Morgunblaðið - 27.03.1994, Blaðsíða 31

31
kaþólskra á íslandi á haustdögum
árið 1987. Hann tók við starfi þessu
og þáði vígslu af O’Connor kardí-
nála í New York. Vígslan fór fram
í Dómkirkju Krists Konungs á
Landakotshæð 6. febrúar 1988.
Þetta var kirkja sú er varð embætt-
iskirkja hans og þar sem „Cath-
edra“ hans stóð næstu árin.
Mánudaginn 28. mars 1994 safn-
ast enn saman þeir sem voru við
vígslu hans, bæði leikir og lærðir,
innlendir og erlendir. Nú safnast
þeir til að kveðja manninn og bisk-
upinn, sem kom til starfa meðal
landa sinna og frænda, þó fyrst og
fremst meðal trúsystkina sinna,
kaþólskra á íslandi. Þeir sem áttu
því láni að fagna að kynnast honum
og njóta þjónustu hans, munu jafn-
an minnast hans er þeir heyra góðs
manns getið.
Alfreð biskup fæddist í Banda-
ríkjunum 18. júní 1928. Hann var
sonur hjónanna Justine og Alfreðs
J. Jolson. Afi hans var Guðmundur
Hjaltason frá Nauteyri við ísafjarð-
ardjúp, en faðir hans var fæddur í
Noregi. Hann lauk heimspekiprófi
frá Boston College og síðan guð-
fræðiprófi og licenciat prófi frá
Weston College í Boston. Meistara-
prófi í hagfræði lauk hann svo frá
Harvard og doktorsprófi í samfé-
lagsvísindum frá Gregorian háskól-
anum í Róm. Þá lauk hann einnig
doktorsprófi frá Wheeling. Hann
stundaði síðan kennslu og var pró-
fessor við aðskiljanlega skóla, í
Baghdad College, Irak, A1 Hikma
háskólanum í írak, Boston College,
School of Social Works, í Rhodesíu,
St. Josephs háskólann í Philadelfíu
og loks við Wheeling í Vestur-Virgi-
níu.
Hann hefir ritað fjölda greina um
aðskiljanlegustu efni í erlend og
innlend blöð og tímarit. Þekktasta
ritverk hans verður þó ritgerð hans
um starf prestsins og erfiðleika
þess. Nefnist það ritverk: „The
Role of The Priest". Hefir sá er
þetta ritar oft séð vitnað til þess í
t.d. skrifum kaþólskra presta í Nor-
egi, en þar dvaldist hann um tíma
er hann vann að þessu verki.
Alfreð biskup var einnig þekktur
sem bindindismaður og vann þeim
málefnum gott gagn. Var hann
meðal annars meðlimur í bindindis-
félagsskap kaþólskra presta.
Á sextugasta og sjötta aldursári
var hann kallaður frá embætti sínu
og góðum verkum meðal okkar.
Þótt erfitt sé að skilja slíkt, er það
Guð einn sem veit og skilur hver
tilgangur þess er. Undir vald hans
beygjum við okkur öll, ef til vill í
nokkurri undrun, en skilyrðislausri
hlýðni. Þannig felum við sál Alfreðs
honum og biðjum fyrir henni. Við
þökkum þann tíma er hann fékk
að dvelja meðal okkar og hjálpa
okkur og leiðbeina. Héðan af getum
við aðeins goldið þá þökk, er við
erum skuldug, með bæn.
Guð blessi minningu hans.
Fjölskyldurnar, Sig. H. Þor-
steinsson og D.W. Martyny.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
Úr Hávamálum.
Þessi dagur 6. febrúar, fyrir sex
árum var gleðiríkur og vakti meira
að segja nokkra athygli. Þegar við
nú rifjum hann upp, eiga orð ritn-
ingarinnar í dag vel við: Dagar
mínir eru hraðfleygari en vefja-
skyttan, ... líf mitt er andgustur."
