Alþýðublaðið - 18.01.1959, Side 11

FlugvéBarnarg
Fhigfélag íslands h.f.:
Millilandaflug: Hrímfaxi
er væntanlegur til Rvk kl.
16.10 í dag frá Hamborg, —
Kaupmannahöfn og Oslo. —
Flugvélin fer til Glasgow, —
Kaupmannahafnar og Hara-
borgar kl. 08.30 í fyrramálið.
— Innanlandsflug: í dag er
áætlað að fljúga til Akureyr-
ar og Vestmannaeyja. — A
morgun er áætlað að fljúga til
Akurayrar, Hornafjarðar ísa-
fjarðar, Siglufjarðar og Vest-
mannaeyja.
Skiping
Eimskipafélag ísiands h.f.:
Dettifoss fór frá Rvk 8.1.
til New York. Fjallfoss er í
Hamborg. Goðafoss fer frá
Hamborg 19.—zu.r. m Rvk.
Gullfoss fór frá Hafnarfirði
16.1. til Hamborgar og Kaup-
mannahafnar. Lagarfoss korn
til Rvk á hádegi í dag 17.1.
frá Rotterdam og Leith. —
Reykjafoss fór frá Hamborg
16.1. til Hull og Rvk. Selfoss
kom til Rvk 10.1. frá Ham-
borg. Tröllafoss fór frá New
York 6.1. væntanlegur til
Rvk síðd, í dag 17.1. Tungu-
foss fór frá Siglufirði 16.1.
til Fáskrúðsfjarðar og þaðan
til Esbjerg, Gautaborgar, —■
Helsingborg og Gdynia.
Skipadeild S.Í.S.:
Hvasafell fer í dag frá Rvk
til Kefiavikur. Arnarfell fór
12. þ. m. frá Gdynia áleiðis
til ítalíu. Jökulfell er í Rvk.
' Dísarfell fór 15. þ. m. frá
Keflavík áleiðis til Ventspils.
Litlafell er á Húnaflóahöfn-
um. Helgafell fór 6. þ. m. frá
Caen áleiðis til Houston og
New Orleans. Hamrafell er
væntanlegt til Rvk 21. þ. m.
frá Batum.
FERÐ AMANN AGEN GIÐ:
— Svona, flýttu þér, telpa!
— Það mætti halda að ég Það er einmitt það, sem
væri skólastelpa, eins og þ-ð ég geri, svaraði hún og óttinn
talið við mig. . gerði hana reiðilega í rödd-
— Svona, Mary, farðq að h-mi
láta niður farangurinn þinn .. Faðir hennar kom aftur
kr.
91.86
32.80
34.09
474.96
459.29
634.16
10,25
78.11
66.13
755.76
455.61
786.51
52.30
866.51
1 sterlingspund
1 USA-dollar .... -
1 Kanada-dollar .. -
100 danskar kr. .. -
100 norskar kr. .
100 sænskar kr. . . -
100 finnsk mörk .. -
1000 frans. frankar -
100 belg. frankar -
100 svissn. frankar -
100 tékkn. kr. .
100 V.-þýzk mörk -
1000 lírur........ -
100 gyllini ...... -
Sölugengi
1 Serlingspund kr. 45,70
1 Bandar.doliar— 16,32
1 Kanadadollar — 16,96
100 danskar kr. — 236,30
100 norskar kr.
100 sænskar kr.
100 finnsk mörk
1000 franskir fr.
lOObelg. frankar
100 svissn. fr.
100 tékkn. kr.
100 v-þýzk mörk — 391,30
1000 Lírur — 26,02
— 228,50
— 315,50
5,10
— 38,86
32,90
376,00
226,67
4
SKIPAtiTöCRB RIKÍSINS
Esja
vestur um land í hringferð
hinn 22. þ. m.
Tekið á móti flutningi til
Patreksfjarðar, Bíldudals,
Þingeyrar, Flateyrar, Súg-
andafjarðar, ísafjarðar, S.glu
fjarðar, Akureyrar, Húsavík-
ur, Kópaskers, Raufarhaínar
og Þórshafnar á morgun.
