Alþýðublaðið - 15.03.1959, Side 10

N e ð s t a h æ ð :
Hitabrásar, 4 stærðir
Bitakassar, 2 stærðir
Ferðahnífapör, stál
Ferðaprímusar
Plastgiös
Vasahnífar
Spii
Göngustafir
Skaftpottar
Fiöskutappar, smelitir
Vatnsgiös, éibrjétanleg
Tappatogarar
Flöskuopnarar
Résahnífar
Kjörbúðin:
Úrvais hangskjöt
Alikálfakjöt í:
buff
gullach
steik
Svínakótelettur
Útbeinuð dilkalæri
Fylit dilkalæri
Útbeinað hangikjöt
Beinlausir fuglar
Spikþræddar
alikálfasteikur
lil páskanna:
Vöruval á
PÁSKAEGG
mikiö úrvai
ð PÁSKABAKST-
URINN,
mikiö úrval
Nesti í
páskaferðina
mikið úrval
AUSTU
öllum liœöum:
li. HÆÐs
Skíöabuxur
Skíðasokkar
Skiðahosur
Skiðaanorekar
Karlmannaföt
Siakir jakkar
Stakar buxur
Tweed- og
Popeline-frakkar
SÍ9VIAR: 13041 -11258
34
BARNAGAMAN
BARNAGAMAN
35
S ture WahlS'tröm —
Grænjaxlinn
KLB'KKAN sex um
itguninn sátu állir
Cjórir skógar'höggs iT.erui
ppjiir í kola síáumi og
órákku kaffi og borðuðu
fitmirt brauð með. Þeir
{•i . iftu á næringu að
H&lda, því að margra
fitanda erfiði beið þeirra
ú.ti í skóginum.
Pelli Svedman, sem
var elztur í hópnum:,
setti alilt í einu stóru tin
ktúsina írá sér og sagði:
— Heyrið þið, var það
ékkt í dag, sem nýi mað
uxirtn átti að koma?
— Jiú, sagði Jamta-
taads-Kalli. Hann var
Mn mesta kempa að-
b . rðum, með geysikröft
ttgar liendur og breitt
h&k.
Sveinn Karlssön og
6ii Eyleifsson, sem líka
woruj miklir vexti sem
fó'agar þeirra, tóku und.
fer- þetta, svo að Pelli
gekk ut að eina giugg-
irrutn til þess að sjá,
kc ort nokkuð sæist til
atdnnaferða.
—• Jæja, sérðu nofck-
hS? spurðu félagar laans.
— Nei, — jú, ég foýst
efcki við að það sé nein
vitleysa, að einbver sé
þarna úti á Stórutjörn.
Nú greini ég hann, ihann
er á sfcíðum.
— Það er sá nýi, ttml-
3l8'l í Kalla um leið og
hann tuggði brauðið. —
Það er bezt við bíðum
aftir honumi. Hvað hét
hann annars?
Óli setti tóma krúsina
frlá sér og geispaði:
— Hann hét, — kvað
hét hann nú annars? Já,
Borg, Níels Borg. Það
sagði einn ökumaðurinn
mér í gær.
— Borg! Það er naum
ast nafnið er fínt! fannst
hinum. — Hvaðan ætli
hann- sé?
&li gat líka frætt þá
um það:
— Hann er úr borg-
■inni.
Já, þeir hefðu svo sem
getað sagt sér það sjálf-
ir. Þessir borgarbúar
voru settir í al'lt nú' á
dögum. Og íhvað gott
gæti af því leitt? Auð-
vitað vantaði verkafólk
wíða, en menn ættu þó,
í nafni skynseminnar,
að velja menn, sem eitt-
livert vit hefðu á hlut-
anuim. Koma með skrii-
ifcofupjakka til gamalla
og heiðarlegra skógar-
böggsmianna, það var nú
til að kóróna öll ósköp-
in! Maður varð að fcenna
beim allt, smlátt og stórt,
skerpa fyrir þá sagirnar
og hvaðeina. Nei, þetta
var nú að hafa enda-
skipti á hlutunum!!
