Tíminn - 14.07.1965, Blaðsíða 11

Tíminn - 14.07.1965, Blaðsíða 11
MIÐVIRCDAGUR 14. júlí 1965 TÍMINN 11 SEND TIL ÍSLANDS 19 Til þess að halda okkur í góöri þjálfun fórum við í leik- fimiæfingar á morgnana, og nokkra stund beygðu allir sig, veltu og másuðu af trúmennsku. Eftir nokkurn tíma hætt- um við alveg við æfingarnar, þar sem vinna okkar reyndist nægileg þjálfun, og við þurftum ekki á þessari óþarfa áreynslu að halda. Þegar þar var komið sögu höfðu allir nema Doris Thain, Cam og ég farið að minnsta kosti einu sinni í sjúkrahúsið. Það virtist engin lækning önnur duga við kvefinu. Þegar sjúklingurinn hafði síðan verið útskrifað- ur heill heilsu var enn eftir innantómt hóstakjöltur sem her- mennirnir sögðu okkur að væri „Reykjavíkursargið." Það hljómaði verr en það var í raun og veru, og skálinn okkar endurómaði af hóstakviðum, mestu hörmung, sem við losn- uðum ekki við allt árið. Til að byrja með nutum við þess að ganga til Reykja- víkur, sem var í um fimm kílómetra fjarlægð frá sjúkra húsinu. Þegar við ráfuðum um höfuðborgina fundum við okkur þægilega villtar innan um þessar ruglingslegu hlykkj- óttu götur, stíga og torg. Borgin var einum of nýtízkuleg til þess að hægt væri að segja að hún væri „sveitaleg“ en við vorum stórhrifnar af fyrstu rannsóknarleiðöngrum okkar. Þarna voru smávörubúðir, lyfjabúðir, þar sem ekkert var selt nema lyf, skartgripaverzlanir, prjónabúðir og meira að segja lítil vöruhús eins og þau sem var að finna í hvaða bandarískri borg, sem var. Þarna voru líka allmargar ágæt- ar bókaverzlanir með góðu úrvali bóka frá öllum hlutum heims, og ótölulegar prentsmiðjur. Þegar við heyrðum, að út væru gefin í landinu tuttugu dagblöð og tímarit varð okkur ljóst, að íslendingar hljóta að vera mjög vel lesin þjóð. , -,i«i9l(a£aA 08.ís go OS.d Auðvitað urðum við að læra á íslenzka gjaldmiðilinn,.;áð en við lögðum af stað í verzlunarferðirnar, því ókkdr v! ekki leyft að nota dollara. Krónan var jafnvirði fimmtán centa á þessum tíma. Hundrað aurar voru í einni krónu. Þá voru til einseyringar, tveggeyringar, fimmeyringar, tí- eyringar og tuttugu og fimm eyringar. Þetta var auðskilið. Krónurnar voru 1 einnar krónu, fimm krónu, tíu krónu seðlum og svo framvegis, og þar að auki í einnar og tveggja krónu peningum. Hermennirnir höfðu í byrjun sent krónu- peninga heim sem minjagripi, og hafði það ógnað banka- starfsemi landsins. Eftir að bandaríski herinn bannaði þetta JANE GOODELL fóru íslenzku bankarnir að gefa út minna af peningum og meira af seðlum. Okkur fannst seðlarnir líkjast mikið vindla miðum, og fórum eiginlega með þá á sama hátt. Við eydd- um peningunum eins og ekkert væri, þegar við fórum í bæinn. Mest fór til skrautgripasalanna, því silfursmiðir voru í fararbroddi hvað innlendan handiðnað snerti. Leggja varð inn pantanir á skrautgripum með margra vika fyrirvara, því silfursmiðirnir gátu ekki framleitt eins mikið og þurfti til þess að fullnægja eftirspurninni eftir armböndum, næl- um og hringum. Ef til vill voru fallegustu minjagripirnir brúður klæddar íslenzkum þjóðbúningum. Þessar brúður voru með ljóst eða rautt hár hangandi í síðum fléttum niður á bakið. Á höfð- inu voru þær með litla svarta flaueliskollhúfu, sem í var mjög langur dúskur með silfurhólki. Yfir hvíta blússu með víðum ermum kom svart reimað, ermalaust vesti. Til þess að fullkomna þennan undarlega búning var sítt svart pils með litríkri svuntu, sem