Morgunblaðið - 18.03.1995, Blaðsíða 4

4 B LAUGARDAGUR 18. MARZ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
KOSNINGAR 8. APRÍL
Opið bréf til landbúnaðar-
ráðherra - hið seinna
KOMDU blessaður Halldór
minn! Mér hefur tíðum verið hugs-
að til þín uppá síðkastið þar sem
nú er e.t.v. farið að sjást fyrir
endann á búsforráðum þínum í
hinum háttsettu ráðuneytum land-
búnaðar og samgangna og hreint
ekki fyrirséð hver við tekur. Því
er ekki úr vegi að ég líti yfir far-
inn veg og vegsami verkin þín, það
er nú alltaf skárra þegar einhver
hælir manni.
Nú ekur sál mín södd af útlands gný
í sælli bifreið austur yfir heiði
Svo kvað nafni þinn Laxness
forðum. Já, ég verð að þakka þér
alveg sérstaklega fyrir veginn yfir
hana Fljótsheiði, ja, hvílíkur munur
maður. Ég þori alveg að ábyrgjast
að þessir sex hundruð og ellefu sem
skrifuðu þér áskorunarskjalið
vegna þessa vegarspotta hér um
árið munu allir kjósa D-listann nú
í vor, annað væru nú hrein svik
og vanþakkæti. Hinir sem ekki
skrifuðu undir eiga enga aðra yfir-
bót í iðrun sinni en að gera það
líka, nú þegar augu þeirra hafa
opnast og þeir aka alsælir hinn
nýja veg vestur yfir heiði.
Jæja Halldór minn: En það var
þetta bréf sem ég skrifaði þér í
fyrra hér í Moggann. Fór það
kannski alveg framhjá þér? Þú
svaraði mér nefnilega aldrei og ég
veit að það hefur ekki verið af
ásetningi gert af jafn vinföstum
manni og þér. Þetta hefur bara
gleymst.
Þetta var sitthvað um landbúnað
og afkomu bænda að mig minnir.
Það er svo sem alltaf hægt að
bera sig illa og kvarta undan öllu
og aldrei verður öllum til hæfis
gert. Ef kjör bænda eru ekki í lagi
hlýtur það að vera þeim sjálfum
að kenna og ekki verður betur séð
en þau séu í fullu samræmi við
búvörusamninginn sem þú fékkst
í arf frá honum Steingrími karlin-
um J. Hvað er Steingrímur J. að
ybba sig út af vanefndum á þessum
samningi? Það eru engar vanefndir
á þessum samningi gagnvart mér.
Sé afkoma mín ekki í lagi er það
miklu frekar vegna þess að samn-
ingurinn hans Steingríms J. um
örbirgð í sveitum landsins hefur
verið framkvæmdur í
öllum meginatriðum.
Eitthvað minnist ég
líka á misskiptingu
greiðslumarks milli
bænda og var eins og
ég áttaði mig á þeirri
augljósu hagræðingu
sem felst í því að mis-
muna bændum. Hann
Sigurgeir aðstoðar-
maður þinn sagði einu
sinni í sjónvarpi að
stórbúskapur væri al-
mennt ekki vandamál
hér á landi og er það
vel. Næg eru vand:
ræðin annars staðar. í
þetta sama skipti minntist hann
líka á þá hagræðingu sem væri í
gangi hvað varðaði fækkun þeirra
bænda sem fullt viðurværi hefðu
af búskap, án þess þó að fara nokk-
uð nánar útí það, enda kannski lít-
il herkænska.
Einhvern veginii skynjaði ég að
Bændtír hafa ekki at-
kvæðisrétt, segir
Ámundi Loftsson, um
ákvarðanir stéttarsam-
bandsins um eigin hags-
munamál.
fækkunina ætti að framkvæma
með því að gera hæfilega marga
bændur svo fátæka, Halldór, að
þeirgætu ekki rekið bú sín, gengju
á eignir meðan einhveijar væru
og yrðu svo á endanum að hætta,
þá myndi hagur hinna hækka og
allir yrðu afskaplega glaðir. En
Steingrímur J. er nú einu sinni
málsvari hinna fátæku og honum
tókst svo afar vel í búvörusamn-
ingnum að semja fyrir þá, því eins
og þjóðskáldið sagði: „Þá er sælt
að vera fátækur." Þetta veit Stein-
grímur sjálfsagt betur en ég og
illa staddir bændur. „Af örðug-
leikunum vaxa menn,“ segir gam-
alt máltæki og það er ekki bráðó-
nýtt að búa við svo frábær og
varanleg vaxtarskilyrði sem bú-
vörusamningurinn
tryggir okkur bænd-
um. Þökk sé ykkur
Steingrími J. Halldór
minn.
