Morgunblaðið - 27.09.1994, Side 30

30 ÞRIÐJUDAGUR 27. SEPTEMBER 1994
MORGUNBLAÐIÐ
MINNING
+ Svanhildur
Hjaltadóttir
fæddist í Hafnar-
firði 10. júní 1960.
Hún lést á Landspít-
alanum 18. septem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Hjalti Ornólfs-
son og Guðrún Val-
garðsdóttir til heim-
ilis í Hafnarfirði.
Systur Svanhildar
eru Helga, Guð-
björg Þóra, Anna
María og Valgerður
Ósk. Svanhildur var
gift Tryggva Guð-
mundssyni og bjuggu þau í
Reykjavík. Þau eignuðust tvö
börn, Thelmu Lind, f. 1983, og
Ómar, f. 1988. Svanhildur starf-
aði hjá Sparisjóði Vélstjóra. Ut-
för hennar fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag. Jarðsett verð-
ur í Hafnarfjarðarkirkjugarði.
LÍFIÐ er hverfult. í dag verður til
moldar borin Svana systir mín. í
blóma lífsins er hún hrifin burt frá
eiginmanni sínum og tveimur ungum
börnum. Mörgum spurningum er
ósvarað. Hver er tilgangur lífsins.
Hún sem hafði alltaf verið svo
hraust, greindist með illkynja sjúk-
dóm fyrir réttu ári. Lengi var von,
en undir það síðasta var ljóst hvert
stefndi.
Svana eins og við kölluðum hana,
var þriðja í röðinni af okkur fimm
systrum. Hún er allt í einu horfin
okkur, en ég veit að nú líður henni
vel, og Guð hefur tekið vel á móti
henni.
Minningarnar leita á hugann. Það
var mjög mikið samband á milli fjöl-
skyldna okkar. Við dvöldum saman
á sumrin á Laugarvatni. Einnig
heimsótti Svana okkur oft til Dan-
merkur, þegar við Karsten bjuggum
þar, og síðar einnig
Tryggvi. Eitt sumarið
fór hún með okkur
hjónum til Tékkóslóv-
akíu. Einnig er mér
sérstaklega minnis-
stætt þegar hún var hjá
okkur eitt sumarið í
Danmörku, er hún beið
unnusta síns, sem
sigldi þá sem stýrimað-
ur fyrir danskt skipafé-
lag. Það voru fyrstu
kynni okkar af
Tryggva. Þá fór hún
með honum í siglingu
til Ijarlægra Ianda.
Árið 1983 eignuðust
þau Thelmu Lind og síðar Ómar
1988; sólargeislana sína, og lífið var
bjart. Þau fóru til Danmerkur árið
1988 og voru þar í þijú ár. Þeirra
var sárt saknað á meðan. Þegar
heim kom, tók hún við sínu fyrra
starfi hjá Sparisjóði vélstjóra og var
mjög ánægð þar.
Það er mikill missir fyrir okkur
öll að hún er ekki lengur -meðal okk-
ar, en minningin um Svönu er geymd
í huga okkar. Megi Guð styrkja litlu
fjölskylduna í Hlíðargerði og elsku
pabba og mömmu, systur mína og
alla þá sem eiga um sárt að binda
vegna fráfalls hennar.
Helga systir.
Þeir sem guðirnir elska deyja
ungir,- þetta gamla orðtak á svo
sannarlega við núna þegar Svana
er dáin, hún Svana hans Tryggva
eins og við sögðum alltaf. Tryggvi
hafði verið í siglingum erlendis um
árabil, en þegar hann kynnti þessa
indælu ungu stúlku fyrir fjölskyld-
unni vissum við að hann var kominn
heim.
Við sem bjuggum úti á landi
nutum oft gestrisni þeirra þegar
við fórum suður, alltaf var nóg pláss
fyrir alla, fjöldinn virtist ekki skipta
máli.
Þau eignuðust tvö börn, Thelmu
Lind og Ómar, og voru samhent
um uppeldi þeirra eins og allt annað.
Svana vann lengst af hjá Spari-
sjóði vélstjóra, við vitum að hún
hlýtur að hafa verið góður starfs-
kraftur svo samviskusöm og heiðar-
leg sem hún var, enda vann hún
meðan þrekið entist, orðin fársjúk.
