Morgunblaðið - 15.10.1999, Side 5

4 B FÖSTUDAGUR 15. OKTÓBER 1999
MORGUNBLAÐIÐ
MORGUNBLAÐIÐ
DAGLEGT LIF
FÖSTUDAGUR 15. OKTÓBER 1999 B 5
DAGLEGT LÍF
Tólf ára öldungur?
ROKKTÓNLISTIN átti hug Páls
Kristins Pálssonar, rithöfundar
og útvarpsmanns, á unglingsárunum,
en þá söng hann m.a. með hljómsveit-
unum Dögg og Fjörefni. „Ég rétt
náði í taglið á hippatímabilinu og
réðst bráðungur í að koma mér upp
geirvörtusíðu hári og skeggi,“ segir
Páll Kristinn angurvær á svip þegar
hann rifjar upp þessa gömlu, góðu
daga.
„Árið 1972, þegar ég varð sextán
ára, var Leon Russell mitt helsta átr-
únaðargoð, enda hafði hann þá nýver-
ið sent frá sér meistarastykkið Cam-
ey, sem er ennþá ein af mínum
uppáhaldsplötum. Mér þótti Russell
ekki aðeins frábær tónlistarmaður,
hann var líka sveipaður einhverri
spennandi dulúð og áttu grá-
sprengt og gróskumikið hár-
ið og skeggið ekki minnstan
þátt í því. Maður sér það
núna að hann var eins og öld-
ungur, þótt hann væri varla
miklu eldri en þrítugur. En
það tilheyrði tíðarandanum
að vera gamall útlits, líklega
maharishi-áhrifin. Og svona
vfldi ég vera. Það gekk vel
með hárið, en skeggið var
alltaf til vandræða. Eg var að
vísu sæmflega dökkloðinn á
köflum á undirhöku og hálsi,
en á efrivör og vöngum var
skeggið svo ljóst og gisið að
það sást varla,“ segir Páfl Krisinn
og lýsir hvemig ímyndin hrandi á
planinu hjá Trésmiðju Bjöms Ól-
afssonar í Hafnarfírði sumarið ’74.
„Við Júlli bróðir, sem er tveimur
áram yngri en ég, en var þá þegar
höfðinu hærri, fengum sumarvinnu
í trésmiðjunni hjá Bubba Ólafs.
Júlli byrjaði hálfum mánuði á und-
an og var orðinn öllum málkunnug-
ur þegar ég mætti fyrsta daginn,
dálítið feiminn en stojtur af mínu
síða hári og skeggi. Ég var líka í
klórþvegnum gallabuxunum og
gallajakkanum, sem ég fór helst
ekki úr og vora jafnt vinnuföt sem
sparifót á þessum áram. Nema
hvað, í kaffitímanum þar sem ég sit
svolítið afsíðis á spýtnastafla og
gæði mér á mjólk og samloku að heiman
heyri ég út undan mér að vinnufélag-
arnir spyrja Júlla hvað séu mörg ár á
milli okkar bræðra. „Tvö ár,“ svarar
Júlli sannleikanum samkvæmt. Smið-
imir litu furðulostnir á mig og loks sagði
einn: „Eigum við að tráa því að hann sé
bara tólf ára...?“ Mér varð svo mikið um
að heyra þetta, að upp frá þeim degi hef
ég hvorld fylgt tískunni né reynt að h'kj-
ast einhverjum öðram í útliti."
JÓLAGLEÐIN skín ekki beinhnis
af andliti húsmóðurinnar á þessari
mynd,“ segir séra Anna Sigríður
Pálsdóttir, prestur í Grafar-
vogskirkju, nú öllu hýrlegri. Enda
fannst henni heilmikið streð að við-
halda hippaímyndinni, sem hún þó
lagði sig í líma við að halda um sjö
ára skeið á áttunda áratugnum.