SkaflfeiMngur
fer til Vestmannaeyja á
þriðjudag. Vörumóttaki dag
lega.
Hann stóð þarna á stbfu-
góiimu miöju og beið þess að
hún færi irm í hliðarherberg-
ið til að láta niður farangur-
inn. Það ieyndi sér ekki, að
það var eiuhvað, sem hann
þóttist ekki geta hafizt handa
um fyrr en hún væri farin.
— Eru þao þeir í lögregl-
unni, sem gera allan þennan
skarkala?
Þá beit hann á jaxlinn og
mælti lágt, rétt eins og hann
yrði að taka á öllu, sem hann
ætti til, svo hann ræki ekki
upp öskur.
— FarÖu tafarlaust að láta
niður farangurinn þinn, segi
ég. . .
Hún hélt inn í herbergið
sitt og reyndi að sjá í gegn-
um skráargatið, hvað faðir
sinn hefðist að, en tókzt það
ekki. Þá hallaði hún sér út
um herbergisgluggann og
reyndi að heyra hvað þeir úr
lögreglunni ræddust við á
hæðinni uppi yfir, en tókzt
það ekki heldur, því þeir töl-
uðu svo Iágt. En hún var þess
fullviss, að konan hlyti að
vera dáin. Annars hefði faðir
hennar ekki farið að kalla á
lögregluna, annars væri hann
ekki svona fölur og fár, ann-
ars myndu þau ekki flytja
svona fyrirvaralaust.
Hún var nú komin í fötin
eftir baðið, hafði knýtt linda
um hár sér og hlustaði á fótar
takið uppi yfir. Það mátti mik
ið vera ef herra Tallent hefði
ekki beinlínis myrt konu sína.
Það hafði ekki nokkur lifandi
maður séð hana á ferli eftir
að þau komu síðastliðinn
föstudag; það var hann einn,
sem sézt hafði. Og nú var allt
komið upp. Það leyndi sér
ekki.
Og hún rétti úr sér og tók
að hugsa um hann; rifja það
upp fyrir sér, þegar hann stóð
andspænis henni á stigaþrep-
inu og virti hana fyrir sér yf-
ir rósirnar. Hann hafði þá
verið morðingi. Það var
hræðilegt... en þó var ann-
að í rauninni enn hræðilegra.
Hana langaði nefnilega mest
til að sjá hann aftur og virða
hann fyrir sér, enda þótt hún
vissi að hann var morðingi.
Og hún reyndi að losa sig við
eitthvað, sem leitaði á hana
eins og martröð ... eitthvað
ógnþrungið .. . hræðilegt. Vit
anlega yrði svo réttarrann-
sókn í málinu, vafalaust yrði
henni stefnt sem vitni og hún
ákvað þegar að segja allt, sem
hún hafði að segja . . . að hún
hefði svo sem alltaf vitað að
hann væri morðingi, hann
hefði einmitt starað þannig á
hana vfir rósirnar, þar sem
þau stóðu úti á stigaþrepinu;
hún hefði svo sem ekki verið
lengi að átta sig á augnatil-
litinu.
Æsingin greip hana sífellt
sterkari tokum, og loks varð
hún að beita sjálfa sig hörku
til að hugsa ekki um hann.
Víst hafði hann minnt hana á
morðingjaria, sem hún hafði
séð á kvikmyndatjaldinu; bað
er að segja .suma þeirra, þessa
. prúðu. og hljóðlátu, sefn yoru
að sligast undir byröi sam-
vizkunnar og leituf ■ sér at-
hvarfs í xnannfjöjdánum- á
götum úti... þes 'L hold-
skörpu, fjaðurmögnuðu ná-
un.ga, sem gengu hægt og ró-
lega og án þess að líta nokkru
sinni um öxl...
