Morgunblaðið - 25.07.1982, Síða 14

50
Þótt heimsmeistara-
keppnin í knattspyrnu hafi
ekki orðiö sú sigurganga á
knattspyrnuvellinum, sem
allur almenningur á Spáni
vonaðist eftir, fer því fjarri
að vonbrigða hafi gætt í
röðum veitinga- og gisti-
húsaeigenda. Vissulega
varð einn og einn fyrir
baröinu á óheppninni, en
allur fjöldinn kom út úr
keppninni mun betur
stæður en áður en hún
hófst. Þeir sprengdu verð-
lag á gistingu og veiting-
um upp úr öllu valdi á
meðan á keppninni stóð,
ekki hvaö síst í Madrid.
Þá var ekki síður upp-
skerutími hjá minjagripa-
framleiðendum og minja-
grípasölum, sem seldu
reiðinnar býsn af alls kyns
varningi. Ekki gátu allir
staðist freistingarnar og
talsveröur fjöldi manna
var handtekinn fyrir aö
framleiöa fyrsta flokks
minjagripi með hinu eina
sanna og opinbera
HM-merki á, en án tílskyl-
inna leyfa.
Svo vikið sé aftur að
knattspyrnunni var það
bláköld staðreynd, að hver
og einn einasti hreinrækt-
aður Spánverji trúöi því
statt og stööugt, allt þar til
flautaö var til leiksloka í
leik heimaliösins og
V-Þjóðverja, að heims-
meistaratitillinn myndi
hafna hjá Spánverjum.
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 25. JtLl 1982
Texti og myndir: Siguröur Sverrisson
Dulur og
hálmstrá
Alls kyns rökum var beitt til aö
styrkja hálmstrá þjóöarinnar og
dulur af hvers kyns tagi voru
dregnar yfir þá einföldu staöreynd,
aö spænska landsliðiö var ekki
nándar nærri nógu gott til aö eiga
nokkurn möguleika á aö standast
sterkustu liöum keppninnar snún-
ing, jafnvel ekki einu sinni þeim
veikari.
Margir hölluöust aö því að
Spánverjar yröu heimsmeistarar af
þvi þeir léku á heimavelli. Sú rök-
semdafærsla náöi allt aftur til árs-
ins 1970 en þar var kenningunni
hrundiö. Brasilía sigraöi í Mexíkó.
Enn aörir voru sannfæröir um
aö Spánverjar myndu vinna af því
aö nafn landsins hefst á sérhljóöa.
Espana. Þannig höföu Argentínu-
menn unniö (væntanlega meö
dyggri aöstoö sérhljóöans góöa)
sigur á heimavelli sínum í HM 1974
og V-Þýskaland, sem Spánverjar
nefna Alemania á eigin tungu, varö
heimsmeistari á heimavelli 1974.
Brasilíumenn eyöilögöu á ný þessa
kenningu með því aö sigra í Mex-
íkó 1970, en menn hugguöu sig viö
aö Englendingar, Inglaterre eins
og Spánverjar nefna þá, unnu á
heimavelli 1966. Því ekki Espana í
ár?
Það kom i hlut ítala og V-Þjóö-
verja aö leika til úrslita í mesta
sýningarleik knattspyrnunnar
hverju sinni, leiknum um heims-
meistaratitilinn. Italir komust í úr-
slitin eftir lítt buröuga byrjun þar
sem þeir uröu m.a. aö láta sér
lynda jafntefli viö Kamerún og
Perú. Margir voru á því, aö betur
heföi fariö á því aö „grænu Ijónin",
en svo eru Kamerúnmennirnir
nefndir af eigin aödáendum, heföu
átt aö fylgja Pólverjum í milliriöl-
ana.
Illur þefur
V-Þjóðverjar fóru illa af staö í
keppninni. Tap gegn lítt þekktu liöi
Alsír í fyrsta leik. Þaö var 1—0 sig-
ur gegn Austurríki, sem megnasti
óþefur var af, sem færöi V-Þjóð-
verjunum sæti i milliriölinum á
kostnaö Alsírbúanna, sem brugö-
ust æfir viö úrslitunum og sökuöu
liðin um aö hafa samiö um úrslitin.
V-Þjóöverjunum nægöi minnsti
sigur og Austurríkismenn máttu
tapa meö tveimur mörkum, en
komast samt áfram.
Altalaö var á Spáni, aö þjóöirnar
heföu samiö um úrslitin fyrirfram
og eftir aö hafa séö leikinn er erfitt
aö bera á móti aö svo hafi verið.
Þegar eina mark leiksins, réttu
megin auövitaö, haföi litiö dagsins
Ijós hættu báöir aöilar aö leika
þaö, sem almennt er nefnt upp-
byggjandi knattspyrna. Dúlluöu
fram og aftur um allan völl án þess
aö gera minnstu tilraun til þess aö
skora.