„Myndin var tekin í lok þess tíma-
bils, á aðfangadagskvöld 1979. Þetta
var tími flatbotna og fótlaga skóbún-
aðar og þar sem spariföt þóttu afar
óviðeigandi og borgaraleg með af-
brigðum, var ég vitaskuld í indversk-
um lufsum í jarðarhtum. Slíkur
klæðnaður ásamt slitnum gallabux-
um var í hávegum hafður hjá mörg-
um í kunningjahópi mínum. En fötin
ein nægðu ekki til að vera gjaldgeng-
ur hippi. Maður drakk úr leirkrúsum
frá Hauki Dór og kappkostaði að hí-
býlin bæru greinileg merki þess að
þar byggju hippar, sem væra sér
meðvitandi um náttúruna og um-
hverfið, en ekki smáborgarar. Gervi-
efni og skærir litir vora forboðnir á
hippaheimilum. Þegar ég skoða
þessa mynd rifjast upp fyrir mér að
ég lagði á mig ómælt erfiði við að
föndra jólaskrautið sjálf úr náttúru-
efnum eingöngu. Rautt mátti ekki
sjást í jólapuntinu því mér fannst ht-
urinn ekki passa við hermannagræna
veggina og náttúravænt umhverfið.
Gyhtar jólakúlur og þess háttar prjál
sást ekki á mínu heimili."
Páll
1 Kristinn Páls-
Ison og Leon Russell.
ekki velsæmiskennd hennar klæddi
ég mig svolítið upp á þegar við hitt-
umst, málaði mig jafnvel og fékk lán-
uð „borgaraleg" fót hjá systram mín-
um.“
Hippatímabil Önnu Sigríðar hófstí
Lundúnaborg þar sem hún bjó ásamt
fjölskyldu sinni um nokkurra ára
skeið. „Þá var ég orðin tveggja sona
móðir og ég man ennþá eftir skelf-
ingu annars þeirra þegar hann sá
mig fyrst með permanent í þessum
líka fína „afróstíl", rétt eins og Ang-
ela Davis, sem var aðalfyrirmyndin."
Þótt ungir væru segir Anna Sigríður
að synirnir hafi velt útliti hennar
svolítið fyrir sér og annar hafí einu
sinni spurt af hverju hún notaði
aldrei varalit eins og aðrar mömmur.
„Hann var ekki nema níu eða tíu ára
og hefur líklega þótt ég heldur lit-
laus. „Finnst þér þú kannski ekki
þurfa þess?“ spurði hann síðan ósköp
elskulega þegar mér mistókst að út-
skýra lífsspeki okkar hippanna um
allt þetta náttúrulega."
Anna kveðst hafa verið fegin þeg-
ar hippatískan leið undir lok og hún
gat afturfarið að pjattast með fín föt,
skart og skraut..sem ég er óneit-
anlega mikið gefin fyrir,“ segir hún.
„Það voru allt of miklar pælingar að
baki þessu náttúrulega og mitóð á sig
lagt til að útlitið sýndist sem kæru-
leysislegast. Hjá mér var þetta bara
ómæld fyrirhöfn og afar takmörkuð
ánægja."
r
I stuttu pilsi
hvernig sem
viðraði
EINS og flestar ungmeyjar í
Verslunarskóla íslands á árun-
um 1967-1973 var Brynhildur
Sverrisdóttir, framkvæmdastjóri
Fjárvangs, ætíð vel til höfð og klædd
samkvæmt nýjustu tísku. Hún telur
að gamla orðsporið um fínheitin á
„Verslingunum" loði ennþá við þá
umfram aðra framhaldsskólanema.
„Ég veit þó ekki hvort margar farði
sig í allt að klukkutíma á morgnana
áður en þær fara í skólann líkt og ég
gerði,“ segir Brynhildui- ög upplýsir
að núna taki slík athöfn hana aðeins
um fimm mínútur.
