
sundur en saman. Þó flugu tröllin áfram
og ætluðu þeim Vermundi, kóngssyni og
hestinum bráðan bana, hvenær sem
fundum þeirra bæri saman. I dögunina
ná þeir Vermundur að hellinum; hann
opnaðist sjálfkrafa, og hverfa þeir þar
inn í hann þegar. Er nú Vermundi kapp á
að geta náð skríninu og komið því undan,
áður en tröllin kæmu. Þetta gerir hann
og á svipstundu, fer inn í afhellinn og
tekur skrinið, síðan opna sig fyrir honum
leynidyr á afhellinum, og fara þeir þar
út. En í sama bili sem þeir eru að komast
þar út, ryðjast tröllin inn um aðaldyrnar
á hellinum og ætla nú að grípa þá Ver-
mund, og verður nú heldur en ekki skurk
og aðgangur í hellinum. Þá laust Ver-
mundur með hamri sínum bergið á ein-
um stað, og sjá! hellirinn tók að hrynja
sundur og saman með svo voðalegum
brestum og ógangi, að fádæmum sætti.
Hrundi þá um leið stykki mikið út fjall-
VtE9
MOR&ÚKf
RAFFíNU
Ekki virrtist mír stjörnuspáin Mundu svo að það verður alltaf
hans lofa górtu I dag, læknir. að salta kartöflurnar.
Eva: Elskan hann Jón er svo
skelfing gleyminn.
Vinkonan: Já, finnst þór það
ekki? A dansleiknum I gær-
kvöldi gerði ég ekki annart en
að minna hann á, að það ert þú,
en ekki ég, sem hann er trúlof-
artur
Rósa: Gefurðu nokkurn tíma
karlmanni leyfi til þess að
kyssa þig, þegar hann bvöur
þér I bfltúr?
Fjóla: Ég held nú sfður! Ef
hann getur stýrt slysalaust á
mertan hann er að kyssa mig, þá
beinir hann ekki eins mikilli
athygli að kossinum, og það á
hann að gera.
Anna: Hvað sem öðru Ifður,
þá klæðir Georg sig eins og
heldri maður.
Hanna: Er það? Ég hef aldrei
séð hann klæða sig.
1 sögutfma:
Kennarinn: Hvart gerðist árið
1483?
Nemandinn: Lúther fæddist
þá.
Kennarinn: Alveg rétt, en
hvaðgerðist 1487?
Löng þögn.
Nemandinn: Lúther varð
fjögurra ára.
Kennarinn: Hjálpaði pabbi
þinn þér með heimadæmið?
Nemandinn (sigri hrósandi):
Nei, en reiknaði það vitlaust
sjálfur.
Tannlæknirinn (virt málugan
sjúkling): Opnið þér munninn
og þegirt þér.
Höskadraumar
Framhaldssaga eftir Mariu Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
27
lagrti svo fyrir hann spurninguna.
sem hrunnið hafði á vörum henn-
ar og stöðugt ásótt huga hennar.
— Hvers vegna lá hann
frammi í hartherberginu með
hring Cecilfu í höndinni? Hvert
hafði hann ætlart að fara? 06
HVERS VEGNA KALLADI
HANN EKKI A CECILHJ7 Og —
ba'tti hún við sem eins konar
hergmál af hugsunum Tetrusar:
— Ilver var ástæðan til að
hjartart brast — einmitt á þeirri
stundu?
Andreas sem í örvæntingu
sinni hafði áreiðanlega velt hinu
sama fyrír sér, tautarti fyrir
munni sér æstri röddu:
— Ég get ekki trúart því. ég get
ekki trúart þvl! En sé eitthvart
hæft í þessu, þá sver ég við nafn
guðs aðmáttugs að ég skal snúa
hana úr hálsliönum með mínum
eigin höndum.
Allt í einu var eins og hann
vaknaði af d'vala og gerði sér
grein fvrir að Malin var nær-
stödd.
Hann reyndi að hafa vald á
rödd sinni, þegar hann sagði:
— Ég skal kanna tnálirt. En ég
vona innilega art yður skjátlisf
fröken Skog.
Og þvi næsl sendi hann hana á
brott til að hreinrita það sem þau
höfrtu unnirt að um daginn.
