Morgunblaðið - 25.11.1989, Blaðsíða 4

4 B
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 25. NÓVEMBER 1989
HRAFNHILDUR GUÐMUNDSDOTTIR MESSÓSÓPRAN:
Ætla að halda
áframað syngja
Hrafnhildur Guðmundsdóttir
messósópransöngkona og Jónas
Ingimundarson píanóleikari halda
ljóðatónleika í Gerðubergi næst-
komandi mánudag, 27. nóvember.
Þetta eru fyrstu opinberu ein-
söngstónleikar Hrafnhildar, en
hún hefúr áður komið fram á tón-
leikum lijá Tónskóla Reykjavíkur
auk þess sem hún söng hlutverk
Kerúbínós í Brúðkaupi Fígarós í
Islensku óperunni síðastliðið vor.
H
rafnhildur lauk einsöngv-
araprófi frá Tónskóla
Reykjavíkur 1987, en
jjœnnarar hennar þar voru
Rut Magnússon og Sieg-
linde Kahman. Síðustu tvö árin hefur
Hrafnhildur verið í einkatímum hjá
Sigurði Dementz.
Ég hitti Hrafnhildi í Gerðubergi
þar sem hún var að koma af æfingu
með Jónasi og Dementz og byijaði
á að spyija hana hvers vegna hún
Ingibjörg Eyþórsdóttir.
Morgunblaðið/Ámi Sæberg
Bautasteinar
_^
í FIM-salnum
IIISQJ
I
í FÍM-salnum við Garðastræti
stendur nú yfir fyrsta einkasýning
Ingibjargar Eyþórsdóttur myndlist-
armanns. Ingibjörg lauk prófi frá
Myndlista- og handíðaskóla Islands
árið 1987 og það ár tók hún þátt í
samsýningu félaga sinna úr skólanum
í Hafnargalleríi.
ér hefur fundist þú vera tilbú-
in að halda einkasýningu þótt
mjm ekki séu nema tvö ár liðin frá
m^r því þú laukst námi?
Bfá, mér fannst ég tilbúin til þess.
Það tekur auðvitað tíma eftir að skóla
lýkur að finna sjálfan 'sig, en það sem
flýtti eflaust fyrir því hjá mér var að
fljótlega eftir að ég_ kláraði skólann
veiktist ég alvarlega. Ég var í lífsbættu
um tíma og varð því að horf-
ast í augu við dauðann, sem
er heldur einmanaleg
lífsreynsla. Þetta flýtti auðvit-
að mikið fyrir mér að komast
að einhverri niðurstöðu um
mína myndlist, svo maður llti á björtu
hliðamar; Öll lífsreynsla er dýrmæt.
Mér finnst líka nógu langur tími liðinn
frá sjúkdómnum til að ég geti verið að
sýna myndirnar."
Á hvern hátt breyttust myndirnar
þínar eftir þessa reynslu?
„Vinnubrögðin urðu hægari og mark-
vissari. Áður voru myndirnar mínar mjög
litríkar og þær tengdust ekki langdslagi
eins og myndirnar á þessari sýningu
gera óneitanlega að einhveiju leyti.
Formin urðu einfaldari og skýrari þann-
ig að núna eru þetta eiginlega skúlptúr-
ar í tvívídd. Mér finnast þeir mynda eina
heild og þess vegna læt ég nægja eina
yfirskrift fyrir þær allar, Bautasteinar,
sem er einhverskonar minnismerki eða
Vörður á leið. Ég upplifi sýninguna sem
ferðalag. “
Hvers vegna landslag? Ertu mikið úti
i náttúrnni?
„Já. I mörg sumur hef ég verið aðstoð-
armaður við náttúrurannsóknir og þá
horft mikið á landslag og skoðað náttúr-
una í kring um mig. Síðustu sumrin,
þegar ég var enn í Myndlista- og
handíðaskóianum var ég farin að þreifa
mig áfram með að teikna landslag, þó
ég málaði það ekki þá. Það var þó aðal-
lega upp úr mér, þótt ég hafi auðvitað
verið undir áhrifum frá ákveðnum stöð-
um.“
Hvernig líkaði þér í skólanum?