„Mér fannst augnhárin vera mín
mesta prýði, enda lagði ég ómælda
vinnu í litun þeirra. Af myndum frá
þessum tíma að dæma var augnförð-
unin þó heldur klessuleg og íburðar-
mikil. Einnig sé ég núna að pilsin
sem ég klæddist voru allt að því
ósæmilega stutt. En í pínupilsi var
ég hvernig sem viðraði þótt ég þyrfti
að ganga langan veg til að komast í
og úr strætó í Hafnarfirði þar sem
ég bjó.“
Ekki minnist Brynhildur þess að
foreldrar sínir hafi fjargviðrast yfir
stuttu pilsunum eða förðuninni. „Ég
er einkabarn og mamma dúllaði
voða mikið við mig, saumaði fötin
mín og sem hárgreiðslukonu fannst
henni óskaplega gaman að greiða á
mér hárið - sem mér þótti vitaskuld
ekki verra,“ segir Brynhildur og
dregur fram myndir úr stúdents-
veislu sinni árið 1973.
alveg í stíl
við mig, en
samt álíka
hallærisleg-
ur... og
meira að segja 1 á sokkaleist-
unum í stúdentsveislunni!"
Síðari námsárin í VÍ leigði Bryn-
hildur íbúð með vinkonu sinni sem
stundaði nám í Menntaskólanum við
Tjörnina. „Ég var alveg gáttuð á út-
ganginum á henni, fannst hún alveg
eins og niðursetningur í gallabuxum
og lopapeysu alla daga. Trúlega hef-
ur hún líka undrast stóram hve ég
var tildursleg og lét mér annt um út-
litið. Ekki er ólíklegt að hún hafi þó
fallið eins vel í stelpnahópinn í sínum
skóla eins og ég í mínum,“ segir
Brynhildur og viðurkennir að vera
ennþá svolítið veik fyrir stuttum
pilsum.
Hippi í indverskum
mussum og fótlagaskóm
kærastinn á sokkaleistunum
„Mamma og tengdamamma
saumuðu dragtina í sameiningu
samkvæmt minni forskrift og þótti
verkið víst æði flókið. í VÍ höfðu
stúdínur um árabil útskrifast í hvít-
um drögtum og ekki hvarflaði að
okkur að rjúfa þá hefð. Örfáar vora í
buxnadrögtum en mig minnir að
flestar hafi staulast upp á svið í
skóm með himinháum hælum, svip-
uðum og ég var í, og knallstuttum
pilsum. Mér fannst gulu skórnir kór-
óna búninginn, en mig minnir að vin-
kona mín, sem var flugfreyja, hafí
keypt þá fyrir mig í útlöndum," seg-
ir Brynhildur og bendir á aðra mynd
af sér og kærastanum, Atla Guð-
mundssyni. „Hann var kannski ekki
PINUPILSIÐ
Brynhildur Sverrisdóttir
Tíska og tíðarandi endurspeglast einna
best í ljósmyndinni. Hún lýgur sjaldn-
ast og sýnir svart á hvítu - eða
í lit hvernig útlit manna og smekkur
breytist í áranna rás. Tískan er líka
hverfult fyrirbæri og fátt þykir
hallærislegra ef ekki hlægilegra en
tískan frá í gær. A.m.k. gerðu
sexmenningarnir, sem Valgerður Þ.
Jónsdóttir fékk til að draga fram úr
pússi sínu gamlar ljósmyndir,
óspart grín að þessum skuggum
fortíðarinnar.
HIPPINN
Anna Sigríður Pálsdóttir
DISKÓIÐ
Böðvar Þ. Eggertsson
ásamt Ragnari, þeim yngsta af þremur sonum sínum, í
hippatímabilsins.
Eftir á að hyggja fmnst Önnu Sig-
ríði hippatilburðir sínir einkum hafa
falist í að gera öðram til geðs og falla
inn í hópinn, því í eðli sínu sé hún hin
mesta pjattrófa „... og alin upp sem
slík,“ segir hún og skírskotar til allra
fínu kjólanna sem mamma hennar
saumaði á hana í gamla daga.
