Morgunblaðið - 28.01.1990, Blaðsíða 15

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 28. JANÚAR 1990
C 15
endaði með því að ég var beðin að
sýna leikfimi í þættinum. Ég var
mjög feimin en herti mig upp og
það gekk bærilega. Eftir það var
mér boðið að hafa minn eigin þátt
sem á nú 20 ára starfsafmæli í
febrúar. Fyrsti þátturinn var kallað-
ur „Qje feminine with Hanna“ og
sjónvarpsstöðin seldi hann út um
allt, til fjölda stöðva í mörgum
ríkjum. Ég hafði í boði alls konar
æfingar til dæmis fyrir konur sem
sitja mikið, ég lagði áherslu á maga-
æfingar, æfingar fyrir fólk með
gigt, enn aðrar fyrir ófrískar konur
og svo fyrir þær sem voru í góðu
formi.“
Og slóstu í gegn?
Hún hló. „Ég held að þetta hafi
orðið svona vinsælt af því að það
var eitthvað fyrir alla. Ég notaði
fjölbreytta músík sem féll að æfing-
unum. Svo fylgdu þessu ferðalög
út um allt og ég tók þátt í sjónvarps-
þáttum víðar og ég notaði tækifær-
in og kynnti mér ýmsar nýjungar
o.fl. o.fl. Seinna setti ég á stofn
heilsuklúbb og það leið ekki á löngu
uns ég var komin á fulla ferð. Ég
hafði afar gaman af
þessu.“
Þau hjónin skildu
um það leyti sem hún
hóf að gera þætti fyr-
ir sjónvarp. „Eftir
skilnaðinn fannst mér
að félli ég frá ættu
börnin mín eiginlega
engan að. Svo ég
hugsaði mér að flytj-
ast heim til íslands en
krakkarnir festu hér
ekki yndi og eftir
nokkurra mánaða
dvöl fórum við aftur
til Columbus. Ég
leigði mér íbúð og
byijaði upp á nýtt. Þá
setti ég þennan
heilsuklúbb á lagg-
irnar sem ég minntist
á og hann var
samtímis myndbanda-
klúbbur þannig að
kona gat komið hve-
nær sem henni hent-
aði, fengið spólu og
gert prívat sínar æf-
ingar. í hádeginu var
heilsumatur, salöt og
léttar samlokur og
það varð mikil aðsókh
og við seldum meira
að segja mat líka í
fyrirtæki í grenndinni.
Þama komu að stað-
___ aldri yfir 100 konur
og ég neita því ekki
að þetta var allt ansi
mikið streð en bömin
mín voru mjög dugleg
að hjálpa mér. Sjón-
varpsþættir bættust
við og þó allt kostaði
mikla vinnu fór þetta
smám saman að skila
árangri. Það er mikil
vinna að sjá ein um 3
börn án hjálpar en ég
er montin af því að
hafa getað þetta ein
og mér finnst það
hafa gert mig sterka
og sjálfstæða.“
ég að fást við eitthvað því að ég
var einmana og fánnst ég dálítið
einangruð. Ég var úr stórri fjöl-
skyldu og saknaði fólksins míns.
Var ekki sterk í málinu og fannst
ég hálf umkomulaus. Það æxlaðist
einhvem veginn svo að ég fór sem
áhorfandi á sjónvarpsþátt NBC sem
verið var að taka upp og spyijand-
inn kom á eftir til áhorfenda og fór
þá meðal annarra að spjalla við
mig. Þegar hann heyrði ég var frá
íslandi fylitist hann áhuga og spurði
hvort ég vildi vera gestur hans í
sjónvarpsþætti daginn eftir því að
Frankie Avalon sem átti að vera í
þættinum hafði orðið strandaglópur
í New York. Hann bað mig líka að
koma með einhveija íslenska gripi
og sýna. Og ég mætti galvösk með
íslenskt gæruskinn, sláturkepp og
skart og var alveg að farast úr
feimni. En ég reyndi að útskýra
eftir bestu getu hvað þetta var —
og þegar að slátrinu kom vafðist
mér tunga um tönn því eins og ég
sagði var ég ekkert of sleip í ensk-
unni. Svo barst talið að því ég feng-
ist við að kenna leikfimi og það
Börn Hönnu eru nú öll farin að
heiman, sú elsta er í framhaldsnámi
í tölvukennslu, sonur hennar er
læknir og er í sérnámi og yngri
dóttirin lærði snyrtingu og íhugar
að fara í háskólanám. Allir krakk-
arnir skilja íslensku og tala hana
allbærilega enda hafa þau oft kom-
ið heim.
