Morgunblaðið - 18.08.1989, Blaðsíða 3

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. ÁGÚST 1989
B 3
Traustur
vinur er
heiðar-
legur
Eg á tvo til þrjá mjög góða
vini," segir Hallsteinn Arn-
arson. „Þetta eru vinir síðan í
barnaskóla og við höfum alltaf
haldið hópinn." Hann segir að góð-
ir vinir séu ekki auðfundnir og
traustur vinur þurfi að vera búinn
þeim eiginleikum að vera heiðar-
legur. „Vini þarf ég að geta sagt
hvað sem er.“ Besti vinur hans?
„Það er stelpa — kaerastan mín.“
————
Getum
sagt allt
r
Eg á eina sérstaklega góða
vinkonu sem heitir Sigríður
óg við höfum þekkst frá því við
vorum stelpur," segir Heiðrún Ól-
afsdóttir. „Við getum sagt hvað
sem er við hvor aðra og ef við
þurfum að hafa samband skiptir
engu á hvaða tíma sólarhringsins
það er. Auðvitað á ég aðra góða
vini en trúnaðurinn er ekki sá
sami."
Heiðrún segist halda að flestir
eigi einhvern vin sem sé tilbúinn
að hlusta og vera nálægt þegar á
reynir. „Vináttan verður auðvitað
að vera gagnkvæm."
MM
„Vináttan er ómetanleg
segja þær sem hafa verið vinkonur í áratugi -
ær eru eins og svart og hvítt
í útliti, önnur Ijós, hin dökk
yfirlitum. Reyndar segjast
þær líka vera mjög ólíkar í sér og
eru ekki frá því að það hafi styrkt
vináttusamband þeirra um árin
eða eins og þær orða það „Við
vegum hvor aðra upp.“
Margrét Konráðsdóttir og Indi-
ana M. Friðriksdóttir hafa verið
vinkonur í áratugi, muna vart eftir
sér öðruvísi en nálægt hvor ann-
arri þar sem þær ólust upp á
Blönduósi.
„Við vorum örugglega óþol-
andi heima hjá okkur alltaf með
hvor aðra í eftirdragi hvert sem
við fórum og mjög uppfinningas-
amar" segja þær og brosa við til-
hugsunina. „Okkur leiddist aldrei
saman og fundum upp á ótal belli-
brögðum."
Þær fundu líka upp sitt eigið
tungumál sem þær segjast jafnvel
bregða fyrir sig enn í dag gerist
þess þörf. „Við gátum ekki verið-
að láta aðra skilja allt sem við
þurftum að segja svo við fundum
upp okkar eigin orðaforða. Það
kemur fyrir að við notum eitthvað
af orðunum ennþá, pn bara ef það
á ekki að skiljast sem við þurfum
að segja hvor annarri."
En slóst þá aldrei alvarlega upp
á vinskapinn?
„Nei, ekki nema nokkrar klukku-
stundir" segja þær og bæta við
að það hafi aldrei verið alvarlegt.
„Þegar við vorum tólf ára varð
önnur okkar fyrir miklu áfalli og
þá hélt hin að hún væri að missa
vinkonu sína. Það voru erfiðir dag-
ar.
En við höfum aldrei reiðst hvor
annarri það mikið að hætta hafi
verið á að upp úr vinskapnum slitn-
aði.“
Þegar Margrét hitti manninn
sinn og flutti suður fór Indiana að
vera mikið með annarri vinkonu.
„Við höfum líklega báðar orðið af-
brýðissamar hvor á sinn hátt og
þarna kom tímabil þar sem við
höfðum ekki eins oft samband og
annars." Þegar Indiana hitti sinn
mann og flutti suður varð samband
þeirra strax náið á ný. Þó þær eigi
báðar fjölskyldu, mann og börn,
Margrét á tvö börn og Indiana
þrjú, hefur það á engan hátt rask-
að vinskapnum. „Við lögðum á
okkur að fara gegnum hálfan bæ-
inn í strætisvagni til að hittast og
með krakkana þegar því var að
skipta."
En hverju skiptir vináttan þær?
Þær eru báðar sammála um að
hún sé í raun ómetanleg fyrir þær
í orðsins fyllstu merkingu. „Við
getum haft samband við hvor aðra
á hvaða tíma sólarhringsins sem
er og fundið styrk af hvor annarri
ef eitthvað bjátar á og líka í gleði.
Einhvern veginn getum við sagt
hluti við hvor aðra sem enginn
annar fengi að heyra eða öðrum
væri ekki liðið að segja við okkur."
Þær segja vináttuna hafa vaxið
mjög mikið undanfarin ár, sérstak-
lega eftir að börnin tóku að eld-
ast. „Við getum farið í grunninn á
öllum hugsanlegum málum, segj-
um jafnvel hluti við hvor aðra sem
ekki einu sinni færu á blað í dag-
bók.“ Þær eru á einu máli um að
það sé gott að geta hreinsað
svona til í sálartetrinu og vita að
þær eru hreinskilnar í garð hvor
annarrar og gagnkvæmt traust
sem ríkir á milli þeirra.
Indiana og Margrét hafa unnið
á sama vinnustað undanfarin fimm
ár og una því vel. „Við sjáumst
auðvitað í vinnunni daglega en ef
við erum í fríi og hittumst ekki í
nokkra daga erum við farnar að
sakna hvor 'annarrar. Indiana segir
að þegar hún fari í sumarfrí sakni
hún Margrétar og hafi jafnvel tekið
upp tólið á ferðalagi sínu í útlönd-
um til að heyra í Margréti hljóðið.
