Morgunblaðið - 24.09.1992, Qupperneq 37

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 24. SEPTEMBER 1992
37
Olafur Tryggva
son - Minning
Minn góði vinur og fyrrum sam-
starfsmaður um áratugi, Ólafur
Tryggvason, áður verkstjóri og full-
trúi hjá Rafmagnsveitum ríkisins,
RARIK, lést í Dvalarheimili Hrafn-
istu þann 12. þessa mánaðar. Ólaf-
ur fæddist á Valshamri í Geiradals-
hreppi 9. janúar 1905. Foreldrar
hans voru Tryggvi A. Pálsson og
Kristjana Sigurðardóttir. Um ætt,
afkomendur og feril æskuára Ólafs
verður ekki getið hér í þessum fáu
kveðjuorðum mínum, aðrir munu
gera þeim þáttum á æviferli hans
frekari skil. Þess vil ég þó geta að
Ólafur gekk í Samvinnuskólann
1922-1924. Samvinnuskólinn var
talinn mjög góð almenn mennta-
braut á þeim árum, enda færri kosta
völ fyrir fjárvana unglinga en síðar
hefur orðið. Ég leyfi mér að full-
yrða að Ólafi hafi nýst þessi skóla-
ganga frábærlega vel á margan
hátt í lífsstarfi sínu.
Ólafur hóf störf hjá Rafmagns-
veitum ríkisins á aprílmánuði 1947
og starfaði óslitið hjá þeim fram til
byijun árs 1982, eða samfellt í nær
35 ár. Hann gegndi starfí verk-
stjóra í fjöldamörg ár við hin marg-
víslegustu störf. Hin síðari ár starf-
aði hann sem fulltrúi hjá birgða-
deild Rafmagnsveitnanna.
Þegar Ólafur réðst til starfa hjá
Rafmagnsveitunum hafði hann
starfað allmikið áður með félaga
sínum, Jóni heitnum Guðmundssyni
rafvirkjameistara, sem síðar starf-
aði einnig árum saman hjá Raf-
magnsveitunum. T.d. segir svo í
drögum að Rafstöðvabókinni um
rafveituframkvæmdir í Stykkis-
hólmi: „Hreppsnefndin ákvað að
reisa nýtt rafstöðvarhús og kaupa
nýjar vélar. Að þessum fram-
kvæmdum var unnið síðla árs 1945
ásamt endumýjun dreifíkerfís.“ Jón
Guðmundsson sá um þessar fram-
kvæmdir og í niðurlagi segir:
„Verkstjóri hans (Jóns) við þessi
verkefni var Ólafur Tryggvason frá
ísafirði." Fleiri verkefni af þessu
tagi tók Jón að sér ásamt Ólafí.
Auk þessarar reynslu við verkstjóm
á rafveituframkvæmdum hafði
Ólafur unnið allmikið við ræktunar-
og byggingarframkvæmdir. Þeir
félagar Ólafur og Jón tóku fljótlega
til starfa hjá Rafmagnsveitunum
eftir að verkefni þeirra lauk við
rafveituna í Stykkishólmi, Jón við
rafveituvirkjastörf en Ólafur við
umsjón og verkstjóm við ýmiss
konar byggingarframkvæmdir. Þar
komu til verkefni við virkjunarfram-
kvæmdir, gerð aðveitustöðva, línu-
byggingar og uppsetning spenni-
stöðva í sveitum.
Enda þótt meginþættir þessara
framkvæmda væru unnir af verk-
tökum þurfti verkkaupi (Rafmagns-
veitumar) að annast allt eftirlit með
framkvæmdunum. Oft vom það
verkfræðistofurnar sem hönnuðu
umfangsmestu byggingarverkefn-
in, t.d. virkjanaframkvæmdir, og
lögðu til verkfræðing til þess að
hafa yfírumsjón með eftirliti á við-
komandi verki. Ólafí var hins vegar
oft falið það hlutverk að vera eins-
konar daglegur tengiliður á milli
umsjónarverkfræðingsins og fram-
kvæmdaraðilans. Ég kynntist Ólafí
mjög náið í þessu hlutverki við
byggingu Gönguskarðsárvirlq'unar
á árunum 1948 til 1950. Auk ýmiss
konar eftirlits með byggingarfram-
kvæmdum annaðist Olafur margs-
konar verkefni i sambandi við bygg-
inguna sem Rafmagnsveitumar sáu
sjálfar um framkvæmdina á, s.s.