Meðan skógarhöggs-
mennirnir mösuðu sam
an, heyrðu þeir þann ný
komna stappa af sér
snjóinn úti fyrir.
— Takið þið nú eftir,
piltar, hann ber að dyr-
um áður en hann kém-
ur inn, sagði Pel-li og
glotti við.
En það gerði „sá nýi“
ekki. Hann hratt upp
hurðinni heldur kröftug
lega og sagði brösandi:
— Góðan daginn! Er
þetta Stóra-Áskofinn?
Eittlhvert samhljóða
uml, sem átti víst ,að
heita já, var svarið.
— Jæja, ég heiti Níels
Borg, sagði uhgi maður-
inn. Hann gat í 'hæsta
lagi verið nítján ára.
Bakpcka sinn, öxi og sög
setti ihann ó góMið. — Er
nokkur kaffisopi eftir,
áður en maður byrjar
rinnuna?
Karlarnir litu áll-
hissa hver á annan. Jú,
heitt var ó' katlinum,
bara að ná sér í könnu,
. — Hm, — ætlar hann
sér að ibyrja strax?
jpurði Pelli.
— Jó, strax og ég er
búinn að fá mér kaffi-
dropa, sagði Níels og
gekk að eldavélinni, tók
ketilinn og hellti í
könnu sína og drakk.
— Hvað ertu gamall?
spurði Pelli.
— Átján ára!
Þeir göptu allir af
undrun. Og Jamtalands
Kalli reis á fætur gekk
að „þeim nýja“ og greip
með sinni, risakmmlu
um upphandlegg hans.
— Fer ekfei heldur
lítið fyrir vöðvunum
hér? spurði hann glott-
andi.
Níels Borg setti frá
sér könnuna og horfði í
augu kempunnar. Síðan
sagði hann:
— Ja, hvað finnst
þér?
— Ég skal athuga
mlálið, sagði Kalli og
kreist i.
— Jæja, varztu nokk-
urs var? spurði Níels.
Jamtalands-Kalli var
uppstökkur mjög, og
varð nú rauður í framan
af reiði. Hann hreytti
út úr sér:
— Nei, ég varð einsk-
is var. Ekki agnar ögn.
En það skál ég segja þér,
grænjaxl, lað hingað
skaltu ebki ikomá til
þess að rífa kjaft.
Hinir karlarnir hlógu
dlátt, og Óli sagði hæðn-
islega:
— Blessaður, gættu
þín nú, Kalii!
Kalli sneri sér snúð-
ugt við og æpti:
— Þegiðu, tuskubrúð |
an þín! Það er bominn
fcími til að byrja að
rinna. Eruð þið til?
Þeir stóðu allir upp
og tóku ver.kfærin, og
líka Níels Bor.g. Síð'an
tögðu þeir af stað gegn-
ixm skóginn, eftir mjó-
im, troðnum slóða.
Yinnustaðurinn var
um það bil kílómetra
leið frá kofanum. Það
var ákveðið, að Níels
sfcyMi vinna með Jamta
iands-Kalia og Sveini
Karlssyni.
— Yeiztu, hvernig á
að saga íimbrið, ogi
hvernig á að hiaða því
rið aktorautimar? spurði
Kalli.
— Já, ég held ég viti
það svona nokkurn veg-
inn, svaraði Níels ró-
lega, eins og hann létí
sér á sam-a standa.
— Nokkurn veginn!
Heidurðu, að það sé nóg
að vita hlutina nokkurn
veginn hér í skóginum?
Nei, karlinn minn, hér á
allt að vera í röð og
reglu og hvert liandtak
rétt. Ég óbyrgist ekki,
hvað fyrir fcemur, ef þú
vinnur með handabök-
unium. Skilurðu það?
— Já, þökk fyrir, full
komlega, sagði Níels,
tók öxi sína og snerí
baki að kempunni.
Sveir.n só, að Kalli
var frávita af reiði, og *
hann óttaðist, að Jamt-
lendingurinn myndi fara
í handalögm'ál.
JLQ 15. marz 1053 — Alþýðublaðið