Morgunblaðið - 18.04.1986, Side 11

f
ítalskl hðnnuðurinn
Glorglo Armanl.
andi, renna gjarnan saman, samofnir á
fínlegan hátt í efnunum.
Emporio-línan frá mér er hugsuð fyrir
yngri menn sem ekki hafa mikil fjárráð
en vilja þó klæðast Armani-fötum. Þar
leyfi ég mér visst kæruleysi, hef fötin
spennandi þó þau séu vissulega með
sígildu sniði. Ég varast þó að ganga út
í öfgar, nota ekki fáránleg snið eða beiti
nýjungagirni til að láta þau verða áber-
andi, slíkt væri ósmekklegt."
Armani segist ekki vera mikill ferða-
garpur. „Ég fer auðvitað þangað sem ég
má til, starfs míns vegna, en helst ekkert
fram yfir það. Það er jafnvel erfitt fyrir
fjölskyldu mína að draga mig í ferðalög.
Eg fór þó með henni til Karíbahafs í frí
á síðastliðnu ári, eftir miklar fortölur."
Hann á sumarhús víða á Ítalíu, vill helst
dvelja þar þegar ég á frí. Meðal annars
á hann hús byggt í Márastíl á eyjunni
Pantelleria, sem er skammt frá Sikiley
og finnst honum nógu langt að fara
þangað frá heimili sínu í Mílanó.
Hvernig ver hann frístundum sínum?
„Ég horfi á sjónvarpið, næstum hvað sem
í því er sýnt. Þannig hvílist ég best, geri
ekki nokkurn skapaðan hlut á meðan.
Stundum fer ég í bíó, ef ný og áhugaverð
mynd er á boðstólum, vil helst fara með
fjölskyldu eðá vinum. Það kemur einnig
fýrir að ég fer í Óperuna. Ég gerði það
oftar ef ég fengi frið til að vera einn og
þyrfti ekki að tala við ókunnuga. Ég er
lítt hrifinn af samkvæmislífinu sem fylgir
þessu öllu, lít á kvöldverðarboð serr.
hörkuvinnu en verð þó oft að sækja þau(
vegna starfs míns. Ég lít á það sem
skyldustörf. Ég vil helst nota tómstundir
mínar til að vera með fjölskyldu minni
eða fáum nánum vinum, sem oft eru
einnig samstarfsmenn mínir. Helst kýs ég
að fara ferða minna um Mílanó fótgang-
andi eða á reiðhjóli, en nú hef ég inn-
réttað mér íbúð fyrir ofan vinnustofu mína
og þarf því ekki lengur að ganga til vinnu.
Ég hef mjög fábrotinn smekk og hef alltaf
unnið mikið, leyfi mér ekki þann munað
að bíða eftir að andinn komi yfir mig.
Auðvitað er það meiriháttar upplifun að
sjá ný sköpunarverk verða að veruleika
en þetta gerist ekki fyrir neina tilviljun;
þetta er mikil vinna. Byrjunin er einföld.
Ég sest einn niður með auða pappírsörk
fyrir framan mig og byrja að gera skissur,
hitt þróast svo smátt og smátt."
Axlirnar skipta
mestu máli
Allur kvenfatnaður frá Armani hefur
breiðar axlir og út frá þeim vinnur hann
svo snið flíkanna. Jakkar frá honum eru
víðfrægir. Við þá hefur hann víð, kvenleg
pils eða vel sniðnar hálfsíðar buxur, sem
ætlaðar eru til notkunar sem borgar-
klæðnaður. Sjálfur segir Armani að hann
láti þessar breiðu axlir undirstrika reisn,
þær eigi að draga atfíygli að greindarlegu
andliti og sjálfsöryggi. Kvöldklæðnaður
hans ereinnig látlaus, mjög ólíkur verkum
annarra italskra hönnuða sem falla oft í
þá freistni að gera slíkar flíkur afar íburð-
armiklar og má það kannski færast á
reikning óperurómantíkurinnar í blóði
suðurlandabúanna. Hann heldur því
fram, „að hálsmál sem leggst mjúklega
að konuhálsi sé mun meira tælandi en
kjóll sem sé fleginn og skrautlegur."
„Notagildi er
kjörorð mitt“
„Ég tek tillit til þeirrakvenna sem ætla
að klæðast fatnaði frá mér. Maður má
aldrei gleyma viðskiptavininum í sköpun-
argleðinni," segir Armani. „Hönnun mín
miðast fremur við að einfalda, eftir að
flíkin kemur til vinnslu, heldur en bæta
einhverju við.“
Armani ætlaði ekki alls fyrir löngu að
reyna að setja upp einskonar minjasafn
um starfsferil sinn, verða sér úti um
gamlan fatnað sem hann hafði hannað
hjá vinum og kunningjum. Er til kom
reyndist það borin von. Allir sem hann
leitaði til höfðu notað fatnaðinn svo
mikið, að hann var bókstaflega útslitinn.
Þessi uppgötvun var Armani til mikillar
gleði, sannfærði hann um það sem hann
hafði alltaf ætlað sér, að föt eigi að vera
til notkunar en ekki stundargamans eða
sýndarmennsku. „Notagildi er kjörorð
rnitt", segirhann.
„Coco Chanel er sá fatahönnuður sem
ég dái einna rhest. Hún var fyrsti tísku-
hönnurinn sem gerði hátískufatnað að
hversdagsklæðnaði og kom honum á
framfæri við almenning. Það voru ekki
aðeins örfáar auðugar konur er höfðu
aðstæður til að klæðast honum."
Armani kann að vera kröfuharður
vinnuveitandi en hann gerir engu minni
kröfur til sjálfs sín. Hann hvorki reykir,
drekkur áfengi né borðar kjötmeti. Allt líf
hans snýst um starfið, svo mjög að líkja
mætti við meinlætalifnað. „Sérhverju
starfi fylgir ábyrgð," segir hann festulega.
„Ég geri miklar kröfur til sjálfs mín." Svo
virðist sem hann líti á það sem siðleysi
að draga af sér við vinnuna, þó ekki
væri nema örlítið.
MORGUNBLAÐIÐ, PÖSTUDAGUR 18. APRÍL1986