viðamikla aðgerð við einangrun á
þrýstivatnspípunni, allan frágang á
lóð rafstöðvarhússins, frágang á
umhverfí stíflumannvirkja o.fl.
Þama naut sín einkar vel þekking
Ólafs á íslenskum jarðvegi og með-
höndlun hans. Þessi verkefni voru
af hendi leyst af þeirri snilld að
lengi verður í minnum haft hjá þeim
sem því kynntust. Á þeim ámm fór
almennt ekki mikið fyrir góðum
ytri frágangi húsa né lóða, hvorki
í þéttbýli né dreifbýli, þótt margar
góðar undantekningar væri þar að
fínna.
Rafstöðvarhúsið og hin fagur-
gerða lóð hennar, sem náði frá
götubrún aðalgötu bæjarins upp á
brekkubrún, vakti fljótlega athygli
og aðdáun bæjarbúa. Ekki leið á
löngu að þess sáust merki víðs veg-
ar í bænum að fólk tók sig til við
að fegra lóðir sínar, snyrta og
Minning
Eva Andersen
Fædd 9. nóvember 1908
Dáin 17. september 1992
Hvert ðrstutt spor var auðnuspor með þér,
hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sðlskinsstund og sæludraumur hár,
minn sáttmáli við Guð um þúsund ár.
(Halldór Laxness)
Það er margs sem rennur í gegn-
um hugann, nú þegar mig langar
að minnast elskulegrar ömmu
minnar, Evu Andersen, sem lést 17.
sept sl. Einungis mánuður er liðinn
síðan Amma missti manninn sinn,
afa minn, og núna er hún öll. Hún
amma var yndisleg kona og ég elsk-
aði hana afar mikið. Aldrei man ég
til þess að amma væri vond út í
neinn og aldrei heyrði ég hana hall-
mæla nokkrum manni. Hún var ein
af þessum konum sem alltaf var
gott að koma til. Það voru alltaf
allir velkomnir til hennar og allt
það besta borið á borð. Undanfarin
ár, eftir að heilsu ömmu fór að
hraka, var það stór og ekki síður
mikilvægur þáttur í jólaundirbún-
ingi mínum að fara alltaf í byijun
desember inneftir til hennar og
skrifa á jólakort og pakka inn gjöf-
um fyrir hana. Jólin í ár verða vissu-
lega öðruvísi. Reglulega hringdum
við í hvor aðra, og núna síðast
sunnudeginum áður en hún lést
hringdi hún til að athuga hvernig
litla syni mínum, sem var að byija
í skóla, gengi. Einmitt þá spjölluð-
um við heillengi um það hvað jarð-
arförin hans afa hefði verið faileg,
og hún var svo ánægð með að öllum
skyldi fínnast það, því amma vildi
hafa hana sem fallegasta og besta.
Ekki grunaði mig þá að þetta yrði
síðasta skiptið sem ég heyrði í
henni.
Amma var mikil listakona í sér
hvað snerti alla handavinnu og
saumaskap, og bera mörg heimilin
í fjölskyldunni okkar vott um það.
Þær voru ófáar flíkumar sem hún
saumaði á okkur og í mörg, mörg
ár bjó hún allar gjafír til sjálf,
bæði jóla- og afmælisgjafir. Hún
var mikið snyrtimenni og í öll þau
27 ár sem ég hef lifað man ég ekki
eftir heimili hennar öðruvísi en allt
væri í röð og reglu og hreint út úr
dyrum. Eitt af áhugamálum hennar
til margra ára var garðrækt, og
naut garðurinn hennar á Bústaða-
veginum góðs af því á meðan hún
bjó þar. Þegar heilsa ömmu leyfði
ekki lengur að hún gæti hugsað
um hann tók hún þá erfíðu ákvörð-
un að vilja frekar flytja í blokk en
að horfa upp á illa hirtan garð.