Eitthvað var ég líka
að abbast uppá stétt-
arsambandið í þessu
bréfi mínu og bar mig
illa undan heldur lítilli
lýðræðishyggju og
takmörkuðum skiln-
ingi á félagafrelsi þar
á bæ. Já, það lá víst
eitthvað hálf illa á mér
þarna í fyrra. Það fór
eitthvað fyrir bijóstið
á mér að Stéttarsam-
band bænda færi „lögum sam-
kvæmt“ með fyrirsvar fyrir bænd-
ur en sækti ekki óskorað umboð
og vald til þeirra sjálfra. Önnur
félög sem þeir kynnu að stofna til
verndar hagsmunum síhum gætir
þú „ráðherrann sjálfur" ekki einu
sinni viðurkennt nema að fengnu
samþykki stéttarsambandsins.
Eitthvað gat ég fundið að þessu
öllu saman. Svo gat ég ekki á heil-
um mér tekið vegna þess að bænd-
ur hafa ekki atkvæðisrétt um
ákvarðanir stéttarsambandsins
varðandi þeirra hagsmunamál.
Fyrr má nú vera aðfinnslusemin,
Halldór. Auðvitað eiga bændur að
vera skv. lögum bara í einum heild-
arsamtökum. Jafnvel þó hagsmuna
þeirra sé eitthvað misvel gætt.
Einungis þannig getið þið Stein-
grímur J. og aðrir framsóknar-
menn haldið áfram á þessari heilla-
braut. Atkvæðisrétt hafa bændur
ekkert við að gera enda vanastir
að treysta öðrum fyrir sínum hags-
munamálum og gefíst vel. Að
bændur séu að greiða atkvæði
þannig að valdið gæti misskilningi
og jafnvel sárindum er að sönnu
fjarri öllu lagi. Nei, Halldór minn:
Vertu ekkert að tefja þig á að svara
þessu þunglyndisrausi í mér þarna
í fyrra. Það eru að koma kosning-
ar X-D. Bið að heilsa Steingrími
J. næst þegar þú sérð hann.
Vertu blessaður ævinlega.
Höfundur er bóndi að Lautum í
Reykjadal S-Þing.
Ámundi Loftsson
Lifi ríkisstjórnin!
Dregur til tíðinda
EKKI eru nema þijár vikur,
þangað til að kosið verður til Al-
þingis íslendinga. Ríkisstjórnin,
sem setið hefur að völdum undan-
farin fjögur ár, hefur staðið sig
svo vel, að slíkt er í frásögur fær-
andi. Væri auðvelt að benda á
dæmi því til sönnunar. Fyrst skal
nefna menntamálin.
Ólafur G. Einarsson, sem vinstri
slagsíðuöflin hafa ófrægt í tíma
og ótíma og borið á rangar sakir,
hefur sýnt það og sannað, að hann
er einn verðugasti stjórnmálamað-
ur, sem hefur farið með þessi við-
kvæmu mál, þ.e.a.s. menningar-
málin, en undir þau heyra m.a.
listir og bókmenntir og sitthvað
fleira þeim andlega skylt. Nýlega
sagði óviðhallur maður, sem er
kunnugur ýmsum hnútum, að nei-
kvæðu vinstri öflin hefðu undirtök-
in í öllu, sem er að gerast í lista-
og menningarlífí hér á landi. Svo
vikið sé að störfum menntamála-
ráðherra, sem er alls kunnugur
neðanjarðarstörfum kommanna og
attaníossa þeirra, hefur hann verið
allur af vilja gerður til að skapa
hreint andrúmsloft í heimi ís-
stæðingar hans eru
farnir að viðurkenna,
að hann sé orðinn
landsföðurlegur. Slíkt
er gæfa fyrir land og
þjóð. írskur trúboði,
kona frá Dublin,
glæsileg, sem stund-
aði hjálparstörf í
Reykjavík um hríð,
m.a. með því að lið-
sinna bágstöddum og
fólki í neyð, sagðist
hafa gefízt upp á ís-
lendingum. „Hvers
vegna, kona góð?“
spurði sá er þetta rit-
ar. „The Icelanders
neither respect God nor man,“
sagði hún. Manni var hugsað til
kennaranna - þessarar „nýstétt-
ar“ sem eitt sinn þótti gefa tón.