Ef einhvern tíma kemur upp sú
aðstaða að þær eru að reyna að
leyna hvor annarri einhverju eru
þær fljotar að taka við sér. „Það
þýðir ekkert að ætla að leyna hlut-
um fyrir hvor annarri. Við þekkjum
orðið hvert svipbrigði og það líður
ekki á löngu þar til við vitum hvað
það er sem amar að.“
Góður vinur. Hvaða eiginleikum er
hann búinn?
„Svarið kemur fljótt og þær búa
það til í sameiningu: „Góðir vinir
geta treyst hvor öðrum. Þeir taka
tillit til hvors annars og hjá þeim
ríkir gagnkvæm virðing."
grg
Margrét Konráðsdóttir og Indiana M. Friðriksdóttir
N eytendahornið
Spekingur sagði eitt sinn:
„Það er alltaf hægt að finna
bestu leiðina til að gera hlutina,
jafnvel sjóða egg. Við neytendur
segjum, að það geti einnig gilt
um meðferð eggja í verslunum.
Nú við upphaf síðasta mánað-
ar eða 1 júli, átti reglugerð um
réttar merkingar á matvælum að
vera komin til framkvæmda, en
þær virðast ekki hafa náð til
eggja. Geymsla á þeim hefur í
mörgum veslunum, verið vægast
sagt frumstæð. Eggin eru víða
látin standa í rekkum utan kælis
svo lengi sem þurfa þykir, fer það
að sjálfsögðu eftir umsetningu
verslunarinnar.
Ákveðið var að sannprófa þá
fullyrðingu að neytandinn væri
besta matvælaeftirlitið og fórum
við inn í matvælaverslun, sem
hefur stóran góðan kæli, en
geymdi eggin í rekka á gólfinu.
Við spurðum starfsmann þar
hverju þetta sætti. Eggin sem
eru ekki niðursuðuvara ættu ekki
að vera meðhöndluð sem slík.
Þá bendir þessi ágæti maður
á eggjaumbúirnar og segir: „Ef á
umbúðunum stæði einhverstað-
ar að eggin væru kælivara, þá
myndi ég setja þau í kæli strax.“
— Já, mikið rétt, á umbúðunum
var ekki staf að finna sem bent
gæti til þess að eggin ætti að
geyma í kæli.
Við höfum fregnað síðan, eftir
talsverða eftirgrennslan, að
reglugerð um þetta efni hafi ver-
ið í smíðum lengi og sé sennilega
„flækt“ einhverstaðar í kerfinu.
Nú er að sjá hvort fullyrðingin
um að neytandinn sé besta mat-
vælaeftirlitið, reynist rétt!
Matur og megrun
Eitt helsta vandamál hins
vestræna manns nú til
dags, virðist vera ofneysla og þá
ekki síst þegar matur er annars
vegar. Afleiðingin er oft útþaninn
kroppur, stundum nokkuð ólögu-
legur og svo vansæld yfir því
hömluleysi sem tekur stjórnina
þegar eitthvað gómsætt er innan
seilingar. Það hefur trúlega ekki
farið fram hjá neinum, að blöð
og tímarit eru um þessa mundir
uppfull af umræðu um vanda og
áhrif ofáts á einstaklinginn, enda
er megrun orðið eitt vinsælasta
lesefnið í dag.
Fyrir þá sem telja sig eiga við
vandamál að stríða í þessum efn-
um, nægjanlega miklum til að
gera eitthvað róttækt í málinu,
drögum við hér fram áherslu-
punkta sem sagðir eru skila ein-
staklingnum góðum árangri,
þegar til lengri tíma er litið. Þeir
byggja einfaldlega á almennri
skynsemi og örlitlum sjálfsaga.
Matarkúr
Við upphaf baráttunnar gegn
ofáti er að gera sér fulla grein
fyrir ástandinu. En til að geta
breytt einhverju þar um, þarf að
gera sér grein fyrir hvernig megi
hafa áhrif á það. Það má gera
með því að fylgja 10 gullvægum
reglum.
1. Haldið skrá yfir það sem
borðað er.
2. Borðið ekki á meðan þið
eruð að störfum.
3. Setjist niður á meðan borð-
að er.
4. Borðið hægt.
5. Borðið aðeins á fyrirfram
ákeðnum stöðum.
Matarhöft
6. Fjarlægið freistingarnar.
Hafið ekkert matarkyns fyrir aug-
unum.
7. Setjið ákveðna matar-
skammta á diskana, berið ekki
fram mat á matarfötum. Haldið
ykkur frá afgöngum (gerið ykkur
ekki að lifandi sorpílátum.) Hrein-
sið afganga af diskunum í ruslílát
við borðið og haldið ykkur frá
þeim. Látið aðra sjá um að
hreinsa matarílátin.
8. Útbúið ekki meiri mat í
hvern málsverð en nauðsynlegt
er. Gangið frá afgöngum strax.
9. Borðið af litlum diskum.
Þannig er hægt að telja sjálfum
þér trú um að hafa borðað meira
en gert var!
10. Hafið einhverstaðar í ná-
lægð kaloríusnautt snarl í stað
þessa venjulega snarls sem oft
inniheldur mikið magn af fitu,
sykri og salti. Saltið hefur til-
hneigingu til að binda vatn í líka-
manum.
Aukaregla: Stundið líkamsæf-
ingar.
M. Þorv
!