Ég gæti haldið endalaust áfram
og sagt frá hæfileikum hennar sem
í mínum huga „gat allt“ og rifjað
upp góðar stundir en læt hér staðar
numið. Þó að það bíði okkar allra
einhvern tíma að deyja, þá hélt ég
alltaf að ömmu fengi ég að hafa
aðeins Iengur. Samt er ég þakklát
fyrir að hafa þó fengið að hafa
liana þetta lengi, og einnig að son-
planta tijám og blómum. Tel ég
hiklaust að það megi að hluta til
þakka þessu framtaki Rafmagn-
sveitnanna um fegrun rafstöðvar-
lóðarinnar á Aðalgötu 25 og þeim
verkhyggnu mönnum sem að verk-
inu stóðu, Ólafí Tryggvasyni og
Hákoni Pálssyni stöðvarstjóra. Það
er með ólíkindum hversu sterk áhrif
það hefur á íbúa byggðarlags þegar
vel tekst til um framkvæmdir og
fegrun umhverfísins á svæðinu
hvort sem það er á vegum hins
opinbera, félags eða einstaklinga.
Að ég minnist hér sérstaklega á
Gönguskarðsárvirkjun í þessu sam-
bandi kemur tvennt til: Annað er
það að Ólafur Tryggvason taldi það
tímabil sem hann starfaði við upp-
byggingu hennar eitt hið skemmti-
legasta, og verkefnið hið áhuga-
verðasta sem hann vann að á vegum
Rafmagnsveitnanna og hitt að um-
sjónarmenn virkjunarinnar hafa allt
frá upphafí umgengist þetta mann-
virki með þeirri alúð og snyrti-
mennsku að það hefur ávallt verið
í fararbroddi af mannvirkjum fyrir-
tækisins hvað þessi atriði snertir.
Sem áður er vikið að vann Ólafur
við hin margvíslegustu störf á sín-
um langa starfsferli á vegum Raf-
magnsveitnanna. Öll þessi störf
leysti hann af hendi með mikilli
prýði, enda einlægur RARIK-maður
eins og það var oft kallað og bar
hag fyrirtækisins ávallt fyrir bijósti.
Ekki verður skilið við þetta grein-
arkom án þess að minnst sé per-
sónulegra kynna okkar Ólafs í
gegnum tíðina. Þar er ekki síst að
minnast veiðiferðanna um áraraðir
í Laugadalsá við Ísaíjarðardjúp. Við
vorum lengst af flórir saman í hóp,
þrír Ólar og undirritaður, kallaðir
„Ólahópurinn". Famar vom að
jafnaði tvær vikuferðir á sumri.
Framan af ámm vom þetta hinar
mestu ævintýraferðir. Tímafrekur
akstur eftir lítt fæmm vegaköflum,
sjóferðir með honum Indriða trillu-
karli frá Þemuvík með kænunni
hans, gisting í tjöldum fyrstu árin,
en síðar í fyrirmyndarveiðikofa, að
jafnaði nóg af laxi en geymsluað-
staða á honum engin. Og svo vom
það ekki hvað síst kynnin við nátt-
úmbömin í þessum þá afskekkta
Dal án vegasambands við aðra
landshluta. Það var oft kátt í kotinu
að loknum veiðidegi þegar „nátt-
úrubörnin" úr dalnum komu í heim-
sókn og á stundum ferðalangar sjó-
leiðis lengra að komnir. Það var
gott að hafa jafntraustan og
skemmtilegan félaga sem Ólafur
Tryggvason var í þessum ævintýra-
ur minn sex ára fékk tækifæri til
að kynnast langömmu sinni sem
honum þótti mjög vænt um. Ég
sakna ömmu mjög mikið, en veit
einnig að henni líður vel á nýjum
stað og að hún og afi er saman á
ný. Ég bið góðan Guð að styrkja
mömmu og hennar systkini í þeirra
miklu sorg og missi á stuttum tíma.