Starfssystkini hennar eiga þakkir
skildar fyrir hvernig þau reyndust
henni alla tíð.
Þegar Tryggvi fór í langt nám
studdi Svala vel við bakið á honum,
seinna fór öll fjölskyldan til Dan-
merkur meðan hann lauk við námið.
Þau voru komin aftur heim í
Breiðholtið þegar Svana veiktist af
krabbameini, hún fór í stóran upp-
skurð og við báðum þess öll að tek-
ist hefði að komast fyrir meinið.
í fyrra festu þau kaup á fallegu
einbýlishúsi í Hlíðargerði og fram-
tíðin blasti við þeim en þá tóku
veikindi Svönu sig upp aftur og nú
hófst baráttan. Það var ótrúlegt
hvað mikill dugur var í þessari litlu,
grönnu konu, við tengdafólk hennar
dáðumst að því hve mikil hetja
Svana var eftir að sjúkdómurinn
heltók hana, aldrei heyrðum við
æðruorð né örvinglan frá henni, hún
var alltaf sama Ijúfa, brosmilda
stúlkan þar til yfir lauk.
í sumar þegar þau fengu að vita
að engin von var um bata heldur
spurning hve margar vikur eða
mánuði hún ætti eftir var tekið á
málunum af mikilli skynsemi og
Svana tók fullan þátt í því. Tíminn
sem þau áttu eftir var vel notaður
til að gera þeim þetta sumar sem
bærilegast og það tókst framar öll-
um vonum.
Við sem eigum aðeins fallegar
minningar um Svönu, berum harm
í hjarta vegna hennar sem ekki
fékk að lifa það að sjá börnin sín
vaxa úr grasi, eins og hver móðir
þráir heitast.
Elsku Thelma og Ómar, nú er
mömmu ykkar batnað og henni líð-
ur vel hjá Guði.
Tryggvi, foreldrar, systur og aðr-
ir vandamenn, sorgin er gjöf Guðs,
því að þeir einir geta syrgt sem
hafa elskað og þeir einu missa mik-
ið sem mikið eiga. Blessun Guðs
fylgi ykkur.
En verði, Guð, þinn vilji
þó veg þinn ei ég skilji,
ég fús hann fara vil.
Þó böl og strið mig beygi,
hann brugðist getur eigi,
hann leiði sælulandsins til.
(Guðm. Guðm.)
Tengdafólk.
Nú er sál þín rós
í rósagarði Guðs
y kysst af englum
döggvuð af bænum
þeirra sem þú elskaðir
aldrei framar mun þessi rós
blikna að hausti.
Ég kveð nú elskulega vinkonu
mína með miklum söknuði, því það
stóra skarð sem hún fyllti með yndis-
legri framkomu sinni og hreinu
hjarta verður ekki fyllt aftur.
Ég mun minnast hennar alla tíð
fyrir það hversu hreinlynd hún var
og það að aldrei brá skugga á okkar
samband.
Ég sit hér ein í garði minninganna
og efst í huga mér er það hversu
einlæg sú vinátta var.
Minningar um liðnar stundir koma
nú fram hver af annarri og vil ég
þakka henni' þær.
Ég kynntist Svönu þegar ég var
nýflutt til Hafnarijarðar, þá sautján
ára gömul. Við tókum tal saman og
komumst að því að við vorum fædd-
ar á sama degi, sama ári og sama
spítala og það var sterkum böndum
sem við bundumst þá sem aldrei
slitnuðu.
Ég minnist löngu símtalanna okk-
ar þar sem við bárum saman bækur
okkar um barnauppeldi, enda börnin
okkar á svipuðu reki.
Svana kynntist góðum manni og
traustum, Tryggva Guðmundssyni,
og átti með honum tvö börn, Thelmu
Lind og Ómar, sem nú sjá á eftir
móður sinni ungri að árum.
Ég votta fjölskyidu hennar mína
dýpstu samúð við þennan mikla
missi.
Magnea Þ. Ingvarsdóttir.
