Morgunblaðið - 05.01.1996, Blaðsíða 2

2 C FÖSTUDAGUR 5. JANÚAR 1996
DAGLEGT LIF
MORGUNBLAÐIÐ
t
Morgunblaðið/Þorkell
KRISTJÁN Franklín og Sigríður fá sér kaffi úr kaffistelli sem 95 ára gömul amma Kristjáns gaf
þeim fyrir skömmu. Hún eignaðist stellið þegar hún fór að búa, þá um tvítug að aldri. Haraldur situr
í fangi föður síns.
Umgjörð utan
um lífið en ekki lífið sjálft
„ÞAÐ fór nú svolítið um mann þegar maður sá húsið sitt í lausu
loftinu," segir Sigríður en hér er húsið sett upp á pall vörubílsins
sem flutti það til nýrra heimkynna.
„ÞEGAR við skoðuðum húsið í
♦JJJJ desember fyrir nokkrum árum
Jg var húsráðandinn, fullorðin
kona, að baka smákökur fyrir
fmm jólin og bökunarlyktin fyllti
húsið,“ segja þau Sigríður Arn-
4 ardóttir, dagskrárgerðarmaður
fij á Rás 1 og sjónvarpsþulur, og
S Kristján Franklín Magnús, leik-
ari. Þau kolféllu fyrir húsinu,
keyptu það og létu síðan flytja
það úr Skuggahverfinu í Reykjavík,
þar sem það hafði staðið frá því það
var byggt árið 1903, yfir í Skeija-
fjörðinn en þar var búið að skipu-
Jeggja hverfi með gömlum aðfluttum
húsum sem ástæða þótti til að varð-
veita. „Ég fór á námskeið í ger-
bakstri fyrir skömmu og þá var mér
sagt að fasteignasalar í Bandaríkjun-
um ráðleggja fólki, sem er í söluhug-
leiðingum, að baka þegar von er á
hugsanlegum kaupendum að skoða
íbúðina,“ segir Sigríður og brosir við
tilhugsuna um að hún hafi sjálf fall-
ið fyrir bragðinu nokkrum árum
áður.
„Við erum veik fyrir „kósý“ hýbýl-
:um og það þarf ekki annað en að
‘kveikja á kerti og þá er örðið róman-
tískt,“ segir Sigríður. Og svo sannar-
dega er húsið hlýlegt. Á stofuveggjum
er upprunalegur panell í viðarlit og
á gólfum fallegar gólffjalir. Glugga-
kisturnar vekja athygli því á hverri
þeirra eru tvær útskomar lykkjur til
að smeygja gardínum í þegar þær
eru dregnar frá gluggunum. „Okkur
finnst húsið ekki stórt en einu' sinni
bjuggu í því tuttugu manns. 0g þar
sem við höfum stofu voru eitt sinn
þijú herbergi," segja þau hjónin.
Kókflaskan stóð
sem fastast
Sigríður og Kristján höfðu verið
að leita sér að íbúð í nokkurn tíma
en ekki verið ýkja hrifin af því sem
var í boði og þau höfðu ráð á. Á
þessum tíma var vinafólk þeirra að
flytja hús í Skerjafjörðinn og þannig
fréttu þau að hægt væri að fara á
borgarskrifstofumar og fá skrá yfir
önnur hús sem ætti að flytja þang-
að. Húsið sem þau völdu var í góðu
ástandi, fimmtíu fermetrar að grunn-
fleti, með kjallara og risi. Síðan var
hafist handa við flutninginn sem
þurfti að eiga sér stað um miðja
nótt, í lögreglufylgd. „Mestur spenn-
ingurinn var þegar kom að því að
flytja þessi hús sem áttu að fara í
hverfíð. Ef húsin voru stór þurfti
jafnvel að fjarlægja ljósastaura og
umferðarljós og þá fór kostnaðurinn
að velta á hundruðum þúsunda. Við
vorum heppin því húsið okkar var
það lítið að það þurfti einungis að
taka niður eitt umferðarmerki á leið-
inni. Þegar Kristján og Þröstur Leó,
vinur okkar, vora að setja merkið á
sinn stað aftur komu lögreglumenn
og ætluðu að grípa þá glóðvolga fyr-
ir að stela því,“ segir Sigríður.
Flutningurinn gekk reyndar svo
vel að kókflaska sem var á borði í
eldhúsinu stóð þar enn sem fastast
þegar húsið var komið á nýja grunn-
inn.
Áður en þau fluttu húsið voru
haldnar tvær veislur í tómu húsinu.
Sú fyrri var þegar Sigríður braut-
skráðist úr Háskólanum en þá fylltu
þau húsið af stofublómum og settu
veitingar á borð. Síðari veislan var
með nokkuð öðru sniði en þá höfðu
utangarðsmenn tekið sér bólfestu í
mannlausu húsinu og drykkjarföngin
vora spritt. Þeir höfðu notfært sér
það sem húsið hafði upp á að bjóða
og þvegið af sér í vaskinum. Þegar
þau hjónin komu að þeim í húsinu
fóru þeir með friði en fegnust voru
þau að ekki hafði kviknað í, því að
öll ílát vora troðfull af sígarettu-
stubbum.