„Sjálf finn ég það æ betur eftir
því sem árin líða hvað ég er tengd
þessu landi og þarf á því að halda
að geta verið hér. Mig langar til
að vera hér til að vinna og fara út
til að slappa af. Hingað til hefur
þetta verið alveg öfugt. Svo er
margt sem kallar á mig, ég á hér
aldraða móður sem hefur komið út
til mín árlega í 20 ár en hún á orð-
ið örðugra með ferðalög og þarf
meiri hjálp en áður.“
Ertu þekkt í Bandaríkjunum.
Hún hlær við. „Ég er nú engin
Eiizabeth Taylor. En auðvitað kann-
ast margir við mig af því ég hef
verið með sjónvarpsþættina í 20 ár,
myndbandasölu og bækur mínar
hafa selst vel. Fólk kannast kannski
oft við andlitið en er ekkert endi-
lega með það á hreinu hvar það
hefur séð mig. En ég býst við ég
geti sagt að í Ohio sé ég þekkt.“
Eftir að Hanna festi rætur í
Ohio hefur hún tekið virkan þátt f
félagslífi Islendinga þar og vinkona
hennar nefndi að heimili hennar
væri stundum líkt og félagsmiðstöð;
oft er námsfólk þar til lengri eða
skemmri dvalar og hún hefur sam-
band við íslenskar konur eða ís-
lenskar fjölskyldur sem f lytja þang-
að. Hún segir sjálf að hún hafi
mjög gaman af því að hafa gesti
eða Islendinga hjá sér og auk þess
muni hún hvernig henni leið forðum
tíð þegar hún var nýflutt.
Fyrir fjórum árum gerði Hanna
nýjan samning við Tempo-stöðina
sem er kapalkerfi með 400 stöðvar
og þar komst hún inn með þætti
og enn meiri snældúsala fylgdi.
„Það var heilmikill áfangi," segir
hún.
„Mér finnst alveg stórgott hvað
viðhorfin til hreyfingar og leik-
fimiæfinga hafa breyst, hvað fólk
er meðvitað um að hollt mataræði,
góð hreyfing og leikfimi getur auk-
ið vellíðan og bætt heilsu. Mig lang-
ar líka að fá týndu kynslóðina inn
í leikfimiiðkun. Fólk sem aldrei
hefur stundað leikfimi að ráði og
þá á ég við fólk sem er komið yfir
sextugt. Þó ekki væri nema kenna
fólki að standa beint, sitja rétt og
ýmislegt sem mörgum finnst bara
smotterí en ræður miklu um líðan
okkar. Þó fæst ég aðallega við að
kenna yngri konum, 30 og 50 og
ég legg áherslu á að hjálpa þeim
að ná kvenlegu útliti því ég held
að konum finnist það ýta undir
sjálfstraust. Ég er með æfingar
fyrir mjótt mitti, flatan maga og
mjúkar mjaðmalínur og fallegar
hreyfingar. Þess vegna eru flestar
mínar æfingar gólfæfingar og
margar erfiðar en eftir því árang-
ursríkar. En þar sem ég hef einnig
unnið með læknum og sjúkraþjálf-
um, gert myndbönd fyrir þá, langar
mig líka til að vinna með atvinnu-
hópum sem vegna vinnu sinnar fá
vöðvabólgu, bakverk og axlaþreytu
á besta aldri og þurfa að fara í
sjúkraþjálfun og gleypa verkjapill-
ur. Ef við náum þessu fólki nógu
snemma þarf ekki að verða úr þjóð-
arsjúkdómur. Leikfimivinnan\ er
mjög fjölbreytt og spennandi fyrir
utan það að halda sjálfri mér í fínu
formi! Það gefur mér einnig tæki-
færi til að velja mér hvenær og
hvar ég vinn. Fyrir nokkru var ég
með námskeið í Kaliforníu milli
þess sem kenndi í Ohio og svo hér
heima. Ég hef gaman af að ferðast
og vinna svo með fólki úr öllum
áttum.“
Ertu alveg á kafi í leikfiminni
eða sýslarðu við fleira?
„Mikil ósköp, það er §vo margt
sem er spennandi. Ég mála á
postulín, spila á gítar og mér þykir
skemmtilegt að halda veislur og
skemmta mér með góðum vinum.