Hún tók andköf, þegar
barið var á liorbergishurðina.
fram í stofuna og setti stóru
Jerðatöskuna við hlið hand-
töskunnar úti við dyrnar. Qg
eins og svo oft síðustu klukku
stundina varð honum litið enn
einu sinni upp í loftið, á stóra,
dumbrauða blettinn, og hann
sagði við sjálfan sig, að víst
hlyti það að vera ímyndun
sín, að bletturinn hefði stækk
að. Og einkennilegt mátti það
vera að hugleiða það nú, að
þarna hlaut bletturinn að
hafa verið lengi sjáanlegur,
CAESAR SMITH
mín, hérna uppi yfir; ég held
nú það.
—; Ætli þeim hafi tekizt að
hafa uppi á honum?
Nei, herra minn, og þér
megið reiða yðúr á, að það
bíður. Og eitt get ég sagt yð-
ur, — frá því fyrsta að ég sá
hann, hef ég verið að hugleiða
það, að mikið mætti vera ef
ekki væri eitthvað görótt í
fari þess manns. Til dæmis
þetta með lykilinn. Já, ég
sagði meira að segja við sjálf-
an mig ...
í þessu voru svefnherberg-
isdyrnar opnaðar og frú Car-
ter gægðist fram í stofuna.
— Jæja, ég hélt að það
væri einhver úr lögreglunni.
Nr. 37
ITA
BYLG
J
beint uppi yfir höfðum þeirra
án þess þau hefðu minnstu
hugmynd um. Og svo hefði
getað orðið enn um langa
hríð. ef honum hefði ekki orð
ið litið þangað upp, eins og
fvrir hendingu, og þá myndu
þau hafa búið hér enn um
nokkurt skeið.
Það setti hroll að honum
við tilhugsunina; hann fékk
sér vindling og kveikti í hon-
um og það róaði. Þeir voru
áreiðanlega ekki margir, sem
veitt hefðu þessum litla bletti
athvgli. Menn voru svo mis-
munandi hvað athyglisgáfur
snerti, og méira var svo ekki
um það að segja. Annað hvort
tóku menn eftir hlutunum,
eða þeir gerðu það ekki. Hann
mundi ekki láta tilfinningarn
ar hafa nein áhrif á frásögn
sína fyrir réttinum, þegar
honum yrði stefnt sem aðal-
vitni í málinu; nei, hann
mundi halda sér við blákald-
ar staðreyndirnar, og búið, —
sannleikann. Þeir mundu
virða hann og hlusta á frá-
söen hans og svör af athygli.
Það var meira að segfa ekki
ósennilegt, að dómarinn
mundi þakka honum fvrir rök
fasta og nákvæma greinargerð
hans. Maður hafði sínum
skvldum að sinna sem borg-
ari, og maður varð að sinna
þeim af samvizkusemi og
raunsæi, og þar með búið.
Hann drap öskuna af vindl-
ingnum, hægt og rólega, Það
hevrðist fótatak í stiffanum;
enn voru það þeir úr ^ögregl-
unni. Og svo var bankað á
dvr: Carter opnaði sjálfur.
Það var umsjónarmaður húss
ins. herra Soalding, sem stóð
á bröskuldinum, feiminn og
vandræðalegur.
— Þetta er hræðilegt, sagði
hann.
Carter bauð honum inn fyr
ir. — Já, þetta kom eins og
reiðarslag, sagði hann, — og
eins og gefúr að skiljá, þá
flytjum við héðan á stund-
inni.. .
Spalding gaut augunum
svo lítið bar á upp í loftið;
þeir í lögreglunni höfðu sagt
honum af blettinum. Hann
klóraði sér í kollinum og
gætti þess vand.'ega að líta
ekki framan í Carter. — Já,
það er ekki nema. eðlilegt að
þið flytjið, sagði hann. —
Þetta var einu sinni íbúðin
Skyldu þeir hafa fundið
hann, spurði hún.
Spalding leiddi hjá sér
spurninguna og varð enn
vandræðalegur á svipinn. Car
ter varð fyrir svörum. — Nei,
mælti hann stuttur í spuna;
— hvernig gengur þér að láta
niður farangurinn, heillin
góð?
