Alþýðublaðið - 23.09.1920, Blaðsíða 2

2
alþyðublaðið
50
Af pólitískum ástæðum flytur blaðið »Vísir« í gær árásagrein á Hljóð-
færahús Reykjavíkur, og er því haldið fram þar, að verðið í Hljóðfærahúsinu
sé á sumum hljóðfærum hundruðum króna hærra en á sömu tegundum hjá
öðrum, sem verzla með hljóðfæri. Reim, sem getur sannað þetta, borgar Hljóð-
færahús Reykjavíkur 500 — fimm hundruð — krónur.
Viðvíkjandi nótum skal þess getið, að margar þeirra eru seldar fyrir
sama verð og er útsöluverð þeirra erlendis, án þess lagt sé á þær fyrir flutn-
ingskostnaði. Stórt úrval af nótum fyrirliggjandi,
Piaíio og harmonium frá hinum velþektu verksmiðjum
Hornung & Sönner og Petersen & Steenstrup fást með útsöluverði verksmiðj-
anna, að viðbættum kostnaði, þegar innflcatiiÍMg-sleyíi fsest.
Gróðir borgunarskilmálar!
Hljóðfærahús Reykjavíkur.
A. Friðriksson.
Framför.
Verkamenn halda áfram vinnu, þrátt
fyrir verkbann atvinnurekenda.
Verkamannaráð lögfest.
Verður Ítalía verkmannalýðveldi?
Um langan tíma hefir Italía
verið talin atanda á byltingarbarm-
inum. Hver höndin hefir verið þar
upp á móti annari og flokkadrætt-
ir mjög magnaðir. Einkum hafa
þeir flokkar verið margir, er vildu
gerbreyta þjóðfélagsskipulaginu,
en þeir hafa til skamms tíma verið
all sundurleytir og ósammála um
aðferðirnar, enda þótt þeir í raun
og veru væru, sameinaðir, lang-
sterkasti flokkurinn í landinu.
En smám saman fór að koma
meiri festa í þessa smáflokka og
þeir fóru að nálgast meira hver
annan, og nú er svo að sjá, sem
bolsivisminnn ætli að verða ofan
á í Ítalíu, að minsta kosti í bráð.
Um síðustu mánaðamót kröfðust
málmiðnaðarmenn í Norður-Ítalíu
hærri launa og fleiri endurbóta.
Atvinnurekendur svöruðu málaleit-
uninni með verkbanni (lockout). En
þá tóku verkamenn til þess ráðs,
sem ennþá er einsdœmi í sögu
jafnaðarmenskunnar. Þeir sintu sem
sé engu boði atvinnurekenda um
það, að vinna fengist ekki, heldur
fóru þeir til vinnu sinnar, sem
ekkert hefði í skorist, og kusu
verkamannaráð. Hreyfingin byrj-
aði í Turin og breyddist þaðan út
til annara bæja í landinu, t. d. til
Róma, Neapei, Florenz og Livorno.
Stjórnin gerði ekkert til þess,
að taka fram fyrir hendurnar á
verkamönnum, því hán óttaðist
uppreisn og blóðsúthellingar. Lög-
regían gerði sumstaðar tilraun til
þess að reka verkamennina burtu,
en þeir voru vel vopnaðir og við
öllu búnir, og ráku hana viðstöðu-
laust af höndum sér. Þeir skipuðu
sér niður í deildir og unnu 8 stund-
ir að sinni vanaiðju, eins og ekk-
ert hefði komið fyrir, en auk þess
bættu þeir við sig 4 stunda varð-
tíma á sólarhring. Sumstaðar fluttu
þeir efni frá einni verksmiðju til
annarar, þegar hún var orðin uppi-
skroppa, og færðu það hvegri til
reiknings. Og einnig lögðu þeir
undir sig skrifstofur og sjóði
sumra verksmiðjanna, til þess að
geta greitt starfsmönnum laum
þeirra.
Atvinnumálaráðherrann reyndi
hvað eftir annað að kalla saman
fund með verksmiðjueigendum og
sendinefnd verkamanna, en það
fór'.ætíð út um þúfur. Stuðnings-
menn hans voru miðflokkur jafn-
aðarmanna og hægri-jafnaðarmenn
í þingi. En fyrir undirróður vinstri-
jafnaðarmanna (boísivíka), hallaðist
miðflokkurinn meirra á sveifina
með málmverkamönnum. Og þegar
þingmaðurinn Giulette, sem er
forseti sjómsnnasambandsins, sendi
þau boð út, að mjög bráðlega yrði
sjómönnunum tilkynt að leggja
undir sig allan verzlunarflotann og
reka hann með samvinnusniði,
urðu atvinnurekendur mjög skelk-
aðir. .
t þessu þófi hefir gengið, unz.
forsætisráðherrann hefir tekið fasta