Morgunblaðið - 27.03.1987, Blaðsíða 4

4 C
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 27. MARZ 1987
„LÆTEFNIÐ
RÁÐA FERÐINNr
Fyrst er gengifi inn í port bak við verslanir við
Laugaveginn, svo liggur leiðin inn í hrörlegan
stigagang, og þaðan upp á efstu hæðina þar
sem Grétar Reynisson er
með vinnustofu sína. Út um litla þakgluggana er fal-
legt útsýni yfir Laugaveginn og nálæg hús, og í fjar-
lægð hvítklædd Esjan. Herberginu þarna á efstu
hæðinni er skipt eftir
endilöngu í tvær vinnu-
stofur, Þórunn Sigríður
Þorgrímsdóttir er öðru
megin og Grétar hinu-
megin. Meðfram vinnu-
stofunni eru litlar
hvítmálaðar svalir sem
Grétar segir þau nota á
sumrin á góðviðrisdög-
um. Það er líkt og að
skreppa til útlanda að
príla upp stigana og fara
inn á þessa vinnustofu,
svo fjarri virðist hún
Laugaveginum og þeirri
kaupmennsku sem þar
ríkir.
Grétar stendur á
miðju gólfi er inn er kom-
ið. Meðfram veggjunum
eru málverk, litir og
penslar út um allt eins
og menn kannast við
sem stigið hafa fótum
sínum inn á slíkar stofur.
Tvær myndanna skera
sig greinilega frá hinum,
og hafa fengið varanlega
uppáfestingu á veggjun-
um, „þær eru eftir son
minn, Dag“. Myndir
Grétars eru málaðar
með svörtu, hvítu, bláu
og brúnu, og við spyrjum
hvort hann hafi eitthvað
á móti rauða og græna
litnum. „Nei, þær myndir eru á sýningunni" og á þar
við þriðju einkasýningu sína sem nú er í Galleríi Svörtu
á hvítu.
Grétar sest niður við vinnuborð undir þakglugganum
og á bak við hann er skissa máluð á hvítan pappír
límd með límbandi á rúðuna. Ekki vitum við hvers
vegna hún hangir þarna, en skýringuna á því hvað
hún táknar fáum við síðar. Grétar hefur bundið dökkt
hárið aftur í tagl, hárið er örlítið farið að grána í vöng-
um, og hann minnir jafnt á heimspeking sem málara.
Erfitt að selja málverk?
„Heldur þú að einhver vilji kaupa svona mynd, og
setja hana upp í stofunni hjá sér?" segir hann og
bendir á mjög stórt málverk sem stendur upp á end-
ann við vegginn. Talið hefur borist að list sem söluvöru
og hvernig tilfinning það sé fyrir listamann að selja
verk sín. Grétar segir að salan komi í framhaldi af
sýningunni, þegar menn hafi ákveðið að sýna eru
þeir jafnframt tilbúnir að selja. „Þetta var erfiðara
fyrst, þegar ég var að selja fyrstu myndirnar mínar,
þá lagði maður venjulega svo mikið af sér í þær, svo
er auðvitað enn, en ég er fljótari að vinna og þetta
gengur því hraðar fyrir sig. Auk þess þarf ég meira á
peningum að halda en áður, en það fylgir því enn
nokkur söknuður og gleði að setja rauða miðann við
verk á sýningu, því oft myndast samband milli þeirra
sem kaupa listaverkin og listamannsins, og eitthvað
er fólk andlega skylt manni fyrst það kærir sig um
verkin.
- Hvernig verður svona málverk eins og þessi hér
á gólfinu til? Ertu með eitthvað ákveðið í huga þegar
þú byrjar að mála á strig-
ann?
„Nei, það er ekkert
ákveðið, ég læt efnið
dálítið ráða ferðinni. “
- Hvað með liti, ertu
búinn að ákveða hvaða
liti þú notar?
