Morgunblaðið - 24.05.1996, Side 7

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 24. MAÍ 1996 B 7
DAGLEGT LÍF
Morgunblaðið/Kristinn
VILLT yfirbragð á hangikjötinu. Gúrkubitar í miðju þunnskorinnar hangikjötssneiðar. Vinstra meg-
in er salvía, sveppir og kerfill þar á bak við. Hinum megin eru vínber og mynta
og síðan mjaðurt dreift út á diskbarminn.
kjötið og furðar sig á því að ekki
skuli vera komið sérhæft steikhús
fyrir lambakjöt.
En lamb er ekki sama og lamb.
Eftir að matreiðslumeistarinn úr
Reykjavík komst í sveitina vaknaði
hjá honum áhugi á að fá að vita
hvaðan hráefnið væri því bragðið
fer eftir því hvort lambið er alið á
fjalli, á mýrum í láglendinu eða við
sjó. Nefnir hann sem dæmi
að í Frakklandi séu fjöru-
lömbin dýrari en annað kjöt
vegna saltkeimsins. Jón hef-
ur áhuga á að fá að velja
sér hráefni frá ákveðnum
bændum en segir málið erf-
itt í framkvæmd fyrir svona
lítinn veitingastað.
„Það er frábært að fá að
fást við þetta. Fá að gera allt eftir
eigin höfði, allt frá því að teikna
matseðilinn til þess að skreyta disk-
inn og elda matinn," segir Jón.
Hann segir að viðskiptavinirnir séu
mjög áhugasamir um tilraunirnar,
spyiji mikið um jurtirnar, ekki síst
þær óhefðbundnu.
Kryddið framleitt í sveitinni
Góð samvinna er við Ingólf
Guðnason sem ræktar krydd í Engi.
Oft eru lifandi kryddjurtir í potti á
borðinu. Þær gefa frá sér
skemmtilegan ilm og ætl-
ast er til að fólk klípi af
blöð til að borða með matn-
um eða fá sér með teinu.
Hvítlauksolían sem þar
stendur á borðum svo og
kryddedikið er einnig
framleitt í Engi.
Ef Jón vantar blóm fyrir veislu
fer hann niður í gróðurhús og er
þá gjarnan beðinn um að tína blóm-
in sjálfur. Og þau standa lengi þeg-
SKÁLAÐ í gúrku.
ar þau koma svona ný. Skreyting-
arnar eru sérstakar og stundum
borðbúnaðurinn sjálfur. Þannig
tálgar Jón staup úr gúrkum og þá
geta menn borðað glösin þegar þeir
eru búnir með snafsinn. Eftir þetta
tala Tungnamenn ekki um að fá
sér í staupinu heldur að fá sér í
gúrku!
■
Helgi Bjamason
Hollur er
heimafeng
inn baggi
Breytt mataræði
Það er hægara sagt en gert að
breyta mataræði sínu en ráðið sem
Liz leggur til er þetta: „Ég sann-
færi sjálfa mig um að ég hafi ver-
ið slæm manneskja og að ég geti
orðið betri ef ég fer að borða holl-
an mat.“ Og blaðakonan hefur því
við að bæta að appelsínuhúð sé
vissulega langt frá því að vera
hættuleg en gott sé að ímynda sér
að hún sé vitnisburður um slæma
heilsu og þá ætti að ganga vel að
halda sér við holla fæðið.
Að ráði Lizar er best að borða
eingöngu ávexti og grænmeti
fyrstu tvær vikurnar því þá geti
líkaminn einbeitt sér að því að losa
eiturefnin sem valda appelsínuhúð-
inni úr líkamanum. Blaðakonan
segist að vísu hafa gefist upp á
því á fjórða degi og bætt hýðishrís-
gijónum, haframjölskökum og hrís-
kökum á matseðilinn og hún dregur
ekki úr hversu erfitt það var að
halda sig við rétta mataræðið.
Þegar þessar tvær löngu vikur
eru liðnar má fara að borða gróft
brauð og gróft pasta. Liz leggur
til að kjöt og fiskur sé ekki borðað-
ur nema tvisvar til þrisvar í viku
og að þessi matvæli eigi að vera
sem ferskust og án allra aukefna.