íslendingar skemmta sér betur en
nokkrir aðrir. Ég spila og syng allt-
af íslensk iög og kann alla söng-
bókina utan að. Það fer í taugarnar
á mér að fá Islendinga í heimsókn
sem kunna ekki íslenska texta og
ég set þeim strax fyrir og heimta
að þeir læri fyrir næsta partí.“
Hvenær fórstu að mála?
„Fyrir nökkrum árum fór ég að
læra að nota liti og ég byijaði á
að skreyta eldhúsið hjá mér. Málaði
á f lísarnar og þetta var mjög líf legt.
Allt annað að vinna í svona um-
hverfi. Það var svo hringt í mig frá
f lísafyrirtæki í Columbus og ég var
beðin að niála á flísar fyrir fólk.
Ég fékkst töluvert við það í ein
þrjú ár. Skreytti flísarnar með
grænmeti, ávöxtum eða hinu og
öðru sem mér fannst passa. Þegar
ég keypti raðhús fyrir nokkrum
árum datt mér í hug að mála ekki
aðeins myndir heldur fékk ég upp-
skriftir hjá vinum og kunningjum
og skreytti flísamar í eldhúsinu
með þessu. Það er fallegt fyrir aug-
að og svo er það praktískt.“
Þú virðist hafa gaman af mörgu
og vera fjarska jákvæð manneskja.
„Er maður ekki alltaf að reyna
að kynnast sjálfum sér og þrosk-
ast? Maður verður að reyna að vera
sáttur við lífið og njóta þess. Vera
við .fólk eins og maður vill að það
sé við mann. Mér þykir vænt um
fólk og á marga vini sem hafa ver-
ið styrkur fýrir mig. Svo hef ég svo
gaman af því sem ég er að gera.
Mér finnst að við þurfum að reyna
að uppræta alls konar neikvæðar
tilfinningar sem við erum fædd
með, hatur, öfund, sjálfselsku og
skapillsku. Ég er ekki að segja að
mér hafi tekist þetta. Þá væri ég
nú víst alger dýrlingur. En ég reyni
og ég glími við sjálfa mig. Reyni
að hugsa sjákvætt, halda húmorn-
um og sjá ekki alltaf það versta í
öllu. Maður á ekki að taka það
góða sem sjálfsagðan hlut heldur
vera þakklátur fyrir það. Svo finnst
mér margt fólk vera með áhyggjur
af því sem það getur ekki ráðið við
eða gert neitt í. Ef ég er einmana
eða hrygg reyni ég að hugsa um
hvað margir eiga bágt í alvöru út
um allan heim og hvað mínar
áhyggjur eru lítilfjörlegar og þá
hlýtur maður að dauðskammast sín.
En sumir þrífast á vansæld og
áhyggjum. Auðvitað er maður und-
ir niðri smeykur um að eitthvað
komi fyrir en ég verð að vona að
ég væri þá manneskja til að taka
því.“
Finnst þér íslendingar stressaðir?
„Já, ég held það. Öllum finnst
þeir hafa mjög mikið að gera enda
hefur eiginlega allt gerst á svo
stuttum tíma. Ohio-búar eru rólegri
— þó er auðvitað ekki hægt að al-
hæfa. Þeir eru penir og sparsamir,
íhaldssamir og kurteisir. Kannski
þessi smágeggjun okkar sé hluti
af íslenska sjarmanum. Hvað held-
urðu um það? íslendingar eru auð-
vitað alveg ömurlegir með víni og
oft óheflaðir. Þeir segjast oft vera
rómantískir en gera svo allt til að
leyfa rómantíkinni ekki að
blómstra. En hvað sem þessu nú
líður langar mig að vera hér meira.
Ég nýt hvers dags og þykir flest
gaman. Það sem mér finnst mest
heillandi við íslendinga eru þessi
tengsl við landið. Sú tilfinning er
áreiðanlega hvergi sterkari en hér.
IIOIII ItOlii; 00 ára
Öo%ldutllboðíhád
Ba^skur„gískr3^
B0RÖIÐÁ
BORGltiHI
Afmœliskaffi frá kl. 15.00.
Kaffihladborð, rjúkandi pönnukökur
ogsúkkulaði með rjóma.
Nýr matseðill frá kl. 18.00.
Sænsk list
Ulla Hosford í andyrmu
á Hótel Borg.
HefurÓu reynt
„Fondu“?
BorÖapantanir
ísíma 11440.
Vertu með, láttu einn góðanfjúka
ogfáðu dómnefnd til að brosa.