Mann býður í grun að of margir
þeirra virði hvorki Guð né menn.
Of margir af stéttinni þykjast vera
bæði gáfaðir og menntaðir. Tönnl-
ast á því í tíma og ótíma að þetta
sé svo menntað sérhæft fólk sem
uppfræði unga þjóðarmeiðinn nú
á dögum. Svo langt gengur ósvífni
þess fólks að það setur ungdóminn
í gíslingu. Aldrei minnist greinar-
lenzkrar menningar á
þessum undanfömu
fjórum árum. En eins
og allir, sem Ólaf
þekkja, vita, er hann
kurteis. og góðgjam.
Maður góðleika og
umburðarlyndis. Það
sannast bezt í vali
starfsliðs í mennta-
málaráðuneytfnu.
Ef kommúnistar
hefðu ráðið þar ríkjum
undanfarin fjögur ár,
væri einlita hjörð þar
að fínna.
Það er útaf fyrir sig
afrek hjá Ólafi, að
honum skyldi takast að fá sam-
þykkt fyrir skólafrumvarpinu á
Alþingi, en það var naumt. Það
hafðist með Guðs hjálp og góðra
manna. Skv. skoðanakönnun nýt-
ur núverandi ríkisstjórn virðingar
og ástsældar og trausts vegna
frammistöðu sinnar í erfíðustu
málum. Davíð Oddsson er maður
með sérstæða hæfíleika. Hann er
fljótur að hugsa, fljótur að álykta
og skoðanir hans eru byggðar upp'
af rökvísi eins og stagrðfræðidæmi
með sönnun. Meira að segja and-
Steingrímur St.
Th. Sigurðsson
Stutt athuga-
semd um eld-
húsumræður
JÆJA, þá hafa þeir
lokið máli sínu, bless-
aðir, og sjaldan eða
aldrei hefur mér fund-
ist að bilið á milli al-
þýðu og stjórnvalda
hafi komið jafn greini-
lega í ljós og nú. Ég
var að hlusta á eldhús-
umræður flokkanna
og margt situr enn í
minni er útvarpsfréttir
birtast á skjánum, þar
sem hæst ber frétt um
það sem Jóhanna
reyndar sagði í um-
ræðunum um nýgerða
kjarasamninga, að
skattalækkanir yrðu mestar fyrir
þá sem hærri launin hafa og skyldi
nokkurn undra, en þeir hjá frétta-
stofunni voru rétt að fatta þetta
núna.
Þorsteinn Pálsson ráðherra,
skyldi ekkert í því að stjórnarand-
staðan væri svo hrygg og gæti
ekki glaðst með honum yfír öllu
því góða sem hann og hans stjóm
hafði gott gert á stjórnartímanum.
Fyrir honum er það svo auðsýni-
legt hvað hlutirnir eru góðir á ís-
landi í dag og allt fer batnandi -
en fyrir hvern? Þeir hafa haldið
verðbólgu niðri, bætt kjör útflutn-
ingsatvinnuveganna svo um mun-
aði (þökk sé Smugunni) og gátu
nú fyrst í skjóli þessa farið að
huga að fólkinu í landinu, með því
t.d. að hækka launin, lækka lífs-
kostnað og bæta atvinnulausum
upp atvinnuleysið. í sama streng
tók háttvirtur forsætisráðherra og
Jón Baldvin Brusselsráðherra, og
eðlilega, því þeir sjá hlutina í sama
ljósi allir þrír.
En hvernig sér almennur ís-
lendingur hlutina? í minn huga
kom, að ekki einu sinni, alls ekki
einu sinni, heyrði ég þessa menn
segja: „Við þökkum íslenskri al-
þýðu fyrir að taka á sig og bera
með slíkri reisn þær byrðar sem
Margrét S.
