Morgunblaðið - 17.09.1988, Síða 4

4 C
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 17. SEPTEMBER 1988
TVÖ FJOLL‘

/
í
; ’ hl j \
i / / / ' • 5
ÁSA
ÓLAFSDÓTTIR
MYNDLISTAR-
KONA
í VIÐTALI
UM SÝNINGU
SEM HÚN
OPNAR
Á KJARVALS
STÖÐUM
ÍDAG
Að
setja
kraft

ÞOKUFJALL4
iSi
í óskir sem eiga að
SYNING á myndvefnaði eftir
Asu Ólafsdóttur verður opn-
uð á Kjarvalsstöðum í dag. Á
sýningunni verða eingöngu
myndverk sem unnin eru á
síðastliðnum tveimur árum
og um þær segir Ása: „Með
þessari vinnu minni, trúi ég
því að ég hafi verið að tvinna
eigin lífsþráð í vefinn. Ég hef
horft til baka á síðustu tvö
ár, skoðað myndirnar frá
þessu tímabili og tengt þær
við atburði I lífi mínu. Ég á
þessum myndum mikið að
þakka. Þær hafa verið mér
mjóar hengibrýr yfir mórauð
stórfljót sem ég varð að kom-
ast yfir.“
rætast
Ása Ólafsdóttir er fædd í Keflavík
árið 1945. Þar ólst hún upp. „En ég
á ekki margar minningar þaðan,“
segir hún. ,,Helst minningar tengdar
höfninni. Eg var alltaf að flýta mér
í sveitina." Sveitin var hjá ömmu
og afa á Mýrum. „Afí byggði heilu
borgimar úr mó,“ segir Asa, sem
var með afa sínum við hleðslu úr
torfí og gijóti og viðgerðum á réttar-
veggjum. Þar kviknaði áhugi hennar
á hleðslulistinni, sem seinna varð
henni hugleikin og átti eftir að hafa
áhrif á listaverk hennar.
.„Á vorin var alltaf mikið óþol i
mér að komast upp í sveit og ég kom
aldrei aftur fyrr en eftir réttir —
alltaf of sein í skólann.
Svo held ég að ég hafí alltaf ver-
ið dálítið skrýtin — ekki fallið í kra-
mið. Það er allt ofsalega „töff“
þama. Við vorum að vísu nokkur
þama úr árganginum sem vorum
dálítið sér á parti og saman í bekk
í gegnum bama- og gagnfræða-
skóla. Þar vom meðal annars Gunni
Þórðar, Rúnar Júl. og fleiri, sem nú
eru þekktir hér. Við vorum alveg
óskaplega miklir villingar og hrekkj-
ótt og það var alveg eins og við
fengjum ekki útrás þama. Kennar-
amir sem kenndu okkur muna ennþá
óskaplega vel eftir okkur. Við gerð-
um svona hluti eins og að láta alla
stóla hverfa úr kennslustofunni. Svo
var samstaðan svo hrottaleg að við
viðurkenndum aldrei neitt. Enginn."
Ása var síteiknandi sem bam.
Hún var aðeins sex ára gömul þegar
hún áttaði sig á hæfileikum sínum.
„Stundin þegar það gerðist er mér
ljóslifandi," segir hún. „Ég var með
röndóttan blýantsstubb og rifrildi
af hvítum umbúðapappír og var að
rissa eitthvað. Ég sá, mér til mikill-
ar undrunar, að ég hafði teiknað
portrett af konu, eins og fullorðnir
teikna." Eftir það safnaði hún blý-
öntum og pappír og eyddi öllum
stundum í að teikna. „Enda var ég
alltaf eins og engill í teiknitímum
og Óskar Jónsson, teiknikennari, var
ofsalega góður við mig,“ bætir hún
við.
Áhuginn á textíl vaknaði mjög
snemma hjá Ásu. „Ég var fimm ára
þegar ég saumaði fyrst á saumavél.
Síðan fór ég að hekla, prjóna og
sauma út, allt eftir mínu höfði. Mað-
ur var alltaf að handfjatla tuskur
og gam. Nálægðin við þessi efni
hefur líklega ráðið mestu um þennan
textíláhuga. Mamma rak hannyrða-
verslun í Keflavík og í gegnum hana
komst ég í samband við handavinnu-
framleiðanda í Danmörku og fékk
að hanna útsaumsmynstur.
Eftir gagnfræðaprófíð fór ég að
vinna á hinum ýmsu kontómm í
nokkur ár og fannst það alger hryll-
ingur og kvöl. Það var svo fyndið
að maður var svo'sér í Keflavík á
þessum ámm að maður vissi ekki
að til væri myndlista- og handíða-
skóli. Ég man að Guðlaug á Fram-
nesi (bamakennari í Keflavík) spurði
okkur einu sinni, í sjö ára bekk,
hvað við ætluðum að verða þegar
við yrðum stór og ég sagðist ætla
að verða saumakona.
Svo fór ég í bæinn og fór að þvæl-
ast milli kontóra — alveg eyðilögð.
Þangað til ég kynntist einhveijum
myndlistarmönnum og það fór að
smásíast inn í mig að maður gæti
farið í Myndlista- og handíðaskól-
ann. Ég fór að safna til að eiga fyr-
ir fyrsta vetrinum í skólanum. Þá
vom engin námslán. Ég var búin
að vinna á svo mörgum kontómm
og svo stutt á hveijum að mamma
var alveg viss um að ég myndi hætta
þama eftir nokkrar vikur; þetta
væri bara einhver bóla. Én það
þurfti að fjármagna þetta og á 3.
ári var ég orðin svo krúkk að ég
neyddist til að gifta mig spari-
merkjagiftingu.
Mér fannst alveg æðisgengið að
ganga í þennan skóla. Maður gat
gert allt sem mann langaði til. Mað-
ur gat haft það að vinnu að skemmta
sér! Ég hefði gift mig tíu spari-
merkjagiftingum ef ég hefði þurft á
því að halda til að komast í gegnum
skólann.
Þá vom forskóli I og II. Það vom
tvö ár í almennu myndlistamámi.
Ég vissi það um leið og ég snerti á
vefnaði að þetta vildi ég alltaf gera.
Ég trúi því ekki að neitt sé til sem
getur stöðvað mig. Þetta er dásam-
legvinna.
Ég var semsagt byijuð í textjl-
náminu sjálfu þegar ég gifti mig.
Svo gleymdi ég því alveg að ég
væri gift — svo fór allt í mgl, því
vegna sjálfvirkni í kerfinu, Hagstof-
unni og öllu því, átti ég allt í einu
heima hjá þessum manni; var flutt
upp á Ákranes og allur pósturinn
minn fór þangað. Næst þegar ég