Hvítt brauð og pasta, sykur og
skyndimatur sé á hinn boginn mat-
ur sem beri að forðast. Einnig skal
borða mjólkurvörur í lágmarki sam-
kvæmt kenningu Lizar nema hvað
fituskert jógúrt er í lagi en í stað-
inn bendir hún á tofu og sojavör-
ur. Fitu og olíur ber einnig að var-
ast en ef í harðbakkann slær má
nota ofurlítið af ólífuolíu. Skyndi-
kaffi er mjög slæmt en nýmalað
kaffi betra.
Að sögn blaðakonunnar er ekki
ómögulegt að halda sig við ráðlegg-
ingar Lizar og segist hún meira
að segja hafa grennst um 6 kíló á
fjórum vikum þótt hún hafí aldrei
orðið svöng allan tímann - hún hafí
reyndar borðað einhver reiðinnar
býsn af leyfílegu fæðutegundunum.
Reynsla hennar er einnig sú að löng-
unin í feitan mat hefur minnkað, hún
drekkur minna af kaffí en áður og
borðar sex skammta af ávöxtum og
grænmeti á dag.
Það hljómar vissulega ekki
freistandi að nudda líkamann með
þurrum og snörpum bursta áður
en farið er í steypibaðið en engu
að síður segir blaðakonan að það
sé ávanabindandi. Samkvæmt
kenningunni á að stijúka líkamann
löngum strokum frá lófum og iljum
í átt að hjartanu daglega í fimm
mínútur í senn til að örva sogæða-
kerfið og flýta fyrir útskilnaði eit-
urefnanna. Sitjandinn má gjarnan
fá svolítið meira nudd en aðrir lík-
amspartar og best er að nudda
hann með hringlaga hreyfíngu.
Burstinn á að vera hijúfur en það
má mýkja hann með því að væta
hann. Burstið ekki þar sem húðin
er viðkvæm eða ef sár eru á henni
og munið að tíu mínútna nudd
er ekki betra en fimm mínútna.
Þegar appelsínuhúðin er á bak
og burt er nóg að nudda lík-
amann tvisvar til þrisvar í viku.
Síðan er ekki verra að stunda
einhveija líkamsrækt þótt hún
sé ekki bráðnauðsynleg til að
losna við appelsínuhúðina. Sund
er til dæmis tilvalið.
Hvað sem öllu þessu líður segir
blaðakonan í lok greinar sinnar að
appelsínuhúðin hafi ekki látið hana
með öllu í friði síðan enda hafi
henni ekki tekist að fylgja fyrir-
mælum Lizar sem skyldi. Baráttan
við appelsínuhúðina er sem sé erfið
og eilíf. ■
Snarað yfir á íslensku úr She,
maí 1996/mhg.
Líkaminn burstaður
MEÐ AUGUM LANDANS
Rútan
hans Steina
á......
María Elínborg Ingvadóttir hefur búið
í Moskvu sl. ár þar sem hún gegnir
starfi viðskiptafulltrúa Útflutnings-
ráðs íslands við íslenska sendiráðið.
i ÉG SIT við gluggann
minn °S horfi ni-- Ég
. . held mig inni við alla
■■■ helgina, ég var að fá
® hósta og kvef og þar sem
$ \ ekki vera að því
f g ] að vera veik í vikunni
\g* £ sem nú er að hefjast og
Onenni alls ekki að hósta
og snýta mér framan í
alla þá sem ég þarf að
hitta, þá sit ég hér í ull-
arsokkum og ullarpeysu
og drekk heitt te með
hunangi, sef þessi ósköp
og haga mér yfirleitt
eins og ég sé fárveik, í
þeirri von að ég nái að
svæla pestina út. Það
var leiðindaveður í gær, en nú
skín sólin, þótt lágt sé á lofti og
ég þarf að taka á honum stóra
mínum til að láta þetta fína göngu-
veður ónotað. Það er svosem ekki
amalegt útsýnið héðan, í fjarska
er Hvítahúsið, utanríkisráðuneytið
í einni af tertunum sjö og gyllt
hvolfþök Kremlar. Nær sé ég að-
eins í kirkjuna mína, svo er lög-
regluráðuneytið hérna á móti og
Seðlabankinn.
