Alþýðublaðið - 22.01.1959, Blaðsíða 11

Framhalíl af 1. síðu.
VÖRUR OG MÓNUSTA
LÆKKA
Það eru ekki aðeins laun
einstaklinganna, sem isekka
samkvæmt frumvarpi ríkis-
stjórnarinnar. Framleiðend-
endum hvers konar vöru og
þjónustu er gert að lækka
söluverð til samræmis og
lækkar hagnaður framleið-
enda í hlutfalli við annað. Þá
hafa þessar ráðstafanir þær
afleiðingar, að mmbætur alls
konar til útgerðarinnar og
annara aðila útflutningsfram-
leiðslunnar lækka um tugi
milljóna frá því, sem þær
liefði orðið, ef ekki væri grip-
ið til ’-^ðurfærslu.
Ákvæðin um niðurfærslu
launa í 175 ná til allra lands-
manna, bar á meðal lækka laun
bóndans os verkafóiks hans í
verðlagsgrundvelli landbúnað-
nrvöru. os? skintaverð á fiski
til bátasiómanna, svo og fisk-
verð þafi. sem aflaverðlaun
togarasiómanna miðast við.
Húsaleiga breytist einnig
samkvæm* þessum nýju lög-
um þannig. að reiknuð verður
nú húsaleiguvísitala. þar sem
lækkani'-nar koma fram. Lækk
ar því öll húsaleiga, sem sam-
kvæmt samningurn miðast við
húsaleiguvísitölu.
Nánan ákvæði eru um öll
þessi atriði í lösunum sjálfum,
og vísast til beirra á bks. 3.
Greinargerð frumvarpsins er
birt á bls. 5.
Frumvarpið
Framhald af 3. síðu.
kvæmd ákvæða 1. og 2. málsgr;
þessarar gr.
Verðlagsyfirvöild skulu þegar
eftir gildistöku laganna gera
riáðstafanir til lækkunar á vöru
verði í 'heildsölu og smásölu til
samræmis við þá lækkun dreif-
ingarkosthaðar, sem leiðir af á-
kvæðum' þessara laga, svo og
svarandi til þess, að hagnaður
verzlana lækki í hlutfallr við
niðurfærslu kaupgreiðsluvísi-
tölunnar. Sama gildir um um-
boðslaun vegna vörusölu innan
lands.
' 9 1 Far,a skail með mál
út af brotum g.egn lögum' þess-
um að hætti opinberra mála, og
varða hrot sektum allt að 100
þús. kr., nema þyngri refsing
liggi við sam'kvæmL öðrurn lög-
um.
12 ■ £jr« Ljjg þess| öðlast þeg-
,ar gildi. Áikvæði 55. gr. laga
nr. 33 /1958, um útflutningssjóð
o. fl., falla úr gildi 31. janúar
1959.
Framhald af 1. síðu.
Frá Stokkhólmi sendir TT
þá frétt, að snjómagnið, sem
fallið héfur s.l. sólarhring, hafi
valdið umferðarvandræðum
bæði í Stokkhólmi og ýmsum
öðrum borgum í Svíþjóð. í
Stokkhólmi voru 3300 manns
og 850 vélar að störfum í dag
við snjómokstur. Kostaði snjór
inn í dag bæinn 300.000 sænsk-
ar krónur, en alls hefur snjó-
mokstur í vetur kostað Stokk-
hólmsborg 4Vá milljón. Mesti
kuldi vetrarins, 46 kuldagráð-
ur, mældist í dag í Naimakka
,í Norrlandi.
staðið í síðustu klukkustund-
irnar. Það höfðu gerst þ.eir.
hræðilegustu atburðir:
næstu hæð fyrir ofan .. íbúð'"
hans; hann hafði gert lög-
rieglunni aðvart og tek.ð að
sér stjórn. atburðanna, — síð-
an hafði hann gert sér hægt
um vik og flutt .fjölskyldu
sína í öruggt skjól. svo hún
hefði hið minnsta af öllum
þeim óhugnanlega harmleik
að segja. Þannig hafði hann
brugð.st við hinum válegustu
atburðum, — en hversdags-
manneskjurnar þarna niðri
höfðu ekki mikla hugrr.ynd
um það. Og raunar sem hetur
fór. Það var hverjum manni.
gott og raunar skylt að bera
ábyrgð sína einn og ráða einn
fram úr vandamálunum.
