Alþýðublaðið - 09.04.1959, Blaðsíða 11

Flligvélarpar;
Flugfélag íslands.
Millilandaflug: Millilanda-
flugvélin Hrímfaxi er vænt-
anleg til Reykjavíkur kl,
17.35 í dag frá Kaupmanna-
höfn og Glasgow. Flugvélin
fer til Glasgow og Kaup-
mannahafnar kl. 9.30 í fyrra
málið. Innalandsflug: í dag er
áætlað að fljúga til Akureyr-
ar, Bíldudals, Egilsstaða, ísa-
fjarðar, Kópaskers, Patreks-
fjarðar og Veslmannaeyja. Á
morgun er áætlað að fljúga
til Akureyrar, Fagurhólsmýr
ar, Hólmavíkur, Hornafjarð-
ar, ísafjarðar, Kirkjubæjar-
klausturs, Vestmannaeyja og
Þórshafnar.
lioftleiðir.
Hekla er væntanleg' frá
Hamborg, Kaupmannahöfn
og Osló kl. 19.30 í dag. Hún
heldur áleiðis til New York
kl. 21.
Sklpiws
Eimskip.
Dettifoss kom til Gauta-
borgar 7/4, fer þaðan til
Áhus, Ystad og Riga. Fjall-
foss kom til Reykjavíkur 5/4
frá Hull. Goðafoss fór frá
New York 7/4 til Reykjavík-
ur. Gullfoss er í Kaupmanna
höfn. Lagarfoss fór frá Rvík
5/4 til New York. Reykjafoss
fór frá Reykjavík 7/4 til Rot-
terdam og Hamborgar. Sel-
foss hefur væfitanlega farið
frá Hamborg í gær til Rvík-
ur. Tröllafoss fór frá Vent-
spils í gær til Gdansk, Kaup-
mannahafnar, Leith og Rvík-
ur. Tuhgufoss fór frá Gufu-
nesi 6/4 til Stykkishólms,
Vestfjarða og Norðurlands-
hafna. Katla fer frá Reykja-
vík 13/4 til Vestur- og Norð-
urlandshafna.
Hekla kom. til Reykjavíkur
í gær að vestan úr hringferð.
Esja er í Reykjavík. Herðu-
breið fer frá Reykjavík kl. 21
í kvöld austur um land til
Þórshafnar. Skjaldbreið fór
frá Reykjavík í gær vestur
um land til Akureyrar. Þyrill
er væntanlegur til Rvikur i
dag frá Akranesi. Helgi Helga
son fer frá Reykjavík á morg
un til Vestmannaeyja.
Norræna bíaða-
mennslwm-1
skelðlð.
KENNSLA um ísland á nor-
iæna blaðamannanámskeiðinu
. við Árósar-háskóía, . sem nú
stendur yfir, fór fram með
svipuðum hætíi og á fyrsta
námskeiðinu í fyrravetur. Ivar
Guðmundsson flútti þar alls 12
fyririestra | jafnmörgum
kennslustundum og fjölluðu
þeir allir um „ísland í dag“.
Þátttakendur í námskeiðinu
voru að þessu sínni 14, 4 frá
Danmörku, 1 frá Finnlandi, 5
frá Noregi og 4 frá Svíþjóð.
Engin umsókn barst frá Is-
landi.. Allir voru þáittakendur
reyndir blaðamenn með 5—20
é.ra starfsferil að baki.
Tvær kvikmyndir frá ís-
landi voru sýndar utan tíma.
Míkill áhugi ríkti á öllurn mál-
efnum, sem rædd voru, en eink
um spunnust miklar umræður
ixm handritamálið og landhelg
ismálið. Sendu þátttakendur
samþykkt, sem þeir gerðu um
handritamálið ári samráðs við
. fyrirlesara, til H. C. Hansen,
forsætisráðherra Dana, þar
sem skorað er á dönsku ríkis-
stjórnina og þjóðþingið að af-
henda íslendingum handritin.
