Alþýðublaðið - 08.09.1920, Blaðsíða 4

ALÞYÐUBLAÐIÐ
4
verður háður i kvöld kl. 6.
Pá keppa „K. R.“ og „Fram“.
Enginn vafi er á því að kappleikurinn verður afar
spennandi, þar sem »Fram« keppir við »K. R.«
Engan má vanta suður á völl i kvöld.
3kó5míðaviririu5Íofu
mína hefi eg flutt á Laugaveg 17 B. (Par sem bæjar-
vinnustofan var áður). — Vönduð vinna! Fljót afgreiðsla!
Virðingarfylst
Porlákur Guðmundsson.
Fulltrúaráðsfundur
annað kvöld fimtudaginn 9. kl. 8 á vanalegum stað.
Kartöflur írá Garðskag’a
verða til sölu í stórkaupum seint í þessum mánuði. Þeir sem
vilja kaupa þær semji við formann kartöfluræktarinnar Guð-
mund Jónsson á Skeljabrekku eða undirritaðan.
Reykjavík 7. september 1920. Einar Helgason.
E.s. „Sterling“
fer héðan tii Vestmannaeyja og
Leith á föstudag 10. september
á hádegi.
Kynd ari
getur fengið atvinnu á »Sterling«
nú þegar.
Koli konaagnr.
Eftir Upton Sinclair.
Fjórða bók:
Erfðaskrá Kola konungs.
(Frh.).
.Ágætt", sagði Hallur, „þetta
bragð er gott“. Hann stóð á fæt-
ur. „Það er eitt, sem eg hefi ekki
sagt ykkur enn þá. Þegar búið
var að kasta ykkur á dyr, talaði
eg til lýðsins og lét hann sverja,
að svíkja ekki verkfallið. Svo mér
ber að fara upp eftir og leysa
hann af eiðnum. Ef nota þarf
dulbúning og slæður, getur karl
klæðst kvenfötum og leikið, engu
síður en kona%
Þau gláptu á hann, „Þeir ráð-
ast á þig, ef þeir þekkja þig“,
sagði Wauchope.
„Eg held, að það verði ekkert
alvarlegt", sagði Hallur. „Það er
sanngjarnt, að eg geri eitthvað,
því eg er sá eini, sem ósigurinn
í verkfallinu gerir ekkert mein“.
Þögn.
„Mig iðrar þess, er eg sagði
áðan“, hrópaði Tim.
„Minstu ekki á það“, svaraði
Hallur. „Það, sem þú sagðir, var
sannleikur, og eg vil eitthvað
hafast að til þess að létta á sam-
vizku minni". Hann leit á félaga
sfna og skellihló. „Eg skal svei
mér verða myndarleg ekkja, þeg-
ar eg fer að drekka síðdegis-
kaffið með Jeff Cotton".
XXI.
Þau tóku nú að ræða um ýms
atriði þessu viðvíkjandi. Hallur
vildi fara og ná í frú Zamboni,
en Moylan mælti á móti og sagði,
að njósnararnir mundu vafalaust
elta hann. Jafnvel þó þau færu
öll í einu burtu úr húsinu, var
enginn vafi á því, að versti óróa-
seggurinn, Joe Smith, mundi elt-
ur. Þau ákváðu loksins að senda
boð eftir frú Zamboni. Hún átti
að koma með frú Swajka eða
einhverri annari konu sem kunni
ensku, og ganga djarflega beint
til dyravarðarins, spyrja eftir Mary
Burka og segja, að hún hefði
lánað henni peninga, sem hún
endilega þyrfti að fá til að borga
grafaranum með. Dyravörðurinn
þekti auðvitað Mary ekkert, en
frú Zamboni átti þá að æpa og
hljóða, unz snuðrararnir komu til
að hlusta á. Hún væri frá Norð-
urdalnum, og hún þyrfti að ná f
Mary, og hún vissi að hún væri
þarna inni. Þá mundu snuðrar-
arnir segja, hver hún væri.
Rusick flýtti sér af stað á eftir
henni, og hálfum tíma síðar kom
hann aftur og sagði þær á leið-
inni. Nokkrutn mínútum síðar
stóð ekkjan sorgarklædd úti fyrir
ásamt vinkonu sinni. Hvað vildu
þau svo sem? Landi hennar sagði
henni, að hún yrði að Iána Joe
Smith sorgarklæðin! í andliti
gömlu konunnar var máluð sorg
og örvænting.
„Hún segist ekkert annað eiga“,
sagði Rusick.
„Segðu henni, að eg skuli gefa
henni nóga peninga til að kaupa
sér ný föt fyrir", sagði Hallur.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Ólafur Friðriksson.
Prentsmiðjan Gutenberg