Morgunblaðið - 19.03.1988, Qupperneq 4

4 B
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 19. MARZ 1988
SIGRUN HARÐARDOTTIR MYNDLISTARKONA:
Þetta er köllun
- og einn daginn
verður maður að hlýða
„Það má segja að lífið í
kring um mig og mitt eigið
líf sé mjög ríkjandi í verkum
mínum og hafi alltaf verið.
Ég reyni að kafa mjög djúpt
niður í tiifinningalíf og tján-
ingu — og túlka það,“ segir
Sigrún Harðardóttir, mynd-
listarkona, sem opnar sýn-
ingu á verkum sínum í Gall-
erí Nýhöfn við Hafnarstræti
í dag. A sýningunni er Sig-
rún með olíumálverk og
þurrkrítarmyndir. Hún er
fædd og uppalin í Reykjavík,
nánar tiltekið í vesturbæn-
um. Gekk þar í Melaskóla
og Hagaskóla og „lærði
síðan tækniteiknun og starf-
aði við það í tvö ár,“ segir
hún. „Ég held að við séum
nokkuð mörg sem höfum
farið þá leið til að fá starfs-
réttindi, því myndlist hefur
varla veríð talin fullgild at-
vinnugrein. En fyrr eða
síðar lendir maður í mynd-
listinni. Þetta er eins og
köllun. Maður kemst ekki
hjá því að hlýða.
g hafði málað frá
því ég var tólf
ára og teiknað
mikið. I rauninni
kom aldrei neitt
annað til greina
hjá mér. En ég
þráaðist við og
var orðin nokkuð gömul þegar ég
fór út í þetta árið 1978. Ég hafði
þá verið að kenna grunnteikningu
í Grundarfírði í tvö ár og hafði þar
tíma til að vinna að myndlist. Þeg-
ar ég hóf svo nám í Myndlistaskó-
lanum var ég orðin móðir, með
tveggja ára gamla dóttur. Það er
dálítið skrýtið, en það er mjög al-
gengt að fólk heiji ekki myndlist-
amám fyrr en eftir að það hefur
eignast bam. Það er einhvem veg-
inn svo að maður gat ekki leyft sér
að fara út í þetta nám fyrr en
maður hafði sannað fyrir fjölskyldu
sinni og sjálfum sér að maður gæti
staðið á eigin fótum. Ég vildi fara
í myndiist þegar ég var 16 ára, en
það kom ekki til greina. Ég fór í
tækniteiknun sem málamiðlun. Þar
fékk ég þó að teikna. En þegar
maður hefur sannað að maður get-
ur staðið á eigin fótum getur mað-
ur gert það sem mann langar til.
Eg var reyndar gift þegar ég hóf
námið í Myndlistaskólanum, en
skildi meðan á því stóð. Ætli það
sé ekki erfítt að vera giftur mynd-
listarmanni."
Ertu að segja að þú hafir fórn-
að hjónabandinu fyrir listina?
„Það má eiginlega segja það. Og
þó. Maður fórnar engu, ef ekki eru
fyrir brestir í hjónabandinu. Ég
hafði fylgt manni mínum til Grund-
arfjarðar og fannst komin röðin að
mér. En það er sjaldan reiknað með
að konur framfylgi því sem þær
vilja gera. Ég var komin út í þetta,-
sem hafði blundað í mér svo lengi,
og það varð ekki aftur snúið.
Þetta með fómina . . . Veistu,
það mundi aldrei vera álitið að karl-
maður sem gerði þetta fórnaði
hjónabandinu — það er alveg á
hreinu. Enda er það nú svo að þeg-
ar giftir karlmenn fara út í mynd-
list og til útlanda til framhalds-
náms, þá fylgja konumar þeím yfir-
leitt. Fara með þótt þær hafi lítið
við að vera og hundleiðist flestum.
Við lifum á skrýtnum tímum.
Staða konunnar hefur verið að
breytast mikið síðastliðin 10-15
árin. Ég held að í dag sé konan
ekkert of viss um hvar hún stendur
og karlmenn er mjög seinir að átta
sig. En við emm öll einstaklingar
og þetta litla þjóðfélag þarf á hæfi-
leikum allra einstaklinga sinna að
halda. Því finnst mér að hvorki
konan né karlmaðurinn eigi að víkja
fyrir hinu — heldur á hver einstakl-
ingur að fylgja sínni sannfærinu.
Alveg skilyrðislaust. Best væri ef
fólk gæti samræmt hugmyndir
sínar til náms eða starfs. Það ger-
ist líka ömgglega í mörgum tilfell-
um.
Hingað til höfum við verið alin
upp í því að annar aðilinn eigi að
vera víkjandi. Þess vegna held ég
að fólk sé mjög áttavilt núna. En
við skulum vona að breytingin taki
ekki meira en eina kynslóð.
Ég get sagt þér eina sögu, sem
dæmi um viðhorf ungra manna til
kvenna: Ég fór árið 1982 til Hol-
lands, til framhaldsnáms. Við vor-
um sex Islendingar við nám í Ríkis-
akademíunni — ég var eina konan
— og einstæð móðir í ofanálag. Svo
kom það fyrir mig að lærbrotna
tveimur mánuðum áður en ég átti
að halda sýningu. Þegar ég kom
af sjúkrahúsinu, eftir hálfs mánaðar
dvöl, hélt ég áfram að mála — hékk
einhvem veginn á hækjunni og not-
aði kústskaft til að ná yfir flötinn,
því ég var að mála feykilega stór
verk. Þá fékk ég stöðugt þau góðu
ráð frá þessum kollegum mínum —
aðallega tveimur — að ég skyldi
bara láta mér þetta að kenningu
verða og koma mér heim, ég gæti
alltaf dundað mér við vatnslita-
myndir. Þetta fannst mér sérkenni-
legt' viðhorf hjá ungum myndlistar-
mönnum.
Þó er þetta viðhorf mjög gott
Sigurlaug Johannes-
dóttir og Anna Þora
Karlsdóttir textíllista-
menn við verk Sigur-
laugar, Stiklur.
JÚIÍUS
SAARIT T A:
„Stórt
Fyrst er staldrað við
verk Svíanna, Kaj-
su af Petersen og
Gun Dahlquist.
„Þær eru mjög
ólíkar,“ segir Sig-
urlaug, „Gun sýnir
hefðbundin út-
saumsverk en Kajsa fer aðra leið.
Hún notar tilbúin hlut, net, sem
undirlag í verkið og spinnur útfrá
því. Þetta er síðan hengt upp í loft,
ekki á vegg, og lýsingin skiptir
miklu máli svo verkið fái að njóta
sín.“
„Það vill þannig til að listamenn-
imir frá bæði Danmörku og Noregi
sýna hér hefðbundinn listvefnað.
Hefðbundinn í þeim skilningi að
allar fjórar sýna þær veggteppi, þó
myndrænar úrlausnir þeirra á við-
fangsefninu séu ólíkar,“ segir Anna
Þóra. „Þá vill svo skemmtilega til
að Nanna Hertoft frá Danmörku
sýnir verk unnin úr jurtalitaðri ull
og íslensku hrosshári," segir Anna
Þóra. Verk Margrethe Agger frá