Með þessum orðum byijaði Alfred
J. Jolson biskup stólræðu sína 6.
febrúar sl. Hveijum hefði dottið í
hug sex vikum síðar væri hann all-
ur. Hvernig kveð ég besta vin minn?
Vorið er að vakna eftir veturinn,
lífið vaknar eftir nóttina, en hvar
finn ég annan eins vin? „A true
friend is a gift from God.“
Ég kynntist Alfred biskup þegar
hann tók við embætti hér á landi.
Okkur varð strax mjög vel til vina.
Hann var þannig. Það var strax ijóst
að hér var mikill kærleiks mannvin-
ur á ferð.
Hann var alltaf nærri ef eitthvað
bjátaði á, þegar ég átti við veikindi
MORGUNBLAÐIÐ MINIMINGAR SUNNUDAGUR 27. MARZ 1994
að stríða studdi hann mig ávallt í
baráttunni. Þegar faðir minn lést
sýndi hann slíkan skilning á sorg
okkar að aðdáunarvert var. Það
verður skrýtið að halda páska án
hans og jólin sem hann kallaði sín
íslensku jól. Sú yndislega hefð skap-
aðist eftir að Alfred biskup kom til
landsins að hann eyddi aðfanga-
dagskvöldunum hjá okkur, síðan
var farið í miðnæturmessu og eftir
messu var öllum kirkjugestum boð-
ið í heitt súkkulaði og smákökur
hjá Alfred biskup.
Alfred biskup var stórhuga og lét
ekki standa við orðin tóm. Hann
var ekki hjá okkur á íslandi nema
í sex ár en notaði tíma sinn til hins
ýtrasta. Páll II páfi sótti okkur
heim; kirkja á Jófríðarstöðum í
Hafnarfirði byggð; viðbygging reis
við Landakotsskóla; lóðin við kirkju
Krists konungs frágengin; hlunn-
indi og allur aðbúnaður kaþólsku
prestanna á íslandi stórlega bættur
o.m.fl. Alfred biskup heilsaði öllum
sem á hanns vegi urðu, hann kom
sannarlega sem ferskur andblær
fyrir kaþólsku kirkjuna á íslandi.
Hjá Alfred biskup var ekkert
kynslóðabil. Mikill vinskapur varð
með honum og Vilhelm, syni mín-
um, sem hann fermdi sumarið 1988.
Þeir fóru oft saman í sund og bíó.
Þeir fóru saman í sumarfrí til Sant-
iago De Compostella á Spáni og
hittu þar páfann, þaðan fóru þeir
til Portúgals og Englands. Þessi
ferð var syni mínum slíkt ævintýri
að hann geymir þær minningar
ævilangt í hjarta sínu. Vilhelm hef-
ur misst mikið eins og öll fjölskyld-
an.
Jesús sagði „Leyfið börnunum
að koma til mín“.
Alfred biskup opnaði öllum heim-
ili sitt, sérstaklega ungu kynslóð-
inni, sem fann í honum mikinn fé-
laga. Hann lét setja upp körfubolta-
grind á bílskúrinn og við enda bisk-
upshússins á Hávallagötunni. Því
var kannski ekki vel tekið af öðrum
íbúum hússins en Alfred biskup
horfði fram á veginn.
„Það er æskan sem tekur við,“
sagði hann og bað okkur jafnframt
að biðja fyrir íslensku þjóðinni og
einkum því að fleiri Islendingar
fengju köllun til preststarfa og
klausturlífs, svo að fleiri synir og
dætur þessarar þjóðar yrðu til þess
að þjóna söfnuði okkar. „Þakkið
fyrir þá fórnfúsu þjónustu, sem
kynslóðir presta og klausturfólks
hafa lagt fram. Þetta fólk fór að
heiman með gleði í hjarta og ætlaði
sjálfu sér ekki annan ávinning en
að fá að boða fagnaðarerindið.“
Heiðarlegri og elskulegri manni
hef ég ekki kynnst, urðum við öll
ríkari af návist hans. Starf síns
vegna þurfti hann að ferðast mikið
en hann gaf sér alltaf tíma til að
senda okkur póstkort frá sínum
mörgu viðkomustöðum.