„Mér_ finnst skólinn að mörgu leyti
góður. Á meðan ég var þarna var anna-
skipting, ein önn var einn mánuður, og
maður skipti um viðfangsefni á hverri
önn. Þetta fyrirkomulag hefur bæði kosti
og galla. Maður fær nasasjón af mörgu,
en verðúr kannski svolítið tættur. Svo
þegar skólanum lýkur þarf maður að
gefa sér góðan tíma til að vinna úr þessu
öllu. Ég held að minnsta kosti að það
sé nauðsynlegt að gera það. En ég-er
ekki viss um að állir nái því.“
Spjallaó við Ingibjörgu
Eyþórsdóttur um hennar
fyrstu einkasýningu
Þér hefur ekki fundist öþægilegt að
æða svona mikið úr einu í annað?
„Ég varð oft pirruð yfir því á meðan
ég var í skólanum, en eftir á finnst mér
það hafa verið kostur."
Myndirðu flokka myndirnar þínar með
einhverri ákveðinni stefnu?
„Eiginlega ekki. En ég er kannski
akíri rétta manneskjan til að gera það.
Það hafa margir talað um að þær séu
eirimanalegar. Þessir sterku einmana-
legu drangar.
Blái liturinn, sem ég nota mikið, hann
er tákn eilífðarinnar og er reyndar líka
talinn vera litur daúðans. Sem eru þá
líklega áhrif frá veikindunum, eða hvem-
ig ég vinn úr þeim. Það tók mig reynd-
ar hálft ár eftir að ég náði tnér upp úr
þeim, að komast niður á eitthvað sem
mér fannst ég geta farið að vinna úr.
Og núna fannst mér ég tilbúin til að
halda sýningu. Mér finnst líka að með
því geti ég losað mig frá viðfangsefninu
og haldið áfram.“
Sýningu Ingibjargar lýkur þriðjudag-
inn 28. nóvember.
MEO
hafi svo sjaldan komið fram og aldr-
ei áður haldið einsöngstónleika.
„Ég hef alltaf verið rög við að
halda tónleika," svarar Hrafnhildur.
„En Dementz hefur verið duglegur
viðað styrkja mig og reka mig áfram.
Ég var heldur ekki viss um að ég
vildi leggja sönginn fyrir mig og vissi
þess vegna aldrei almennilega af
hveiju ég væri að læra að syngja.
Það hefur blásið svo mikið á móti
mér, og ég haft ótal tilefni til að
hætta, en aldrei getað það.“
Ég spyr hverskonar mótvindi hún
hafi mætt. „Ég var lengi að ná söng-
tækninni, og svo eignaðist ég tvo
stráka á meðan ég var í
náminu," segir hún. „Það
voru allskonar vandamál
og veikindi sem fylgdu því.
Ég hef ennþá nóg að
gera sem heimavinnandi
húsmóðir, en tónlistin er
sterk og hún kallar á
mann þannig að maður
verður að halda áfram.“
Hrafnhildur segist vera
nýbúin að taka þá ákvörðun að leggja
sönginn fyrir sig og hún segir Sigurð
Dementz ekki eiga minnstan þátt í
þeirri ákvöðrun. „Hann hafi ýtt und-
ir sjálfstraustið hjá mér.“ Og De-
mentz, sem er viðstaddur spjall okk-
Hraftihildur Guðniundsdóttir Morgunblaðið/RAX
og Jónas Ingimundarson á æfingu í Gerðubergi.
ar, skýtur því inn að hann sé nokk-
straust söngfólks.
