Morgunblaðið - 11.03.1990, Síða 4

4 C
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 11. MARZ 1990
VIID'ÉG
VÆRIHOCI
HÉR...
Hótelió
á byggingarstigi
Aóbúaeínsog
svín á Ítalíu
„VIÐ LENTUM þrjár saman í
íbúð númer 903 á 9. hæð. Ekki
var búið að merkja íbúðirnar svo
að við urðum bara að prófa okk-
ur áfram hvar lykillinn passaði.
Fjórar lyftur voru í húsinu, en
aðeins ein í gangi af og til, svo
við urðum oftast að ganga upp
og niður níu hæðir í senn. Þegar
við komum var rafmagnslaust og
vatnslaust í íbúðinni og vorum
við með rafvirkjana inni hjá okk-
ur megnið af fyrstu nóttinni.
Engin loftkæling var í íbúðinni
og enginn sími í byggingunni.
Gestamóttakan var fokheld og
öll sameiginleg aðstaða ónothæf
svo sem veitingasalur, setustofa,
bar og fleira. Ekki var hægt að
nota sundlaugina fyrr en síðasta
daginn þar sem frágangi hennar
var ekki Iokið þegar við mættum
á staðinn.“
Þannig segir Guðrún Kristín
Magnúsdóttir húsmóðir í
Reykjavík frá, en hún var
ein af sextíu konum, sem fóru í
húsmæðraorlof til Benidorm á
síðastliðnu sumri. „Við vórum á
öllum aldri, þær elstu um áttrætt
og þeim vorkenndi ég mest þegar
við máttum burðast með töskurnar
hingað og þangað, upp og niður
stiga með steypurykið allt niður í
kok. Við þurftum að klöngrast yfir
steypuna í anddyri hótelsins því
frágangi þar og glerjun var síður
en svo lokið. Hvergi var hægt að
komast í síma innan veggja hótels-
ins og ekki var svo mikið sem hægt
að kaupa sér gosdrykk í sjálfsala
þar.“
Hópurinn lagði af stað klukkan
15.30 þann 28. júní sl. eftir fimm
og hálfs tíma seinkun á flugi. Dvöl-
in stóð í viku. Þegar við komum á
hótelið gekk fram af okkur. Það
getur vel verið að hótelið muni ein-
hvern tímann uppfylla lýsinguna í
bæklingnum; það átti að vera spá-
nýtt og óvenju glæsilegt íbúðahótel
með frábærri sameiginlegri að-
stöðu.
í íbúðinni fengum við kalt vatn
eftir einn dag og svo heitt vatn
eftir þrjá daga og þá brennheitt úr
báðum krönum. Við gátum því eng-
an veginn farið í bað og urðum að
kaupa vatn á flöskum til þess að
geta burstað tennur. Alla vikuna
var varla hægt að þverfóta fyrir
iðnaðarmönnum og fylgdi því bæði
hávaði og óþægindi. Matsalur hót-
elsins var ekki tilbúinn og urðum
við því að fara á annað hótel til
þess að borða morgunverð og kvöld-
verð, en hálft fæði var innifalið í
verði ferðarinnar. Fríið var gjör-
samlega eyðilagt fyrir okkur.
Stjómendum ferðaskrifstofunnar,
sem við fórum með, var fuilkunnugt
„HEFÐUM VIÐ hjónin bara verið
tvö á ferðalagi, þá hefðum við
aldrei farið inn á þessi hryllilegu
hótel. Við hefðum frekar verið á
götunni á næturnar þangað til
eitthvað annað yrði boðið. Okkur
fannst við hinsvegar ekki geta
það barnanna vegna, en þau voru
þá þriggja og sextán ára. Auk
þess var mamma með í ferðinni,“
segir Margrét Tryggvadóttir
verslunareigandi í Reykjavík
bcgar hún rifjar upp sólarlanda-
ferð til Rimini á Ítalíu fyrir fjór-
um árum.
Við pöntuðum þessa ferð með
góðum fýrirvara, mig
minnir hálfs árs fyrirvara,
því við vildum búa eins og fólk og
hafa það huggulegt. Við ætluðum
að hafa þetta svona reglulega fína
þriggja vikna fjölskylduferð.
Jæja. Við komum inn á hótelið á
hádegi og það blasti við okkur
skítur alls staðar. Við urðum kol-
drullug á fótunum ef við löbbuðum
berfætt. Veggirnir vóru útsparkaðir
og skítugir og okkur, fimm manna
fjölskyklunni, voru ætluð tvö hand-
klæði. I íbúðinni var enginn sófi til
að setjast í og hafa það huggulegt.
Þar var lítið borðstofuborð og harð-
ir pinnastólar og rúmin voru ekki
einu sinni nógu mörg handa öllum.
