Morgunblaðið - 03.09.1977, Qupperneq 26

26
MORGUNBLAÐIEClA-UGARDAGUR 3. SEPTEMBER 1977
Minning:
Sigríður Sigurðardótt-
ir frá Neðri-Þverá
F. 23. júll 1894.
D. 26. ágúst 1977.
í dag verður jarðsett frá
Hliðarendakirkju í Fljótshlíð
Sigríður Sigurðardóttir, fyrrver-
andi húsfreyja að Neðri-Þverá i
sömu sveit, en hún lézt hinn 26.
þessa mánaðar eftir erfiða sjúk-
dómslegu í Landakotsspitalanum
í Reykjavík, á 84. aldursári.
Sigríður fæddist að Árkvörn í
Fljótshlíð 23. júlí 1894. Hún var
dótttir hjónanna Sigurðar Tómas-
sonar frá Árkvörn og Þórunnar
Jónsdóttur frá Hliðarendakoti, er
þar bjuggu um langt skeið. Olst
Sigriður upp í höpi tólf systkina
og eins fósturbróður, en af þeim
komust upp átta. Af þeim Ár-
kvarnarsystkinum lifa nú aðeins
þrir bræðranna, þeir Páll, fyrr-
verandi bóndi í Árkvörn, Tómas,
fyrrum bóndi á Reynifelli á Rang-
árvöllum, og Sigfús, húsasmiða-
meistari í Reykjavík, auk uppeld-
isbróður þeirra, Sigurþórs, bónda
í Háamúla í Fljótshlið, Ulfarsson-
ar frá Fljótsdal.
Hinn 23. mai 1917 gekk Sigríð-
ur að eiga Guðjón bónda Arnason
frá Neðri-Þverá í Fljótshlíð, gerð-.
ist húsfreyja á þeim bæ og bjó þar
alla tíð siðan. Gupjón lézt hinn 6.
nóvember 1954, og hélt Sigríður
eftir það heimili með sonum sín-
um, Sigurpáli og Inga. Þau Sigríð-
ur og Guðjón eignuðust sex börn,
sem öll lifa foreldra sína en þau
eru talin í aldursröð: Elín, hús-
móðir í Reykjavík, móðir þess er
þessar línur ritar, f. 2. apríl 1918,
Þórunn húsmóðir í Borgarholti,
Ásahreppi, Rang. f. 11. júní 1919,
Sigurpáll, bóndi á Neðri-Þverá, f.
7. október 1921, Sigurður Ingi,
bóndi að Neðri-Þverá, f. 24. októ-
ber 1923, Árni lögfræðingur I
Reykjavík, f. 23. október 1928, og
Magnús, rafvirkjameistari í
Reykjavík, f. 3. nóvember 1936.
Eru barnabörn þeirra Sigríðar og
Guðjóns nú orðin fjórtán, barna-
barnabörn átta.
Sigríður ólst upp við venjuleg
sveitastörf i föðurgarði í Arkvörn
og hlaut allgóða menntun á þeirra
tima mælikvarða, var m.a. um
skeið f Kvennaskólanum í Reykja-
vik, sem hún minntist æ síðan
með ánægju. Eftir það var hún
alla sina ævi húsmóðir á stóru og
annasömu sveitaheimili, eins og
þau gerðust á fyrri hluta þessarar
Sonarsonur minn
EINAR BIRGISSON THORHALLSSON
lést af slysförum 27 ágúst s I skammt frá heimili srnu i Noregi
Guðrún Karlsdóttir
Sjávarhólum Kjalamesi.
Móðir min,
ÞURÍÐUR SVEINBJÖRG EIRÍKSDÓTTIR,
frá Sviðningi,
lést á heimili mínu Digranesvegi 83, 1 september. Jarðarförin auglýst
síðar
Fyrir hönd fjölskyldunnar
Svanf rfður Arnkelsdóttir.
f
Móðir okkar og tengdamóðir,
ÁSTHILDUR JÓNATANSDÓTTIR,
frá Skeggjastöðum,
Ránargötu 34,
verður jarðsungin frá Fossvogskírkju mánudagínn 5 september kl
10 30 fyrir hádegi
Börn og tengdabörn
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og útför
KRISTJÖNU INGIRÍÐAR KRISTJÁNSDÓTTUR.