„Mömmu var líka mikfl raun að út-
ganginum á mér og til þess að særa
POPPIÐ
Páll Kristinn Pálsson
LOPAPEYSAN
Már Guðmundsson
PÖNK/GLAMÚR
Áslaug Dóra Eyjólfsdóttir

HfWpmHK
j.v :v
iij i i tazaai.TOMMiWBiMarMwn
nmirro írrn *............ •
ÞÓTT Böðvar Þ. Eggertsson hársnyrtir á
Space-hárstúdíói geri sér enn far um að
klæðast samkvæmt nýjustu tísku segir hann
að pjattið hafi keyrt um þverbak kringum
1984. „Ég var fimmtán til sextán ára þegar
Duran Duran-æðið var í algleymingi og allt
snerist um að líkjast liðsmönnum hljómsveit-
arinnar sem mest. Einkum Simon Le Bon,
sem mér fannst alveg fullkominn. Það lá við að
maður andaði eins og þeir,“ rifjar Böðvar upp.
Hárþurrkan var mesta þarfaþing Duran
Duran-aðdáenda, enda skipti hárgreiðslan
höfuðmáli; sítt að aftan og vængir í
hliðunum. Framan af segir Böðvar að
liðsmenn hljómsveitarinnar hefðu verið
stuttklipptir og hann sjálfur vitaskuld
líka. „Því varð ég fyrir algjöru „sjokki“
þegar ég sá tónlistarmyndbandið Wild
Boys þar sem þeir kappar voru allir
komnir með sítt hár. Ég hóf óðar að
safna hári og þegar það var orðið nógu
sítt var ég þrjú korter að blása það í
viðunandi skorður. Síðan úðaði ég hár-
lakki óspart á herlegheitin. Ég tileink-
aði mér ákveðið göngulag til þess að
hárgreiðslan færi ekki úr skorðum í
roki og rigningu. Vindurinn varð að
blása vængjunum í rétta átt. A þessum
árum var ég í smíðavinnu og ef ég hafði
ekki tíma til að blása hárið áður en ég
fór í vinnuna setti ég upp húfu. Maður
gat hvergi látið sjá sig án þess að vera
smart og vel snurfusaður. Öll vikulaun-
in fóra í föt og allt snerist um útlitið."
Bleik jakkaföt, sem fengust í Blond-
Bödvar (Böddi) Þ.
Eggertsson hársnyrtir
Með sítt að
aftan og vængi
í hliðum
; Bleiki liturinn tónaði einstaklega vel við í
íbrúnt hörundið.
ie, segir Böðvar þó hafa kórónað múndering-
una ásamt bleikri skyrtu og bleiku bindi. „Mér
fannst ég ótrúlega smart í búningnum og
sama máli gegndi um vin minn sem fékk sér
blágræn jakkaföt í sama stíl. Bleiki liturinn
fannst mér tóna svo einstaklega vel við hvítt
aflitað hárið og sólbránt hörundið, en sólbaðs-
stofurnar stundað ég stíft.“
Gelgjuskeiðsbólurnar voru Böðvari til mik-
illar armæðu. í fyrstu notaði hann bólukrem
til að ráða niðurlögum þeirra, en ekki leið á
löngu þar til hann seildist í farða móður sinnar
og systur. „Síðan færði ég mig enn upp
á skaftið og hóf að mála mig kringum
augun. Líkast til hef ég verið nokkuð
kvenlegur útlits, enda lét fullur karl
sem ég mætti á förnum vegi svo um-
mælt að ef ég væri kona þá væri ég
æðisleg en ef ég væri karl þá væri ég
ógeðslegur.“
Böðvar segir einu hafa gilt hvort
hann væri í fjölskylduboðum eða á
diskótekum. Alltaf hafí hann verið stíf-
meikaður og í „diskódressinu". „Á
gamalli fjölskyldumynd, sem tekin var
i sjötugsafmæli afa míns sést glögg-
lega hve útgangurinn á mér er í hróp-
andi ósamræmi við hefðbundinn
klæðaburð annarra í fjölskyldunni.