Þegar hún fór var hún ákaflega
hugsi. Hvað hafði hún eiginlega
gert? Hvers vegna f ósköpunum
hafði hún brugðið á það ráð að
trúa Andreas Hallmann fyrir því
sem hafrti verið art brjótast í huga
hennar síðustu daga — af hverju
hafði hún valið einmilt hann?
Hún fann til einlægrar löngunar
að hitta Petrus, sem var svo yfir-
vegaður og rólegur.
llvart a-tli honum hafi fundi/t
um þessi mórtursýkislegu orð sem
hún hafði skrifað á bréfsnifsið?
Bara að hún gæti korni/t í síma.
En Björg var inni f sínu herbergi
og hún vildi ekki hringja til hans
aðöðrum viðstöddum.
Hún andvarpaði og gekk svo
upp stigann til að hef ja störf sfn.
Hún hætti þrisvar vinnu sinni.
í fyrra skiptið til að borða mið-
degisverð.
1 næsta skiptirt til að skiptast á
fáeinum orðum við Kára sem rak
inn nefið til að kvarta yfir þeirri
„fjárans jarðarfararstemmn-
ingu“ sem hvíldi yfir öllu húsinu.
— Cecilia er að væla og mamma
er með hausverk. Svei mér þá ef
ég er ekki farinn að halda að Jóni
liði bezt af okkur.
Þriðja truflunin varð þegar
hún uppgötvaði um níuleytiö um
kvöldið að ritvélapappfrinn var
genginn til þurrðar. En þar sem
hún vissi að nóg var af honum f
vinnuherbergi Andreasar ákvart
hún þrátt fyrir þá tregðu sem I
henni var að fara niður og ganga
um myrka forstofuna — að gera
það. Hún barði að ilyrum en þeg-
ar enginn svaraði lauk hún dyr-
unum gætilega upp og læddist
inn f herbergið. Rauða þykka
teppið gleypti fótatak hennar og
hún var ekki komin að skrifborð-
inu, þegar æst rödd Andreasar
barst til hennar innan úr bóka-
herberginu ...
... En ég er ekki neinn
Filippus annar, og ef þú hefur
gert þér eitthvart slfkt f hugar-
lund skjátlast þér sannarlega.
Eitthvart óskýrt muldur harst
art eyrum hennar, en varð yfir-
gnæft af hrópi hans.
— Elskar mig ... það getur vel
verið, en ég hef ekki minnsta
áhuga á þvi. Ég vil fá art vita
sannleikann um Jón, þó svo ég
þurfi...
Malin flýði full sektarkenndar
á braut án þess að hafa náð nokkr-
um pappfr og upp f herbergið sítt.
... Og enn varð nótt og aftur
rfkti dauðakyrrð f hvftu húsi. All-
ir voru loks sofnartir eftir erfiðan
dag.
Allir nema einn.
Allt í einu voru d.vrnar í her-
bergi Malin opnaðar gætilega.
Hún vaknaði og vissi ósjálfrátt
að hún var ekki lengur ein. Is-
kaldur hrollur fór um hana og
hún var svo hrædd að hún mátti
sig ekki hræra. Hún barðist á
móti, svo að svitinn perlaði af
henní ... harðist um á hæl og
hnakka til að geta hrópart eða lyft
hendinni til að kveikja á nátt-
borðslampanum, en hendur henn-
ar voru þungar sem blý.
Þrátt fyrir þykkt og miskunnar-
laust myrkrið skynjaði hún fjand-
mann sinn koma nær og nær og
hún fann að manneskjan var i
nánd við hana ... manneskjan
stóð fast hjá henni og sú mann-
eskja ætlaði ekki að sýna henni
neina miskunn.
Með því að beita sig ofurmann-
legu afli tókst henni að lyfta
hendinni tii að þreifa eftir
slökkvaranum, svo aö þetta ægí-
lega myrkur myndi hverfa á
braut... en ekkert ljós kom og
svo hrópaði hún...
En einhver þrýsti kodda vfir
andlit hennar... það var eins og
hún fyndi að hún var að springa
og neistaflug geislaði fyrir aug-
um hennar.
Hún hafði velt þvi f.vrir sér
hvað og hvern hún myndi hugsa