ég er. Ha! Þarna hafði ég
yður í hendi mér, kaþteinn.
Þér skylmiist betur en liðsfor-
inginn, en þér skilmist ekki
nærri nógu vel samt.. Hvar
viljið þér að ég stingi yður —
hægra eða vinstra megin?“
„Fyrst þér eruð svona viss,
þá skuluð þér stinga mig í
hægri öxl,“ sagði kapteinn-
inn.
„Gætið yðar k.apteinn, ég
mun gera það. Ha!“
Kapteinninn gekk í hi'ingi
og ríeyndi að láta kertaljósið
falla í augu stigamannsins,
en Senor Zorro var of sluug-
inn. Hann neyddi kapteininn
til að hörfa út í horn.
„Núna, kapteinn,“ kallaSi
hann.
Og svo stakk hann í gegn
um hægri öxl hans, eins og
kapteinninn hafði sagt honum
að g9~a og snéri sverðinu lít-
ið ei / um leið- og hann dró
það út Hann hafði stungið
nokkuð neðarlega og kap-
teinn Earnon féll máttlaus á
góifið.
Senor Zorro steig aftiu’ á „
ibak og slíðraði sverð sitt. ■ Z.
„Eg bið konurnar að fyrir-
gefa þennan atburð,“ sagði
hann. Og nú lofa ég yður að
ég fér. Þér munuð komast að
því að kapteininn er ekki
hættulega særður Don Carlos,
hann getur farið til virkis-
ins á morgun.“
Hann setti upp hatt sinn
og hneigðí sig fyrir þeim.
Don Carlos rteyndi iað hugsa
um eitthvað að segja, en
hann fann ekkert nægilega
særandi og hæðið. Zorro leit
í ,augu Sienoiritu Loljítu og
það gladdi hann að í þeim
var enga fyrirlitningu að
sjá.
„Buenas noehes,“ sagði
hann og hló aftur.
Og svo þant hann gegnum
eldhúsið og inn í garðinn og
fann hestinn, sem beið hans
eins og hann hafði sagt, hann
sté á bak og réið brott.
Innan hálfs tíma hafði
særð öxl Ramons kapteius
verið hreinsuð og um hana
búið og kapteinninn sat við
annan enda horðsins og draþk
vín. Hann var mjög fölur.
Dona Catalina og Senorita
Lolita höfðu vorkennt hon-
um mikið, en hin síðarnelnda
gat varla dulið hros, þegar
hún minntist go.rts kapteins-
ins um hvað hann ætlaði að
gera við stigamennina og þess
sem skeð hafði. Don Carlos
gerði sitt hezta til að iáta kap.
teininum líða vel, því hann
þurfti að koma sér vel við
svo háttsettan mann í hern-
um, hann hafði þegar boðið
kapteinum að búa nokkra
daga á ibúgjarðíi meðan sár
hans væru að gróa.
Kapteinninn leit í augun á
Senoritu og svaraði að hann
vildi gjarnan dvelja þar að
minnsta kosti f ánn dag og
hann reyndi þrátt .fyrir
mekðsli sín, að hailda uppi
fyndnum og ■ fræðandi sam-
ræðum, en það tókst honum
alls ekki.
Einu sinni enn heyrðist
hófatak og Don Carlos sendi
þjón til dyra, til að ljósið
gæti skiriið út, því þeir bjugg
ust við eirium hermannanna.
Riddarinn kom nær og
nær og staðnæmdist loks við
húsið og b.iónninn flýtti sér
út til að hugsa um hestinn.
Það leið augnahlik án þess
að nokkuð heyrðist en svo
heyrðist fótatak á svölunum
og Don Diego Vega kom inn.