Það er næstum því eins og mér hafi
með tæknibrellum verið hent inn á
myndina eftir á,“ segir Böðvar, sem í
steggjateiti nýverið rifjaði upp Duran
Duran-tímabflið og skrýddist bleiku
jakkafötunum góðu. „Maður var bara
svona nett hallærislegur..."
Hjá Má Guðmundssyni var lopapeysan líka í hávegum
höfð á námsárunum í Englandi.
I jakkafötum á fundum
hjá Grænu bokkunni
MÉR finnst ég bara nokkuð
þokkalegur til fara á þessari
mynd,“ segir Már Guðmundsson,
yfírhagfræðingur Seðlabankans,
hugsi um leið og hann dregur fram
ljósmynd sem tekin var á háskóla-
árunum í Essex í Colchester í Eng-
landi. „Annars var ég svo sem
aldrei neitt áberandi róttækur í
klæðaburði. Að vísu mun síðhærð-
ari á menntaskólaárunum en á
þessari mynd. Þá hafði æskulýðs-
byltingin svokallaða gengið í gegn-
um sitt fyrsta stig og fullorðnir
orðnir vanir því að sjá stráka með
hár niður á herðar, en auðvitað
agnúuðust alltaf einhverjir.“
Eins og félagar hans í MT segist
Már alla jafna hafa klæðst galla-
eða flauelsbuxum og lopapeysu,
sem þá naut mikilla vinsælda hjá
menntaskólanemum. „Ég var þó yf-
irleitt í jakka utan yfir,“ segir Már
svolítið stoltur yfir sérstöðu sinni.
Og þannig segist hann hafa
klæðst í mörg ár og verið einkar
annt um lopapeysuna sem amma
hans prjónaði. „Mér virðist ungt
fólk alltaf hafa tilhneigingu tfl að
skera sig úr sem hópur en ekki sem
einstaklingar,“ segir hann og skír-
skotar til félagsskapar sem hann og
nokkrir skólafélagar úr MT stofn-
uðu. „Við félagarnir í Grænu bok-
kunni dubbuðum okkur stundum
upp í jakkaföt með bindi á fundum
okkar, sem haldnir voru öðru
hverju um helgar. Eftir fundahöld-
in gengum við práðbúnir saman út
á lífið og höfum áreiðanlega vakið
verðskuldaða athygli fyrii- fínheit-
in, enda jakkaföt þá óalgengari en
nú er, ef ég man rétt,“ segir Már og
rifjar líka um samantekin ráð
þeirra félaga um að koma sér upp
svörtum „business-boxum“.
„Hægrisinnaðir menntaskóla-
drengir notuðu svona töskur fyrir
skólatöskur í sumum skólum. I
Menntaskólanum við Tjörnina urðu
þær hins vegar einkennismerki
vinstrisinna og ruglaði það marga í
ríminu.“
Már upplýsir að fatasmekkurinn
hafi ekki tekið ýkja miklum breyt-
ingum síðustu tvo áratugina en þó
sé langt síðan hann lagði lopapeys-
una á hilluna, enda kannski ekki
viðeigandi klæðnaður í bankanum.
„Þótt ég vildi gæti ég heldur ekki
haft eins sítt hár og þá,“ segir hann
og rifjar í lokin upp sögu frá hár-
prúða tímabilinu. „Ég vona að Ein-
ar Már Guðmundsson rithöfundur,
minn gamli vinur og félagi, fyrir-
gefi mér. Þannig var að við stóðum
fyrir utan húsið heima, snerum við
því baki og vorum að spjalla saman.
Ommu minni varð litið út um glugg-
ann og segir við yngri systkini mín:
„Hver er þetta að tala við hann Má?