— Ég er að ljúka við það,
svaraði hún og hvarf aftur
inn í svefnherbergið, einmitt
þegar Spalding hugðist tjá
hénni Hve sig tæki þetta sárt.
Hann sneri sér því að Carter:
— Það gleður mig að kona
yðar skuli þó ekki vera öll í
uppnámi...
— Vitanlega erum við öll
í uppnámi. Hún vitanlega
ekki hvað sízt. Það segir sig
sjálft, hefði ég haldið.
— Já, já, vitanlega. Það
segir sig sjálft. En ég á að-
eins við það, að það er öld-
ungis ótrúlegt hve einmitt
konur geta haldið vöku sinni,
þegar válegir atburðir gerast.
Öldungis ótrúlegt...
— Jæja, nú verð ég að
halda áfram við að ganga frá
farangrinum, varð Carter að
orði. Það var ekki laust við
að hann kenndi þessum Spald
ing að einhverju leyti um það,
að þau skyldu verða fyrir
þessari hræðilegu truflun í
sumarleyfinu, enda þótt hann
finndi það um leið, að þetta
var heimskulegt.
— Ef ég skyidi geta veitt
ykkur einUverja aðstoð, — til
dæmis meö iarangurinn. varð
umsj ónarmannmum að orði;
það var ekki laust við að bæn
væri í orðum hans, rétt eins
og honum imndist hið sama
og Carter; eins og hann teldi
sig bera nokkrá ábyrgð á því,
sem gerzt hafði.
— Nei, ég man ekki til að
það sé neitt, sem við þurfum
aðstoð við, svaraði Carter.
Enn var barið að dyrum.
Þeim brá báðum. Carter opn-
aði; en Spalding gat ekki séð
hver stóð úti fyrir, heyrði að-
eins að hann var eitthvað að
spyrja um rósir.
— Afsakið mig eitt andar-
tak, sagði Carter; gekk yfir
að svefnherbergisdyrunum og
spurði konu sína hvenær rósa
vöndurinn hefði komið og hún
svaraði að það hefði verið
um tvö leytið, síðastliðinn
föstudag. Carter brá sér aft-
ur fram í dyrnar. — Um tvö
leytið á föstudaginn var, end-
urtók hann.
— Jæja, ætli það sé ekki
bezt að hypja sig af stað,
varð Spalding að orði. Car-
ter fylgdi honum til dyra.
Mary, sem legið hafði á skrá-
argatinu inni í hliðarherberg-
inu, rétti úr sér. Og Carter
hugsaði sem svo, að þau yrðu
að hafa hraðann á að komast
í burtu frá þessum stað, á með
an hann gat enn haldið ró
sinni.
Lögregluþernan, ungfrú
Pritchard, var klædd hvers-
dagslegum göngukjól og bar
hversdagslega, gráa skó, og að
undanskilinni falsperlufest-
inni, sem hún bar um hálsinn,
var öll framkoma hennar svo
þyrkingsleg og ströng, að eng
inn gat eiginlega annað en
haft það á tilfinningunni, að
hún væri í einkennisbúningi
sínum. — Þetta er vitanlega
aðeins óopinber heimsókn,
sagði hún við forstöðukon-
una.
— O, jæja, þú munt þó fara
opinberra erinda, ef að vanda
lætur, svaraði forstöðukonan.
Nokkra stund sátu þær þög
ular og biðú þess að lægði há-
vaðann í stúlkunum, sem
voru að borðknattleik í næsta
herbergi, og svo tók lögreglu-
þernan enn til máls:
— Við erum að reyna að
hafa uppi á manninum, sagði
hún. — Og nú ríður okkur
meira á því en nokkru sinni
fyrr vegna voveiflegs atburð-
ar, sem hér hefur gerzt. Ég
skoðaði mynd af öðrum
manni, sem við erum einnig
að reyna að hafa upp á í sam-
GRANNARNIR
— Komdu, Júmbó minn. Þú sefur
þá bara hjá mér.
AlþýðublaðiS — 18. jan. 1959