Alþýðublaðið - 03.04.1959, Qupperneq 11

Flilgvéiarna r:
Flugfélag íslands h.f.:
Millilandaflug: Hrímfaxi
fer til Glasgow og Kaupm,-
hafnar kl. 08.30 í dag. Vænt-
anleg aftur til Rvk kl. 22.35
í kvöld. Flugvélin fer til Oslo
Kaupm.hafnar og Hamborgar
kl. 08.30 í fyrarmálið. — Inn-
anlandsflug: í dag er áætlað
að fljúga til Akureyrar, Fag-
urhólsmýrar, Hólmavíkur, —•
Hornafjarðar, ísafjarðar —
Kirkjubæjarklausturs, Vestm
eyja og Þórshafnar. — Á
morgun er áætiað að fljuga
til Akureyrar, Blönduóss, Eg-
ilsstaða, ísafjarðar, Sauðár-
króks og Vestmannaeyja.
SkipiEfis
Skipaútgerð ríkisins:
Hekla er á austfjörðum á
norðurleið. Esja er í Rvk. —
Herðubreið er á Austfjörð-
um á suðurleið. Skjaldbreið
fór frá Rvk í gær til Breiða-
fjarðar og Vestfjarðá. Þyrill
er á leið frá Bergen til Rvk.
Helgi Helgason fer frá Rvk
í dag til Vestmannaeyja.
Eimskipafélag fslands h.f.:
Dettifoss er í Stykkishólmi,
fer þaðan síðd. í dag til Grund
arfjarðar og Hafnarfjarðar.
Fjallfoss fór frá Lerwick í
morg'un 2.4. til Rvk. Goða-
foss kom til New York 28.3.
frá Rvk. Gullfoss er í Khöfn.
Lagarfoss fór frá Rvé á há-
deg'i í dag 2.4. tii Akraness,
Vestmannaeyja og Rvk. —
Reykajfoss fór frá Akureyri
1.4. til Patreksfjarðár, Akra-
ness, Keflavíkur, Hafnárfj.,
og Rvk. Selfoss fór í gær 1.4.
frá Helsingfors til K.hafnar,
Hamborgar og Rvk. Trölla-
foss er í Gautaborg fer það-
an til Ventspils, Gdansk, K,-
höfn, Leith og Rvk. Tungu-
foss ko mtil Rvk 28.3. frá
New York.
Skipadeild S.Í.S.:
Hvássafell fer frá Rieme 6.
þ. m. áleiðis til Rvk. Arnar-
fell fer væntanlega frá Rott-
erdam í dag áleiðis til Aust-
fjarða. Jökulfell er í Kefla-
vík. Dísarfel ler væntanlegt
til Rvk 5. þ. m. frá Porsgrunn.
Litlafell er £ olíuflutningum
í Faxaflóa. Helgafell fer í
dag frá Rostoclc áleiðis til ís-
lands. Hamrafel Ifór 28. f. m.
frá Batum áleiðis til Rvk.
Framhald af 5. síðu.
verður Somailand fyrst til að
öðlast fullveldi og sameinast
þá væntanlega Somaliu. í
Kenýa nýtur örlítill minni-
hl'uti hvítra manna ýmissa
forréttinda og brezka stjórn-
in verður að fara varlega í
sakirnar ef ekki á að sjóða
þar upr> úr aftur.
í suðurhluta Afríku eru
þrjú brezk verndarsvæði,
Bechuanaland, Swazíland og
Basutoland. sem umkringt er
Suður-Afríkusambandinu,
sem vill giarnan innlima
þessi lönd í Suður-Afríku.
Hinum miklu landsvæðum,
sem Belgíumenn ráða, Kongó
og Ruanda-Urundi. hefur til
þessa verið stjórnað án þess
að innfæddir fenuu bar
nokkru um að ráða. Óeirðirn-
ar í janúar urðu til þess að
belgíska ríkisstiórnin hefur
lofað bessum svæðum aukinni
sjálfstiórn á komandi árum.
