Morgunblaðið - 18.12.1977, Side 28

92
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 18. DESEMBER 1977
VlEÍ>

t Vca I

KAFr/NÖ 5

'"V,
S—

Hvernig á aö skrifa,
pappírinn er varasamur?
Heppilegt að þær fund-
ust, því yfirkokkurinn er
búinn að leita þeirra í
margar klukkustundir.
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
,,Þú mátt fá slaginn", sagði suð-
ur við varnarspilarann þegar
hann svínaði í spilinu hér að neð-
an. Hann hafði athugað vel sinn
gang og séð, að aukamöguleikinn
kostaói lítið en gat tryggt vinning.
Norður gaf, austur og vestur
voru á hættu.
Norður
S. ÁK1053
H. K764
T. 5
L. 953
Vestur
S. G9862
H. 3
T. DG108
L. K72
Austur
S. 7
H.G82
T. T96432
L. Gi08
Suður
S. D4
H. ÁD1095
Ég lofaði að vera undir klukkunni klukkan þrjú —
og það er hún ekki orðin enn!
Töfrabrögo
„Hinn 13. des. s.l. skrifar Reyk-
vísk húsmóðir Velvakanda og lýs-
ir því yfir að hún sé nú orðin
slíkur snillingur í sparnaði að
hún geti gefið öðrum gott for-
dæmi. Snilld hennar lýsir sér í
sparnaði landbúnaðarafurða og
geti hún nú boðið fólki sinu bæði
betri og ódýrarí mat með því að
hætta að nota þær. „Sælir eru
einfaldir," stendur skrifað. Ég sé
ekki betur, en það séu heldur en
ekki hálkublettir í sparnaði henn-
ar og hún hafi runnið á rassinn í
sparnaðarhálkunni.
Hún hættir að nora rjóma útí
kaffið (erlend landbúnaðarvara).
1 eftirmat notar hún mjólk og egg
(isl landbúnaðarafurðir) eða
bara ávexti, nýja eða níðursoðna
(erl. landbúnaðarafurðir.)
Nú hættir hún öllu mjólkur-
þambi en snýr sér að hvítölinu.
Ég er ansi hrædd um að hvítöl
yrði ekki bruggað ef engin væri
nú landbúnaður. Ætli þessi spar-
sama kona hefði nú ekki rekið
upp stór augu ef hún fyrir nokkr-
um árum þegar hún væntanlega
hefur verið að ala upp sín börn,
hefði verið boðið upp á smjörliki
sem viðbit og hvitöl til drykkjar.
Ætli hún hefði þá ekki óttazt um
heilsu barna sinna.
En hún á engin önnur úrræði til
en spara mjólkina, pressa sítrón-
ur og appelsínur, sem eru erlend-
ar landbúnaðarafurðir, og bæta
við sykri sem einnig er landbún-
aðarafurð. Svo er það hryggurinn
og lærið, sem er búið að vera á
borðum hjá þessari konu í 40 ár,
þ.e. svona um það bil 2000 sinn-
um. Ja, það var nú mál til að
breyta til. Konan fór og keypti
hænur, landbúnaðarvara) i haust
og hefur nú væntanlega hafið át á
þeim næstu 40 árin eða svo.
Kannski hefur hún keypt hænur
úr heilu hænsnabúi sem einhver
bóndinn hefur orðið að leggja nið-
ur vegna undirboðs á eggjaverði í
fyrra og fyrr á þessu ári. Konan
hvetur fólk til að spara og hætta
að neyta landbúnaðarafurða t.d.
mjólkur, en ég man lætin þegar
allt varð mjólkurlaust í verkfall-
inu. Þá taldi fólk ekki eftir sér að
bæta bensínverðinu við mjólkur-
verðið og ók út um sveitir í leit að
mjólk. Það komu hingað í hlaðið
svona 5—23 bílar á dag og hver
með sitt ílát og allir vildu fá
mjólk, hvað sem hún kostaði. Eins
er þetta með eggin núna, fólk
keyrir út um allar sveitir í eggja-
leit.
Þegar nú konan hefur uppétið
allar sínar hænur, þá langar mig
að benda henni á nautakjöt,
svínakjöt og hrossakjöt, svona til
tilbreytingar og mér væri mikil
ánægja með því að gefa henní
brodd svona í einn eða tvo sunnu-
dagseftirmata. Hún gæti soðið úr
honum indælis ábrystir. Þó okkar
landbúnaður geti ekki verið mjög
fjölbreyttur vegna legu landsins
þá ætti fólk að líta i kringum sig
næst þegar það fer inn í matvöru-
verzlun, næstum allt sem er á
boðstólum eru landbúnaðarafurð-
ir, íslenzkar og erlendar, og bænd-
ur hafa sumir einnig fiskrækt.
Nú veit ég ekki hvort konan
gerir eða hvaða kaup hún hefur
en ég held að hún hefði ekki unað
því að fá ekki nema tæplega 65%
af þeim taxta sem henni bæri, en
við þetta verða bændur að sætta
sig. Og að endingu ef hún hefði
nú efni á að gefa bónda sínum
(orð úr landbúnaði) koníaksstaup
T. A7
L. ÁD64
Án þess að austur og vestur
tækju þátt í sögnum varð suður
sagnhafi í sex hjörtum. Og útspil-
ið var tíguldrottning. Þegar sagn-
hafi leit á spil blinds virtist spilið
vera einfalt. Lægi bæði trompið
og spaðaliturinn vel vírtust
