Morgunblaðið - 31.03.1983, Qupperneq 27

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 31. MARZ 1983
27
Áhugi á siglinga-
og stjörnufræði
Það er engin spurning að sjór-
inn tekur mann tökum og ég tók
það í mig á gamals aldri, kominn á
fimmta tuginn, að setjast í Stýri-
mannaskólann í Vestmannaeyj-
um. Oft var löngunin búin að segja
til sín, ég hafði bæði vélstjóra- og
kokkaskólann og ég hef unnið öll
störf á fiskiskipi nema skipstjórn.
Það skal nú tekið fram að það var
ekki meiningin að stíla upp á skip-
stjórn, en ég hef alltaf haft áhuga
fyrir siglinga- og stjörnufræði. Eg
lauk fyrsta bekk í fyrra og var
búinn að stunda nám fram að ára-
mótum í vetur í II. stigi, en þá
kemur þetta eins og skrattinn
sjálfur í þráðarlegg yfir mann að
fara að leggjast inn á spítala. Þar
með er náttúrulega allt nám úr
sögunni í vetur, en spurningin er
bara hvort maður kemst á sjó í
sumar. Þá er að klára skólann
næsta vetur svo fremi að maður
sleppi lifandi hér út af spítalan-
um.
Maður getur aldrei
nógsamlega þakkað
skaparanum
Annars er ég bara orðinn nokk-
uð sáttur við þennan vetur og það
að hafa eytt honum á spítala.
Fyrsta hálfa mánuðinn vorkenndi
maður sjálfum sér einhver ósköp
og átti óhemjulega bágt, búinn að
missa af skólanum og hinu og
þessu. En þegar maður er búinn að
liggja svona í þrjá mánuði, þá er
eins og það fari að opnast á manni
augun, að maður á ekkert bágt.
Þetta er nefnilega algjör lúxus hjá
okkur 3ja—4ra mánaða mönnun-
um sem eigum von á því að sleppa
því sem næst jafn góðir héðan út.
Á meðan er hér við hliðina á
manni á deildinni fólk, sem búið
er að þjást árum saman og jafnvel
áratugum saman, sárkvalið á
hverjum degi og eygir enga von
um bata, og það kvartar ekki. Mér
er búið að lærast það á þessum
tíma að maður getur aldrei nógs-
amlega þakkað skaparanum fyrir
að hafa góða heilsu og þá er ekki
síður við hæfi að minnast á það
fólk sem vinnur á spítölum. Það er
sennilega óeigingjarnasta starf
sem nokkur manneskja leggur á
sig, fyrir utan að vera líklega
eitthvað það lakast borgaða á
landinu. Það þýddi ekki að bjóða
mér upp á, hvorki starf né kjör.
Hins vegar er heilbrigðisþjón-
ustan þannig á íslandi, sem slík,
að ég efast um að hún eigi nokkurs
staðar í veröldinni sinn líka þegar
miðað er við sama rétt fyrir alla
þegna."
Við byrjuðum spjallið á eftir-
minnilegu atviki frá æskuárum,
en hvað um eftirminnilegan mann
úr hópi þeirra sem þú minntist á
áðan?
Afskaplega myndarleg
stúlka ættuð
vestan úr Dölum
„Maður, sem fáir gleyma ef þeir
hafa kynnst honum, er Óli Gráns.
Áður fyrr var hann töluvert fyrir-
ferðarmikill og átti þá til að
skvetta vel í sig. Nú hefur hann
lagt af þessa háttu og er orðinn
eldheitur hvítasunnumaður og
næstum því jafn skemmtilegur og
áður. Einhverju sinni var það hér
á árum áður í dymbilviku, nánar
tiltekið á föstudaginn langa, að við
Óli vorum eitthvað að bardúsa
saman. Á þeim tímum þóttu það
ekki tiltakanleg helgispjöll þótt
menn fengju sér í glas á þessum
langa degi. Enda var svo það sinn
að við Óli höfðum aðeins fengið
okkur bragð. Þá kom það upp í
huga minn um kvöldmatarleytið
að austur í Sólhlíð, hjá óskari
Jónssyni, var um þessar mundir
stödd afskaplega myndarleg
stúlka ættuð vestan úr Dölum. Nú
varð það að ráði hjá okkur óla að
berja dyra í Sólhlíðinni og reyna
að fá einhvern félagsskap.
Við vorum að sjálfsögðu miklir
aufúsugestir þarna og Lísa, sem
var húsráðandi að þessu sinni,
bauð okkur í kjallarann, þar sem
tannlæknarnir í Vestmannaeyjum
standa nú alla daga með tól sín á
lofti. Þetta varð hið skemmtileg-
asta samkvæmi þar sem meðal
annars kom fram sú uppástunga
að við skyldum gera okkur glaðan
dag á páskum í mat og drykk. Þær
stöllurnar ætluðu að taka að sér
matseld og útvegun á verzlunar-
varningi, en við óli áttum að út-
vega hráefnið sem skyldi vera
hænsnfuglar. Við töldum ekki eft-
ir neinu að bíða og ekkert tiltök-
umál þótt föstudagurinn langi
væri ekki liðinn og lögðum því
strax af stað í fuglaleit. Reyndar
fórum við ekki gangandi, því við
hringdum í Hjálmar á Vegamót-
um, góðvin okkar, og tjáðum hon-
um að nú vantaði okkur bílferð.