„Þegar sjálfstraustið vantar er
maður feiminn og hlédrægur," segir
Hrafnhildur. „Það jókst reyndar hjá
mér við að fá að syngja í íslensku
óperunni, en það var líka sérstök
Hraf nhildur Guðmunds-
dóftir syngur ó Ijóðatón-
leikum í Gerðubergi ó
mónudag við undirleik
Jónasar Ingimundorsonar
reynsla. Þar upplifði ég þessa söng-
gleði sem fylgir því að geta gefið
af sjálfum sér. Og hefur kannski líka
hjálpað mér að taka ákvörðun.“
Þú kvíðir því ekki að fá ekki nóg
að gera nú þegar þú ert búin að
taka ákvörðun um að gerast söng-
kona?
„Nei, allt ekki. Það er nóg að gera
fyrir söngvara hér. Og ef ekkert
gerist þá getur maður sjáifur ákveð-
ið að halda tónleika.
Þessir ljóðatónleikar hér í Gerðu-
bergi, sem nú er haldnir annað árið
í röð, skapa söngvurum til dæmis
einstakt tækifæri. Og einnig ljóða-
unnendum.
Jónas Ingimundarson leikur undir
á öllum þessum tónleikum og velur
efnisskrárnar með söngvurunum svo
það er engin hætta á öðru en lagava-
lið sé flölbreytt."
Hvað ætlarðu að syngja á tónleik-
unum á mánudaginn?
„Fyrri hlutinn er þijú lög eftir
Sigvalda Kaldalóns og „Liderkreis",
lagaflokkur yfir Schumann, sem mér
finnst alveg yndislegur.
Eftir hlé syng ég „Banalités", eft-
ir franska tónskáldið Poulenc, og
þijá söngva á Feneyjarmál-
lýsku eftir annað franskt tón-
skáld, Reinaldo Hahn. Og
enda á Negrasöngvum eftir
Spánveijann Xavier Montsal-
vatge.
Óll lögin sem ég flyt éftir
hlé eru eftir þessarar aldar
menn.“
Æfirðu þessi lög sérstak-
lega fyrir tónleikana eða he-
furðu sungið þau áður?
„Ég æfði Sigvalda, Mont-
salvatge og Feneyjarlögin
sérstaklega fyrir þessa .tón-
leika, en „Liderkreis" og
„Banalités" lærði ég fyrir
mörgum árum.“
Hvað réð valinu á lögum á
efnisskrána?
„Þegar Jónas hafði sam-
band við mig, bað hann mig
um að gera þijár
mismunandi efnisskrár með lögum
sem ég gæti hugsað mér að syngja
eða kynna. Síðan settumst við niður
og völdum úr þessu í eina efnisskrá.
Poulenc, Hahn og Montsalvatge
heyrast mjög sjaldan á Islandi og ég
held reyndar að þessi tónlist eftir þá
hafi aðeins verið flutt einu sinni áður
hér á landi.
Montsalvatge er mjög skemmti-
legur og sá eini af þeim sem eitthvað
hefur verið haldið hér á lofti og það
einmitt af Jónasi. Hann hefur bæði
leikið tónlist hans sjálfur og kynnt
hana fyrir nemendum sínum.
Tónlist Hahn heyrði ég í fyrsta
skipti fyrir fimm árum og varð strax
mjög hrifin. Síðan hef ég verið að
reyna að komast yfir nótur með
músíkinni og látið ýmsa leita fyrir
mig, en ekki tekist að hafa upp á
þeim. Ekki fyrr en tiltölulega nýver-
ið, eftir að ég hafði samband við
Halldór Hansen lækni. Honum tókst
loks að hafa upp á þeim fyrir mig.“
MEO
N
I iður, konsert
| fyrir kontra-
bassa og hljóm-
I sveit eftir Þor-
I kel Sigur-
björnsson, í flutningi
Ama Egilssonar einleik-
ara og Sinfóníuhljóm-
sveitar íslands, undir
sljórn Vladimirs Ash-
kenazys, var gefinn út á
geisladiski fyrir _ ári,
ásamt verkúm eftir Árna
Egilsson og Charles
Whittenberg. Diskurinn
hefúr fengið góða dóma
gagnrýnenda bæði vest-
an hafs og hér á íslandi,
þar sem leikur Árna er
lofaður og verki Þorkels
mjög hrósað.
