Morgunblaðið - 28.01.1990, Blaðsíða 14

14 C
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 28. JANÚAR 1990
ÞVÍ GÓDA Á EKKIAD TAKA
SEM SJÁLFSÖGDIil HLUT
Hanna Ólafsdóttir Forrest hefur verib med leikfimiþcetti
á handarískum sjónvarpsstöbvum í 20 ár, skrifaó hcekur og búid til
myndbönd um líkamsrækt.
eftir Jóhönnu Kristjónsdóttur/myndinÁrni Sæberg
Ég hét því aö næöi ég naér skyldi ég
fara vel meó heilsuna og hjálpa öórum
sem ætlu vió heilsubresl aó stríóa.
Þaó væri gaman aó ná ■ kynslóóina sem
er komin yfir sexlugt og hefur aldrei
stundaó leikfimi aó ráói.
^7
Flísamyndir.
Plokkfískur
Önnu.
HÚN HEFUR stuttklippt
ljóst hár og er í leðurdressi,
vöxturinn er eins og hjá ung-
píu og andlitið kátt. Hanna
Ólafsdóttir Forrest virðist
búa yfír mikilli lífsorku og
hefúr smitandi hlátur. í tutt-
ugu og fímm ár hefur hún
verið búsett í Bandaríkjun-
um en komið heim oft á ári
og langar að vera hér lengur
í senn. Þegar hún var barn
að alast upp á Húsavík fékk
hún hina svokölluðu Akur-
eyrarveiki og ólag komst á
starfsemi tauga til hjartans
svo að hún þurfti að liggja
rúmföst rúmt ár og átti lengi
við þessi veikindi að stríða.
Hún segir það hafí verið
mikil reynsla fyrir ungt barn
og átti sennilega drýgstan
þátt í að seinna dreif hún sig
í íþróttakennaraskólann.
Nokkru síðar giftist hún til
Bandaríkjanna og fór að fást
við leikfímikennslu og
heilsurækt löngu áður en það
komst í tísku þar í landi. Hún
hefúr verið með sjónvarps-
þætti um leikfími í banda-
rískum sjónvarpsstöðvum
svo árum skiptir, nánar til-
tekið 20 ár, og hún hefúr
gert myndbönd og skrifað
bækur um leikfími sem hafa
selst í stórum upplögum. Nú
er hún hér með nokkurra
vikna námskeið í Dansstúdíói
Sóleyjar og vonast til að
vinna lengur á ári hveiju hér
heima. „Börnin eru farin af
höndum og ég hef rýmri tíma
og mér fínnst það gæti verið
spennandi verkefni," segir
hún.
1
hitti hana á
heimili vinkonu
hennar, Rúnu
Brynjólfsdótt-
ur, sem bjó
lengi í Ohio og
var þekkt fyrir-
sæta. Við borð-
uðum gómsætt
döðlubrauð
sem Rúna bar
fram. Ég
spurði: Hvern-
ig er fyrir barn
að vera bundið
við rúmið á
þeim aldri þeg-
ar athafna-
þörfin er á fullu?
„Það var mjög erfitt. Lengi vel
varð ég að fara varlega og þoldi
ekki geðshræringu, hvorki til gleði
né sorgar. En þar sem allt fór vel
get ég séð að þessi lífsreynsla
þroskaði mig og ég hugsaði öðru-
vísi eftir. Ég lofaði sjálfri mér þá
að n'æði ég mér skyldi ég alltaf
fara vel með heilsuna og reyna að
hjálpa öðrum sem ættu við heilsu-
brest að stríða. Ég var lengi að ná
eðlilegum þrótti en með leikfimi og
varkárni kom þetta smám saman.
Þegar ég hafði lokið skólanámi sótti
ég um inngöngu í íþróttakennara-
skólann á Laugarvatni og fannst
það mjög gott og gagnlegt nám.
Fyrir nú utan að ég gerði mér enn
betur grein fyrir því hvað leikfimin
átti vel við mig.“
Þetta var löngu áður en almenn-
ur áhugi varð fyrir líkamsrækt. Enn
var verið að útvega sér vottorð til
að losna við leikfimina og heilsu-
fæði var varla nema fyrir sérvitr-
inga.
Nokkru eftir íþróttakennarapróf
giftist Hanna Bandaríkjamanni og
f luttist út með honum. Þau eignuð-
ust 3 börn og fluttust alfarin út
1964.
Hver var svo aðdragandi að sjón-
varpsleikfiminni?
„Eins og ég sagði skildist mér
það bami að góð heilsa er það dýr-
mætasta sem maður á. Eftir að ég
f luttist út og við settumst að í Col-
umbus í Ohio fór ég að kenna í
offiseraklúbbi og var með líkams-
ræktarnámskeið og fékkst við sund-
þjálfun. Það var prýðilegt enda varð