Hann heyrði konu ,,sína
koma inn í stofuna, næsta
við svalirnar. Og hún tók til
máls og beitti röddinni ef til
vill helzt til mikið á slíku.m
stað, sam þau voru nú. Það
er molluheitt þarna uppi,
sagði hún. Og herberg.ð henn
ar er alls ekki stórt.
■— Telpukrakki á varla
heimtingu á að fá stóran dans
sal til að sofa í . . .
— Þú mátt fyrir alla muni
ekki halda að hún sé að
kvarta. Við vitum það ósköp
vel báðar tvær, hvílík e*instök
heppni það var, að viö skyld-
um fá nokkurt húsaskjól. Ó,
ég siegi það orða sannast, að
mér rennur kalt vatn milli
skinns og hörunds f hvert
skipti, sem mér verður til þess
hugsað. Og ég get ekki annað
en hugsað um það, þetta
hræðilega . . .
— Ég held samt þú ættir að
reyna. Við erum komin í allt
annað umhvförfi . . .
— Maður losnar aldrei úr
nábýlinu við þá dauðu. Það
hef ég margsinnis sagt þér.
Ég tala nú ekki um þá, sem
ekki deyja eðlilegum dauð-
daga, því þeir verða eirðar-
lausir flökkuandar í útlegð,
sem l^ita á lifandi manneskj-
ur, til þess að segja þeim
raunir sínar, ef verða mætti . .
— Æ, vertu ekki að því
arna, Hetty. Það er ekki hollt
fyrir þig, eða neinn . . .
Hún starði fram undan sér.
Það Jer meira milli himins og
jarðar . . .
— Hvað ertu að rausa,
manneskja . . .
— Margt, sem maður ekki
sér, sagði hún. Áhrif . . völd
merki . . .
— Haltu þér saman, kona,
mælti hann ergilegur og kast
aði vindilstubbnum í blóma-
pott. Ég fluttist hingað með
ykkur til þess að þið gleymd-
uð þessu öliu saman. Það er
því varla til of mikils mælst,
að þú hættir þessu masi.
— Það var sannarlega sein
heppilegt af þérs að þú skyld
jr ekki flytjast hingað með
okkur áður en það gerist. Þú
mannst að ég var vöruð við,
og varðaði þig síðan hvað eft-
ir annað við því, sem væri í
aðsigi.
— Ef ég ætti að sklptai'-’um
bústað í hert skipti, s :n þú
færð aðvaranir og varsi- )fflg
vi'ö, þá held ég okkn - vreri
bezt að kaupa hús á hjóium.
En nú skulum við, f m sagt
lekki minnast á þetta me'ra,
en láta okkur nægja, að cg hef
séð svo um, að við höf um ekk
ert af eftirköstunum að
segja ...
— Jú, en hamingjan góSa,
— ég er ekki beinlínis að á-
lasa þér . . .
•— Þúsund þakkir ...
— Hvað sagðir þú þelm í
lögreglunni eiginlega?"'-' - “
— Hvenær þá?
— Þegar þ»ú kallaðir á þá . .
— Ég gat svo sem ekkert
sagt þeim þá. Ég vissi ekkert,
eða sama sem ekkert. Þeir
verða sjálfir að ráða fram úr
því öllu saman.
•— Þú gerir þér þó vænt-
anlega ljóst að þér verður
stefnt sem vitni . . .
— Jú, ,þakka þér fyrir.
Hún lét fallast niður í hæg
indastólinn. Hvað um þennan
Bill Wyatt, spurði hún.
— Já . . . hvað um hann . . .