í landsvæðum þeim, er
Portugalar stiórna, Angola,
Cambinda. Mosambik og
Portúgölsku Guineu og
spönsku nýleiidunum Rio de
Orö og Spönsku Guineu mið-
ar ekkert í átt til fullveldis.
hönd dóttur okkar“, útskýrði
Don Carlos.
„Hverju svöruðuð þer?“
spurði Dona Catalina, því
lekki dugði að skríða fyrir
manninum.
„Ég játaði bónorðinu“,
svaraði Don Carlos.
Ðona Gatalina rétti fram
hendina og • Don Diego tók
þreytulega í hana og sleppti
fljótt.
„Slíkt hjónaband er mér
mikill heiður“, sagtý Dona
Catalina, „Ég vona að þér
vinnið ást r hennar, senor.“
„Hvað því viðvíkur“, sagði
Don Diego,“ þá vona ég áð
það verði ekkert Vesen. Ann-
að hvort v’ill hún mig eða
ekki. Varla breytir hún um
skoðun, þó ég spili á gítar
undir glugga hennar, eða
haldi í hendi hennar, eða
leggi hendina á hjartastað og
andvarpi. É.g vil kvænast
henni, annars hefði ég ekki
kom’ið hingað til að biðja ’föð
ur hennar um hönd hennar“.
„Ég — ég — iauðvitað“'
sagði Don Carlos.
„Ó, senor, en 'konur hafa..
yndi af að láta sigra sig.“,
sagði Dona Catalina. ,,Það
eru forréttindi konunnar, sep
or. Hún minnist þess alla ævi
meðan maðurinn biðlaði til
hennar. Hún minnist allra
fallegu orðanna, sem ástvin-
uir hennar sagði og fyrsta köss
ins, þegar þau stóðu við ána
og horfðust í augu, og þegar
hann óttaðist um hana meðan
þau voru á útreiðum og hest-
ur hennar hnaut — þetta vill
ikonan. senor “
„Þetta er leikur, stem hef-
ur verið leikinn frá upphafi
lífsins. Furðulegt. senor?
??.annske fyrir mann, sem að
eins hugsar um rök. En dá-
samlegt samt.“
„Það veit ég ekkert um,
senor“, mótmælti Don Diego.
„Ég hef aldrei leitað ásta við
konur“.
„Konan sem þér giftist
hryggist ekki yfir því, senor“.
„Haldið þér, að ég verðl að
gera þetta?“
„Ó‘., sagði Don Carlos dauð
hræddur um að missa áhrifa
mikinn tengdason, „smáveg
is myndi ekki saka. Ung
stúlka vill láta biðla til sín,
jafnvei þó hún hafi þegar á-
kveðið sig.“
„Ég hef þjón sem leikuir
mjög vel á gítar“, sagði Don
Diego. „Ég mun skipa honum
að leika undir glugga ssno-
ritunnar í kvöld.“
„Og komið þér ekki sjálf-
ur“, stundí Dona Catalina.
„Fara hingað aftur í kvöld,
í kvöldkulinum", veinaði Don
Diiego. „Ég mundi aldrei lifa-
það af. Oig Indíáninn leikur
hetur á gítair en ég.“
„Ég hef aldrei heyrt annað'
eins“, stundí Dona Catalina,
nú var hún orðin reið. -3jj
„Við skulum leyfa Don
D'iego að ráða“, sagði Don
Carlos.
„Éig áleit“, sagði Don
Diego, „ að t>ið gastuð séð unj
þetta allt og látið mig svO
vita. Auðvitað myndi ég láta
lagfæra hús mitt og fá mér
fleiri þjóna. Ég mundi jafnvel
kaupa méi- vagn og aka með
brúði minni til Santa Barbara
og heimsækja .vini mína þar.
Getið þér ekki séð um allt
hitt? Látið mig vita hvenær
giftingin á að fara fram.“
Don Carlos Pulido stóð ekk|
lengnr á sama.
