Alþýðublaðið - 16.10.1920, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Fyrír Templara, Fyrir Templara.
Hlutavelta
st. Skjaldbreið nr. 117 fer fram á morgun,
sunnud. 17. okt. kl. 7 e. h. í G.-T.-húsinu.
Margir göðir munir, þar á meðal
málverk, vasaklukka og margt fl.,
sem oflangt yrði upp að telja. — Tekið á
móti munum í Goodtemplara-húsinu í
:: dag og til hádegis á morgun. ::
Fyrir Templara. - Fyrir Templara.
Takið eftir.
Hin ágæta skósverta »Gljái*. ásamt fleiri vöruteg-
undum, er m5 komið í verzl. borgarinnar. — »Gljái«
fæst í dósum af mismunandi stærðum, sem er mjög
hentugt fyrir smærri og stærri heimili. — Skrif-
legar pantanir eru þakksamlega mótteknar.
— Llka tekið á móti þeim í síma 'T'22.
. N: I
Hinar íslenzku efnasmiðjur,
Reykjavík. Túngötu 2.
£XMSK.PArJ£t
(#\S^SA I
E .8. Snðurland
fer héðan til Vestfjarða föstu-
dag 22 okt.
Viðkomustaðir: Sandur, Ólafs-
vík, Grundarfjörður, Patreksfjörð-
ur, Dýratjörður, ísafjörður.
A heimleið: Önundaríjörður,
Dýrafjörður, Bíldudalur, Patreks-
fjörður, Flatey, Stykkishólmur og
Ólafsvík.
andinn,
Amerisk /andnemasaga.
(Framh.)
Sá, er sfðast hafði komið, var
ekki sfður einkennilegur, en for-
ingi hestaþjótanna. Hann var hár
maður, sem teymdi eftir sér gaml-
an og haltan jálk, og á eftir
þeim kom Iítill svartur, luralegur
hundur.
„Sko“, mælti ofurstinn, „þetta
er Nathan blóðugi. Þarna kemur
hann nó með hest sinn i taumi
og ber byrgðar hans á baki sér.
Maður hlýtur að kenna í brjóst
um Nathan gamla'.
Þegar maður þessi nálgaðist,
sá Roland, að hár og magur lík-
ami hans var vaflnn skinnum,
jafpvel hattur hans var saumaður
úr ósútuðu skinni. Ytri föt hans
voru líkari poka en klæðum og
voru þau þakin bótum og pjötl
um með öllum regnbogans litum
og af ýmsum stærðum. Hann
reiddi langa byssu um öxl og bar
hníf í belt.i sér, en hvorttveggja
var illa hirt, í utliti þessa manns,
sem var tæplega fimtugur, var
svo mikil villimenska, að það
virtist réttlæta hið hræðilega nafn
hans. En þegar Roland gáði bet-
ur að, kom honum til hugar, að
nafnið væri ekki gefið honum f
tllefni af vígahug hans og grimd,
heldur miklu fremur til þess að
henda gaman að honum.
Andiit hans var nærri því eins
veðurbitið og íöt hans; nefið langt
og bogið. Hakan var framstæð,
munnurinn, sem var stór, klemdur
saman og ekki laust við þung-
lyndisdrætti kringum hann, augun
stór og tinnusvört voru góðleg
og meinleysisleg. Jafnvel göngu-
lagið, þegar hann kom höktandi
upp brekkuna, var klunnalegt og
hikandi, eins og hann byggist við
hæðni og frýjunarorðum. Auk
þess bar það, að hann bar stóran
skinnstranga á bakinu til þess að
létta á klárnum, vott um hugar-
far, sem ekkert ilt gat loðað við.
Lttli svarti hundurinn hans var
sýnilega raggeit, því hann skreið
milli fóta hestsins, og virtist með
skottinu, sem ýmist drógst með
jörðinni eða difaði ögn til, vera
að biðja félaga sína úr víginu
vægðar. Roland vissi ekkí, hvort
hann álti heldur að kenna í brjóst
um manninn, eða taka undir
hlátur hinna. Ef til vill hefði
hláturinn náð yfirtökunum hjá
Roland, ef augnatillit Nathans,
sem hann sýnilega ætlaði að
reyna að láta hafa áhrif á það,
að menn létu vera að hæða hanm
hefði ekki afmáð brosið af vöruru
hins unga hermanns.
„Þarnal" hrópaði Tom Bruce
og sló á herðar Hrólfi, „þarna er
maður, sem þú getur reynt kraft*
þína á".
„Eg ét hann með haus oZ
halal" æpti Öskur-Hrólfur. „Hald-
ið í frakkalöfin mín þegar eg
gleypi hann!“
Þegar hann sagði þetta, stökk
hann ýmist upp í loftið eða út
undan sér eins og fælinn foli, og
loks skeiðaði hann á móti Nathan.
sem var dauðhræddur, og hneggj'
aði svo að hvein í.
Alþbl. kostar I kr. á mánuöi-
Ritstjórl og ábyrgfiarmaðor:
Ólafur Friönknon.
PrentsmiAjan Gntenberp,