Sú stund kemur að við hittum
ömmu og afa aftur. Guð blessi
minningu elsku ömmu minnar.
Margt er það og margt er það,
sem minningamar vekur,
og þær eru það eina,
sem enginn frá okkur tekur.
(Davið Stefánsson)
Kolbrún Þórlindsdóttir
og fjölskylda.
ferðum. Ólafur var ákaflega félags-
lyndur maður, laus við yfírborðs-
og sýndarmennsku. Samferðamenn
hans, hvort sem það voru starfsfé-
lagar, vinir, kunningjar eða skyld-
menni, áttu ávallt liðveislu vísa þeg-
ar til Ólafs var leitað.
Að lokum þakka ég Ólafí fyrir
ánægjulega og trausta samfylgd í
blíðu sem stríðu á liðnum áratugum.
Ég færi fjölskyldu hans mína inni-
legustu samúðárkveðjur.
Guðjón Guðmundsson.
Ólafur Magnús, eins og hann hét
fullu nafni, var fæddur á Skálanesi
í Austur-Barðastrandarsýslu 9. jan-
úar 1905. Hann var sonur þjónanna
Kristjönu Sigurðardóttur og
Tryggva Á. Pálssonar, sem lengst
bjuggu á Kirkjubóli í Skutulsfírði.
Kristjana og Tryggvi voru bæði
húnvetnskrar ættar, hún frá Kjalar-
landi á Skaga en Tryggvi var fædd-
ur á Auðunarstöðum í Víðidal, en
ólst upp hjá Júlíusi lækni Halldórs-
sjmi á Klöbrum í Vesturhópi.
Tryggvi gekk í Flensborgarskóla
og gerðist kennari, fyrst í heima-
byggð sinni, sem og Kristjana, sem
numið hafði við kvennaskóla Elínar
Briém í Ytri-Ey, en Tryggvi leitaði
fljótlega vestur á ísafjörð eftir
kennslustarfi og þar ganga þau
Kristjana í hjónaband 1899. Strax
árið eftir hefja þau búskap á Skála-
nesi, en skýringin á þangaðför
þeirra mun hafa verið frændsemi
Kristjönu við konu sr. Guðmundar
í Gufudal, og réðu þau tengsl lengi
ferðum þeirra hjóna Kristjönu og
Tryggva.
Arið 1905 flytjast þau Tryggvi
að Valshamri í Gufudalssveit en
1908 hefja þau búskap í Gufudal,
en þá flyzt sr. Guðmundur til ísa-
fjartar. Enn er það svo, fyrir áeggj-
an sr. Guðmundar, að Tryggvi flyt-
ur að Kirkjubóli í Skutulsfírði 1914.
Á Kirkjubóli elst Ólafur upp á
mannmörgu heimili í hópi 10 systk-
ina. Mun þeim bræðrum hafa
snemma verið haldið fast að verki
á umsvifamiklu heimili, en heimilis-
faðirinn við kennslu á vetrum, auk
þess sem hann sinnti fjölmörgum
störfum í þágu sveitarfélagsins, á
vegum sýslunnar og í hagsmuna-
samtökum bænda.
Ólafur var frá unga aldri stilltur
vel og jafnlyndur og hélzt svo alla
ævi. Bæði í sjón og raun kippti
honum í kyn móður sinnar en faðir
hans á hinn bóginn funandi ákafa-
maður og áttu þeir feðgar löngum
lítt skap saman, þótt ávallt væri

j.ú'iecftcKyaz,
yýa^aaaia.
Opid alla daga fra kl. 9 22.
góð frændsemi með þeim.
Ólafur sótti nám í Samvinnuskól-
anum en hvarf til átthaganna að
því loknu. Gekk hann að eiga æsku-
vinkonu sína, Jensínu Gunnlaugs-
dóttur, 23. marz 1928, en hún var
fædd 14. apríl 1907. Hófu þau bú-
skap í Hnífsdal en einnig stóð heim-
ili þeirra á Akureyri um hríð þar
sem þau eignuðust vini sem bund-
ust þeim ævitryggðum.