var næstum jafn síð. Þessar brúður voru seldar á frá fimm til átta dollara og seldist mjög mikið af þeim. Þrátt fyrir þetta klæðast ungar konur mjög sjaldan þess- um þjóðbúningi. Þær eru eins til fara og bandarískar eða enskar stúlkur, og mér var sagt, að margar þeirra treystu á kvikmyndirnar til þess að kynnast af þeim tízkunni. Þær eru mjög laglegar, hressilegar og dugandi, og færar á öll- um sviðum, eins og þær hafa orðið að vera vegna þess að menn þeirra hafa stúndað sjórinn svo öldum skiptir. Sagt er, að konur séu átta sinnum fleiri en karlar, og stafi það af því, hvé margir hafa farið í sjóinn. íslénzk börn eru líka lagleg, með stór, blá augu, Ijóst hár og rauðar kinnar. Ungu mennirnir, sem margir klæðast ljósbrúnum samfestingum fínleg og tilfinninganæm. Bílar. enskir og amerískir, vörubílar og reiðhjól þutu um þröngar göturnar í þessari litlu borg. Fólkið flýtti sér áfram eftir gangstéttunum í stórum hópum, og við gátum ekki annað en hlegið, þegar við minntumst þess, að fólkið okkar heima hafði haldið, að við myndum eiga eftir að búa meðal Eskimóa. Þar eru margir furðufuglar. í upphafi var tómstundastarf okkar svo samtvinnað skipa- 2 Það fór hrollur um Ray, er hún hugsaði til liðinna ára. Hún hefði aldrei sætt sig við þetta, ef hún hefði ekki þurft að sýna móður sinni nærgætni. En nú átti Druce að bjarga henni frá þessu öllu. Hún var mjög þakklát fyrir, en var ekki viss um, hvort hann mundi sætta sig við þakklæti og alúð, ef hann fengi ekkert meira . . . Lestin rann upp að stéttinni og farþegarnir fóru að tínast út. Ray stóð kyrr þó hún vissi, að hún ætti að ganga fram stéttina og svipast um eftir Druce. Allt í einu kom hún auga á hann. Hann var svo hár og þrek- inn, að það var óhjákvæmilegt að taka eftir honum. Teinréttur mað- ur á fertugsaldri, herðarbreið- ur með svipmikið andlit og dökkt hár. Augun grá, loðnar augnabrún ir, nokkuð stórt nef, munnurinn unggæðislegur en ákveðinn um leið, hakan stór. Ray starði á hann. Það er hann, hugsaði hún með sér. Þetta er Druce. En hún hreyfði sig ekki úr sporunum. Og honum á ég að gift- ast á morgun. Það er . . . það er lygilegt. Máttleysi fór um hana alla og hún fékk krampakennda löngun til að hlæja. í þeim svifum kom hann auga á hana. Hann kom skálmandi til hennar. — Ray, stúlkan mín! Hann tók utan um hana og lyfti henni upp. Þegar hann kyssti hana, tók hún báðum höndum ut- an um hann, eins og hún þyrfti að styðja sig. — Þú þekkir mig líklega varla aftur? spurði hann og hló fram- an í hana og lyfti annarri augna- brúninni. Hún vætti varirnar og reyndi að hlæja líka. — Nei, það gerir ekki betur, sagði hún. Og svo horfði hún á hann, eins og hún hefði aldrei séð hann áður. Hann tók höndunum um kinn- arnar á henni og horfði á hana. — Leitt, að ég skyldi ekki geta komið fyrr. Svo að við hefðum get að kynnzt betur áður en við gift- umst. Ég vonaði þangað til í síð- ustu lög, að ég gæti komizt með fyrri ferðinni. Hún kinkaði kolli og reyndi að hugsa sér eitthvað til að segja, sv° að samtalið lognaðist ekki út af. En hún fann, að hún hafði ekkert til að segja við hann. Og þó átti hún að vera hjá honum, það sem eftir var ævinnar! Henni þótti vænt um, að þarna var svo margt annað að hugsa. Druce varð að annast um farangu inn sinn og ná í burðarmann til að koma öllu hafurtaskinu heim til frænku Ray, frú Chepstowe. Koffortin rúmuðust ekki í litla bílnum. Ray settist við stýrið. — Við