mm -mmi1***-*-****.jwi

GIORGIO
ARMANI
Giorgio Armani fæddist í
Piacenza, sem er um 60
km frá Mílanó, Ítalíu, fyrir
52 árum. Þegar hann var
ungur maður ætlaði hann
sér að verða læknir, en
eftir tvö ár í læknisnámi
féll hann frá þeirri ákvörðun, taldi þá
braut ekki vænlega fyrir sig. Þá hafði
hann einnig lokið við að gegna herskyldu
og sneri sér að vinnu við Ijósmyndun.
Árið 1954 hóf hann störf við eina stærstu
og glæsilegustu stórverslun á Ítalíu: La
Rinascente og segist fyrst hafa verið
settur í að annast gluggaútstillingar en
hækkaði brátt í tign og var látinn annast
innkaup á karlmannafatnaði fyrir verslun-
ina. Þarna starfaði hann í sjö ár en réðst
þá til Veruttis, þar sem honum var falið
að hanna nýja karlmannafatalínu sem
hlaut nafnið „Hitman". Hann starfaði þar
við góðan orðstír í áratug en stofnaði þá
eigið fyrirtæki, sem hlaut nafn hans sjálfs.
Meðeigandi hans var ungur kaupsýslu-
maður, Sergio Galeotti, sem einnig var
náinn vinurhans.
Árið 1975 var fyrst kynntur karlmanna-
fatnaður frá fyrirtæki þeirra; nýtískulegur
en þó með sígildu sniði, látlaus og
þægilegur. Brátt hófu þeir einnig fram-
leiðslu á kvenfatnaði og hróður þeirra
jókst.
Meðeigandi Armanis, Sergio Galeotti,
lést á síðastliðnu ári en lét félaga sínum
eftir í arf sinn hluta fyrirtækisins. Að-
spurður kveðst Armani ætla að halda
rekstrinum áfram einn, breyta í engu
uppbyggingu fyrirtækisins né taka sér
meðeigendur.
Meðal þeirra sem klæðast fatnaði
hans má nefna Warren Beatty, Dustin
Hoffman, Jack Nicholson, Lauren Bacall,
Marisu Berenson og Diane Keaton.
Armani kærir sig þó ekki um að draga
viðskiptavini sína í dilka: „Ég vil ekki vera
titlaður sem hönnuður fræga fólksins.
Slík nafngift á hreint ekki við mig. Ég hef
það að markmiði að gera fatnað fyrir
vinnandi fólk, auðvitað eru leikarar þar á
meðal."
„Galdurinn við að hafa
stíl er að kunna að vera
glæsilegur í hófi“
„Ég nýt þess að búa til fatnað fyrir
konur sem hafa þann hæfileika að vera
glæsilegar en þó einlægar, sjálfum sér
samkvæmar. Þær þurfa ekki endilega að
vera tággrannar eða afburða fallegar en
verða að hafa sjálfsöryggi og vita hvað
þær vilja. Slíkar konur láta ekki tísku-
sveiflur ráða klæðaburði sínum heldur
velja fatnað eftir aðstæðum og eigin út-
liti, nota skynsemina. Galdurinn við að
hafa stíl er að kunna að vera glæsilegur
í hófi. Ég er ekki sérlega hrifinn af fatnaði
sem hæfir jafnt konum og körlum og vil
sjá mun á kynjunum. Þrátt fyrir að fyrsti
kvenjakkinn sem ég sendi á markaðinn
væri í raun karlmannsjakki í kvenstærð,
og sá jakki væri í raun undirstaða vin-
sælda minna, þá hef ég endurskoðað
hönnun hans. Jakkarnir eru nú miklu lát-
lausari og þægilegri en þeir voru upp-
haflega. Litirnir eru daufir og lítt áber-
Emporio-llnan
frá Armanl.
<U4twi!