Ég kynntist móður hans og syst-
ur í heimsóknum þeirra til Islands
og var aðdáunarvert samband hans
við móður sína, Justine E. Jolson,
en hún lést hér á landi 1990.
Alfred J. Jolson biskup var söfn-
uði sínum til mikils sóma. Við erum
fátækari, því Guði þóknaðist að
kalla þjón sinn aftur til sín.
Það verður mjög erfitt að fylla
það stóra skarð sem myndaðist við
fráfall Alfred biskups.
Elskulegri systur hans, Mary
Kelly, og öðrum ættingjum öllum
votta ég mína dýpstu samúð. Guð
blessi ykkur öll. Við skulum öll biðja
fyrir Kaþólsku kirkjunni okkar á
íslandi.
Kærar^ kveðjur.
Ásta Denise Bernhöft.
Með örfáum orðum langar mig
að minnast vinar míns og biskups,
Als Jolsons. Við hittumst fyrst fyr-
ir sex árum er hann var vígður til
biskupsembættisins. það tókst strax
með okkur vinátta, er óx og dafn-
aði með árunum og verður það
skarð aldrei fyllt. Ég ætla ekki að
rekja ættir hans né menntun, aðrir
fróðari mér munu eflaust gera það.
Það var mikil gæfa fyrir kaþólska
söfnuðinn á Islandi að fá mann eins
og A1 Jolson fyrir biskup, dugnaður-
inn og eljan var slík að ekki hafði
þekkst annað eins hjá þessum litla
söfnuði.
Með ósérhlífni ferðaðist hann vitt
og breitt, bæði innanlands og utan
til að styrkja og kynna söfnuðinn,
gætti þess að kynnast öllum með-
limum og bauð vináttu og aðstoð
ef með þurfti.
Fyrir hans tilstuðlan kom páfinn
í heimsókn til íslands, einnig er
vert að nefna að margir aðrir hátt-
settir kirkjunnar menn komu til
landsins, bæði biskupar og kard-
inálar og núna síðast hans hágöfgi
John O’Connor, kardinálinn af New
York.
Barngóður var hann með ein-
dæmum og sást það best á því
hvernig börn löðuðust að honum.
Hann hafði alltaf tíma til að sinna
þeim hvort heldur í leik eða starfi.
Hann mundi alltaf eftir þeim á
ferðalögum sínum og átti alltaf eitt-
hvað í pokahorninu er hann kom
heim aftur.
Við vorum harmi slegin er við
fréttum andlát hans. Sárt er að
missa svo góðan vin í blóma lífsins.
A1 Jolson var hógvær maður og
lítillátur. Skyldurækinn svo af bar
og trúr í öllu er hann tók sér fyrir
hendur og gleymist ekki þeim, sem
kynntust honum.
Stephanle Scobie.
Við viljum með örfáum orðum
minnast biskups okkar er lést
mánudaginn 21. mars sl.
Alfreð var mjög mikill vinur allra
og kom vel fram við alla. Það er
okkur minnisstætt að þegar við
komum til messu tók hann ætíð vel
á móti okkur. Hann kyssti okkur á
kinnina og bauð okkur svo velkom-
in. Hann hefur stutt okkur mikið
og verið okkur til halds og trausts
gegnum árin.
Þótt við höfum aðeins þekkt hann
í sex ár, eða frá því hann tók við
embætti biskups, er þetta okkur
mikill missir. Það var alltaf gaman
að hitta hann því alltaf var hann
glaður í bragði. Við hlökkuðum til
að vinna með honum.
Mánudagskvöldið 21. mars sl.
barst okkur sú harmafregn að Al-
fred vinur okkar væri látinn. Eng-
inn af okkur hafði hugmynd um
að hann myndi hverfa á brott vegna
þess að okkur var sagt að hann
væri á batavegi.
En nú er hann hjá Guði og megi
hann hvíla í friði. Við þökkum hon-
um fyrir vel unnin störf.
