Morgunblaðið - 30.05.1997, Qupperneq 7

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 30. MAÍ 1997 B 7
DAGLEGT LÍF
Þau æfa sex
daga vikunnar,
í hálfan þridja
tíma í senn.
Vinnuálagið
kemst þó upp í
vana og þau
uppskera árang-
ur erfiðisins með
því að dansa.
fer vaxið upp úr því. Nú er reynd-
ar starfræktur sérstakur pilta-
flokkur svo Gunnlaugur er ekki
lengur eini strákurinn í skólanum.
Hánn segir að enn sé sú ímynd
við lýði að karlmenn eigi að vera
stirðir og stífir og ballettiðkun
komi ekki heim og saman við það.
Blaðamaður er hjartanlega sam-
mála honum um að þetta viðhorf
þurfi að breytast. ■
NEMENDASÝNING List-
dansskóla íslands var haldin
í Þjóðleikhúsinu um síðast-
liðna helgi. Aukasýning verð-
ur n.k. sunnudag.
aðferðum. Þau bæta þó
við að erlendis sé samkeppnin
hörð og hér heima fái hver dans-
ari fleiri tækifæri til að spreyta
sig.
Eiga strákar að vera stífir?
Gunnlaugur andvarpar þegar
hann er spurður hvernig það sé
að vera eini strákurinn í hópnum
og segist vera orðinn ansi leiður
á þessari spurningu. Hann viður-
kennir að sér hafi oft verið strítt
fyrir að vera í ballett þegar hann
var lítill en vinirnir hafi sem betur
+
NOKKUR hjálpartæki, f.v. ostaskeri, fjaðurskæri sem opnast sjálf
og vinkilhnífar. Stærri hnífurinn hentar í brauðskurð en sá
minni t.d. fyrir grænmeti.
Jóhanna sagði ennfremur að
nauðsynlegt væri fyrir gigtveika
að viðhalda eða auka vöðvastyrk
og hreyfigetu liða, t.d handa. Þar
kæmu boltar, leir og svampur að
góðum notum..
AS vlrda sársauka
„Við verðum að virða sársauka
eins og þreytu. Ef við erum þreytt
þá hvílum við okkur og ef við finn-
um fyrir sársauka í líkamanum
þá geta viðeigandi hjálpartæki
komið að góðum notum. Gigtar-
áhöld henta í raun hverjum sem
er. Hjálpartæki fyrirbyggja rangt
álag á liði og eru „orkusparandi",
tæki. Það er ekki síður nauðsyn-
legt fyrir aðstandendur gigtar-
sjúklinga en þá sjálfa að kynna
sér það sem í boði er,“ sagði
Jóhanna. ■
MEÐ AUGUM LANDANS
Ekkert pukur
J Þórunn Stefánsdóttir er mannlífs-
grúskari sem býr tímabundið
f Á CALLE Carretes
fíy > kemst maður ekki hjá
því að fylgjast með
Oheimilislífi nágrann-
anna. Á Spáni fer lífið
fram fyrir opnum tjöld-
um. Ást og hatur, hlátur
og grátur, gleði og sorg.
| Hér tíðkast ekkert pukur
L _ J með prívatlífið, sem okk-
ur, sem norðar búum í
Hálfunni, er svo annt um.
Lífið á götunni fyrir utan
er eins og einn alls hetj-
ar skemmtistaður. Tón-
Ulist er spiluð á hveiju
götuhorni, ómar úr
hveijum bíl og út um
alla glugga. Þar bland-
áM, Jíi ast saman evrópsk og
bandarísk popptónlist,
L»4*+ seiðandi tónlist frá
Arabíu og Indlandi og
| spænsk flamenkó tón-
list, þar sem sungið er
um ástina á kvalafullan
hátt. Tónlistarblanda
* sem hljómar eins og tón-
An verk eftir tónskáld, sem
J er ákaflega tæpt á taug-
um og alls ekki búið að
* finna sinn stíl.
En það er ekki mannskepnan
sem hefur hæst. Heldur öll gælu-
dýrin sem hér virðast vera á
hveiju heimili. Öll gefa þau frá
sér hljóð, mismunandi mikil eftir
stærðum og gerðum. Á miðri
Römblunni eru sölubúðir þar sem
hægt er að fjárfesta í galandi
hönum, talandi páfagaukum,
syngjandi kanarífuglum, hænum
og hömstum og svo mætti lengi
telja. Margir láta freistast og úti
á svölunum hér allt í kring hanga
búr með kanarífuglum, söngur
þeirra myndar kór, sem í söng-
gleði sinni tekur sér sjaldan hlé.
Pattaralegir kettir mjálma og
breima á þökum og götum, en
hæst heyrist í hundunum. Þegar
dyrabjallan hringir í einhverri
íbúðinni hér í húsinu upphefst
geltið. Og það gerist nokkuð oft,
þar sem hver einasta bjölluhring-
í Barcelona á Spáni.
ing hljómar vel í illa einangraðri
byggingunni. Sumir gelta
hræðslulega, aðrir illskulega, en
allir gelta þeir hátt. Ég hef kom-
ist að þeirri niðurstöðu að hundur-
inn í íbúðinni við hliðina sé
grimmur. Hef reyndar aldrei séð
hann, en því meira heyrt í honum.
ímynda mér að hann sé af stærri
gerðinn, feitur af sællífi og hreyf-
ingarleysi. Heid hann sé einfald-
lega hundleiðinlegur.
Ég hafði verið að velta fyrir
mér litlu framlagi mínu til þessa
háværa, en skemmtilega tón-
verks. Það eru takmörk fyrir því
hvað einbúi ems og ég getur lagt
til málanna. í mesta lagi að ég
geti spilað gömlu góðu Bítlana
og fleiri slíka á sæmilegu blússi.
Þess vegna gladdi heimsókn kon-
unnar í íbúðinni við hliðina mig
ákaflega mikið og varð til þess
að minnka þessa minnimáttar-
kennd mína. Hún var nefnilega
komin til þess að kvarta undan
hávaða sem bærist frá íbúðinni
minni. Ég hefði alltof hátt, væri
alltaf að færa til húsgögnin og
það bara líkaði hundinum hennar
alls ekki. Andlit mitt hefur eflaust
verið eitt stórt spurningarmerki.
En svo kviknaði á perunni. Ég
hafði notað borð til þess að standa
upp á meðan ég málaði hátimbruð
Ioftin í íbúðinni. Eðlilega þurfti
ég að færa það til, svona endrum
og eins, og það skapaði hávaðann
sem viðkvæmur hundurinn þoldi
ekki. Lélegur orðaforði minn
leyfði ekki flóknar útskýringar á
ánægju minni yfir þessari heim-
sókn, svo ég lét mér nægja að
biðja fyrir kveðju og afsökunar-
beiðni til hundarins. Líklega
kemst ég aldrei með tærnar þar
sem hann hefur hælana í fram-
lagi til hávaðasinfóníunnar, en
nú ég er alla vega komin í hljóm-
sveitina.
Og hvílíkt sæluríki er þetta
land fyrir þá sem fá ánægju út
úr því að kvarta yfir hávaða frá
nágrannanum. Af nógu er að
taka. ■