Eftir vikudvöl þarna var okkur
sýnd íbúð á jarðhæð á öðru hóteli,
nokkuð stærri og sjáanlega ágætir
baststólar til að tylla sér í. Við álp-
uðumst til að taka íbúðina, eitthvað
urðum við að gera, en þegar til
kom, var hún lítið skárri. Litla stelp-
an okkar gat aldrei leikið sér úti
við íbúðina því brenninetlur voru
alls staðar í kringum okkur. Svo
voru það kóngulóavefirnir, sem
héngu út um allt inni í íbúðinni hjá
okkur. Ég hef aldrei séð annað eins.
Ég hef ferðast mikið um ævina, til
Spánar, Kanada, Bandaríkjanna,
ailra Norðurlandanna, Þýskalands
og alla leið til Indónesíu og hefði
ég getað búist við einhveiju þvílíku
þar — þar sem eymdin og fátæktin
er svo hryllileg. Nei það var öðru
nær — allt hreint og fínt og huggu-
legt. Ég hef aldrei þurft að búa
eins og svín á þessum ferðalögum
mínum og síst hefði mig órað fyrir
að þurfa. það á Ítalíu. Ég hafði áður
farið til Ítalíu, þá með dönsku ferða-
félagi og var sú ferð yndisleg frá j
upphafi til enda. Ítalía heillaði mig
þá og hafði mig lengi langað að
koma þangað aftur. Ég lét því
drauminn rætast í þetta sinn.“
Margrét segist ekki hafa farið í
ÞÓRUNN
GESTSDÓTTIR,
ritsljéri Farvis
Einu sinni greip mig mikill augna-
bliksótti á útimarkaði í litlu
fjailaJ)orpi í Tyrklandi. Farkost-
urinn upp í þorpið var eldgömul
rúta, sem varla komst í fyrsta gír
upp veginn. Bílstjórinn varð að
stoppa af og til í brekkunni til þess
að taka beygju í tveimur og þremur
atrennum og það var eins gott að
það tækist því annars hefði
þverhnípt bjargið beðið okkár. Ég
hugsaði heim í öryggið oftar en
einu sinni á leiðinni upp, en ekki
stoðaði að fást um það, og á mark-
aðinnn komumst við. Þar var allt
mjög frumstætt. Konurnar voru
með blæjur fyrir andlitinu og mér
fannst eins og vestræn kona ætti
þarna ekkert erindi. Karlasamfélag-
ið var þarna mjög grimmt, eins og
það kom mér fyrir sjónir, og mér
fannst sem snöggvast ég vera
óskaplega óvarin fyrir þessum
framandi aðstæðum. Þarna gekk
bókstaflega allt kaupum og sölum
og mér var eitt augnablik hugsað
til Tyrkja-ránsins í Eyjum."
um ástand hótelsins, en forstjórinn
var einmitt á heimleið þegar við
komum út,“ segir Guðrún.
„Ég ætlaði virkilega að njóta
ferðarinnar, þetta átti að vera eins-
konar hvíld frá öliu amstrinu heima
og það átti ekki einu sinni að hugsa
um krakkana. Pabbinn sæi um að
gefa þeim að borða heima. Ég get
ekki lýst því hvernig mér leið þegar
við komum heim. Maður var gjör-
samlega búinn að fá nóg eftir vik-
una.“
Ferðin fyrir hverja konu kostaði
33.750 krónur. Þar af greiddi or-
iofsnefnd húsmæðra 10.000 krónur
með hverri konu. Eftir heimkomuna
sendi viðkomandi ferðaskrifstofa
húsmæðrunum sextíu 7.300 króna
endurgreiðslu auk afsökunarbeiðni
vegna þeirra „óþæginda" er þær
urðu fyrir í ferð sinni. í bréfi ferða-
skrifstofunnar til farþeganna segir:
„Það er erfitt að meta hvernig
bæta eigi fólki óþægindi sem þessi
og örugglega aldrei hægt svo öllum
líki. Okkar tillaga er að þar sem
að gisting sú sem þér var ætluð
reyndist ófullnægjandi að flestu
leyti, beri ekki að greiða fyrir slíkt.
Með öðrum orðum viljum við endur-
greiða þér þann hluta ferðarinnar
sem telst til hótelgistingar. Gisti-
kostnaður þá viku sem þú dvaldir
á hóteíinu er kr. 7.300,- er kemur
til endurgreiðslu til þín. Auk þess
viljum við bjóða 10% afslátt í sum-
arferð 1990 .. .“
Flestar tóku við bótunum, en
þrjár konur úr hópnum voru ekki
jafnsáttar og fóru fram á fulla end-
urgreiðslu. Mál þeirra hefur komið
til kasta Neytendasamtakanna og
hefur ferðaskrifstofan samþykkt að
greiða þeim 12.250 króna bætur,
sem nemur um 50% af þeim kostn-
aði, sem þær upphaflega þurftu að
bera vegna ferðarinnar.