Alþýðublaðið - 03.11.1920, Blaðsíða 4
4
ALÞÝÐ'UBLÁÐÍÐ
föogeue andínn.
Amemk /ancfnemasaga.
(Framh.)
„Nei, hcí, rauðskinnar, massa",
sagði blökkumaðurinn, sem nöír-
aði af ótta. „Ekki hrædd, Keisari
gamli vili deyja fyrir missie
Edie".
' „Þögn“, mælti Roland, þegar
enn þá hærra neyðaróp barst til
eyrna þeirra.
„Þetta eru óp manns í nauð*
um", sagði Edith.
„Svo er að heyra*, kvað her-
maðurinn, „sem hér sé ekki alt
með feidu. Komið á eftir mér í
nokkurri fjarlægð. Ef eitthvað
kemur fyrir mig, þá þeysið aí
stað; Telie getur að minsta kosti
fylgt ykkur aftur til vígisins".
Að svo mæltu snéri hann hesti
sfnum til skógar, án þess að
skeyta nokkuru orðum systur
sínnar,; og með því að ríða á
hljóðin, nálgaðist hann óðum
staðinn sem þau. komu.frá, Skóg
urinn var þéttur bjarkarskógur;
greinar og kvistir voru vaxnir
hver að öðrum og fléttaðir svo
saman að hálfdymt var í skógar-
E.s. „Lagarfoss”.
Að forfallalausu fer e.s. Lagarfoss til Leith
seinni hluta þessa mánaðar. Skipið fermir á
Seyðisfirðij Akureyri, ísafirði og í Reykja-
vík. Um flutning óskast tilkynt hið fyrsta.
stuðningsmanna Fóréar íæknis Sveinssonar
er í Lækjarg. 14. (Búnaðarfél.hnsinu, suður-
-enda yið Tjörnina). Opin allan daginn.
Sími 86. Sími 86.
þykninu og sást ekkert nema í
Kjðtí til reykingar
verður eftirleiðis tekið á raóti á Vesturgötu 8. Því sé
skilað með merkisspjöldum — ágröfnum.
— Vönduð vinnal —
Jón Guðjónsson.
Fulltrúaráðsfundur
verður í kvöid klukkan 9, á vanalegum stað.
dökká trjábölina.
Þegar þau nálguðust staðinn,
varð hljóðið að ógurlegum ang*
istarópum, biondnum andvörpum
og formælingum, sem virtist beint
tií annarar veru í námd. Fyrst
hétLRoland,.. að hann ætti að etja
Við heiian hóp af rauðskmnum,
sem voru að pinda ba'ndingja; en
þvf næst fanst honum ópin koma
frá veiðimanni, sem Ient hefði í
klóm villidýrs og það væri að
tæta hann f sundur. Lesandinn
getur því gert sér í hugarlund
undrun hans, er hann hafði með
spentan hanan á byssunni brotist
gegnum þyknið, og sá að eins
einn mann í rifnum frakka sitj*
andi á hestbaki, og æpandi svona
afskaplega að því er virtist að
gamni sínu. En eF hann athugaði
betur sá- hann, að manntetrið
hafði fulla ástæðu til að iáta
svona, því hann var sízt betur á
sig kominn en Roland hafði
ímyndað sér. Henduraar voru
bundnar á bak aftur, og með
snöru 'im hálsinn var hann bund-
ínn við gilda grein, Lif hans eða
dauði var þannig-- komin undir
hestinum Sem hann saí á, því yið
minstu hreyfingu hestsins, sem
hann ekki gat stjórnað nema með
fótum og orðum, hékk hann í
lausu lofti og gat hvenær sem
var hengst.
Hann hlaut að hafa verið all-
lengi svona á sig kominn; föt
hans og hár var rennvott af rign-
ingunni, andlitið blóðstokkið, aug«
un framstæð og starandi augna-
ráðið. Alt benti til þess, að hest-
urinn, sem var ungur og fjörugur,
væri búinn að náiægja hann svo
mjög dauðanum með ókyrð sinni,
að hann ætti skamt eftir ólifað.
Veslingurinn klemdi fæturnar af
öllum mætti að síðum hestsins,’
ea máttur hans var á förun»>