Morgunblaðið - 13.07.1977, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 13. JULI 19'ft’
VtE9 zg-pv
BAFP/NO 1 1*
H^cSí_
-4<Ö
GRANI göslari
Þá þarf ekki að halda þér í
einangrun lengur — úr því all-
ir hafa smitazt!
Kg er hra-ddur um þig með Ijóninu — Þetta er hættuminna svona!
Ur þvi að stærsti vinningurinn
kom á yðar miða, langar mig að
vekja athygli á viðeigandi
höfuðfati?
Bamavagn-
ar og bílar
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Úrslitaleikur heimsmeistara-
keppninnar 1974 þótti mjög vel
spilaður en eins og venjulega átt-
ust við Italfa og Bandarfkin. Lauk
honum með sigri Itala, aftur eins
og venjulega. Spilið I dag er frá
leik þessum og náðu bæði liðin
sama árangri, 400 til norðurs og
suðurs, en hvort með sínum
hætti.
Suður gjafari, austur og vestur
á hættu.
Norður
S. 108
H.7432
T. ADG95
L. ÁD
Vestur Austur
S. KD9543 S. 6
H. 10 H. ÁDG985
T. 1083 T. K642
L. 1043 L. 62
Suður
S. AG72
H. K6
T. 7
L. KG9875
I lokaða herberginu spilaði Ital-
inn i suður þrjú grönd, fékk sina
upplögðu niu slagi eftir að út kom
hjarta. En á sýningartöflunni,
opna herberginu, varð spilið ekki
eins einfalt.
Bandarikin norður og suður og
sagnirnar gengu:
COSPERwp
Þú hefur ekki séð perlurnar mínar? Eg lét þær f gamalt
pillubox um daginn?
„Kona með barnavagn" sendi
eftirfarandi línur og gerir að um-
talsefni tillitsleysi sumra öku-
manna í Reykjavík varðandi það
að leggja á gangstéttum og loka
þar með fyrir allri umferð barna-
vagna.
„Mér finnst of mikið um það á
götum Reykjavikur að bílum sé
lagt þannig að umferð gangandi
fólks séu takmörk sett. Með þessu
á ég við að oft má sjá hvar bllar
eru skildir eftir að hálfu eða öllu
leyti uppi á gangstéttum, þannig,
að þeir sem þó „eiga“ gangstétt-
ina verða að fara út á götur, ekki
sizt þeir sem eru á ferð með
barnavagna eins og oft er með
mig.
Þetta lýsir engu öðru en tillits-
leysi þess ökumanns sem I hiut á.
Hann er einn í heiminum, eins og
Palli var, en munurinn er sá að
ökumenn nútfmans eru ekki f
neinum draumheimum eins og
P:lli. Þessir ökumenn hugsa ekki
lengra en bíll þeirra nær og mér
er alveg sama þó að það sé erfitt
að finna bílastæði í miðborg
Reykjavíkur, það er bara hægt að
skilja bilinn eftir aðeins utan við
miðbæinn, þar er oft að finna
bílastæði. En það virðist vera til
of mikils ætlazt af þessum háu
herrum, sem ökumenn margir
virðast vera,
Ég vil leyfa mér að þakka fyrir
ummæli Öskars Olasonar um dag-
inn I Velvakanda, er hann upp-
lýsti, að stöðugt væri unnið að þvi,
að hafa eftirlit með bflum, sem
lagt er ólöglega, en það er vitað
mál að lögreglan kemst ekki yfir
að hafa hendur f hári allra þeirra,
sem stunda þennan ósóma, því
þeir virðast vera æðimargir. Ég
tek þó fram að mjög margir öku-
menn sýna fyllstu kurteisi og til-
litssemi, ekki sfzt við okkur, sem
erum á ferð með barnavagna og
ber að þakka fyrir það, en hinum
verður maður að senda tóninn.
Það liggur við að maður hafi
löngun til að troðast með tftt-
nefndan barnavagn framhjá bil-
unum, sem eru stundum á gang-
stéttunum allt f tómri vonsku, en
það getur maður ekki, þvf þá yrði
maður sjálfsagt sektaður fyrir
spjöll og skemmdir. Én ökumenn
hins illa og ólöglega lagða bíls
yrðu vart sektaðir ef maður yrði
fyrir einhverju óhappi úti á götu
við að reyna að komast framhjá
honum. Eins og umferðin er I
Reykjavík liggur við að það sé
Suður Veslur
1 L Pass
1 S Pass
3 L Pass
Norður Austur
1 T 1 H
2II Pass
4 L Pass
5 L sem varð lokas.
Sagnaðferðir Bandaríkjamanna
gerðu það að verkum, að ioka-
samningurinn varð fimm lauf,
sem er greinilega lakari en þrjú
grönd Italanna. En suður vann
sitt spil engu að síður.