Þaðan sem ég sit, sé ég vel ofan
í garðinn hjá lögregluráðuneytinu.
Það var einmitt einn sólbjartan
sunnudagsmorgunn snemma í
sumar, sem ég sat hérna við
gluggann og sötraði teið mitt og
horfði á, mér til nokkurrar furðu,
að skriðdreka var ekið eftir göt-
unni, honum beygt inn á lóð lög-
regluráðuneytisins, þar sem hon-
um var lagt. Á eftir fylgdu tvær
rútur og út úr þeim stukku her-
menn sem stilltu sér upp fyrir
framan húsið. Ég hafði einmitt
verið að velta því fyrir mér, af-
hverju verðirnir við hliðið væru
komnir í skotheldu vestin sín. Ég
hugsaði með mér, að nú hefðu ein-
hverjir forhertir berserkir hótað
að skjóta Moskvu-búum skelk í
bringu og þá er öll öryggisgæsla
hert. Nú eru skriðdrekarnir tveir
í garðinum og um tíma í sumar
var líka myndarleg vélbyssa þarna.
Ég vorkenndi hermönnunum þar
sem þeir ýmist stóðu eða sátu í
brennandi sólinni, án þess svo mik-
ið sem að taka ofan húfurnar.
Af einhveijum ástæðum hefur
aldrei gripið mig neinn óhugur
yfír því að hafa þetta vopnabúr
hinum megin við götuna, ég lít svo
á að það bæti öryggið í hverfínu.
Rúturnar, sem koma með og
sækja hermennina við vaktaskipt-
in, vekja alltaf hjá mér Ijúfar minn-
ingar um Steina rútu. í gamla
daga, það er að segja fyrir ónefnd-
um áratugum síðan, var brún,
þyngslaleg rúta notuð í áætlunar-
ferðir frá Akureyri og austur í
sveitir og bílstjórinn hét Steini. Það
var eitthvað vinalegt við þessa
rútu og mér fannst að þau Steini
væru heimsborgarar, þau fóru svo
víða, austur um allar sveitir og sáu
svo margt nýtt og framandi, enda
bar rútan það með sér, að hún
átti mörg leyndarmál og gæti sagt
margar lífsreynslusögur. Verra
var, að benzínstækjan var svo
sterk inni í rútunni, að oftast vor-
um við systkinin orðin bílveik, áður
en rútan var komin suður að flug-
velli. Ég heyri enn stunurnar í
vélinni, þegar rútan erfiðaði upp
beygjurnar í heiðinni og það var
ákveðinn léttir að ná upp á brún.
En það var eitt sinn er fjölskyld-
an var á leið í sveitina til afa og
ömmu í Aðaldalnum, við systur
höfum líklega verið þriggja og
fimm ára gamlar, og einmitt í
miðri fljótsheiðinni, en þar voru
engar beygjur, bara löng, brött
brekka, að systir mín hrópaði upp
yfír sig: „Steini, stoppaðu rútuna,
stoppaðu rútuna strax, ég missti
skóinn minn.“ Vegna bílveikinnar,
sat hún við opinn gluggann og lík-
lega hélt Steini að stelpukjáninn
hefði kastað skónum út um
gluggann og hann stoppaði bílinn.
Skóinn hafði hún misst af sér á
gólfið, en hún systir mín var þess
fullviss að skórinn hefði lent bein-
ustu leið niður á veginn, enda
steinkastið og drunurnar þvílíkar,
að stundum var erfitt að trúa því
að eitthvað skildi á milli farþeg-
anna og vegarins. Mikið skammað-
ist ég mín fyrir litlu systur mína
þá, enda ætlaði Steini aldrei að
koma rútunni aftur af stað í brattri
brekkunni, á meðan samferðafólk-
ið hló dátt, skreið hún niður á
gólfi til að leita að skónum sínum
og ég á eftir henni og ef grjótið
hefði ekki virst ætla að hafa það
af með ósvífnum og tillitslausum
barsmíðum að bijóta sér leið í
gegnum gólfið, hefði ég líklega
haldið mig undir sætinu, það sem
eftir var ferðarinnar.
Gaman væri að vita, hvort rút-
urnar haldan götunnar séu jafn
gamlar og rútan hans Steina.
María EUnborg. ■
FRÁ Moskvu.