Auðvitað kom Hjálmar eins og
alltaf og var þá brennt suður að
Lyngfelli. Þar sem nokkuð var lið-
ið á nótt voru húsráðendur á
Lyngfelli ekkert sérlega uppnæm-
ir fyrir þessari gestakomu og svör-
uðu kveðju okkar með orðbragði
sem okkur þótti ekki við hæfi á
þessum degi. Fórum við frá við svo
búið, en athuguðum hvort mögu-
legt væri með sjálfsafgreiðslu á
staðnum. Svo var ekki, allar hæn-
ur rækilega læstar inni og urðum
við frá að hverfa fuglalausir með
öllu og þótti illt.
Púddurnar hennar
Svölu frænku
Á leiðinni í bæinn mundi ég allt
í einu eftir því að hún Svala
frænka mín í Suðurgarði var með
hænsnabú og taldi ég víst að hún
myndi ekki sjá eftir einni eða
tveimur púddum ofan í hann
frænda sinn, sérstaklega þegar
mikið lægi við.
Enda var ég ekkert að tvínóna
við það, bað Hjálmar að stoppa og
trítlaði svo léttstígur yfir
Steinsstaðatúnið upp að hænsna-
húsinu. Það var ólæst og inni
sváfu hænur á prikum og yfir
staðnum hvíldi ró sem hæfði helg-
um degi. Frammi við dyr sátu á
priki tvær hænur sem mér leizt
strax sérdeilis vel á. Ég tók utan
um hálsinn á þeim og hafði þær
með mér út. Allt fór þetta svo
friðsamlega fram, að enginn
rumskaði, hvorki í hænsnahúsinu,
né íbúðarhúsinu í Suðurgarði. Mér
er það meira að segja til efs að
hænurnar tvær hafi rumskað fyrr
en í öðru lífi. Á Steinsstaðatúninu
fuku hausarnir og síðan var
brennt í bæinn.
Geymdum kaloneringu
til næsta dags
En þegar niður í Jómsborg kom,
heim til Óla, var orðið það áliðið
nætur, að við urðum sammála um
að geyma kaloneringu til næsta
dags og hentum hænunum tveim-
ur inn í gamalt bílhræ sem stóð í
Jómsborgarportinu og var í eigu
Eiríks kennara frá Vegamótum.
Það fór nú svo að daginn eftir
fundum við Óli okkur eitthvað
annað og skemmtilegra að fást við
en reyta hænur. Svo mikið er víst
að páskamáltíðin mikla var aldrei
snædd. Og þessar tvær hænur létu
því sitt saklausa líf á föstudaginn
langa og eru víst ekki einar um
það. En hitt er líka að athuga og
þess verður að geta að stúlkan
unga, gestkomandi úr Dölum vest-
ur, hætti að vera gestkomandi í
Vestmannaeyjum og er búin að
elda margan hænsnfuglinn handa
mér síðan þetta gerðist.
Eins ætla ég að vona að hún
frænka mín í Suðurgarði fyrirgefi
mér þennan fuglaþjófnað, ef hún
er þá ekki búin að frétta af þessu
áður, en sagan er ekki alveg búin.
Einhverju sinni þetta vor voru
krakkar að leika sér í Jómsborg-
arportinu, enda kenndi þar
margra grasa. Nú bar svo við að
það er bankað upp á hjá óla, niðri
á verkstæðinu, og tvö furðu lostin
barnsandlit spyrja hann hvernig á
því standi að það séu dauðar hæn-
ur í bílnum hans Eiríks kennara.
óli svaraði að bragði: „Það er svo-
leiðis, elskurnar mínar, að alltaf
þegar hann Eiríkur kennari er
fullur, þá fer hann að drepa hæn-
ur. Þessa skýringu létu börnin sér
lynda (um bindindismanninn) og
standa sjálfsagt enn í dag í þeirri
trú að Eiríkur kennari stundi
þann sið að slíta hausa af hænum
ef svo ber undir."
Ráðstefna
á vegum
Norræna
félagsins
Höfuðborgadeildir Norrænu fé-
laganna hafa með sér ýmiss konar
samvinnu. Eitt af því er að á hverju
ári er í einni af höfuðborgum Norð-
urlandanna haldin ráðstefna um
eitthvert efni sem tengist norrænni
samvinnu.
Fyrir þrem árum var haldin slíkt
ráðstefna í Reykjavík og var fjall-
að um listina og borgina. Sóttu
hana um 90 manns frá Norður-
löndum. Fyrir tveim árum var
ráðstefnan haldin í Stokkhólmi og
þar var fjallað um Bellmann og
Stokkhólm. f fyrra var hún haldin
í Kaupmannahöfn og Suður-
Slésvík og talað um syðstu héruð
Norðurlandanna. Og í ár verður
ráðstefnan haldin 13. til 15. maí og
talað um tengsl höfuðborganna
við aðra landshluta. Og þátttak-
endur mega vera allt að 25 frá
hverri höfuðborg. Ráðstefnan fer
fram í hótel Voksenásen rétt utan
við Osló, en það er ráðstefnu-
miðstöð, sem Norðmenn gáfu Sví-
um sem þjóðargjöf í þakklætis-
skyni fyrir aðstoð þeirra á styrj-
aldarárunum. Þátttökugjald er
800 norskar kr. og er innifalin í
því gisting og fullt fæði. Á
dagskrá ráðstefnunnar er m.a.
heimsókn í Adreshúshöll, hádegis-
verður í Ráðhúsinu í Osló, sýning
á Leðurblökunni í Norsku óper-
unni og skoðunarferð.
Tilkynna þarf þátttöku fyrir 7.
apríl.
(FrétUtilkynning)