Vandamenn.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vináttu við andlát og útför
JÓNS KRISTÓFERSSONAR,
Dætur. tengdasynir og barnabörn.
Innilegar þakkir fyrir eiginmanns míns, + auðsýnda samúð og allan hlýhug við fráfall
HAFSTEINS BJÖRNSSONAR MIOILS,
Suðurgötu 72,
Hafnarfirði.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey samkvæmt ósk Hafsteins.
F.h. ættingja og vina Guðlaug Ellsa Kristinsdóttir.
aldar og fram yfir miðbik hennar.
Starfsdagur íslenzku sveitakon-
unnar á þessum árum var ávallt
langur og vinnustundirnar ekki
reiknaðar í krónum og aurum.
Það vissu allir-, sem til þekktu, að
Sigríður taldi ekki eftir sér sporin
og erfiðið, en verkalaunin voru í
því fólgin að sjá börnin vaxa upp
og verða heilbrigð og dugandi og
jörðina og búið stækka frá ári til
árs. Er nú svo komið, að á Neðri-
Þverá, sem I upphafi var aðeins
talin miðlungsjörð, er rekinn
tæknivæddur stórbúskapur af
þeim bræðrum Sigurpáli og Inga,
og er bú þeirra eitt hið stærsta og
arðsamasta í þeirri sveit. Sigríður
fann ánægju sína á efri árum í
tengslum sínum við börn sín,
barnabörn og vezlafólk, jörðina
sína bg sveitina, sem hún unni
mjög og lestri góðra bóka, en hún
las jafnan mikið og fylgdist vel
með, alveg fram undir andlátið.
Skapgerð Sigríðar var heil-
steypt og traust, það þekktum við
bezt, barnabörn hennar, sem
uxum upp undir handarjaðri
hennar í sveitinni á sumrum, —
og gott til hennar að leita með
vandamál sín. Hún var kærleiks-
rík og umburðarlynd, gerði ekki
upp á milli manna og vildi öllum
vel. En þrátt fyrir hlýju sína og
velvild, var hún kona einörð og
ákveðin, jafnvel svo að sumum
þótti nóg um. En þrátt fyrir skap-
festu sína, skellti hún aldrei
skollaeyrum við skynsamlegum
rökum. Hún var aldrei ,,já-
Þóreg Friðbjörns-
dóttir—Minningarorð
Hinn 25. júlí síðastliðinn lézt á
Landspitalanum í Reykjavík
tengdamóðir mín, Þórey Frið-
björnsdóttir frá Nýjabæ á Dalvik.
Fyrir rúmlega ári kenndi hún
sjúkdóms þess er hún að lokum
varð að lúta í lægra haldi fyrir
eftir hetjulega baráttu. Þá var
hún skorin upp á Landspítalanum
í Reykjavík. En hún reis upp aft-
ur — að því er virtist tvielfd, eðli
sínu trú — og brá sér með dóttur
sinni í heimsókn til sonar síns og
tengdadóttur og annarra ættingja
og vina á æskustöðvunum í fyrra-
haust. Sennilega hefur hana ekki
grunað er hún hvarf þaðan eftir
skamma dvöl að hún mundi ekki
líta æskustöðvarnar augum fram-
ar. En örlögin eru stundum misk-
unnarlaus og þeirra vilja verða
allir að lúta.
Siðastliðinn vetur dvaldist Þór-
ey í Reykjavik, ýmist hjá dóttur
sinni eða syni, og var heilsa henn-
ar eftir atvikum góð þar til leið að
vori en þá var hún skorin upp á
Landspitalanum og lá hún þar um
tima en dvaldist síðan heima þar
til yfir lauk.
Þórey var jarðsett frá Dalvíkur-
kirkju hinn 2. ágúst síðastliðinn
við hlið eiginmanns síns en hann
lézt 3. janúar 1976 svo að stutt
varð á milli þeirra.
Þórey var fædd í Efstakoti á
Dalvík hinn 10. desember 1897 og
hefði þvi orðið áttræð á þessu ári.
