Morgunblaðið - 07.10.1979, Side 27

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 7. OKTÓBER 1979
59
mitt besta...
Ég geri
sýni sem fær þá til að trúa því að
þúsund ára sæluríkið sé hinum
megin við hornið og bíði þess
aðeins að vera kynnt fyrir sam-
félaginu af hæfilega sálgreindum
og vel heppnuðum mönnum. Við
verðum sífellt fyrir vonbrigðum,
vegna þess að við viðurkennum
ekki hugtakið synd.“ Þetta skrif-
aði prófessor C.E.M. Joad eftir að
hafa reynt í heilan mannsaldur
að sannfæra sjálfan sig um að
hann væri innst inni góður maður
og ef hann gerði sitt besta myndi
honum farnast vel.
Sannleikurinn er nefnilega sá,
að góðverkin okkar verða okkur
sjálfum aldrei til bjargar. Það
var þess vegna sem Jesús þreytt-
ist aldrei á að hamra því í
dyggðuga faríseana.
Það er því miður allt of auðvelt
að koma sér upp yfirborði gæsku
og trúrækni en neita jafnframt
að horfast í augu við sjálft
meinið, sem í hjartanu býr.
Ómögulegt
Við komumst einfaldlega ekki
inn í himininn með því að nota
góðverk okkar sem aðgöngumiða,
einfaidlega vegna þess að þau eru
ekki nógu góð í augum Guðs.
„Hvað er nú þetta?“ kannt þú
að segja. „Er ég ekki sómamaður.
Ég veit ekki til að ég hafi brotið
neitt boðorðanna." Ef til vill ekki.
En hvernig er það með hið fyrsta
boðorð af öllum, þetta um að
elska Guð öllu öðru framar, eða
Segja má að öll trúarbrögð eigi
sér upphaf í þeirri tilfinningu
mannsins að hann skorti eitthvað
á að verðskulda velþóknun Guðs
og verði þess vegna að hafast
eitthvað að til þess að svo megi
verða. Um allan heim og á öllum
öldum hafa menn reynt að haga
lífi sínu þannig að þeir verðskuld-
uðu himnavist. Það sem er eins-
konar yfirskrift yfir þessari við-
leitni má orða svona: „Ég er í
rauninni vænsti maður. Ég geri
eins vel og ég get. Það hlýtur að
nægja. Getur Guð krafist nokk-
urs frekar?"
Og aðferðirnar eru margar.
Þær geta verið „sjálfvirkar" sbr.
tíbetska bænahjólið, andatrúar-
legar svo sem dýrkun á öndum
feðranna, kommúnískar svo sem
dýrkunin á gröf Lenins, eða
pílagrímsferð múhameðstrúar-
mannsins til Mekka.
Þær geta einnig verið austur-
lenskar, svo sem hinn áttfaldi
vegur eða sigur yfir öllum líkam-
legum girndum til að vegna betur
í nýrri endurholdgun. Þær geta
einnig verið „vestrænar" og falið
í sér að leggja sig allan fram um
góða hegðan og leitast við að gera
engum illt, reyna af fremsta
megni (og hver getur svo sem
gert betur?)
Þessháttar tilraunir til að
tryggja sig eru einkar útbreiddar
innan kirkjunnar. „Ég er skírður
og fermdur, lét prest gifta mig og
sendi börnin mín í sunnudaga-
skóla. Ég fer i kirkju annað slagið
í það minnsta á jólunum, það eru
jú engin jól án þess að fara í
kirkju og syngja góðu gömlu
jólasálmana!" Þannig greiðum
við iðgjald okkar af því sem við
vonum — ef við hugsum þá
nokkurn tíma um það — að sé
himnesk trygging fyrir velfarn-
aði.
En þrátt fyrir vinsældirnar
endar þessi ieið í ógöngum.
Yfirborðskennt
Ef við kjósum þessa afstöðu,
leggjum við meiri áherslu á
athafnir en hugarfar. Jesús hélt
því fram að innanfrá, frá hjart-
anu, komi iliar hugsanir:
frillulífi, þjófnaður, morð, hór-
dómur, ágirnd, illmennska, svik,
munaðarlífi, öfund, lastmæli,
hroki, fáviska, allt þetta kemur
innan að og saurgar manninn.
(Mark. 7:21-23).
Við vitum vafalaust hvernig við
eigum að fara að því að gera það
sem gott er, en það breytir ekki
innsta eðli okkar. Það er svo
auðvelt að nota góðverkin til þess
að sópa óhreinindunum undir.