Undirrituð sló á þráð-
inn til Árna eftir að hafa
fengið umsagnirnar um
geisladiskinn í hendur,
en hann er búsettur í Los
Angeles þar sem hann
hefur starfað sem tónlist-
armaður síðustu 25 árin.
Tónlistarmaðurinn Árni Egilsson.
ar, er tónlistin við hana samin?
„Tónlistin er yfirleitt það síðasta
sem kemur á myndina, þegar búið
er að reikna út allar senur og klippa
hana. Það kemur þó fyrir að þyrjað
er að vinna fyrr í tónlistinni. Til
dæmis er Bruce núna að gera tón-
list við mynd Alan Alda og er ný-
kominn úr ferð þar sem hann var
að ráðgast við Alda á tökustað. En
það er sjaldnar sem unnið er þann-
ig.“
Ástæðan fyrir því- að ég hringi í
þig er ekki aðeins til að forvitnast
um hvað þú ert að fást við þessa
stundina, heldur langaði mig að
spyija þig um geisladiskinn Niður,
þar sem þú leikur einleik með Sin-
fóníuhljómsveit íslands.
„Þorkell skrifaði þetta verk, Nið-
ur, fyrir mig og Sinfóníuhljómsveit
íslands, en við frumfluttum það í
Háskólabíói 1985.
Það eru mjög fá verk til fyrir
kontrabassa, og þau flest léleg.
Kannski þess vegna líta fæstir á
kontrabassann sem einleikshljóð-
færi. Og fáir stjórnendur sem vilja
stjórna verkum fyrir þetta hljóð-
um _er einnig að finna tvö verk eft-
ir Árna, „Quest“ og „Steeped in
Pathos“.
„Konsertinn hans Þorkels er að-
alverkið á disknum. En ég á þarna
tvö verk, „Quest“, sem er fyrir
kontrabassa og hljóðgervil (synt-
hesizer), og „Steeped in Pathos“
fyrir kontrabassa og píanó.“
Ég er hér líka með í Höndunum
dóma um plötuna „Fascinating
Voyage" (Hrífandi ferðalag), sem
er jassplata. Ertu mikið fyrir jass?
„Já, ég hef mikið spilað jass.
Mennirnir sem spila með mér á
þessari plötu eru þekktir í jassinum.
Ray Brown er frægur. jassbassaleik-
ari, Pete Jolly á píanó og Jimmie
Smith á trommur.
Ray Brown var reyndar átrúnað-
argoðið mitt þegar ég var ungur
heima á íslandi. Takmarkið var að
geta spilað eins og hann. Ég kynnt-
ist honum síðan þegar hann hætti
að spila með Oscar Peterson og
byijaði að spila í hljóðveri hér í Los
Angeles. Ég er því búinn að vinna
með honum oft síðustu 20 árin.“
Ekki litið á kontrabassann
sem einleikshljóðfæri
I
Um þessar mundir starfa ég sem
hljóðfæraleikari í hljóðveri og ann-
ast upptökur fyrir sjónvarp og kvik-
myndir," sagði Árni þegar ég spurði
hann hvað hann væri að fást við
um þessar mundir. En Árni
er ekki aðeins hljóðfæraleik-
ari heidur einnig tónskáld.
Og hann heldur sig ekki bara
við eina tegund tónlistar.
„Ég spila allskonar tónlist. Ég
verð að geta gert það þar sem ég
starfa við kvikmyndir, því í einni
kvikmynd er ekki aðeins ein tegund
tónlistar heldur margskonar tón-
list.“
Árni segist ekki hafa gengið í
skóla til að læra að skrifa tónlist
fyrir kvikmyndir, heldur lært af
vini sínum Bruce Broughton, sem
hann segir mjög vel þekktan vestra.
En mig langar að vita hvort Árni
hefur gert tónlist við kvikmyndir
sem íslendingar kannast við.