Foreldrar hennar v.oru Friðbjörn
Gunnarsson og Hólmfríður
Sveinsdóttir sem bjuggu í Efsta-
koti. Þau eignuðust fjögur börn,
Kristrúnu, Petrinu, Þóreyju og
Svein. Tvö þeirra eru enn á lifi:
Petrína, búsett í Reykjavík, og
Sveinn, búsettur i Efstakoti.
Sú kynslóð, sem fæddist kring-
um síðust aldamót og nú er að
mestu öll, ólst yfirleitt upp í
heimahúsum. Það veganesti, sem
hún lagði með út í lífið, var því að
miklu leyti undir heimilunum
komið. Veganesti Þóreyjar frá
myndarheimilinu í Efstakoti ent-
ist henni vel til manndóms og
þroska. En þótt verkefnin væru
næg í Efstakoti og oft þyrfti að
taka til hendinni, eins og vandi
var til á sveitabæjum, kom það
ekki í veg fyrir að hin lífsglaða og
tápmikla stúlka i Efstakoti tæki
þátt í leikjum og störfum með
jafnöldrum sínum, ekki sizt á veg-
um ungmennafélagsins i sveit-
inni. Húsbændurnir í Efstakoti
munu lika áreiðanlega fremur
hafa hvatt hana til slíks en latt.
Þeim hefur af næmu innsæi og
skilningi verið ljós nauðsyn þess
að æskufólk einangraði sig ekki
frá jafnöldrum sínum. Mér hefur
oft dottið í hug að Þórey hafi
munað æsku sína betur en marg-
ur því að ég hef oft dáðst að því
hve næman skilning hún hafði til
síðustu stundar á hugsanagangi
óg löngunum æskunnar; það var
ósjaldan að hún tók svari unglina-
anna ef á þá var deilt af hinum
eldri.
En eins og margt vel gefið ungt
fólk langaði Þóreyju til að hleypa
heimdraganum og kynnast fleiru
og læra meira en hún ef til vill
átti kost á í sinni sveit. Sem ung
stúlka fór hún til Páls Bergsson-
ar, útgerðarmanns í Hrísey, og
gerðist ráðskona á hinu mann-
marga heimili hans. Dvöl hennar
þar mun hafa orðið henni góður
og lærdómsríkur sköli fyrir það
starf er síðar varð lífsstarf henn-
ar, húsmóðurstarfið. Þegar hún
var hálfþritug fór hún til Akur-
eyrar og nam klæðskeraiðn en
slíkt mun hafa verið fátítt meðal
ungra stúlkna.
Sn.emma árs 1927 urðu þáttaskil
á lífi Þóreyjar. Þá giftist hún
Kristjáni E. Jónssyni frá Nýjabæ
á Dálvik en hann lézt, eins og
áður getur, 3. janúar 1976,
Kristján var sonur hjónanna Jóns
Stefánssonar og Rósu Þorsteins-
dóttur sem bjuggu myndarbúi á
Nýjabæ og var yngstur sjö syst-
kina. Börn Kristjáns og Þóreyjar,
sem upp komust, eru þrjú: Jóna,
búsett i Reykjavik, gift Flosa
Sigurbjörnssyni; Júlíus, búsettur
á Dalvík, kvæntur Ragnheiði Sig-
valdadöttur; Friðbjörn búsettur i
Reykjavík, kvæntur Laufeyju
Ólafsdóttur.
Þau Kristján og Þórey hófu bú-
skap á Nýjabæ og bjuggu þar æ
síðan. Kristján hafði sjómennsku
lengi vel að aðalstarfi og var mjög
mikið að heiman eins og títt var
og er um sjómenn. Það reyndi því
snemma á kjark og dug hinnar
ungu konu. Hún þurfti tiðum að
vera bæði húsfreyja og húsbóndi,
annast uppeldi barnanna og öll
störf utan húss og innan. En hún
skilaði hlutverki sinu með sóma.