þrettán slagir upplagðir. En spil-
arinn var varkár og um fram allt
vandvirkur.
Tíguldrottninguna tók hann
með ás. Síðan tók hann á trompás-
inn og þegar báðir fylgdu tók
hann tvisvar tromp til viðbótar.
Þá spilaði hann spöðunum. Tók á
drottninguna og spilaði fjarkan-
um. Þegar vestur fylgdi bað hann
hiklaust um tíuna úr borðí. Aust-
ur lét tígui en vestur leit upp
hissa. En reyndar var ekkert sér-
stakt við þetta. Fyndi austur
spaðagosann á hendi sinni gerði
það ekkert til. Það þýddi, að þrír
spaðaslagir biðu í borði en í þá
ætlaði suður að láta lauf af hend-
inni. Og innkoman var tígul-
trompun.
En eins og spilið var fékk suður
fjóra slagi á spaða og hann gat án
nokkurrar hættu reynt að fá
þrettánda slaginn með því að
svína laufdrottningu.
Allir möguleikar nýttir og
snyrtilega unnið spil.
HÚS MALVERKANNA
Framhaldssaga eftir
ELSE FISCHER
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi
26
reyndi að safna saman pening-
unum og koma þeim i töskuna.
— ÍVlorð eða bankarán?
Morten var kominn aftur til
hennar. Hann lagðist nú á hnén
og aðstoðaði hana við að ná
síðustu seðlunum upp.
— Bankarán, auðvitað.
Hún hió.
— Við erum stödd 1 banka,
svo að auðvitað er það hanka-
rán.
Þeir hafa bara ekki uppgötv-
að það enn.
— Nú, mig minnir að þú
segðir að þú ættir ekki túskild-
ing með gati... en það var svei
mér gott að ekki vantaði seðla.
— En sniðugt. Ofsasniðugt.
Susie leit á þau til skiptis.
— Alveg ofboðslega sniðugt
verð ég að seogja.
— Já, það er gott að fá pen-
inga, einmitt þegar mann vant-
ar þá.
Orð Emmu Dahlgren hljóm-
uðu eins og spurning. Aleitin
spurning sem hún vissi varla
sjálf að hún hafði borið fram.
— Já,.. þetta var sannar-
lega óvænt... ég átti enga pen-
inga í gær. þegar ég var að tala
um ferðalagið ... en nú á ég
sem sagt nóg af þeim.
Hún þagnaði. Af hverju
skyldi hún vera að gefa skýr-
ingu. Og hvers vegna hljómaði
allt sem hún sagði svo átakan-
lega kjánalega og eins og þau
ættu einhverja heimtingu á
skýringu.
— Eg ætlaði að opna banka-
reikning, sagði hún eins virðu-
lega og henni var unnt, sneri
sér að afgreiðsluborðinu og fór
að telja peningana.
12. kafli
Emma Dahlgren kastaði
hugsandi frá sér brúnum
pappírspoka.
Emma var verulega áhyggju-
. í«l*
■ Það var eitthvað hér sem var
ekki eins og það átti að vera...
það var eitthvað miklu alvar-
legra að en henni hafði dottið í
hug, þegar hún fór frá Kaup-
mannahöfn.
Vist hafði hún haldið að erf-
iðleikar Dorrit stæðu i ein-
hverju sambandi við það að
hún ætti i basli í hjónahandinu.
Eitthvað sem hefði gerzt á milli
þeirra tveggja sem m.vndi síðan
komast fyrirhafnarlitið í lag.
Eitthvað i þá veru að „maður-
inn minn skilur mig ekki“ eða
„konan min skilur mig ekki“.
Emma braut nýja hnetu og
tíndi vandlega himnuna af.
Dorrit ogCarl.
Það lék ekki minnsti vafi á
því að þau voru hrifin hvort af
öðru og það gat heldur ekki
leikið á tveimur tungum að ein-
hverjar vmlalegar áhyggjur
þrúguðu þau.
Hún hafði veitt Carli athygli
þegar hann hélt að engínn
fylgdist með honum og hún sá
að hann var mjög órólegur á
taugum. Það var eitthvað óend-
anlega skrítið við allt scm hann
sagði og eins og hann væri á
varðbergi við hverju sem sagt
var.
1 hvert skipti sem Emma
hafði reynt að vera ein með
Dorrit hafði hann skotið upp
kollinum.
Þegar Dorrit var frammi í
eldhúsinu og Emma gekk fram
til hennar leið ekki á löngu unz
Carl var þar kominn líka.
A yfirhorðinu hara af tilvilj-
un og alltaf var hann notalegur.
Settist á eldhúsborðið og skraf-
aði. En sllkar samræður urðu
óhjákvæínilega þvingaðar. Eins
og hann vissi innst inni að
Emma vissi að hann hefði að-
eins komið til að varna því að
hún yrði ein með Dorrit.
Dorrit sem hafði alltaf verið
sú manngerð að hún gat ekki
þagað yfir því sem hún var að
hugsa um. Dorrit sem gat ekki
átt sfna gleði eða sína sorg
nema með öðrum.
Emma leit sem snöggvast
upp frá hentunum sínum.
Carl og Dorrit.
Það var eins og Dorrit væri
alltaf að reyna að koma þöglum
skilahoðum tíl Carls. Eitthvað
sem mátti ekki segja upphátt
hér og nú.