SVANHILDUR
HJAL TADÓTTIR
+ 01ga Árnason,
fædd Johansen,
var fædd á Reyðar-
firði 7. desember
1908. Hún andaðist
á dvalarheimili
aldraðra, Huldu-
hlíð á Eskifirði, 16.
september síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Rolf
Johansen, kaup-
maður og útgerð-
armaður á Reyðar-
firði, f. 14. janúar
1874, d. 3. maí
1950, og kona hans
Kitty Överland Johansen, f. 23.
apríl 1876, d. 26. febrúar 1930.
Þau voru bæði ættuð frá Sta-
vanger í Noregi. Olga var yngst
sjö systkina, sem upp komust
og eru nú aðeins tvö þeirra
eftir á lífi, Aagot Vilhjálmsson
og Hákon Johansen. 6. desem-
ber 1931 giftist Olga Óskari
Árnasyni rafvirkjameistara, f.
8. apríl 1904, d. 19. febrúar
1959. Foreldrar hans voru Árni
Jónsson trésmiður og kona
hans, Guðbjörg Sigurðardóttir.
Olga og Óskar eignuðust fjórar
dætur: Kittý, gift Sverri G.
Ásgeirssyni vélstjóra, eiga þau
sex börn; Guðbjörg, gift Krist-
jáni Jónssyni rafvirkjameist-
ara, þau eiga fjórar dætur;
Olga Elísa, var gift Robert
Lundberg skipstjóra, þau eiga
þrjú börn; Dagmar, gift Garð-
ari Eðvaldssyni útgerðar-
manni, þau eiga fimm börn.
Útför Olgu fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag.
ÞAÐ VAR mín gæfa er ég var, ung
að aldri, tekin til fósturs á heimili
Johansen-hjónanna og fékk að alast
upp hjá þeim sem væri
ég þeirra eigin dóttir.
Fóstursystkinin tóku
mér sem systur og
rofnaði það samband
aldrei, meðan líf entist.
Mest samband var þó
frá fyrstu tíð á milli
okkar Olgu, þar sem
áldursmunur var
minnstur. Við áttum
yndislega æsku saman
á Reyðarfirði, þar sem
við lifðum áhyggju-
lausu lífi við leik og
störf á því menningar-
heimili, sem heimili
okkar var. Og ekki dvínaði vinátta
okkar, eftir að við giftumst og sett-
umst að í iieykjavík. Síðan fluttu
Olga og Óskar til Seyðisfjarðar
1943 og áttu dætur þeirra sín æsku-
ár þar, í skjóli ástríkra foreldra.
Við höfðum nokkrar vinkonur
byrjað með spilaklúbb sem ungar
konur, og eftir að Olga og fjöl-
skylda fluttu aftur til Reykjavíkur
árið 1957, var þráðurinn tekinn upp
að nýju og áttum við margar
ógleymanlegar stundir saman, með-
an heilsa Olgu leyfði. Við hinar
höldum enn hópinn og minnumst
þá elsku Olgu. Eru kærar kveðjur
færðar frá þeim að leiðarlokum.
Olga var í miklu uppáhaldi hjá
minni fjölskyldu allri, var ávallt sem
besta frænka og fjölskylduvinkona.
Olga var vel gefin, kát og
skemmtileg, hafði góða söngrödd
og gaman af að spila á píanó.
Eftir að Olga varð ekkja, fór hún
að vinna ýmis störf utan heimilis,
en lengst vann hún hjá Pósti og
síma, við talsamband við útlönd,
þar sem hún naut sín mjög vel, en
varð að hætta vegna aldurs 1979.
Er þau komu frá Seyðisfirði,
keyptu þáu íbúð á Hringbraut 41.
Bjó hún þar áfram, eftir að hún
varð ein, allt þar til veikindin báru
hana ofurliði. Síðustu árin dvaldi
hún á dvalarheimili aldraðra á Eski-
firði, en þar býr Dagmar, yngsta
dóttir hennar, sem annaðist hana
eftir bestu getu í veikindum hennar.
Nú er Olga komin til manns sins,
sem andaðist langt um aldur fram.
Blessuð sé minning þeirra beggja.
Hvíli hún í friði og hafi þökk
fyrir allt og allt.
