Morgunblaðið - 15.12.1995, Blaðsíða 7

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 15. DESEMBER 1995 B 7
FERÐALÖG
Reikað um gamlar götur
Það er mikil upplifun að reika
um þröngar götur Gotneska hverf-
isins síðla nóvembermánaðar, létt-
klæddur og njóta veitinga utan
dyra eins og borgarbúar gera ós-
part, einkum um helgar. Á misstór-
um torgum hvefisins safnaðist fólk-
ið saman, listamenn buðu málverk
og teikningar til sölu, tónlistarmenn
léku af fingrum fram, jólaskrautið
var komið upp og mikil ös á götum
og veitingastöðum.
Þegar komið er innarlega í
hverfið getur maður dottið inn á
eldgamlar krár, þar sem ekta ka-
talónísk menning ríkir. Gömlu karl-
arnir koma inn á morgnana og fá
sér daglega hressingu af sterkara
taginu, sem þeir hella upp í sig
úr nokkurs konar stútkönnum. Síð-
an hverfa þeir en yngra fólk kemur
til að fá sér hádegissnarl og situr
þá gjarnan lengi. Spánverjar taka
langan hádegismatartíma, gjarnan
tvo tíma eða jafnvel meira og njóta
þá matarins frá tvö og fram á
daginn. Kvöldmaturinn tekur einn-
ig langan tíma og hefst oft seint
á íslenzkan mælikvarða. Það er
upplagt að eyða að minnsta kosti
heilum degi í Gotneska hverfinu.
Picasso og Miró
í Gotneska hvefinu er Picasso-
safnið einnig til húsa og ætti enginn
að láta það ógert að heimsækja
það. Picasso bjó um tíma í Barce-
lona og tengdist borginni sterkum
böndum. Hann gaf sjálfur einkasafn
sitt til safnsins, en það telur verk
fjölda annarra listamanna. Það er
einkar athyglisvert að í safninu er
mikið af myndum frá fyrstu árum
meistarans, allt frá því fyrir síðustu
aldamót og er merkilegt að sjá
hvernig stíllinn og efnistökin þró-
ast. Þá eru í safninu margar mynd-
ir af Jacqueline, hver annarri betri.
í Barcelona er einnig að finna
Miró-stofnunina, en Joan Miró er
einn merkasti listamaður þessarar
aldar. í stofnuninni eru bæði sýn-
ingar á verkum hans og sýningar
á hvers kyns nútímalist. Það er
óhætt að mæla með heimsókn til
Miró.
Ekki verður skilið svo við Barce-
lona, að ekki sé gengið fram og
Póstkort frá saltfisklandinu
ÞAÐ var fyrir tilviljun, sem ég
lenti inn á matkránni hjá Fern-
ando. Hún heitir La Palma við
Palma De Sant Just í Gotneska
hverfinu og er af gamla tag-
inu. Vínið er geymt á gömlum
tunnum og rennt er á ílát fyrir
viðskiptavinina eftir þörfum
hvers og eins. Þar sem
spænskukunnáttan er tak-
mörkuð við helztu nauðsynjar,
varð ég að láta mér nægja bjór
til að byrja með. Irskur gestur
kom mér þó fljótlega til hjálpar
og fékk ég þá ýmsar krydd-
pylsur og osta til að seðja hung-
rið. Þegar írinn sagði Fern-
ando að ég væri íslendingur,
kannaðist gamli kráareigand-
inn strax við Bacalao Islandia
og varð ég þegar mikill vinur
hans fyrir vikið. Ég varð ekki
svikinn af viðurgjörningnum
hjá Fernando eftir að hafa set-
ið þar góða stund. Þegar ég
kvaddi, lofaði ég að senda hon-
um póstkort frá saltfiskland-
inu. ■
Morgunblaðið/HG
Fernando rennir
rauðvíni á könnu.
aftur eftir aðalgötunni Ramblas,
eða Römblunni, sem eru í raun
margar tengdar götur. Ramblan
er full af fólki alla daga og þar
setja sölubúðirnar sinn svip á
mannlífið. Á einum hluta Römbl-
unnar eru seld tímarit, blöð og
bækur, á öðrum blóm, þeim þriðja
skrautfuglar og fiskar, loks skart-
gripir og svo framvegis. Þessar
sölubúðir eru á miðju götunnar,
þar sem aðeins er leyfð umferð
gangandi fólks, en bílarnir ráða
ríkjum sitt hvoru megin eyjunnar.
Þar fyrir utan eru svo verzlanir og
veitingastaðir af margvíslegu tagi,
en athygli vekur að mikið var um
búðir, sem seldu minjagripi af aust-
urlenzkum uppruna fremur en ka-
talónskum.