— Hann er áreiðanlega í
slagtogi með þessum Tallent.
— Ég hef ekki hugmynd
um hvort hann er í slag'togi
með einum eða neinum. Ég
heyrði bara að hann kvaðst
vera kunningi hans.
CAESAR SMITH :
hún hafði náð nokkru valdi
á tilfinningum sínum, leit
hún á hann tárvotum augum
og það var afsökunarbe ðni í
röddinni. Vitanlega meinti ég
þetta ekki til þín, sagði hún.
Vitanlega ekki. Þú sem ert
okkur svo huglsamur . . og
ástríkur. Þú hefur gert þáð,
sem í þínu valdi stóð, til að
hlífa okkur Míary við öilum
óþægindum af þessu ... en þú
verður hins vegar að viður-
kenna. að ég vissi það, löngu
á undan þér, að e.nhverjir
hræðilegir atburðir hefðu
gerst x húsinu. . .
•— Já, já, ég viðurkenni
það. En eins og ég sagði, góða
mín, — við verðum að reyoa
að gleyma þessu, gleyma öllu
þessu hræðllega, vegna Mary
Nr. 40
að þeir geti herrnt eitthvað
upp á mig, sem ég get ekki
staðið við. Og þú verður að
gera svo vel og láta þér skilj
ast þá ábyrgð, sem á þér hvíl-
ir í því sambandi. og segja
ekki neitt það, sem komið get
ur okkur, eða mér I bobba .. .
Þessi mælska hans og rök-
festa gerð. hana orðlausa um
hríð. Þetta minnti hatm á
mælsku hans og rökfestu, þeg
ar hann bað hennar fyrir
mörgum árum síðan. og hún
,gat ekki ag því gert, að hún
dáðist að honum í hvert
skipti, sem hann talaði þann
ig í náv.st hennar. Jafnvel
þótt bann hefði á röngu að
standa, gat hann talað eins
og hann hefði rótt fyrir sér.
— Já. já, — ég veit ósköp
vel, að þú skilur þetta allt til
hlítar, Georg minn, sagð; hún
um leið og hún reis á fætur
og hélt aftur inn í stofuna.
Hann rétti úr sér. Stóð keik
ur og stakk höndunum í jakka
vasana, teygði frarn þumal-
fingurna eins og hann hafði
séð prinsinn ,af Wales gera á
my.ndum í dag'blöðunum.
HITA
BYLGJA
— Ég þori aS sverja, að
hann veit hvar Tallent held-
ur sig. Ég þori að svförja ... -
Hann svaraði og af nokkuri
óþolinmæði: Ég er ekki í
skapi til að þrefa þessa stund
ina. Ég flutti hingað til þess
að við gætum notið hér hvíld
ar og næðis. Og ég tók mér
sumarleyfi í sama tilgangi.
— Það gerði frú Tallent
vesalingurinn líka.
— Já, já, — ég veit það.
Ég veit að maður hefur aidrei
hugmynd um hvað bíður
manns á næsta götuhorni. En
lífið er nú einu sinni svona.
— Þú átt við að dauðinn
sé . . .
Hann greip fram í fyrir
henni og mælti af miklum
þunga: Ef þú segir eitt orð t:l
viðbótar um það, sem gerzt
hefur, þá er ég farinn og ó-
víst hvenær ég læt sjá mig
aftur. . .
Hún starði út yfir handrið
svalanna.
— Ég veit vtel, að þetta er
sjúklegt, en . . .
Hann starði forviða á hana,
þegar hann heyrði að rödd
hennar brast og hún hneig
niður í stólinn, ,faldi andlitið
i höndum sér og grét.
— Svona, Hetty, sagði hann
vandræðalega. eins og það
væri hans sök að hún grét.
— Vesalings, vesalings kon-
an, snökti hún. Ég get ekki
að því gert, að mér er ógeriegt
að hugsa um annað . . .
— Ég veit það, Hetty. Ég
veit að þetta er hræðilegt. En
við verðum öll að reyna að
gleyma að við höfum verið
£ námunda við þenna atburð,
reyna að má það úr meðvit-
und okkar. skilurðu. . .