Þekktur guðleysingi, sem síðar
varð kristinn, orðar þetta þannig:
„Höfnun á þeirri kenningu, að
maðurinn sé syndugur í eðli sínu,
orsakar að menn verða fórnardýr
þeirrar yfirborðskenndu bjart-
eins og Jesús orðaði það: af öllu
hjarta, allri sáiu, öllum huga og
öllum mætti? Mér hefur að
minnsta kosti ekki tekist það. Og
ef ég á að vera einlægur er
svipaða sögu að segja um hin
boðorðin a.m.k. ef ég á að taka
túlkun Jesú á þeim alvarlega eins
og hann setur hana fram í
fjallræðunni. — „Ekki mun hver
sá er við mig segir: „Herra,
herra", ganga inn í himnaríki,
heldur sá er gjörir vilja föður
míns sem er í himnunum." Þegar
að þeirri inngöngu kemur verður
það haldlítið að segja: „Ég gerði
mitt besta!"
Hvað þá? Eru góðverkin einsk-
is virði? Hver er þá leiðin?
Jú, góðverkin eru í fullu gildi
sem skyldug verk sem mér ber að
inna að hendi í kærleika til
náunga míns, en ég get ekki notað
þau sem gjaldmiðil til að kaupa
mér velþóknun Guðs.
Velþóknun Guðs og fyrirgefn-
ing er mér gefin í Jesú Kristi. Um
leið og ég stíg ofan af stallinum
til að þiggja í auðmýkt það sem
hann hefur að gefa er mér greið
leið í himininn inn. Ekki vegna
eigin verðleika heldur vegna þess
að hann hefur tekið mig að sér og
gefið mér hlutdeild í verðskuldun
sinni þrátt fyrir það að mitt
besta er ekki nógu gott.
(Þýtt og endursagt: You must
be joking eftir Michael Green).
Sá sem upphefur
17. sunnud. eftir Þrenningarhátíð
„Crux dissimulata," hinn
duldi kross, var útbreiddur
á ofsóknartímum. Akkerið
táknar trú og von, fiskarnir
minna á skírnina.
PISTILLINN
Ef. 4,1—6 Kappkostið að varð-
veita einnig andans í bandi
friðarins. Einn er líkaminn og
einn andinn ... einn Drottinn,
ein trú og ein skírn, einn Guð og
faöir allra sem er yfir öllum og
með öllum og í öllum.
GUDSPJALLIð
Lúk. 14,1—11. (Jesús sagði):
Sérhver sem upphefur sjólfan
sig, mun niðurlægjast, og sá
sem niðurlægir sjálfan sig mun
upphafinn verða.
Biblíulestur
vikuna 7. —13. okt.
Sunnudagur 7. okt. Neh. 1:1—6
Mánudagur 8. okt. Neh. 2:1—6
Þriðjudagur 9. okt. Neh. 2:11—16
Miðvikudagur 10. okt. Neh. 2:17—20
Fimmtudagur 11. okt. Neh. 4:1—5
Föstudagur 12. okt. Neh. 4:6—13
Laugardagur 13. okt. Neh. 4:14—20
„Jesús er
besti vinur
barnanna”
Einn þckktasti barnasöng-
urinn sem nú er notaður í
kristilegu barnastarfi á veg-
um kirkjunnar og kristilegra
féiaga viðsvegar um landið er
að öllum líkindum: Jesú er
besti vinur barnanna. Þessi
söngur hefur grópast mjög vel
í hjörtu litlu barnanna og er
það vel.
Á þetta er minnt i dag
vegna þess að um þessar
mundir hefjast barnaguðs-
þjónustur og barnasamkomur
á vegum þjóðkirkjunnar, ým-
issa félagasamtaka og ann-
arra kristinna safnaða.
Ljóst er að eitt þýðingar-
mesta starf á kristilegum
vettvangi er barnastarfið, eins
og máltækið segir: Lengi býr
að fyrstu gerð.
KFUM og K voru brautryðj-
endur í kristilegu æskulýðs-
starfi á íslandi um siðustu
aldamót með sr. Friðrik Frið-
riksson í fararbroddi. Síðan
hefur barnastarf orðið eðli-
legur þáttur í safnaðarstarfi
um allt land.
Nauðsynlegt er fyrir for-
eldra að hvetja börnin sín til
að taka þátt í kristilegu starfi
frá unga aldri. Skylda foreldra,
sem láta skíra börnin sín, er
afdráttarlaus í því að leiða
börnin inn í lifandi starf kirkj-
unnar. Auðveldasta leiðin til
þessa er að fara með börnunum
og vera með þeim í barnaguðs-
þjónustum safnaðanna meðan
þau enn eru mjög ung.
Það er oft kvartað yfir því að
unga fólkið vilji ekki fara í
kirkju. En spurningin er hverj-
um það er að kenna. Augljóst
er að börnin taka ekki upp á
því að ganga í Guðs hús ef það
er ekki sjálfsagður hlutur á
heimilinu.
Ennþá er barnaár. í krafti
þess viljum við hvetja foreldra
til þess að leiða börnin til hans
sem sagði: Leyfið börnunum að
koma til mín og bannið þeim
það ekki því að slíkra er Guðs
ríki.