Hún skaut sér ekki undan þeim
skyldum sem lagðar voru á herðar
henni. Efnin voru að vísu stund-
manneskja" eða skoðanaleysingi
og lét ekki hræra í skoðunum
sinum né hvikaði frá sannfær-
ingu sinni. Skoðanir hennar voru
alltaf afdráttarlausar og skýrar,
þar þekktist hvorki fum né hálf-
velgja, og í stjórnmálum fylgdi
hún Framsóknarflokknum að
málum, en þann flokk taldi hún
öðrum fremur vera málsvara
fólksins i sveitunum. Sigriður var
einnig trúkona undir niðri, þó að
ekki flíkaði hún trúartilfinning-
um sinum hversdagslega né bæri
hugsanir sínar á torg. Hún las
gjarna bækur trúarlegs efnis og
trúði hiklaust á annað lif eftir
þetta.
I von um, að henni hafi orðið að
trú sinni, kveð ég ömmu mína
hinztu kveðju og flyt henni ein-
lægar þakkir barna, skylduliðs og
venzlafólks fyrir gott og ástríkt
uppeldi, tryggð og hlýju, einnig
fyrir allt það, sem ekki verður
með orðum tjáð né í blöð borið.
Henni var hvíldin kær, eins og
komið var heilsu hennar, og hug-
arléttir þeim, sem eftir lifa, að
hún þurfti ekki að þjást lengur.
Blessuð sé minning hennar.
Guðjón Albertsson.
um lítil en hún hafði einstakt lag
á því að nýta hvern hlut o gera
mikið úr litlu svo að börnin liðu
aldrei skort; en þó stóð Nýjabæj-
arheimilið opið öllum sem þangað
vildu leggja leið sína — og þeir
voru margir. Innileg gestrisni er
að mínum dómi aðal hvers-sanns
íslendings.
En Þórey vanrækti ekki heldur
aðrar hliðar uppeldis barna sinna.
Hún sagði þeim sögur, kenndi
þeim og söng við þau ljóð eftir
Þorstein Erlingsson og önnur
ágætisskáld þjóðar okkar. Hún
kenndi þeim að skilja og meta
sönnustu verðmæti þessa lifs —
trúna á hið góða, hjálpsemi við
náungann og óeigingirni i öllum
mannlegum samskiptum.
Nú er þessi mikilhæfa kona
horfin frá okkur og er að henni
mikill sjónarsviptir. Hún unni lif-
inu og fegurð þess en horfði
gjarna fram hjá hinum dekkri
hlióum þess. Og þótt hún væri
nálægt áttræðu naut hún þess enn
að vera í góðum félagsskap bæði
heima og heiman, ræða við vini
sina og rifja upp gamlar minning-
ar. Hún hafði yndi af að hlusta á
söng og tónlist enda hafði hvort
tveggja verið snar þáttur í hinu
daglega lífi fjölskyldunnar á
Nýjabæ. Hún unni barnabörnum
sínum umfram allt og var einlæg-
ur vinur þeirra og félagi. Hún
veitti þeim af örlæti og gnægð
hjarta síns bæði veraldleg gæði og
önnur. Ég þakka henni hjartan-
lega fyrir hönd minna barna og
annarra barnabarna hennar allt
sem hún hefur fyrir þau gjört.
Atvikin höguðu þvi svo að ég
fylgdist náið með baráttu hennar
siðust vikurnar við þann sjúkdóm
er að lokum reyndist of jarl henn-
ar, Hvernig hún barðist hetjulega
vegna hinnar óbugandi löngunar
til þess lífs sem við eigum aðe.ins
einu sinni og var óbuguð til
hinztu stundar.
Ég votta börnum hennar,
barnabörnum og öðrum ættingj-
um og venzlamönnum dýpstu
samúð mína.
Flosi Sigurbjörnsson.
Birting
afmælis-
og minning-
argreina
ATHYGLI skal vakin á þvf, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með
góðum f.vrirvara. Þannig verð-
ur grein, sem birtast á í miö-
vikudagsblaði, aö berast í síð-
asta lagi fyrir hádegi á mánu-
dag og hliðstætt með greinar
aðra daga. Greinar mega ekki
vera f sendibréfsformi eða
bundnu máli. Þær þurfa að
vera vélritaðar og með góðu
línubili.