„Ha!“ kallaði hann og hon-
um léttir greinilega, „það
gleður mig að þið eruð öll
lifandi og heil á húfi.“
„Don Diego!“ sagði hús-
hóndinn. „Hafið þér rið'ið frá
borginni í annað skipti í
dag?“
„Það er ég viss um að ég
veikist af því,“ sagði Don
Diego, „Eg er allur stífur og
mig kennir til í bakinu. En
mér fannst það skylda mín
að koma. Það voru þessi
læti í virkinu og svo fréttin
um að þessi Stenor Zorro, —■
stigamaðurinn — væiri hér á
búgarðinum. Eg sá hermeim-
ina hraða sér hingað og ég
varð hræddur. Þér hljótið að
skilja það, Don Carlos.“
13
eftir
Johnsfon McCulley
„Eg skil það mjög vel, —
caballero," svaraði Don Car-
los og leit hrifinn á Senoritu
Lolitu.
„Já, mér fannst það skylda
mín að koma. Og nú sé ég
að ég hef komið til einskis.
Þið eruð öll heil á húfi og lif-
andi. Hvernig má það vera?“
Lolita fussaði, en Don Car-
Ios flýtti sér að svara.
„Náunginn feom hingað, en,
hann slapp eftir að hann
hafði sært Ramon kaptein í
'öxlina.
„Ha!“ sagði Dón Diego og
lét sig falla niður í stól. „Svo
þér hafið fundið fyrir sverði
hans, eh kapteinn? Það ýtir
undir löngun yðar til hefnda.
Eru hermenn yðar að elta
þorparann?
„Já,“ svaraði kapteinninn
stuttlega, því hann vildi ekki
hlusta á að hann hefði verið
sigraður í einvígi. „Og þeir
hætta ekki að elta hann fyrr
en þeir ná honum. Eg hef
mikinn liðsforingja, Gonzales,
ég hef heyrt að hann sé vinur
yðar, Don Diego, og hann vill
endilega taka hann höndum
og vinna til vterðlaunanna. Eg
mun skipa honum að fara með
sveit sína og elta þennan
stigamann, unz hann hefur
náðs.“
„Eg vona að hermönnum
yðar takist það, senor. Þessi
þorpari hefur móðgað Don
Carlos og konurnar —og Don
Carlos er vinur nainn. Það vil
ég að allir viti.
Don Carlos ljómaði og Dona
Catalina brosti töfrandi, en
Senorita Lolita reyndi af
fremsta mtegni að sýna ekki
fyrirlitriingu í svip sínum.
„Eina krús af yðar góða
víni, Don Carlos," hélt Don
Diego áfram. ,.Eg er þreyttur.
Eg hef riðið tVisvar í dag hing
að £rá Reina de Los Angeles
og það er meira en einn maður
getur affaorið.“
„O, þietta er nú ekki mikið
ferðalag — fjórar míliu:,“ —
sagði kapteinninn.
„Kanns'ke er það ekki fyrir
hraustan hermann, en það er
það fyrir eaballero.“
„Getur ekki hermaður ver-
ið caballero?“ smirðf Ramon
hálfrieiður yfir orðum hans.
„Það hefur svo sem skeð,
en það feemur sjaldan fyrir.
sagði Don Diego.
Hann leit á Lolitu og ætl-
aðist til að hún tæki eftir
orðum hans. því hann hafði
séð, hvernig kaoteinninn
horfði á hana og hann var
afbrýðisamur.
„Eruð þér að gefa í skyn,
að ég sé lekki af eóðum ætt-
um, senor?“ spurði Ramon
kapteinn.
„Því get ég ekki svarað, ég
hef ekki séð blóð vðar. Senor
Zorro gæti án efa sagt mér
það. Mér s'kilst að hann hafi
séð það.“
„í nafni dýrðlinganna!“
kallaði kapteinninn. „Hæðið
þér mig?“
„Það er ekki hæðni að
segja sannleikann.“ sagði Don
Diego athugull. „Hann stakk
í öxlina á yður. Þtetta er smá
sár. Þér ættuð víst að vera í
virkinu og skipa hermönnum
yðar fyrir.“
„Eg bíð komu þeirra hér,“
svaraði kapteinninn. „Það er
líka þreytandi að ferðast héð-
an til virkisins eða svo segið
þér, senor.“
„Hermaður er vaninn við
slík störf, senor.“
,;Satt er það að hann þarf
að þola allskyns pestir,“ sagðj
kapteinninn, og horfði í-
bygginn á Don Diego.