Og krakkamir svöruðu: „Nú þetta
er nýja vinkonan auðvitað.111 sömu
svifum snerum við okkur við og
amma segir, skelfingu lostin: „En
mikið agalega er hún ófríð...“
Svona gat síða hárið ruglað.“
Áslaug Dóra Eyjólf sdóttir fjölmiðlaf ræðingur
Svarthærð ljóska
í bleikum plastjakka
SVONA hefði ég örugglega
aldrei dubbað mig upp hérna
heima,“ segir Áslaug Dóra Eyjólfs-
dóttir, dagskrárgerðarmaður, for-
maður Kvenréttindafélagsins og
framkv'æmdastjóri Sölku Völku í
Hafnarfjarðarleikhúsinu. Enda var
myndin tekin í London rétt áður en
hún hélt á vit næturinnar ásamt
vinkonum sínum úr enskudeildinni í
HÍ vorið 1986. Með hárið litað
hrafnsvart, túberað í óhófi og úðað
stíft með hárlakki, í bleikum, gljá-
andi plastjakka og
varalit í
stíl telur
hún sig
efalítið
hafa verið
gervfleg-
asta þeirra
allra.
„Við stöll-
uraar eydd-
um drjúgum
tíma í að
mála hver
aðra og
greiða. Hvað
mig og eina
aðra áhrærði
bar fyrirhöfn-
in tflætlaðan
árangur.
Markmiðið var
að komast inn á
klúbb í eigu Boy
George en þar vora
dyraverðir sagðir velja mestu
furðufuglana úr langri biðröð, sem
alltaf myndaðist fyrir utan,“ segir
Áslaug Dóra og bætir við að þótt
þær hafi verið pikkaðar úr hópnum
hafi þær ekki vakið nokkra athygli
innandyra. „Þar varð varla þverfót-
að fyrir alls konar vægast sagt
sérkennilegum manneskjum."
En bleiki plastjakkinn með kögr-
inu á ermunum, sem Áslaug Dóra
festi kaup á í ferðinni - og rétt sést
glitta í á myndinni, vakti hins vegar
gríðarlega athygli hér heima „... svo
mjög að fólk bauð mér fjárfúlgur
fyrir,“ segir Áslaug Dóra, sem þrátt
fyrir gylliboðin tímdi ekki að selja.
„Hann vai’ svo smart á meðan hann
var og hét,“ segir hún með söknuði,
„en að lokum brotnaði hann bara í
orðsins fyllstu merkingu."
Þótt pönk komi fyrst upp í hug-
ann þegar myndin er skoðuð neitar
Áslaug Dóra eindregið að hafa ver-
ið pönkari. „Þegar ég fór út að
skemmta mér hafði ég þó meira við .
en venjulega. Fór úr lopapeysunni
og gallabuxunum og blandaði sam-
an áberandi og ólíkum flíkum.
Kannski varð útkoman pönk og
glamúr í bland, ég var bara ekkert
að velta svoleiðis fyrir mér,“ segir
Áslaug Dóra og upplýsir um tilurð
svarta hársins.
„Veturinn 1985-86 ákvað ég að
■ Dóra nieð
Fallt á hreinu til að
komast inn á Boy George-
klúbbinn víðfræga í London.
taka 60 einingar í ensku og bók-
menntafræði. Þetta var rosalegt
álag og ég var löngu búin að ákveða
að þegar allt væri afstaðið og prófin
að baki ætlaði ég að gera eitthvað
krassandi. Ég lét slag standa þegar
Simbi hársnyrtir stakk upp á að lita
hárið á mér svart. Ég kunni því
bara vel en var oft. spurð hvort ég
ætlaði nokkuð að vera svona lengi.
Afi hélt að ég væri með húfu á höfð-
inu og vinir mínir þekktu mig ekki
úti á götu,“ segir Áslaug Dóra hlæj-
andi og bætir við að svarta hárið '
hafi vikið fyrir Ijósum snoðkolli að
tveimur mánuðum liðnum. „Þótt
öðra máli gegndi efalítið núna, fast-
heldin eins og ég er orðin, fannst
mér á þessum tíma ekkert tiltök-
umál að breyta þannig um útlit.“
í