La Sagrada Familia
Það verður vart hjá því komizt
að nefna eitt verka meistarans
Gaudí, kirkju hinnar helgu fjöl-
skyldu, La Sagrada Familia, sem
er risavaxin kirkja i gotneskum stíl,
helguð lærisveinunum 12, Kristi og
Maríu mey. Tólf gífurlegir turnar
eru helgaðir lærisveinunum, þar af
ijórir klukkuturnar tileinkaður guð-
spjallamönnunum fjórum. Þá verða
í kirkjunni tvær stórar hvelfingar
Morgunblaið/HG
GÖTULÍFIÐ í Barcelona í lok nóvember á fátt sameiginlegt með því, sem þá er á íslandi. Á torg-
un fyrir framan kirkju Sankti Mariu del Pi var mikið fjör. Frábær jazzhljómsveit skemmti fólk-
inu, sem var léttklætt á torginu og sölusýning listamanna var í gangi.
helgaðar Kristi og Maríu mey.
Bygging kirkjunnar hófst snemma
á öldinni, en framkvæmdir lögðust
af í Borgararstyijöldinni. Bygging
hófst svo að nýju 1952 og stendur
hún enn yfir.
Saitfiskveizia og fótbolti
Katalónia er þekkt fyrir mikla
neyzlu á saltfiski og eru íbúar hér-
aðsins hreinir snillingar í að mat-
reiða saltfiskinn. Undirritaður
gæddi sér á saltfiski þijá daga í
röð, bæði í forrétt og aðalrétt og
var sannarlega ekki svikinn af
þeim kræsingum, en ólívuolía, tóm-
atar og hvítlaukur koma mjög við
sögu. Þá drekka Spánvijar rauðvín,
Vino Tinto, með saltfiskinum, og
á það vel við. Bezta saltfiskinn
segjast þeir fá frá íslandi og þegar
maður hefur kynnzt því, að hann
er yfirleitt dýrari en allur annar
matur, skilur maður vel að þeir
skuli láta sig gæði skipta máli og
séu einnig tilbúnir til að borga vel
fyrir þau.
íþróttir eru einnig í hávegum
hafðar í Barcelona. Stórveldið
Barcelona hefur borið höfuð og
herðar yfir önnur knattspyrnulið á
Spáni og jafnvel í heiminum og
„litla“ liðið Espaniol er nú einnig
ofarlega í spænsku deildinni. Það
er alveg hægt að mæla með heim-
sókn á völlinn í Barcelona og það
hlýtur að vera sérkennileg tilfínning
að vera á velli stóra liðsins innan
um 100.000 aðra áhorfendur.
Það, sem hér er um fjallað er
varla nema lítill hluti þess, sem
Barcelona hefur upp á að bjóða,
enda þarf marga daga til að njóta
þess alls. Því er mikilvægt að velja
og hafna og undirbúa dvölina vel.
Hver og einn á að geta fundið eitt-
hvað við sitt hæfi. Vilji fólk svo
stunda búðir, er það einnig hægt.
„Kringlan" Corte Ingles er við
Katalóníutorg og mikið er af verzl-
unum með vandaðan og fallegan
varning, en verðið er ekki það hag-
stætt að það freisti manns að eyða
miklum tíma í búðum. Verð á veit-
ingum er hins vegar mun lægra
en hér og setur það engan á haus-
inn að gera vel við sig í mat og
drykk. ■
Hjörtur Gíslason
I
GUAY Ml-indjánar í þjóðbúningi sínum.
hvergi er neitt til ritað til að minna fólk á.
Börnin læra minna og minna í móðurmáli sínu
þar til það gleymist að lokum alveg.
Minnst fátæka landið í Míð-Ameríku
Costa Rica er fátækt land, þótt oft sé það
kallað ríkasta land Mið-Ameríku. Réttara væri
að kalla það minnst fátæka landið. Ríkið á
ekki bót fyrir rassinn á sér og erlendar skuld-
ir hrannast upp. Samt er það vel statt miðað
við önnur Mið-Ameríkulönd, atvinnuleysi er
lítið, svipað og hér á íslandi, millistétt er fjöl-
menn og íbúarnir eru stoltir.
Það voru auðvitað viðbrigði að koma til
Costa Rica á sínum tíma. Koma til lands þar
sem eru engir kjallarar í húsum, þar sem borð-
uð eru hrísgijón og baunir í hvert mál og stund-
um lítið annað, þar sem þvotturinn er meira
og minna handþveginn og næstum aldrei'borð-
aður fiskur. En það voru enn meiri viðbrigði
að koma heim aftur og það tók mig töluverðan
tíma að laga mig að breyttum lífsháttum. ■
Þuríður Björg Þorgrímsdóttir.