Dætrunum öllum og fjölskyldum
þeirra bið ég Guðs blessunar.
Hildur E. Pálsson.
Þó svo að amma hafi dáið daginn
áður en brúðkaup mitt fór fram gat
ég ekki verið hrygg yfir fráfalli
hennar. Síðustu tvö til þijú árin
hefur hún lifað í þögn, vegna talerf-
iðleika, sem lögðust þungt á hana.
Amma átti erfitt með að sætta sig
við að vera upp á aðra komin, því
hún var mjög vönd að virðingu sinni.
Ég var því fegin að hún fengi loks
hvíld.
Amma Olga var stundum kölluð
„amma með bláa hárið“. Það helgað-
ist af því að þegar hún kom í heim-
sóknir til okkar á Eskifjörð þá sér-
staklega ef eitthvert tilefni var, s.s.
ferming, þá var hún að sjálfsögðu
búin að fara í lagningu. Þar sem
hárið var grátt kom á það blár blær
þegar búið var að setja í það hárlagn-
ingavökvann og tilheyrandi lakk.
Amma var alltaf vel til fara, ávallt
naglalökkuð og með fallega skart-
gripi, lagt hár og iðulega var hún
með hatt sem var í stíl við kápuna.
Þegar ég var 15 ára fór ég suður
til að sækja skóla. Þá flutti ég í ris-
herbergi sem fylgdi íbúðinni hennar
ömmu á Hringbrautinni. Þetta höfðu
tvær eldri systur mínar líka gert á
sínum tíma. Amma tók því við upp-
eldinu á okkur þegar foreldrarnir
slepptu takinu. Það sem ég fann
fljótlega fyrir í fari ömmu var að
hún treysti manni í einu og öllu.
Þegar maður kom heim seint að
kvöldi var hún venjulega farin upp
í rúm að lesa dönsku blöðin. Það var
eitt einkenni á ömmu að lesa Hjem-
met og Familie Journal og ráða allar
krossgátur villulaust. Gjarnan settist
ég hjá henni inni í herbergi og sagði
henni frá viðburðum dags og kvölds,
hún krafðist aldrei upplýsinga, en
samt hafði ég þörf fyrir að segja
henni frá. Ef þannig lá á henni sagði
hún sögur af sínum unglingsárum á
Reyðarfirði þar sem drengirnir komu
frá Eskifirði á árabátum til að sækja
stelpurnar á dansleik.
Amma Olga var mjög víðförul
manneskja, það leið varla svo árið
að hún brygði ekki undir sig betri
fæti og héldi út í lönd. Hún var vel
að sér í tungumálum og átti því
auðvelt með að bjarga sér hvar-
vetna. Þegar ég hujgsa til baka þá
finnst mér eins og Island hafi verið
of lítið fyrir ömmu. Hún þurfti að
fræðast og kynnast öðrum menning-
arsvæðum. Mér fannst amma alltaf
njóta sín best í selskap, henni fannst
mjög gaman að fara í veislur og
hafði fyrir því að líta vel út, fót- og
handsnyrting, lagning og stundum
nýr kjóll. Hún fékk líka alltaf at-
hygli, gat hlegið dátt og var ávallt
vel með á nótunum enda „ryksug-
aði“ hún blöðin á hveijum degi.
Sem ég skrifa þessar línur er ég
í peysu af ömmu sem ég fékk fyrir
nokkrum árum, en það kom oft fyr-
ir að einhver af okkur stelpunum,
barnabörnunum hennar ömmu, fengi
lánuð föt hjá henni ef eitthvað sér-
stakt var um að vera. Amma átti
alltaf eitthvað í skápunum sem pass-
aði vel. Þegar maður minnist ömmu
man maður bara það sem var já-
kvætt í fari hennar. Hún hafði eitt-
hvert lag á að láta fólk snúast í
kringum sig, það var einhvers konar
ósögð tilætlunarsemi sem manni gat
gramist, en var fljótur að fyrirgefa
henni án þess að vita af hverju.