Út kom hjarta. Ásinn, aftur
hjarta, trompað og skipt í spaða-
kóng. Suður þurfti nú að fá alla
slagina, sem eftir voru. Hann tók
með ásnum, spilaði tígli á ásinn
og tiguldrottningin út. Austur lét
lágt án alls hiks, suður lét spaða
en vestur lét nú þristinn. Hann
hafði áður látið áttuna og sýndi
með þessu fjórlit til að blekkja
sagnhafa. En það tókst ekki.
Suður tók næst á laufásinn og
spilaði tigulgosanum frá blindum.
Þar með var ballið búið. Austur
gaf og aftur fór spaði af hendinni.
Tigulfimmið var síðan trompað
hátt heima og laufdrottningin sá
fyrir trompum andstæðinganna
og var innkoma á siðasta tigul
blinds.
ÞAÐ VERÐUR EKKI FENGIÐ, SEM FARIÐ ER
60
— Fávitar, heyrðist hann
hvæsa.
Lögreglufulltrúinn svaraði
lágt og rólega.
Hemmer bar gjallarhorn að
vörum sér og hrópaði — Frede
minn, komdu nú út. Gerðu eng-
in heimskupör. Þú ert veikur
og þarft á hjálp að halda.
Hemmer hafði varla lokið
orðinu þegar skot kvað við. Það
kom frá húsinu.
— Frede, hlustaðu á mig,
hrópaði hann. — Ég kom hing-
að með Peter og Lenu til að tala
við þig. En við vorum elt...
Aftur annað skot.
— Lögreglan elti okkur. Ein-
hver hafði sagt til þín, þess
vegna er hún hér. Viltu koma
og tala við tnig ef þeir lofa að
fara á meðan?
Enn skot frá kofanum.
Hemmer skreið í áttina til
Peters. Andlit hans var náfölt
og hendurnar skulfu.
— Gerðu tiiraun Peter til að
reyna að tala við hann.
Peter greip gjallarhornið og
hrópaði:
— Frede. Peter hér. Það er
rétt sem hann faðir þinn segir.
Einhver hefur sagt til þfn. Get-
urðu ekki talað við föður þinn
samt eða við mig?
Skot enn.
— Hann skýtur að minnsta
kosti ekki i áttina til okkar,
hvfslaði lögreglufulltrúinn. —
Hann vill bara reyna að skjóta
okkur skelk f bringu.
Peter sá að byssustingur stóð
út um opinn glugga hægra meg-
in við dyrnar.
— Viltu tala við Lenu, hróp-
aði Pctcr enn.
Skothvellur.
— Nú beinir hann byssunni
neðar, sagði lögrcglufulltrúinn.
— Við ættum að hafa hægt um
okkur nokkra stund. Og svo
verður unga stúlkan að reyna.
Peter skreið til Lenu og lagði
sig í hláberjalyngíð skammt frá
henni.
— Hefði það einhver áhrif
þótt hún reyndi? Og ef það
hrifi ekki, hvað þá? Þá yrðu
þau kannski að hfða svo að
sólarhringum skipti. Þangað til
Frede væri orðinn svo þreyttur
og syfjaður að hann sofnaði.
Bara að iögreglan tæki ekki
upp á einhverri fljótfærni. Til
da-mis að re.vna að koma aftan
að kofanum. Og hvernig var
Frede núna? Hann var inni f
kofanu/n. stóð við h.vssuna og
skimaði að skógarjaðrinum.
Fölur, órakaður, magur og æst-
ur. En var hann hræddur?
— Ég ætla að fara til Frede,
hvíslaði Lena, — hann skýtur
ekki á mig. Við verður að Ijúka
þessari martröð.
— Það er of áhættusamt.
Hún reis upp til hálfs en
hann greip f hana og ýtti henni
niður aftur.
— Láttu ekkí eins og kjáni.
sagði hann.
En hann hugsaði:
Kannski er það ekki svo vit-
laust þegar allt kemur til alls.
— Heldurðu að hann reyni
að brjótast út? hvfslaði Peter f
áttina til Hemmers.
— Það væri algerlega von-
laust. Kofinn er umkringdur og
hundarnir bíða hara eftir
merki.
Framhaldssaga eftir Bernt
Vestre
Jóhanna Kristjónsdóttir
— Ég held að Frede reyni.
Hann virðist örvita.
— Við verðum að minnsta
kosti að bfða dálitla stund.
— Hann sagði að þeir skyldu
aldrei taka sig lifandi.
— Hcldurðu ekki mér hafi
orðið hugsað til þeirra orða?
sagði Hemmer.
— Þá verðum við að gera
eitthvað.
Lena kom til hans, hallaði sér
að honum og hvíslaði:
— Það er mér að kenna.
Peter leit niður til hennar.
Svo settist hann við hlið henn-
ar.
— Að lögreglan er hér?
— Já.
— Mig grunaði það.
— Ertu reiður út f mig.
— Reiður? Nei. Þú hefur
sjálfsagt búizt við að þú værir
að gera það eina rétta.
— Eg var hrædd, hvislaði
hún með munninn víð eyrað á
honum.
— Ég var svo hrædd um að
eitthvað kæmi fyrir þig.
— Þú hefðir samt ekki átt að
gera það.