„Eruð þér að kaila mig
pest, senor ?“
„Gerði ég það?“
Þetta var hættuleg hraut
og Don Carlos ætlaði ekki að
láta Don Diego Vega og yfir-
mann úr hernum rífast á
heimili sínu, nógir voru erfði-
lteíkarnir samt.
„Meii-a vín!“ sagði hann
hátt eg gekk milli stóla þeirra
í mótsögn við alla góða siði.
„Drekkið, kapteinn, sár yðar
hefur veiklað yður. Og þér
Don Diego eftir yðar hröðu
reið.....“
„Eg efast um að hann hafi
riðið hratt,“ sagði Ramon
kapteinn.
Don Diego tók við víninu,
sem honum var rétt og snéri
baki í kaptteininn. Hann leit
á Senoritu Lolitu og brosti.
Svo stóð hann upp, tdk upp
stól sinn og bar hann þvert
yfir herhergið að hlið hennar.
„Voruð þér hræddar við
þrjótinn, senorita?“ spurði
hann.
„Og hafi ég verið það, —
senor? Hefnið þér mín?
Slíðrið þér sverð yðar og
leggið af stað til að hefna
mín eins og verðugt væri?“
„Það vita dýrðlingarnir að
það myndi ég giera ef nauð-
syn krefði. En ég hef efni á
að ráða marga hrausta menn
til að elta ræningjann og
hegna honum. Því skyldi ég
hætta Jífi mínu?
„Ó,“ sagði hún og kom
ekki upp orði.
„Við skulum ekki tala
tala meira um hinn hlóð-
þyrsta Senor Zorro,“ hað
hann. „Við höfum um aimað
að tala. Hafið þér hugseð um
erindi mitt hingað í dag, Sen-
orita?“
Senorita Lolita íhugaði það
nú. Hún minntist þess hvað
hjónaband þeirra hefði mik-
ið að segja fyrir foreldra
sína og hag þeirra og hún
hugsaði einnig um stiga-
manninn og minntist atorku
hans og afls og hxín óskaði
að Don Diego væri honum
lífeur. Hún gat ekki játast
Don Diego.
„Eg — ég hef ekki haft
nægan tíma til að íhuga mál-
ið, senor,“ sagði hún.
„Eg vona að þér ákveðið
yður fljótlega,11 sagði hann.
„Liggur svo mikið á?“
„Faðir mnin var aftur að
skamma mig í dag. Hann
heimtar að ég gifti mig fljót-
liega. Það er að vísu mesta
leiðindaverk, en maður verð-
ur að geðjast föður sínum.“
Senorita Lolila beit á vör
af reiði. Sky’di svo hafa
verið biðlað til nokkurrar
stúlku, hugsaði hún.
„Eg mun ákveða mig .eins
fljótt og möffulegt ier, senor,1*
sagði hún loks ■
„Verður þessi Ramon kap-
teinn lengi hér á húgarðin-
um?“
Lolita varð vonhetri. Gat
það vei-ið að Don Diego væri
afbrýðisamur? Það gæti ver-
ið að eitthvað væri varið í
manninn eftir allt. Kannske
■mundi hann vakna við að
elska og yrði ieins og allir
aðrir ungir menn.
„Faðir minn hefur hoðið
honum að vera hér unz harm
getur yfirgefið húgarðinn,1*
svaraði hún.
GRANNASNIK „Eg hef enga peninga til að kaupa fyrir.
Ég ætla bara að njóta lyktarinnar“.
Alþýðublaðið — 9. apríl 1959