En 1938 bregður Tryggvi faðir
hans búi á Kirkjubóli og Olafur tek-
ur við ábúð jarðarinnar. Sat hann
með sæmd til ársins 1946 að hann
selur jörðina ísafjarðarkaupstað og
þau Jensína flytja til Reykjavíkur.
Stóð heimili þeirra þar síðan, en
Ólafur hóf þá þegar störf hjá Raf-
magnsveitum ríkisins, fyrst við
framkvæmdir víðsvegar um land,
línulagnir o.flv en síðari árin við
birgðavörzlu. Ég hefí það fyrir satt
að enginn hafí nokkru sinni þurft
að ganga í verk Ólafs Tryggvason-
ar.
Þau Jensína eignuðust sex böm,
og eru þau þessi í aldursröð: Sverr-
ir, verkfræðingur, kvæntur Hjördísi
Guðlaugsdóttur; Edda, hjúkrunar-
fræðingur, gift Gunnari Biering
lækni. Hún fórst ung í bifreiðaslysi
í Bandaríkjunum; Þórhallur, verk-
taki í Bandaríkjunum; Ólafur, garð-
yrkjubóndi, kvæntur Svanhildi Jó-
hannesdóttur; Brynja, fram-
kvæmdastjóri, gift Jónasi Kerúlf;
og yngstur Snorri, rafvirkjameist-
ari, kvæntur Þuríði Haraldsdóttur.
Jensína kona Ólafs átti við erfíð
veikindi að stríða hin efri árin og
andaðist í Reykjavík 15. desember
1983.
Ólafur var meðalmaður á hæð,
þéttvaxinn og samsvaraði sér vel,
þéttur á velli og þéttur í lund og
frábitinn flasi og fumi. Hann tók
öllu sem að höndum bar með miklu
jafnaðargeði jafnt mótlæti sem
meðbyr. Jafnaðarlega var hann hýr
og hlýr í viðmóti og glaður á góðri
stundu. Eðli hans var að snúa öllu
til betri vegar og að bera í bæti-
fláka fyrir náungann.
Þeim sem þessar línur ritar er
tregt tungu að hræra, þegar hann
kveður svo kæran vin sinn, að efna
í verðug eftirmæli, enda gefí honum
nú Guð raun lofí betri. Eg kynntist
þessum föðurbróður konu minnar á
unga aldri. Þótt aldursmunur væri
mikill féll einstaklega vel á með
okkur svo aldrei bar skugga á og
átti hið sama við um konu hans
Jensínu og var hún þó ekki allra.
Minnisstæð eru lomberkvöldin með
Söebekkunum frændum hans. Þá
var alltaf glatt á hjalla. Eins eru
laxveiðiferðimar ljóslifandi í hug-
skotinu. Þeirra stunda naut hann í
ríkum mæli enda stafaði af honum
gleðin og góðlyndið.
Við Gréta eigum Ólafí og Jensínu
mikið að þakka fyrir órofa viriáttu
og góðsemd í okkar garð. Óli frændi
var stórt nafn og elskuríkt í hugum
barna okkar, sem minnast hans
með þakklæti og gleði.
Gamall og þreyttur maður hefir
fengið kærkomna hvíld. Farsælu
lífi er lokið sem þakka ber fyrir og
gleðjast yfir. Dijúgu dagsverki skil-
að hnökralausu. Góður þegn geng-
inn, vammlaus vinur og frændi.
Fari hann í friði, friður Guðs
hann blessi.
Sverrir Hermannsson.
ERFIDRYKKJUR
Perlan á Öskjuhlíð
perlan sími 620200
MUNIB!
Minningarkort Styrktarfélags
krabbameinssiúkra barna
Seld i Garðsapóteki,
sími 680990.
Upplýsingar einnig veittar
i síma 676020.