Alþýðublaðið - 01.12.1920, Blaðsíða 2

a
ALÞYÐUBLAÐIÐ
*
Viruskýli vil hSfniea.
í Alþýðublaðinu stóð síðastl.
iimtudag grein með þessari yfir-
skritt. Væntanlega hefir fleirum
en mér þótt hún hafa góð tíðindi
að flytja. Hún skýrði frá því, að
slegið hefði verið til hljóðs á síð-
asta bæjarstjórnarfundi fyrir því,
að reist yrði vöruskýli við höfnina
og þar með gerð tilraun til að
i bæta úr þeirri óhæfu, sem bæjar-
stjórnin hefir heist tii lengi látið
viðgangast afskiftalaust, að leggja
verði meira og minna vörumagn
I hættu í hvert sinn sem vörur
eru fluttar í land úr skipi hér við
faafnarbakkann, vegna skýlisleysis.
Bæjarstjórnin hefir hingað tii
látið sér það nægja, að Iáta hafn-
arsjóð fá ríflegt gjald frá þeim,
sem vörur flytja með skipum hing-
að, fyrir að fá að fleygja þeim úti
á hafnarbakkanum, svo þrifalegur
sem hann er, og eiga það á hættu
alloft, eins og veðráttufari hér er
háttað, að meira eða minna af
vörunum stórskemmist. Má það
furðuleg hepni teljast, að ekki
hefir meira tjón af þessu hlotist,
en þegar hefir orðið.
Þökk sé þeim, sem þessa tillögu
báru fram í bæjarstjórninni, en nú
er að sjá hverjar undirtektir verða.
Varla er líklegt að þessu verði
beiniínis andmælt, enda sennilegt
að þeim vfsu feðrum í bæjarstjórn-
inni, sem helst hefðu löngun til
þessa, kynni að verða dálítið
vandfundin rök þau gegn tillögu
þessari, sem þeir gætu búist við
að nokkurs þættu verð.
Hinu má gera ráð fyrir, að
reynt verði að smeygja sér undan
framkvæmdum í máli þessu, með
því að skjóta því á frest, kenna
um óáran og peningaleysi o. s. frv,
Þetta eru svo handhæg undan-
brögð, en þau eiga ekki og mega
ekki villa mönnum sýn svo hrap-
allega, að frestað verði enn slíku
nauðsynjaverki sem þetta er.
En það er sérstaklega eitt atriði,
er þetta mál snertir, sem hefir
komið þessum línum af stað.
Verkstjórafél. Reykjavíkur sendi
bæjarstjórninni í fyrravetur erindi
um skýlisbyggingu á hentugum
stað við höfnina, til þess að verka-
menn, sem vinna að fermingu og
afifermingu skipa, gætu átt kost á
skjóli til þess að borða matarbit-
ann sinn eða drekka kaffið sitt f,
en þyrftu ekki í hríðarveðrum um
hávetur að ganga að mat sfnum
eins og gaddhestar. Fyrir þessari
tillögu sinni færði verkstjórafélagið
sæmilega góð rök, enda skal það
játað, að bæjarstjórn tók tiliögunni
hið bezta, en — þar við hefir svo
setið, ekkert bólað á því, að
hugsað væri til framkvæmda, og
komið hafði það því til orða ný-
Iega á fundi innan verkstjórafélsgs-
ins, að varla mundi af veita að
minna bæjarstjórnina á sfn góðu
orð í fyrra og spyrjast fyrir um
hvenær efndanna mætti vænta,
En nú þarf þess Hklega ekki.
Taki bæjarstjórnin vel þessari
nýju tillögu um vöruskýlið, ætti
hitt að vera fengið um leið. Væri
þá sjálfgefið að ætla pláss í þessu
skýli til þeirra nota, sem verk-
stjórafélagið fór fram á.
Þessvegna mun nú verkstjóra-
félagið veita því alveg sérstaka
athygli, hverja meðferð hin um-
rædda tillaga fær hjá háttvirtri
bæjarstjórn næst. Og eg býzt við
að það vilji ekki trúa því að ó-
reyndu, að bæjarstjórn verði svo
glámskygn að hafna tillögunni.
Verkstjóri.
£sknisvarðstöð.
Hr. ritstjóril
Þann 27. nóv. sl. stendur grein
í blaði yðar með fyrirsögninni:
Varðstöðvar (Lögreglustöð. —
Læknisstöð).
Það er læknastöðin og nauðsyn
hennar, sem eg ætla að tala hér
utn, og tek til dæmis tvö atvik,
sem snerta mig persónulega.
Það var um vorið 1918, eg
hafði orðið fyrir lítilsháttar meiðsli
á fæti úti á sjó í ofviðri. Þegar
að landi kom hafði meiðslið versn-
að til muna og eg var orðinn
draghaltur. Eg staulaðist á land
til þess að leita uppi lækni, en
það var nú hægra sagt en gert
Þetta var seinni hluta dags. Egr
fór heim til hvers Iæknisins eftir
annan, en enginn þeirra var við-
látinn, því viðtalstími þeirra er
venjulega fyrrihiuta dagsins.
Eg afréð því mað sjálfum mér
að hætta læknisleitinni, og þá.
auðvitað gæta þess, að verða ald-
rei framar veikur sfðari hluta
dagsins?
En eftir tveggja stunda erfiða
leit hitti eg loks einn iækni af
tilviljun á götunni. Eg tjáði hon-
um vandræði mín, og tók hann
mig heim með sér, skoðaði meiðsl-
ið og kom mér þegar í stað fyrir
á sjúkrahúsi og vitjaði mín þang-
að daglega. Var eg þó sá eint
sjúklingur er hann hafði þar að*
gæta; — þökk og heiður sé þeim
mæta mnnni, því ekki er að vita
hvernig farið hefði fyrir mér, ef
eg hefði ekki hitt hann.
Hitt dæmið: Það var seint f
nóvember síðastliðinn, á sunnu-
degi, að eg varð skyndilega mjög
lasinn, en skreið þó á fætur. Af
því að örstutt var heiman að frá
mér til læknis, afréð eg að finna
hann að máli á viðtalstímanum,.
og gerði það líka. En læknirinn
tjáir mér þá, að hann hafi ekki
viðtalstíma á sunnudögum, og
spyr hvort eg sé utanbæjarmaður..
Eg neita því. Og gaf hann mér
þá það ráð, að korna „á morgun* l
— Eg virði yður, herra læknir,
fyrir helgidagshaldið, — en ekks
íyrir ráðið eða fórnfýsina, mælti
eg og kvaddi.
Satt að segja hélt eg að um
illkynjaða og smitandi veiki gæti
verið að ræða, og gerði því tvær