Morgunblaðið - 11.10.1987, Qupperneq 1

PRQNTSMIÐJA MORGUNBLAÐSINS SUNNUDAGUR 11. OKTÓBER 1987
Rætt við söngvarann
efnilega, Bjarna
Arason, um Elvis
og tilveruna
„ÞAÐ var ekki hægt að velja lagj
sem átti betur við mig. Þetta
hefur alltaf verið draumurinn
frá því ég var smákrakki, „að
slá í gegn“ sem söngvari,“
sagði Bjarni Arason,
söngvarinn ungi, sem sló
svo sannarlega í gegn í
margfrægri „látúns-
barkakeppni“ Stuð-
manna síðastliðið sum-
ar. I kjölfarið fylgdi svo
hljómplata, þar sem
Bjarni söng sig upp í
fyrsta sæti íslenska vin-
sældalistans með laginu
„Baraég ogþú“, og
annað lag af plötunni,
„í Réttó“ hefur notið
mikilla vinsælda að und-
anförnu. Bjarni er nýlega
orðinn 16 ára og því má
segja að frami hans hafi
verið óvenju skjótur fyrir
ekki eldri mann. Það hefur
einnig vakið athygli manna
hversu þroskaða söngrödd
hann hefur og hversu létt
hann fer með að líkja eftir
ekki ómerkari listamönnum
en Elvis Presley, Frank
Sinatra og Agli Olafssyni.
Raunar mótmælir Bjarni
þvi sjálfur að hann sé bara
eftirherma og metnaður
hans beinist að þvi að
skapa sér nafn sem
söngvari, með sínum
eigin sérkennum.
Hannhefurþó
látið það eftir
sér að setja
upp sýningu,
sem helguð
er minningu
rokkkóngsins
Eivis Presley j
sem Bjarni
segir að sé,
„stórkost-
legasti
maður
sem fæðst (
hafiá
jarðríki."
Bjarni er borinn og bamfædd-
ur Reykvíkingur og býr enn
í foreldrahúsum, næstyngst-
ur af fimm systkinum. Hann
var aðeins sex ára þegar El-
vis Presley Íést og því vaknar
sú spurning hvemig standi á
þessari miklu aðdáun á rokk-
kóngnum sáluga?
„Eg hef haft gamla góða rokkið í eymnum
frá því ég man eftir mér. Það var hlustað mikið
á þetta á heimilinu, sérstaklega er mamma
mikill aðdáandi Presleys, Fats Domino og þess-
ara karla. Það má því segja að ég hafi fengið
í mig gullaldarrokkið með móðurmjólkinni. Svo
fór ég sjálfur að stelast í Presley-plötumar og
varð strax hrifinn. Annars er ég alæta á músík
og hef eiginlega verið það alla tíð. En einhvem
veginn er það samt gamla rokkið
sem heillar mig mest.
Ég byijaði að læra á trompet
þegar ég var níu ára og er búinn
að vera að læra á það hljóðfæri í
sex ár. Ég spila nú í Lúðrasveit
verkalýðsins, en var áður í Lúðra-
sveit Arbæjar og Breiðholts. Út frá
Arbæjar- og Breiðholtssveitinni
stofnuðum við nokkrir „dixie-hljóm-
sveit" sem hét KT-sextettinn. Það
þróðaist svo út í að túbuleikarinn
keypti sér rafmagnsbassa, ég fékk
mér gítar og hljómabók, annar
trompetleikarinn spilaði á hljóm-
borð og trommuleikarinn var til
staðar, þannig að þama var kominn
vísir að rokkbandi. Einhvem tíma
komst ég svo yfir Presleybók, með
nótum og öllum textum og þannig
fór þetta að velta upp á sig og
hljómsveitin „Presleyvinafélagið",
sem spilaði bara Presleylög, varð til.
Við komumst meðal annars í
sjónvarpið í fyrra í þáttinn „Ungl-
ingamir í frumskóginum" og það
var svona það fyrsta sem ég gerði
í þessum bransa, sem talandi er um.
Við urðum varir við það eftir þátt-
inn, að margir héldu að þetta hefði
bara verið spilað af bandi með El-
vis, en það vom nú samt við, ég
get upplýst það hér. Eftir þáttinn
fór maður svo að spila út um allt
og þá varð til hljómsveitin „Vax-
andi“ sem ég er í í dag.“
Stórkostleg tilfinning
„Þetta „látúnsbarka-ævintýri"
byijaði þannig að það var auglýst
eftir þáttakendum í maí og einn
vinur minn, Hjalti Þorsteinsson,
sem er umboðsmaður minn í dag,
skráði mig í keppnina án þess að
ég vissi. Hann kom til mín einn
daginn og sagðist vera búinn að
skrá mig í keppnina í Stapa. Mér
fannst það allt í lagi og vonaði
bara að ég stæði mig sem best og
helst að ég myndi vinna keppnina.