„Caballero11, sagði hann“,
mieðaTi ég biðlaði tjil Dona
Catalina var ég alltaf á nál-
um. Einn daginn vild'i hún
mig og næsta dag leit hún
lekki við mér. Þetta gerði allt
indælla. Ég hefði ekki viljað
hafa það öðruvísi. Þér sjáið
eftir þvf senor, ef þér ekki
biðlið sjálfur. Viljið þér hitta
senorituna núna?“
„Ég verð víst að gera það“,
sagði Don Diego.
Dona Catalfna kerrti höfuð
ið o.g gekk inn til að ná í stúlk
una, brátt kom hún, fögxir,
fíngerð stúlka, með glamp-
andi svört augu og kolsvart
hár. sem var vafið um höfuð-
ið í einni stóriri fléttu og litlir
fíngerðir fætur hennar gægð-
ust fram undan skrautlegu
pilsinu.
„Það gleður mig að sjá yo- .
ui’, Don Diego“, sagði hún.
8
eftir
Johnslon McCulley
Hann beygði sig yfir hendi
hennar og fylgdi henni að ein
um stólnum.
„Þér teruð iafn falleg og þér
voruð síðast þegar ég sá yð-
ur“, sagði hann.
„Þér eigið alltaf að segja
senoritu að hún sé fallegri en
hún var síðast þegar þér sá-
uð hana“, sagði Don Carlos.
„Ef ég aðeins væri ungur og
á biðilsbuxunum á ný!“
Hann afsakaði sig og gekk
inn í húsið og Dona Catalina
igekk yfir á hinn enda sval-
anna, svo þau gætu talað án
þess að nokkur heyrði, hvað
þeim færi á milli, en hún
gæti haft augu með þeim
eins og góðri duennu sæm-
ir.
„Senorita“, sagði Don
Diego, „ég bað föður yðar um
hönd yðar.“
„Ó, senor“, stundi stúlkan.
„Haldið þér að ég verði góð
ur eiginmaður?“
,„Hvað — ég — það er að
segja.“
„Segið já, senorita og ég
mun biðja föður minn og fjöl-
skyldu yðar að sjá um gift-
inguna. Þau geta sent mér
orð með þjóni. Ég þreytist á
að ríða svo langt, þegar eng-
in þörf er á.“
Hin fögru augu senoritu
Lolita skutu neistum, en Don
D’iego tók ekki eftir því og
hélt hraðbyri á barm glötun-
arinmar.
„Viljið þér verða konan
mín, senorita?“ spurði hann
og hallaði sér að henni.
Andlit Stenoritu Lolitu var
irjótt og hún stökk upp af
stólnum og kreppti litla
hnefana.
„Don Diego Vega“ ,svaraði
hún, „þér eruð af göfugum
ættum, eruð mjög auðugur
og erfið enn meir. En þér er-
uð lífvana, senor! Eru þetta
hugmynd'ir þæir, sem þér ger-
ið yður um biðlun og róm-
antík? Getið þér ekki einu
sinni riðið fjórar mílur á
sléttum vegi til að heimsækja
konu þá, er þér ætlið að kvæn
ast? Rennur blóð eða vatn í
æðum yðar, senor?“
Dona Catalina heyrði þetta
og gefck til þeirra og gaf dótt-
ur sinnf bendingu, sem Sen-
orita Lolita leit ekk'i við.
„Maður sá, er ég giftist
verður að biðla til mín og
vinna ást mína“, hélt stúlk-
an áfram. „Hann verður að
vera nægilega blóðheitur til
að þrá mig. Send'ið þjón yðar
til að leika á gítar fyrir neð-
an glugga minn. Ég heyrði til
yðar, s'enor! Sendið hann og
ég skal hella á hann sjóðandi
vatni og lýsa rauða húð hans!
Buenos días, senor!“
Hún rétti stolt upp aðra
hendina, lyfti silkipilsum
sínum og gekk inn í húsið ám
þess að líta á móður sína.
Dona Catalina stundi vegna
brostinna vona. Don Diego
Vega leit á eftir stúlkunni,
klóraði sér hugsandi í höfð-
síns.
’inu og leit í áttina til htests
„Ég — ég held að hún vilji
mig ekki“, sagði hann feimn
islega.
7.