„Nei, ég gríp venju-
lega einhvern lit, byrja
oft með svörtu, skipti
fletinum niður og svo
verður eitthvað úr þessu
af sjálfu sér. Vinn oft
með sömu hugmyndina
aftur og aftur, sjáðu
hér“, hann tekur fram
þrjú smærri málverk og
hengir á nagla á veggina,
„hér er ég með sömu
hugmynd og í stóru
myndinni hér á gólfinu,
ég held áfram með
myndirnar, mála aftur og
aftur, sest niður, virði
fyrir mér verkið og bæti
einhverju við. Svona
gengur þetta, stór hluti
vinnutímans fer í það að
glápa á málverkin og sjá
hvað ég get gert betur
og hverju ég get breytt.
Ef ég get ekki breytt
nægilega miklu á einni
mynd, þá tek ég fram
annan striga og byrja
upp á nýtt, mála mynd
eins og hin sem ég málaði á undan hefði getað orðið.
Það má því segja að hver ný mynd sé nokkurs konar
framhald á þeirri sem kom á undan, já, líkt og blaðsíð-
ur í bók. En maður verður líka að kunna að hætta,
Ijúka myndunum, en það er góð tilfinning að horfa á
málaðan strigann og geta sagt við sjálfan sig; „þetta
er mynd.“
„Var alltaf með einhvern kjaft“
• - Þú hefur gert margar leikmyndir fyrir leikhús á
undanförnum árum. Hvort finnst þér skemmtilegra
að vinna í leikhúsinu eða mála?
„Skemmtilegt, ég veit nú ekki hvort það sé rétta
orðið. Við getum sagt að ég væri ekki í leikhúsinu ef
ég væri ekki myndlistarmaður, og ég væri ekki í leik-
húsinu ef ég gæti lifað á þessu. Eg datt inn í leikhúsið
af hreinni tilviljun. Konan mín, Margrét Ólafsdóttir er
leikkona, og ég var alltaf með einhvern kjaft í sam-
bandi við lélegar leikmyndir. Það endaði með því að
fingurinn var rekinn í mig og sagt; „okey, nú gerir þú
leikmyndina". Síðan hef ég gert að meðaltali tvær
leikmyndir á ári og það er ekki enn búið að draga mig
af slysstað. En leikhúsið er stórkostlegur miðill, þarna
er allt í senn, risastórt hús, lifandi fólk og dramatík."
„Færðu einhverjar hugmyndir í leikhúsinu?
„Gæti hugsað mér að vera bara hugsuður
húsinu.“
leik-
„ EKKERT HJÓNABAND ER SVO
FULLKOMIÐ
AÐÞAÐ GETIEKKIBA TNAГ
kvöldi og þar er helginni eytt.
Reynt er að skapa þannig and-
rúmsloft fyrir fólk að það geti átt
saman áhyggjulausa dvöl.
Fern hjón deila reynslu sinni
með hópnum og eru um leið leið-
beinendur, þar af ætíð ein prests-
hjón. Þau hjón sem eru þátttak-
endur vinna svo úr því í einrúmi
sem í hópnum var rætt.
Fyrir helgarnar eru haldnir kynn-
ingarfundir.
Fyrir hjón sem elska
hvort annað
— Er þetta sérstaklega ætlað
fyrir hjón sem eiga í erfiðleikum?
„Nei reyndar ekki. Það má segja
að um sé að ræða viðhald en ekki
stórviðgerðir á hjónaböndum,
enda engir sérfræðingar sem eru
að gefa ráðleggingar heldur fólk
að deila reynslu sinni.
Þetta er fyrir jákvæðar mann-
eskjur sem elska hvor aðra og vilja
bæta tjáskipti sín, takast á við
vandamálin og lifa heilbrigðu lífi.
Þetta er ekki ætlað fyrir hjón sem
virkilega þurfa á slikri helgi að
halda vegna þess að sambandið
er á heljarþröm, heldur fyrir hjón
sem vilja rækta með sér ástina í
hjónabandinu. Ekkert hjónaband
er svo fullkomið að það geti ekki
batnað.“