Hann klappaði hen-ni á herð
arnar, ,sem tiruðu af ekkan-
um. Hann varð að taka þetta
á sínar sterku herðar, auk ann
ars. Það er ekki öllum gefin
sú karlmennska, að ve-ta öðr-
um þrek og þrótt í raun.
En svo tuldraði kona hans
allt í einu í vasaklút sinn:
— Það eru ijótu bölvuð
svín. þessir karlmenn.
Hann kippti að sér hend-
inni og svaraði, og ekki af
jafn mikilli ástúð og áður.
— Sumir karlmenn, góða
miín. Jú, sumir karlmenn, það
er til . . .
En andartaki seinna, þegar
litlu skilurðu . , . vegna dótt-
ur okkar. . . Það' er blátt á-
fram skylda okkar. skilurðu.
— Hvernig á ég að geta
gleymt því, leða verið í ró.nni
fyrr en þeir hafa haft uppi
á þessum manndjöfli, sagði
hún og leið betur eftir grát-
inn.
---- Við megum ekki full-
yrða neitt, sagði Carter. Ekki
fullyrða neitt. Ef til vill veit
hann ekkert um það, sem
gerzt hefur .. ■
— Jú, þú ættir þara að
segja þeim í lögreglunni það.
Ætli þeim væri annars svo
umhugað að hafa uppi á hon-
um.
— Vitanlega væri þe:m
umhugað um- það, enda þótt
þeir hefðu hann alls ekki grun
aðan. Þeir vierða að láta hann
vitanlega að gera þeim grein
fyrir hvar hann hefur aiið
manninn, og hvað hann hefur
aðhafst.
— Vertu ekki með þennan
kjánaskap, Georg. Vitanlega
hefur hann myrt hana.
Carter neri saman höndun-
um í örvæntingu sinni.
— Hver svo, sem hefur gert
það, sagði hann, þá bendir
allt til þess£ að ég verði kall-
aður til að þera vitni í málinu.
og ég ætla mér ekki áð haga
orðum mínum svo ógætilega,
Það var bankað á dyrnar út
á ganginn, og hann gekk fram
í stofuna, en Hetty kona hans
fór og opaaði. Hann sá ein-
einkennisbúning gistihúss-
sendilsins bera í gætina.
----Það kvað vera föinhver
blaðamaður niðri, sagði
Hetty og leit hálfkvíðand; á
eiginmann sinn. Og hann spvr
hvort hann geti fengið að tala
við þig okkur orð, Georg.
Carter hækkaði enn um
nokkrá sentímetra. Hann
hafði alls ekk. munað eftir
dagbiöðunum. Þetta yrði for-
síðufrétt ái miorgun, hugsaði
hann, sér í lagi ef þá befði
ekki enn hafst uppi Richard
Tallent. Það vantaði ekki,
blaðamenn-rnir voru komnir
á sporið og vissu hvar helzt
mundi frétta að leita. Haiip
sá það í anda, er nafn hans
stæði feitu letri á forsíðun-
um á morgun: Iierra George
Carter, sá sföm . . .
Hann gekk fram í dyrnar,
hafði hendurnar í jakkavösun
um og teygði fram þumal-
finjgurna; leit niðujr á ein-
ikennisklæddan sendilinn.
-—• Ég er George Charier
mælti hann. Viltu gera svo
vel að Segja herranum, sem
spurt hefur eftir mér, að ég
hafi ekkert við blöðin að r&eða
um þetta mái . . .
Hann gat beinlínis ekki ver
ið þekktur fyrir að verða til
að metta hið sjúklega frétta-
hungur dagblaðanna.
IRANNARNIR — Hvernig í ósköpunum dettur þér
i hug aö fai-a aS raöa krossgatu !
iú ertu búin aS evð'ileirffia sunnudaginn fyrir pabba þínum!
AlþýðublaSið — 22. jan. 1959