Sigríður og Kristján fluttu síðan
inn rétt fyrir jól fyrir fimm árum.
Skömmu síðar stækkaði fjölskyldan
þegar Haraldur sonur þeirra kom í
heiminn.
Eru ekkert að flýta sér
„Þetta er ekkert ódýrara en að
byggja nýtt en við gerum þetta
mjög hægt og förum frekar í sumar-
leyfi en að flýta okkur. Okkur finnst
of margir setja sig í skuldafjötra
bara fyrir einhver flottheit og fínnst
það ekki vera þess virði," segja þau
hjónin. „Húsið er umgjörð utan um
lífið en ekki lífið sjálft," segir Sig-
ríður og Kristján tekur undir: „Við
eigum húsið en ekki húsið okkur“.
Þau fengu arkitekt til að hanna
fyrir sig breytingar á húsinu, við-
byggingu, sólstofu og hækkun riss-
ins. Viðbyggingin, þar sem er for-
stofa og stigagangur, er tilbúin en
hitt fær að bíða betri tíma. Þau
segja húsið ekkert augnayndi að
utan núna. Það stendur auðvitað
til bóta þegar búið verður að hækka
risið. „Þegar ég verð niðurdregin
yfir því hvernig húsið lítur út að
utan fer ég bara inn í eldhús þar
sem við erum búin að hengja upp
teikningu af húsinu eins og það
verður og þá kemst ég aftur í gott
skap,“ segir Sigríður.
Ferðamenn í stríðum
straumum
Sigríður og Kristján segja afar
gott að eiga heima í hverfiny. íbúarn-
ir séu eins og landnemar og andrúms-
loftið gott. „Hér búa aðallega óraun-
sæir listamenn og smiðir, flestir
bijálaðir bjartsýnismenn," segir
Kristján í gamni. Eini ókosturinn,
segja þau, er að töluverður straumur
ferðamanna liggur í hverfið. Það
veldur nokkrum óþægindum því í
hverfmu búa fjölmörg börn. Áhugi
ferðamanna og fararstjóra þeirra er
hins vegar að nokkru leyti skiljanleg-
ur því hverfið er afar heillandi fyrir
svo utan það að þar var áður tívolí.
Hús Sigríðar og Kristjáns stendur
þar sem áður var mínígolfvöllur og
segja þau að þegar verið var að grafa
fyrir grannum húsanna hafí ýmislegt
komið upp sem minnti á fyrri tíma
skemmtun Reykvíkinga, svo sem
hestar úr hringekju. Þar á ofan vora
hús úr hverfinu flutt í Teigahverfi á
stríðsáranum þegar átti að fara að
Ieggja flugvöllinn, þannig að ferða-
mennimir geta brosað ofurlítið yfir
furðulegheitum bjartsýnna Islend-
inga. MHG ■
í fóstri
hjá einkaþjálfara
■ap ÞÓTT bandarískar kvik-
SaS myndastjörnur og útlenskt
hefðarfólk hafi jafnan einka-
■I þjálfara af öllu tagi í þjónustu
2 sinni er harla fátítt að íslensk
aggi bankamær ráði sér einn slík-
25 an. Hrafn Friðbjörnsson hefur
nú um mánaðarskeið verið
S sérlegur ráðgjafi, stoð og
stytta 22ja ára stúlku, sem frá
barnsaldri hefur háð vitlausa og því
vonlausa baráttu við aukakílóin al-
ræmdu.
Bankamærin, sem ekki vildi bás-
úna nafni sínu, sagði að nógu erfitt
væri að burðast með og horfast í
augu við 105 kíló. Hér verður hún
því kölluð Ása, en saga hennar er
efalítið lík sögu margra þybbinna
kvenna og karla hér og annars stað-
ar; stuttir og gagnslausir megrun-
arkúrar, mest auglýsta megrunar-
dufið hveiju sinni, trimmform, lík-
amsrækt í tækjum og tólum auk
allskonar hopp- og teygjuæfinga.
Þegar best lét varð árangur tiltekt-
anna' skammvinnur, því fyrr en
varði hlóðust aukakílóin upp og
urðu æ skæðari viðureignar.
Vigtln sýndl þriggja stafa tölu
Ása kveðst framan af hafa verið
nokkuð sátt við að vera feitlagin
en alltaf ætlað að taka sig á og
gera eitthvað_ róttækt í
málunum. „Ég frestaði
slíkum aðgerðum endalaust
og ef einhver dirfðist að
hafa orð á holdafarinu,
borðaði ég snöggtum
meira. Síðastliðin tvö ár hef
ég bætt á mig 20-25 kíló-
um, en hrökk ekki í kút
fyrr en vigtin sýndi þriggja
staTa tölu. Þá þurfti ég
ekki.annað en líta í spegil
til að sjá að minn tími var
kominn.“
Ása þekkti Hrafn af af-
spurn, en hann hafði leið-
beint sameiginlegri kunn-
ingjakonu um mataræði,
æfingar og fleira. Sú hafði
náð góðum árangri og
hvatti Ásu til ráða Hrafn
sem einkaþjálfara að hætti banda-
rískra filmstjarna.