Segir Árni Egilsson konfra-
bassaleikari og tónskáld
„Eg hef unnið við Indiana Jones,
allar Star Trek-myndirnar og marg-
ar af myndum Spielbergs. Núna
vorum við að leggja síðustu hönd á
tónlistina í Back to the Future II
og tvær aðrar myndir framleiddar
af Speilberg, Always og Dad, sem
er nokkuð sniðug mynd.“
Á hvaða stigi í vinnslu kvikmynd-
færi.“
Hvers vegna fékkst Ashkenazy
þá til að stjórna þessu verki?
„Ég held að Þorkell hafi ráðgast
um þetta við Ashkenazy áður en
hann byijaði að skrifa, og verið í
sambandi við hann á meðan hann
var að semja það. Ashkenazy sam-
þykkti síðan að stjórna frumflutn-
ingi verksins.
Tónleikarnir voru teknir upp og
þar sem þetta er afburða gott stykki
og hljómsvéitin spilaði var ákveðið
að gefa það út á geisladiski."
Gagnrýnendur virðast flestir vera
sammála Árna um ágæti verksins
og ekki hafa þeir sparað hrósyrðin
um hann sjálfan. Bæði sem hljóð-
færaleikara og tónskáld, en á diskn-
Hvað kom til að þið að gerðuð
plötu saman?
„Þegar við unnum saman töluð-
um við oft um að það væri gaman
að gera saman plötu, en það hefur
aldrei verið gefin út plata með
tveimur bassaleikurum.
Á þessari plötu spila ég mest
allt með boga, en Ray leikur ryth-
mabassa. Eg sendi Ray prufu af
þessu áður en við byijuðum á plöt-
unni og hann var mjög áhugasamur
um að við gerðum þetta svona. En
ég veit ekki til að leikið hafi verið
á þennan máta á tvo bassa áður.
Ray hringdi í mig um leið og hann
var búinn að fá prufuna í hendur
og vildi gera plötuna strax. Og það
gerðum við.“ ME0
MORGUNBLADID LAUGA~RITAGtTIt~25TNOVEMBER-1989~
Hvítu fug'larnir gráta
Bókmenntir
Jenna Jensdóttir
Ragnhildur Ófeigsdóttir:
Faðmlag vindsins.
Goðorð, Reykjavík 1989.
Forsíðumynd: Magnús Tómas-
son.
Það er mörg ár síðan ég gekk
inn í stofu til nemenda minna með
lítið ljóðakver í hendi eftir stúlku,
sem var aðeins eldri en þau. Við
lásum ljóðin upphátt og vorum sam-
eiginlega glöð og stolt yfir hlýrri,
furðu góðri rödd skáldskapar úr
þeirra hópi. Árin liðu og kliður ljóðs-
ins í vitund Ragnhildar opinberaðist
lesendum í þroskaðri og agaðri
ljóðagerð. Og nú hefur hún gerst
mikilvirk og þeyst á Pegasusi í
tveimur ljóðabókum á þessu ári.
Fyrr á árinu kom út hjá Bókrún
ljóðabókin „Stjörnurnar í hendi
Maríu“. í henni eru áhrifamikil trú-
arljóð tileinkuð komu Jóhannesar
Páls páfa til íslands. Þau eru í senn
ákall og dýrkun á Maríu mey — í
kaþólskri trú - þrungin heitri þrá í
látleysi og tilbeiðslu.
Goðorð, sem er ný útgáfa, hefur
sent frá sér átta ljóðabækur. Hún
gefur höfundum ljóðabókanna sam-
heitið Orðmenn. Sumir höfundanna
eru áður þekktir af skrifum sínum,
aðrir koma hér fram með bók í
fyrsta sinn.
Brynjar Viborg er yfirmaður út-
gáfunnar og er það vel. Þar fer
fagurkeri á ljóðlist og raunar gott
skáld, þótt lítið hafi birst eftir hann.
Faðmlag vindsins nefnist bók
Ragnhildar. Um margt eru þessi
Ijóð ólík fyrri ljóðum hennar. Það
er ekki vindurinn, sem blæs mikið.