Sölvadóttir
Nú er barist um brúna
af hörku, segir Stein-
grímur St. Th. Sig-
urðsson, og ekki sízt
um heiður okkar.
höfundur þess að hafa heyrt sann-
menntaða menn, kennara af gamla
skólanum, sem hafa numið á Ox-
ford, Heidelberg og Kjöben, að
þeir stærðu sig af menntun sinni,
ekki fremur en duglegir sjómenn
að vestan hældu sér fyrir dugnað
og afrek. Það er þessi óþolandi-
snobb-sýndarmennsku keimur,
sem vinstri pseudo-intellegenzian
(gervigáfnaljós) hér á landi er
haldin af, sem drepur eðlilegt and-
legt líf íslendinga. Þessi skoðanak-
úgun leftistanna og þeirra fylgi-
físka, sem eru ýmist nytsamir sak-
leysingjar, mennta- og gáfnasnob-
barar ellegar hvort tveggja í senn.
Nú er barizt um brúna af hörku
og ekki sízt um heiður okkar.
Látum það sannast, að íslendingar
séu verðugir og virði bæði Guð
og menn með því að styrkja núver-
andi ríkisstjórn í blíðu og stríðu.
Þá mun allt fara vel.
Höfundur er rithöfundur og
listmálari.
við höfum lagt á
þessa þjóð. Við höfum
svipt hana atvinnu,
við höfum sagt henni
að herða sultarólina
og við höfum beðið
hana að verða við
þeim óskum okkar að
hækka ekki verðbólg-
una í landinu með því
að vera að fara fram
á mannsæmandi laun
sem nægja venjulegu
fólki til framdráttar.
Á meðan höfum við
ekki látið af neinu
sjálfir, en notið alls
þess sem við erum
vanir að njóta.“
Ekki einu sinni heyrði ég þessa
menn segja, að það væri íslenskri
alþýðu að þakka að svo vel hefði
gengið í stjórnsýslunni sem þeir
Það or almenningur,
ekki ríkisstjórnin,
sem að mati Margrétar
S. Sölvadóttur, á
þakkir skildar fyrir
stöðugleikann, sem
nú ríkir.
nú vilja meina. Þessir menn eru
svo gjörsamlega utan við allan
raunveruleika þess lífs sem ríkir. á
íslandi í dag og ef þeir ætla að
halda sínum embættum og ná
kosningu, er ég ansi hrædd um
að þeir hafí um langan veg skiln-
ings að ganga og ekki er mikill
tími til kosninga. En hver láir þeim
sem ekkert skortir, að skilja skort
annarra.
Allir hreyktu þeir sér yfir því
að hafa jafnað launamisréttið í
landinu, með komandi kjarasamn-
ingum, en hvern munar um 3.700
kr? Ég ætla að sýna þeim hér
réttláta tillögu að jafnrétti launa,
sem væri: Þeir sem lægst laun
hafa, fari upp í 80.000 kr. á
mán., þeir sem 150.000 og yfir
það hafa fái enga hækkun, og
þeir sem yfir 250.000 kr. hafa
lækki um 20% og greiði hlut
þeirra sem hækkun fá. Því miður
vitum við að þeir sem 300.000
kr. og meira hafa eru heilagar
kýr og ekki á okkar færi að koma
réttlætinu yfir og er ég því aðeins
að tala um venjulegt, gott fólk
sem lætur sér annt um manneskj-
una á íslandi og vill í raun jafna
lífskjörin, löndum sínum til góða.
Þetta væri einfalt og réttlátt, all-
ir gætu verið glaðir eins og Þor-
steinn Pálsson, hann yfir velgjörð-
um ríkisstjórnarinnar, en við yfir
því að allir hafi nóg að borða og
lifi mannsæmandi lífi sem veitir
hveijum manni reisn og dug í líf-
inu.
Ríkisstjórnin getur hreykt sér
eins og hún vill, en ég segi aðeins
þetta: Það eruð þið, íslensk al-
þýða, sem eigið þakkir skildar ef
eitthvað hefur miðað hér í átt að
betra lífi, ekki þeir, þið fyrir að
taka á ykkur þær byrðar sem á
ykkur voru lagðar, en spurningin
er hveijum til góðs?
Var það ekki athygli vert að
ekki var ein einasta kona sem tal-
aði fyrir Sjálfstæðisflokkinn?
Höfundur er rithöfundur.