ALBANÍA

Ógleymanleg ferð Jóns Gunnlaugssonar með 21 árs landsliði karla í knattspyrnu
Við háborðið
í albönsku
brúðkaupi
„ÞAÐ var mjög óvænt að
ég fór í þessa ferð í forföll-
um annars en ég sé ekki
eftir að hafa farið því hún
var ógleymanleg," segir
Jón Gunnlaugsson, stjórn-
armaður í Knattspyrnu-
sambandi Islands. Hann
fór til Albaníu sem farar-
stjóri knattspyrnulands-
liðs karla 21 árs og yngri
þegar liðið fór þangað
ásamt A-landsliði karla að
spila í undankeppni í Evr-
ópukeppni landsliða í maí
1991. Þegar til Albaníu
kom urðu liðin viðskila þar
sem þau spiluðu ekki í
sömu borg. A-liðið hélt til
strandarinnar en 21 árs
liðið inn til landsins til
borgarinnar Elbasam.
Brúðurin beið með
slörið
Þrír Albanir sem töluðu
góða ensku voru um borð
í sömu flugvél og landslið-
in til Tírana. Þeir höfðu
flúið landið nokkrum árum
áður, til Júgóslavíu og far-
ið þaðan til Bandaríkj-
anna. Þeir höfðu fengið
leyfi stjórnvalda til að
koma í heimsókn og voru
klyijaðir farangri svo sem
sjónvörpum og mynd-
bandstækjum. „Við fylgd-
umst með þegar þeir voru
yfirheyrðir við komuna og
þegar fjölskyldur þeirra
og vinir tóku á móti þeim.
Einn komumaður ætlaði
greinilega að fara að gifta
sig því brúðurin beið hans
fyrir utan, prúðbúin með
slör.“
Rafmagnskaffivélln
bjargaðl okkur
Þá segir hann að matur-
inn í Albaníu hafi verið
sérkapítuli út af fyrir sig
og ekki fallið að smekk
íslensku ferðalanganna.
En þeir dóu ekki ráðalaus-
ir heldur höfðu með sér
mat og aðrar nauðsynjar
Morgunblaðið/Skapti Hallgrimsson
ALBANSKAR konur selja grænmeti á mark-
aði í miðborg Tírana.
Jón Gunnlaugsson
í frakt upp á eitt og hálft
tonn. „Það sem bjargaði
okkur var að við vorum
með kaffi og rafmagns-
kaffivél."
Jón og ferðafélagar
hans með 21 árs landslið-
inu lentu í hinu mesta
ævintýri daginn sem leik-
urinn þeirra var. „Við tók-
um eftir því að um kvöldið
var haldin brúðkaups-
veisla á hótelinu. Við gát-
um séð inn í salinn, þar
sem veislan var haldin, af
svölum á hæðinni sem við
vorum á. Mér datt í hug
að færa brúðhjónunum
gjöf en við vorum með tvo
minnispeninga um frú
Vigdísi Finnbogadóttur
með okkur. Leiðsögumað-
urinn okkar fór með pen-
inginn að háborðinu þar
sem brúðhjónin og foreldr-
ar þeirra sátu og ég fylgd-
ist með ofan af svölunum.
Þegar hann kom til baka
sagði hann mér að það
væri annað brúðkaup
haldið á hótelinu þetta
sama kvöld og þá vildi ég
auðvitað færa hinum
brúðhjónunum seinni pen-
inginn," segir Jón. „Leið-
sögumaðurinn tók ekki
annað í mál en að ég gerði
það sjálfur. Þar hitti ég
ungan mann sem talaði
ensku og hann fylgdi mér
að háborðinu þar sem ég
afhenti gjöfina. Mér var
boðið sæti sem ég þáði
svolitla stund, en þegar
ég kom til baka voru
strákarnir farnir að fylgj-
ast með hinu brúðkaupinu
þar sem brúðurin dansaði
ein á gólfinu. Við fylgd-
umst síðan með þegar
gestirnir komu dansandi
til hennar og færðu henni
gjafir, aðallega peninga,
sem þeir hengdu á hana.
Strákarnir létu dollara-
seðlum rigna yfir hana og
við eggjuðum einn til að
fara niður og dansa til
hennar með nokkra doll-
ara. En síðan kom skellur-
inn, hún var nefnilega að
safna til að geta borgað
hljómsveitinni sem lék
undir dansinum.
Okkur var síðan boðið í
brúðkaupið og það var at-
hyglisvert hve vel var veitt
af mat og drykk í báðum
veislunum. Og það var
ánægjulegt hve brúðhjónin
glöddust mikið yfir gjöfun-
um og fannst mikið til
þeirra koma,“ segir Jón. ■