skulum flýta okkur, þýí að hún frænka bíður okkar með teið, sagði hún. Honum líkaði þetta auðsjáan- lega miður. — Getur frænka ekki beðið? Ég vil hafa þig fyrir sjálf- an mig. Við þurfum að bæta okk- ur upp tveggja ára aðskilnað! Ray vissi vel, að frænka beið alls ekki eftir þeim, en samt vildi hún, að þau færu beint heim til henn- ar. — Það er kannske ekki vert, að þú kallir hana frænku, sagði hún og brosti. —Hvers vegna ekki? spurði hann. — Hún verður frænka mín á morgun, er það ekki? Hvað finnst þér að ég eigi að kalla hana? — Kallaður hana frú Chepstowe fyrst í stað, sagði Ray. En hún gat ekki varizt brosi, er hún hugsaði til þess að þessi risi ætti að fara að kalla frú Chepstow „frænku,“ jafnungleg og hún var. Bíllinn rann af stað. — Hefurðu gaman af að aka í bíl? spurði hann. —Já, það er yndislegt. — Gott . . . Hann neri saman höndunum og glettnin skein úr gráum augunum. Hann var eins og bráðþroska skólaskrákur. — Ég keypti dálítið handa þér. Virki- lega fallegan sportbíl, skal ég Rest best koddar Endurnýjum gömlu sængurnar. Eigum dún og fiðurheld ver, æðardúns. og gæsadúnssængur og kodda af ýmsum stærðum. — PÓSTSENDUM — Dún- og fiðurhreinsun Vatnsstíg 3 — Sími 18740 (Örfá skref frá Laugavegi) segja þér. Fallegasta bílinn, sem ég hef séð. — Það var dásamlegt! sagði Ray fyrir siðasakir. Hún skyldi ekki sjálf hvers vegna þetta gladdi hana ekki meir. Hún hafði alltaf þráð að eignast bíl. Eiginlega skammaðist hún sín. — Þú ert skelfing vænn, muldraði hún. Hann studdi hendinni á hnéð á henni. Þetta var sterk, falleg og næm hönd. — Sá hlutur erekki til í veröldinni, sem mig langar ekki til að gefa stúlkunni minni, þú veizt það? w „ »• Hreinskilnin í röddinni var svo mikil, að henni lá við að fara að gráta. Hann vildi gefa henni allt, en hún hafði ekkert til að gefa í staðinn. Hún leit undan, svo að- hann sæi ekki tárin, sem gljáðu í augum hennar. en hann hafði þeg ar séð þau. — Ray, ertu ekki hamingju- söm? spurði hann órólegur. — Þú iðrast vonandi ekki . ? Hún deplaði augunum og þeg- ar tárin voru horfin, reyndi hún að hlæja. — Víst er ég hamingju- söm, sagði hún létt. — Vel á minnzt — frænka ætlar að hafa fjölmennan dansleik í kvöld, ' okkur til heiðurs. Þú vissir líklega ekki um það? Hún gat séð á honum, að hann hafði hvorki vitað um það né féll það vel. — Og ég sem hélt, að ég mundi fá að vera með þér í ein- rúmi, muldraði hann vonsvikinn. — En það gerir ekkert til. Það létti yfir honum. — Annað kvöld fáum við að vera útaf fyrir okk- ur . . . brúðkaupskvöldið okkar, elskan mín. Ray horfði ekki á hann. Hún gat það ekki. En hún fann, að hún varð kafrjóð í framan, Hana hitaði alla leið út í eyrnasneplana. Hún beit á jaxlinn og hugsaði með sér: — Hagaðu þér ekki eins og skólastelpa, Ray! Þú vissi hvað þú varst að gera, þegar þú lofaðir að giftast honum . . . Já, hún vissi það, en hún hafði ekki viljað hugsa um það. Hún hafði aðeins hugsað um það, að hjónabandið leysti hana frá henn ar fyrri fölsku tilveru. Að hún losnaði við að þurfa að tvísnúa hverjum eyri, losnaði við að sauma upp gamla kjóla, og hjónabandið þýddi, að hún gat stutt móður sína fjárhagslega. Og kannske þýddi það líka að hún gæti gleymt . . . Druce virtist ekki setja fyrir sig hve þögul hún var. Hann var svo sæll sjálfur. að það nægði handa þeim báðum. — Varstu hissa, þegar þú fékkst *bréfið mitt? spurði hann.

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.