Hrafn, sem er lærður listdansari
frá Iistdansskóla í Saint Louis í
Bandaríkjunum, rekur líkamsrækt-
arstöðina Stúdíó Ágústu og Hrafns
ásamt eiginkonu sinni. Hann hefur
um árabil numið fræði um líkams-
rækt, heilsu, hollustu og næringu
á námskeiðum víða um heim. Þótt
hann hafi krækt sér í ýmsar prófgr-
áður á ferlinum segist hann ekki
hafa réttindi sem einkaþjálfari og
líta fremur á sig sem leiðbeinanda
og ráðgjafa. „Hugarfarsbreyting er
forsenda góðs árangurs og þá er
aðeins spurning hvort fólk er til-
búið til að breyta lífsvenjum sínum
til frambúðar. Hversu mikið sem
tilteknir megrunarkúrar eru lofaðir
kemur ætíð í ljós að árangur er
skammvinnur, auk þess sem sumir
era jafnvel hættulegir heilsunni.
Stundum er ég beðinn að hjálpa
einhverri að losna við allt að tíu
kíló til þess að hún komist í fína
kjólinn sinn innan tíu daga. Ég
þvertek fyrir að verða við slíkum
beiðnum, enda afar hæpið og
óskynsamlegt að léttast um mörg
kíló á örfáum dögum. Þyngdartapið
felst þá einkum í vökva- og vöðva-
massanum en ekki fitunni. Fólk
verður að hug'sa sig vel um og vera
vel undirbúið áður ráðist er til at-
lögu við aukakílóin."
Sex kíló á fjórum vfkum
Ása var forfallinn franskrakart-
aflna- og kokteilsósusjúklingur í
mörg ár. Pitsur, hamborgarar og
alls konar skyndibitafæði var einnig
í miklu uppáhaldi hjá henni. Hún
dauðöfundaði vinkonur sínar, sem
hún segir allar vera um 178 sm á
hæð og einungs 55 kíló, en þær
virtust ekki fitna um gramm þótt
mataræði þeirra væri svipað og
hennar. „Núna er slíkt fæði á bann-
lista, enda leggur Hrafn höfuð-
áherslu á minni fituneyslu. Ég hef
lést um 6 kíló á fjórum vikum og
smám saman hefur löngun mín í
fituríkan mat minnkað."
Samningur Ásu og Hrafns er til
þriggja mánaða, en Hrafn er þó
ekki viss um að hann sleppi hend-
inni af henni að þeim tíma liðnum.
Honum er mikið kappsmál að vel
takist til og segir persónulegt sam-
band skipta miklu máli. „Ása hefur
verið eins og fósturbarnið mitt í
fjórar vikur. Við hittumst minnst
tvisvar í viku, ég fer með henni að
kaupa í matinn, hvet hana í líkams-
ræktinni, fylgist grannt með þyngd-
inni, við föram í göngutúra saman
ég læt hana fá alls konar fræðslu-
efni um næringu og mataræði auk
þess sem við spjöllum saman í síma
ÁSU leist ekki á blikuna þegar hún sá
hve „sjónvarpsfæðið" hennar samsvar-
aði mörgum 10 gramma smjörstykkjum.
einu sinni á dag. Mér finnst Ása
taka öllum leiðbeiningum og ábend-
ingum afar skynsamlega, enda
greindarstúlka. Hún maldaði örlítið
í móinn til að byija með, vildi ekki
hitt og vildi ekki þetta, en smám
saman hefur hún komist að raun
um að þetta er ekkert erfítt og skrá-
ir allt sem hún borðar af stakri ná-
kvæmni inn í matardagbókina sína.“
Bros- og fýlukarlar
Hrafn fer reglulega. yfir matar-
dagbókina og gefur Ásu broskarl
eða fýlukarl eftir því sem við á.
Hann segir mun fieiri broskarla
prýða síðurnar, en stöku fýlukarli
bregði þó fyrir, eins og t.d. þegar
Ása „datt í“ M & M pokann. „Meðal-
hófið er alltaf mest, en vitaskuld
er ekki forboðið að fá sér sælgæti
af og til. Ég mæli alls ekki með
meinlætalífí, fólk verður að lifa eðli-
legu lífí og gera sér glaðan dag
endrum og sinnum. Lausn á fítu-
vandamálinu felst ekki í ströngum
megranarkúram, enda gefast allir
upp á þeim og þá fer allt í fyrra
horf eða verra. I rauninni er ég á
móti megranarkúrum. Minni fítu-
neysla er vænlegasta leiðin til ár-
gangurs. Gullna regla er að borða
oft, allt að fímm sinnum á dag, en
fremur lítið í einu. Morgunverður
er mikilvægasta máltíð dagsins og
best er að borða 25% á morgnana,