Við sendum öllum ættingjum
hans, vinum og öllum kaþólskum á
íslandi okkar dýpstu samúðarkveðj-
ur. Einnig viljum við láta fylgja
með Davíðssálm sem okkur þykir
fallegur og þykir vænt um:
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig hvflast,
leiðir mig að vötnum
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býrð mér borð
frammi fyrir íjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
Píló í Reykjavík,
Píló á Suðurnesjum.
+
Faðir okkar og tengdafaðir,
GUÐMUNDUR TORFASON,
Víðimel 50,
Reykjavík,
er lést á heimili sínu þriðjudaginn 23. mars, verður jarðsunginn
frá Fossvogskirkju miðvikudaginn 30. mars kl. 10.30.
Fyrir hönd aðstandenda,
Kristinn Guðmundsson,
Halldór Guðmundsson, Hulda Þórarinsdóttir,
Viggó Guðmundsson.
lnnilegar þakkir færum við öllum þeim
sem sýndu okkur vináttu og hlýhug við
andlát og útför, ástkærs föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
MAGNÚSAR S. HARALDSSONAR,
áður til heimilis að
Álfaskeiði 27.
Sigríður Magnúsdóttir, Sveinbjörn Guðbjarnarson,
Haraldur Magnússon, Margrét Pálsdóttir,
Gunnar Magnússon,
Guðbjörg Magnúsdóttir, Sveinn Þórðarson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengda-
móðir, amma og langamma,
KRISTJANA JÓNSDÓTTIR,
Laugarnesvegi 57,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Laugarneskirkju
þriðjudaginn 29. mars kl. 13.30.
Gísli V. Guðlaugsson,
börn, tengdabörn, barnabörn og
barnabarnabörn.
+
Ástkær eiginkona mín, móðir, amma
og langamma,
SIGRÍÐUR HELGADÓTTIR,
Hringbraut 109,
Reykjavfk,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju
miðvikudaginn 30. mars kl. 13.30.
Fyrir hönd aðstandenda,
Árni Stefánsson,
Björgvin Árnason, Rakel B. Ragnarsdóttir,
Ragnar Björgvinsson,
Sigriður Helgadóttir, Guðjón I. Eiríksson,
Brynja Helgadóttir, Helga Helgadóttir
og barnabarnabörn.
+ Hugheilar þakkir sendum við þeim sem sýndu okkur samúð og
vinarhug við fráfall og útför móður okkar og tengdamóður,
EMMU ELÍASDÓTTUR, frá Syðra-Laugalandi.
Fyrir hönd systkina hinna látnu og allra afkomenda
Broddi Björnsson, Kristín Pétursdóttir,
Þóra Björnsdóttir, Sveinn Sveinsson,
Hjördfs Björnsdóttir, Magnús Aðalsteinsson,
Óttar Björnsson, Steinunn Gísladóttir,
Heiðbjört Björnsdóttir, Tryggvi Gunnarsson,
Björn Björnsson, Birna Guðjónsdóttir.
Mánuði eftir að Alfreð Jolson var
vígður biskup í Kristskirkju, gekk
ég á fund hans, því að hann var
að leita eftir kennara í íslensku.
Þetta var í byijun marsmánaðar
fyrir sex árum. Með stálblik í aug-
um, brjóstvasann fullan af pennum,
stjórnsamur og ákveðinn, þannig
kom hann mér fyrst fyrir sjónir.
En það var annað, sem ég tók ekki
síður eftir: næstum yfirþyrmandi
einsemd þessa manns. Hingað var
hann kominn í þetta framandi land,
var einn í stóru, hálfmyrkvuðu húsi
og þurfti að leita sér aðstoðar til
að læra mál fólksins, sem hann
SJÁNÆSTU SÍÐU
Sigurlaug Sigurðardóttir,
Kristín Eiríksdóttir, Sigurður Pálmar Gísiason,
Helga Sigurðardóttir, Björn Jónsson,
Gunnar Kristinn Sigurðsson.