Til þess var leikurinn gerður, „að
slá í gegn“, það var alltaf draumur-
inn. Lagið og textinn gat því ekki
passað betur við mig. Upphaflega
ætlaði ég samt að taka annað lag,
„Taktu til við að tvista", en mér
var bent á að það myndi ekki reyna
neitt á sönghæfileikana og að
„Slá í gegn“ yrði heppilegra. Ég
spiiaði svo hljómana inn á
band, fékk mér söngkerfi og
æfði mig svo inni í herbergi á
hveijum einasta degi fram að
keppninni.
Eftir að ég hafði unnið
keppnina þama í Stapa bað
Jakob mig um að koma fram
á Hótel Sögu, sem gestur,
kvöldið sem Reykjavíkurbark-
inn var valinn. Það var stór
stund í lífi mínu, — alveg meiri-
háttar. Þama fékk ég fyrst
smjörþefinn af því hvernig það
er að slá í gegn. Þegar ég var
búinn að syngja fyrstu línuna
stóð fólkið upp og klappaði.
Það var alveg rosalegt — svo
komu fagnaðarlætin aftur þegar ég
byijaði að tala í viðlaginu, — þetta
var alveg meiriháttar. Ég fór svo
skjálfandi út af sviðinu þegar lagið
var búið og heyrði fagnaðarlætin
eins og í fjarska. Þetta var alveg
stórkostleg tilfinning."
Það var sagt að þú hefðir náð
Agli Ólafs svo vel að margir héldu
að það væri hann sjálfur, á bak við
með hljóðnema. Var það markmiðið
að líkja eftir Agli í þessu lagi?
„Nei, alls ekki. Það sem mér
þykir verst við þetta er þegar fólk
segir að ég sé að stæla Egill. Það
var aldrei ætlúhin að stæla hann
og sannleikurinn er sá að ég hugs-
aði ekki einu sinni um Egil þegar
ég var að syngja þetta. Sjálfum
finnst mér Egill túlka þetta lag allt
öðmvísi en ég. Auðvitað hafði ég
hlustað á lagið í upprunalegri út-
gáfu með Stuðmönnum, en vísvit-
andi var ég ekki að reyna að ná
Agli. Við hljótum bara að vera með
svona líkar raddir. Ég vil alls ekki
að menn taki mig sem einhveija
eftirhermu enda stefni ég að því
að verða góður söngvari með minn
sérstaka stíl." I
Hefurðu aldrei verið feiminn við
að koma svona fram?
„Ég er mjög feiminn að eðlisfari
og fæ alltaf sviðsskrekk rétt áður
en ég kem fram. En svo hverfur
það yfirleitt á annari línu og eftir
það finnst mér bara gaman.“
Mikið lært af
Stuðmönnum
„Annars var undirbún-
ingurinn og þátttakan í
þessari látúnsbarkakeppni var í alla
staði mjög skemmtileg. Fyrir loka-
keppnina unnu allir þátttakendur
saman að undirbúningi, það þurfti
til dæmis að taka upp myndbönd
fyrir sjónvarpsþáttinn og við kynnt-
umst vel á þessum stutta tíma.
Þetta var góður og skemmtilegur
hópur og gaman að taka þátt í
þessu. Eg hef líka lært mikið af
því að vinna með Stuðmönnum,
enda hafa þeir verið í miklu uppá-
haldi hjá mér frá því ég man eftir
mér.
Ég hafði ekki heyrt í neinum
hinna keppendanna fyrr en á æf-
ingu fyrir lokakeppnina og vissi því
ekkert við hveiju mátti búast af
þeim. Þegar ég hafði svo heyrt í
þeim á æfingunni var ég viss um
að ég ætti ekki sjens. Eftir við-
tökumar á Sögu hafði ég verið
vongóður, en það hrundi allt þama
á æfingunni. Mér fannst öll hin
miklu betri. Þess vegna kom mér
það mjög á óvart að vinna keppn-
ina.“
Ertu ekkert hræddur um að þessi
nafngift, „ látúnsbarkinn “ festist við
þig?
„Það er auðvitað alltaf hætta á
því og það yrði hræðilegt ef það
myndi gerast. Ég vona þó að þetta
gleymist fljótt og mér takist að
skapa mér nafn sem söngvari ári
þess að alltaf sé minnst á barkann
í leiðinni.“
Elvis á Sögu
Og nú er það EIvis á Sögu?
„Já, nú er gamli draumurinn að
rætast, að fá að túlka Presley-lögin
á sviði. Þetta er hálftíma sýning
þar sem lögin era keyrð i gegn
hvert á fætur öðra. Erfitt, en æðis-
lega skemmtilegt. Ég átti nú aldrei
von á héma í gamla daga að þessi
draumur myndi nokkum tíma ræt-
ast. En það er að gerast núna.“
Og þú neitar því þá ekki að þú
ert að stæla EIvis íþessari sýningu?
Sjá bls. 4