Báöar þjóöir haröneituöu því aö
um nokkurt samkomulag heföi
verið aö ræða þeirra í milli, en af-
staöa v-þýska sjónvarpsmanns
lýsir e.t.v. best hvernig ástatt var á
vellinum. Þegar um 20 mínútur
voru til leiksloka gafst hann upp á
aö lýsa leiknum.
„Þetta er ekki knattspyrna, ég
lýsi þessari endaleysu ekki leng-
ur." Viö svo búið gekk hann út úr
þularklefanum. Uröu sjónvarps-
áhorfendur aö horfa á leikinn án
þular lokakaflann. Auövitaö var
maöurinn rekinn viö fyrsta tæki-
færi, en kjarkur hans og einurö
þótti sýna afstööu manna til
„hneykslisins" niöri á vellinum bet-
ur en flest annaö.
Enskur blaöamaöur rifjaöi upp
sögu frá HM í Chile 1962 viö þetta
tækifæri. Lét hann þess getið aö
réttast heföi veriö þá aö báöum
liðum, sem í hlut áttu, heföi veriö
vikiö úr keppni. Þannig var mál
með vexti aö Englendingar og
Chilebúar þurftu báöir á marka-
lausu jafntefli aö halda til aö kom-
ast áfram í keppninni. Auövitaö
lauk leiknum án marka.
Enginn samherji
Eitt tækifæri var sérstaklega eft-
irminnilegt úr þessum annars
grautfúla leik. Chilebúarnir fengu
„óvart" hornspyrnu. Einn leik-
manna liösins skokkaöi upp aö
hornfánanum og bjó sig undir aö
taka hornspyrnuna. Honum varö
litiö inn í vítateiginn og brá þá
heldur í brún. Þar var ekki nokkurn
samherja aö finna, heldur aðeins
markvörð Englendinga og nokkra
varnarmenn. Sá samherjinn, sem
næstur honum var stóö á vallar-
miöju. Sá, sem framkvæma átti
hornspyrnuna, var þá ekkert aö
kippa sér upp viö þetta og ýtti
knettinum rétt yfir endamarkalín-
una. Þaö vandamál úr sögunni.
í milliriölunum kom glöggt í Ijós
hvert var sterkasta liö keppninnar.
Italir ruddu hverri stórhindrunlnnl
úr vegi á fætur annarri, fyrst
heimsmeisturum Argentínu, þá
sjálfum Brasilíumönnum, sem allir
veðjuöu á eftir því sem á leiö
keppnina og loks Pólverjum í und-
anúrslitum. Allt sannfærandi sigr-
ar.
V-Þjóðverjarnir áttu í basli.
Geröu markalaust jafntefli viö
Englendinga en unnu síöan Spán-
verja og geröu um leiö út um vonir
heimamanna. Komust í undanúr-
slitin en lentu í kröppum dansl
gegn léttleikandi liöi Frakka. Eftir
aö vera 1—3 undir þegar 20 mín-
útur voru eftir af framlengingu
tókst þeim aö jafna og síöan aö
vinna sigur í vítaspyrnukeppni.
Ekki alrangt aö ætla aö „þýski
komplexinn" hafi oröið Frökkunum
aö falli i þessum leik, sem svo oft
áöur í viöureignum viö Þjóöverja.
italir voru taldir mun sigur-
stranglegri fyrir úrslitaleikinn.
Enda kom á daginn aö þeir sigr-
uöu örugglega þýskar hetjur meö
stálvilja en illa þjáöa af þrekskorti
eftir maraþonleikinn viö Frakka.
Blm. fylgdist grannt meö áhang-
endum liöanna fyrir leikinn og var
þaö býsna skrautleg sjón.
Flautur þeyttar
Strax kvöldiö fyrir leikinn tóku
bílar aö streyma inn í miöborgina.
Voru þar ítalir á ferö í yfirgnæfandi
meirihluta, komnir eftir langa ferö
frá Barcelona þar sem leikurinn á
milli itala og Pólverja í undanúrslit-
unum fór fram. Nær undantekn-
ingarlaust voru 4—5 í hverjum bíl
og ef ekki stóöu ítalskir fánar út
um alla glugga bifreiöarinnar var
einn heljarstór strengdur yfir þak-
iö. Ekki skorti hávaöann í miö-
borginni þetta kvöld því ítalirnir,
iatir aö eölisfari, nutu þess til fulln-
ustu aö geta hallaö sér fram á stýr-
iö og legiö á flautunni. Dæml voru
þess aö sumir hreinlega límdu
flautuna hjá sér niöur til aö þurfa
aö hafa sem minnst fyrir hlutunum.
Mun minna bar á Þjóöverjunum.
Þeir voru garnan 4—5 saman,
voru flestir þokkalega vel í kippn-
Annar fjölskrúöugur hópur ítala. Sá fyrir miðju meö óvenjulegan útbúnaö fyrir knattspyrnuleik. Kafaragler
augu, munnstykki og sundhring um sig miöjan.