Það er blóð, sem rennur og litar í
næstum helmingi ljóða hennar í
bókinni. í ljóðunum gætir áhrifa frá
austurlenskum skáldskap. .Og Bibl-
ían á þar sinn þátt.
Áköf leit að einhveiju stöðugu í
tilverunni sýnist mér oft hafa sterk-
an undirtón. En lesandi verður
ósjálfrátt saddur á tilvitnunum í
blóð og blóðstraum þegar sífelldar
endurtekningar lita hvert ljóð af
öðru, án orða sem veita gleðigjafa
aðgang, þannig að lífið verði sterk-
ara en það sem getur fyrirgert því.
Hér skulu tekin sýnishorn úr nokkr-
um þessara ljóða:
Hringrás konunnar:
Hjarta mitt liggur grafið við rætur
rósarinnar
króna hennar er full af rauðri dðgg blóðs
míns.
Ástin:
I skuggsæla garðinum miðjum
sefur Inanna
munnur hennar og skaut rauð
eins og blóð
ánum og lækjunum blæðir
' pálmarnir drekka blóð blómin drekka blóð
sólin og máninn drekka blóð
og þau eru rauð
rauð eins og munnur og skaut Inönnu.
Rauður loginn brennur:
máninn situr á blárri gallsegginni
um nætur
rauður loginn í hendi hans
blóð
bæði tíðablóð og hetjublóð
rauður loginn brennur
Ragnhildur Ófeigsdóttir
Ástarljóð:
eins og sólin þegar hún rífur úr^sér
rautt hjartað
og lætur blóð sitt flæða
yfir hvíta eyðimörkina.
Hvísl fúglsins:
af blóði eru blómin komin
af blóði er fegurðin komin
er ástin komin
og til blóðs skal hún aftur renna.
Ég nem hér staðar með þessar
tilvitnanir, en í 15 ljóðum af 34
rennur blóð - það finnst mér einum
of. Ég skynja litla gleði í þessum
ljóðum Ragnhildar, aftur á móti
tregablandna leit að einhveiju sem
r\ i í—rrt—i-----------tt---------r
er ekki. Næmi hennar fyrir því
fagra og góða er oft gefið þung
högg af blóði og dauða.
Er hún leitar eingöngu á vit
náttúrunnar — landsins — verða
ljóð hennar sterkust í mínum huga.
Má þar nefna Sumarnótt í
Skagafirði og Sólarlagið.
Sumarnótt í Skagafirði:
Sólin dansar yfir engin
og kossarnir spretta í fótspor hennar
eins og logagylltir túnfíflar
huldufólkið stigur vikivaka
í bláum slæðum §allaþokunnar
einum fata
i Hegranesinu sefur vindurinn
um hásumarnóttina
og smáblómin hvísla honum í eyra
munaðardraumum
Sólarlagið
Eg veit að það er land
sem ris úr hafi mistursins og
sjóndeildarhringsins
þar vaxa töfrablóm íslenskrar júlínætur
og haustlituð lauf sem aldrei verða mold
bærast í blænum
í lindunum blárri en augu þín
speglast titrandi útlínur
horfinna ástvina
Ljóðið á bls. 76 er ekki birt fyrir
lesendur. Þeir hafa einfaldlega ekki
áhuga á því.
Ég verð alltaf hrifin af ýmsu í
skáldskap Ragnhildar, einnig hér —
og ekki síst hér. En í lokin spyr ég
hvort það sé ekki hveijum höfundi
til góðs að fara sér hægt í að gefa
út hugverk sín. Tvær ljóðabækur á
ári virðast ofrausn.
Sama forsíðumynd er á öllum
ljóðabókum Orðmanna. Mér geðjast
að henni.
Vesæli
fagri heimur
Bókmenntir
Jóhann Hjálmarsson
Margrét Lóa Jónsdóttir:
ORÐAFAR. Myndir: höfúndur.
Útgefandi: Marló 1989.
Margrét Lóa Jónsdóttir er meðal
hinna ungu skáldkvenna sem vakið
hafa athygli á undanförnum árum.