Don Carlos flýtti sér út á
svalirnar, hann hafði legið á
hleri og vissl því, hvað skeð
hafði og ætlaði að reyna að
róa Don Diego. Þó hann væri
fullur örvæntingar tókst hon
um að hlægja og láta sem ekk
tert hefði skeð.
„Konur eru hverflyndar og
fullar furðulegustu hugmynd-
ujm, ®enor“, sagði hann
„Stundum hæða þær þá, sem
þær í raun og veru elska. Eng
inn veit, hvað kona hugsar —■
hún veit það eklci éinu sinni
sjálf.“
„En, ég skil þetta tekki“,
stundi Don Diego. ^Ég reyndi
að velja orð mín vel. Ég er
viss um að ég sagði ekkert
til að móðga eða vekja reiði
senoritunnar“.
„Ég býst við að hún vilji
láta biðla til sín eins og Venja
er. Örvæntið ekki, senor. Móð
ir henn-ar og ég saimþykkjum
bæði hjónabandið. Þér eruð
maður við hennar hæfi. Það
er venjan að stúlka hafi á
móti manni þeim, sem hún á
að giftast og láti sig smátt og
smátt. Þá er sigurinn sætari.
Hún verður áreiðanlega elsku
legri næst þegar þér komið,
Það er ég viss um.“
Svo Don Diego tók í hend-
ina á Don Carlos Pulldo, steig
á bak hesti sínum og reiS
hægt á braut og Don Carlos
snéri sér við og gekk inn í
húsið. þar sem hann snéri sér
að konu sinnj og dóttur og
stóð frammi fyrir þeim
með hendur á mjöðm og
horfði hryggur á þær.
„Hann er bezta mannsefn-
lið í landinu“, vældi Dona
Catalina og þurrkaði sér um
augun með fíngerðum knipp
lingsklút.
„Hann er auðugur og áhrifá
maður“, sagði Don Carlos og
leit af dóttur sinni,
„Hann á stórfengleg hús og
auk þess búgarð, hann á beztu)
hesta landsins og hann er:
einkasonur í-íks föður“„ sagð£
Dona CataTina.
„Hann þarf ekki nema
hvísla að liandstjóranum og
maður stendur eða fellur“,
bætti Don Carlos við.
„Hann er fiallegur —“
„Þetta er allt rétt hjá ykk-
ur“, sagði Senorita- Lolita og
horfði hugrökk á þau. „Því
e,r ég reið! En hvie þessi mað-
ur gæti verið stórkostlegur
elskhugi, ef hann aðeins vildi!
Er það eitthvað fyrir stúlku
að vera hrifin af að maður-
inn sem hún á að giftast hef-
uir aldxei liti-ð á aðra konu og
valdi bana því ekki eftir að
hafa dansað, talað og daðrað
við aðrar?“
„Hann vildi þig helzt, ann-
ar,s hefði hann ekki komio
hingað í dag“, sagði Don Car-
los.
„Það þreytti hann líka
greinilega!“ sa-gði stúlkan.
„Hvers vegna lætur hann allt
landið hlægja að sér? Hann
er fallegur, -ríkur og gáfað-
ur. Hann er hraustur og gæti!
verið eins og aðrir ungir
mlenn. Samt hefur hann
varla mátt til að klæða sig“.
„Ég skil þetta ekki“, væld’i
Dona Catalina. „Þegar ég vair
ung, hegðaði enginn sér
svona. Heiðarlegur maður
kemur í bónorðsför —
„Væri hann ekki svo heið-
arlegur og nieiri karlmaður
hefði ég litið tvisvar á hann“,
sagði dóttir bennar.
„Þú verður að líta oftar á
hann en tvisvar“, sbaut Don
Carlos ákveðinn inn í. „Þetta
er of gott tækifæri til að
sleppa því. Hugsaðu um þetta,
dóttir mín. Vertu vingjarn-
legri, þegar Don Diego kem-
Ur í annað sinn“.
Svo gekk hann út undir því
yfirskyni að hann ætlaði að
tala við þjón, en í raun og
veru til að komast hjá rifrildi.
Alþýðublaðið — 3. apríl 1959 %%