Elsku amma, ég minnist þess þeg-
ar ég í fyrsta sinn fór á óperu með
þér, einnig hve vel þú tókst alltaf
undir allar uppástungur um ferðir
út í ísbúð, hve marga bismark-
OLGA ARNASON
Kveðja frá starfsfélögum í
Sparisjóði vélsljóra
í dag kveðjum við með söknuði
og trega Svanhildi Hjaltadóttur eða
Svönu „litlu" eins og hún var alltaf
kölluð.
Svana hóf störf hjá Sparisjóðnum
í september 1984 og starfaði þar
síðan að undanskildum þrem árum
er fjölskyldan dvaldi í Danmörku.
Það er óhætt að segja að slíkur
starfsmaður sem Svana var sé hveiju
fyrirtæki happafengur. Það var al-
veg sama hvað hún tók sér fyrir
hendur, allt leysti hún með miklum
ágætum og stakri samviskusemi.
Við eigum erfitt með að sætta okkur
við að missa hana í blóma lífsins,
annan eins gleðigjafa og hún var.
Alltaf var stutt í hláturinn og fann
hún broslegu hliðina á mörgu án
þess að særa neinn.
Á síðasta ári festu þau Tryggvi
kaup á draumahúsinu í Hlíðargerði
13. Talsverðan skugga bar á gleði
þeirra þegar Svana fór að kenna sér
meins af þeim sjúkdómi sem að lok-
um bugaði hana. Svana fór í gengum
strangar rannsóknir og lyfjagjafir.
Hún sýndi af sér einstakan baráttu-
vilja og bjartsýni og trúði á krafta-
verk frarw á síðustu stundu. Hún
mætti alltaf brosandi til vinnu þó
sárþjáð væri og aldrei heyrðum við
hana kvarta.
Síðasta heimsókn Svönu í spari-
sjóðinn gleymist seint. Hún hafði
talað um að hana langaði að heim-
sækja okkur og lét hún verða af því
í byijun þessa mánaðar. Sá grunur
læddist að okkur að Svana væri
komin til þess að kveðja okkur og
sýnir það vel hvern mann hún hafði
að geymá.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Við starfsfólk Sparisjóðs vélstjóra
vottum Tryggva, Thelmu og Ómari
svo og öðrum ættingjum okkar
dýpstu samúð og megi Guð vernda
þau og leiða um ókomna framtíð.
bijóstsykurspoka ég keypti fýrir þig
og hve glöð ég varð þegar ég kom
þér af þeim ósið að reykja þínar
Salem-sígarettur í rúminu yfir
spennandi sögum í Hjemmet!_Þú
ættir að vita það, amma, að nú síð-
ustu daga er ég farin að lakka á
mér neglurnar og hugsa ailtaf til
þín við þá iðju.
Takk fyrir þau ár sem við áttum
saman. Það er ótrúlega margt sem
þau hafa kennt mér þegar að er
gáð. Líði þér sem best, amma mín.
Arna Garðarsdóttir.
I gegnum lífsins æðar allar,
fer ástargeisli, Drottinn, þinn,
í myrkrin út þín elska kallar,
og allur leiftrar geimurirtn,
og máttug breytast myrkraból
í morgunstjömur, tungl og sól.
(M. Joch.)
Mig langar að minnast elskulegr-
ar frænku með nokkrum orðum.
Milli okkar Olgu ríkti svo sérstakt
samband - við vorum á margan
hátt svo nátengdar. í huga mínum
ríkir umfram allt þakklæti, fyrir allt,
sem hún var mér og mínum, já,
þakklæti fyrir þann umvefjandi kær-
leik og umhyggju, sem hún ávallt
sýndi mér.
Elsku Olga var fóstursystir
minnar heittelskuðu móður, sem nú
kveður ekki eingöngu systur, heldur
eina sína bestu vinkonu, frá fyrstu
tíð.
Því var það okkur mömmu ómet-
anlegt, er við, síðastliðið sumar,
flugum austur, til að heimsækja
elsku Olgu, um leið og mamma sýndi
mér æskustöðvar þeirra. Já, það var
margs að minnast og auðvitað nafn
Olgu í nær hverri setningu. Og þar
kvöddum við okkar hjartkæru Olgu
í eiginlegri merkingu.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Hrafnhildur.