Nægir að minna á ágætt framlag
hennar til Ljóðaárbókar 1988. Nýj-
asta ljóðabók hennar heitir Orðafar.
Mörg Ijóðanna í nýju bókinni eru
fremur smáleg, einkum svipmyndir
úr ferðalögum. Þau er aftur á móti
frískleg og í þeim galsi sem lofar
góðu. Nokkur ljóð bókarinnar eru
Jón Ásgeirsson
Viðar Gunnarsson er á förum
til Vínarborgar að syngja' hlut-
verk Sarastro. Líklega hafa þeir
um marga söngvara að velja þar
á bæ, ekki síst þegar um er að
ræða óperu eftir Mozart, svo
að Viðar má vel við una. Á tón-
leikum hans í íslensku óperunni
sl. fimmtudag voru söngverk
eftir Árna Thorsteinsson, Sig-
valda Kaldalóns, Eyþór Stefáns-
son, Karl 0. Runólfsson, Moz-
art, Verdi og Rossini. Samleik-
ari var Selma Gunnarsdóttir
píanóleikari.
Viðar hefur þegar safnað sér
góðu efni, kunnáttu og nokkurri
reynslu, en leggur sjálfur auk
til vitnis um að Margrét Lóa getur
gert mun betur.
Meðal þessára ljóða er Hann. Það
hefst á þessum línum:
Dreymir kirkju
sem ekur í hlað
á Mercedesbens
og höll sem er vængjuð
meiriháttar hausti
Slitur úr martraðarkenndum
draumum fljúga um ljóðið: ma-
donna, hvelfing, skelfing, regnborg.
Það er hreyfing í ljóðinu. Þegar
Hann vaknar „undir styttunni/
„Fatafella frá Róm““ gerist það að
hann:
bravo
þess til frábæra rödd, sem hefur
sífellt eflst í hljómi og blæbrigð-
um, svo að nú er um að gera
að leggjai allt að veði og láta
sverfa til stáls.
Á þessum tónleikum sýndi
Viðar að hann er efni í stór-
söngvara því bæði er röddin
óvenjulega þróttmikil og honum
lætur vel að túlka leikræn átök,
eins og heyra mátti í aríunum
eftir Verdi, II lacerato spirito,
úr Simone Boccanegra og Come
dal ciel úr Macbeth. Gamansem-
in i La vendetta, eftir Mozart
og La calunnia, eftir Rossini,
þarf meiri slípun í leiktúlkun en
í aríu Sarastros ríkti ekta virðu-
leiki og tign. Af íslensku lögun-
um var Ásareiðin best flutt, en
það lag Kaldalóns, ásamt Heimi,
á einstaklega vel við rödd Við-
Margrét Lóa Jónsdóttir
Viðar Gunnarsson.
ars. Eftir þennan „bravúra“
konsert er áhætt að spá Viðari
velgengni og í ferðanesti fylgir
Gleymir þessum heimi
Vesæla fagra heimi
Eg er þeirrar skoðunar að Mar-
gréti Lóu sé óhætt að takast á við
vandasöm yrkisefni. Það gerir hún
í Hann og líka í Brottför svo annað
ljóð með expressjónísku sniði sé
nefnt.
Rómantískan víkur að nokkru
fyrir raunsæi í Orðafari. Þó er hún
enn á sínum stað, samanber
Draummynd þar sem hlátur brims-
ins heyrist og líka „vampýruhlátur-
inn í salnum".
Stystu ljóðin eru sum hver í ein-
faldara lagi, einkum ferðaljóðin.
Slík ljóð geta orðið yfirborðsleg og
aðeins misjafnlega heppnaðar
myndir, jafnvel hjá góðskáldum.
En það eru vel ort smáljóð í bók
Margrétar Lóu: Eind og Minnis-
punktar æron bleids (mótorhjóla-
töffara) til dæmis.
Selma Guðmundsdóttir.
sú ósk að ferðin til Vínar verði
honum sem gagnlegust og efli
hann sem listamann.
Bravo
Tónlist