Alþýðublaðið - 14.04.1959, Blaðsíða 11

Flugvélarnars
Flu&félag íslands.
Millilandaflug: Millilanda-
flugvélin Gullfaxi fer til Glas
gow og Kaupmannahafnar
kl. 9.30 í dag. Væntanleg aft-
ur til Reykjavíkur kl. 23.45 í
kvöld. Flugvélin fer til Glas-
gow og Kaupmannahafnar kl.
9.30 í fyrramálið. Innanlands
flug: í dag er áætlað að fljúga
til Akureyrar, Blönduóss, Eg-
ilsstaða, Flateyrar, ísafjarðar,
Sauðárkróks, Vestmannaeyja
og Þingeyrar. Á morgun er á-
setlað að fljúga til Akureyrar,
Húsavíkur, ísafjarðar og Vest
mannaeyja.
Pan American flugvél
kom til Keflavíkur í morg-
un frá New York og hélt á-
leiðis tíl Norðurlandanna.
Flugvélin er væntanleg aftur
annað kvöld og fer þá til
New York.
Sklpiiis
Ríkisskip.
Hekla er á Vestfjörðum á
suðurieið. Esja er í Reykjá-
vík. Herðubreið er á Aust-
fjörðum á suðurleið. Skjald-
breið er á Húnaflóá á leið til
Reykjavíkur. Þyrill er á Aust
fjörðum. Helgi Helgason fer
frá Reykjavík í dag til Vest-
mannaeyja. Baldur fer frá
Reykjavík í dag til Sands,
Gilsfjarðar- og Hvammsfjarð
arhaína.
Skipadeild SÍS.
Hvassafell er í Þorláks-
höfn. Arnarfell fer í dag frá
Svalbarðseyri til Stykkis-
hólms. Jökulfell fór 11. þ. m.
frá Djúpavogi áleiðis til
Grimsby, London, Boulogne
og Amsterdam. Dísarfell er á
Sauðárkróki. Litlafell er í
Reykjavík. Helgafell er á
Svalbarðseyri. Hamrafell er í
Reykjavík.
Eimskip.
Dettifoss kom til Áhus
11/4, fer þaðan til Riga. Fjail
íoss fór frá Hafnarfirði í gær
kvöldi til Vestmannaeyja,
London, Hamborgar og Rot-
terdam. Goðafoss fór frá New
York 7/4 til Reykjavíkur.
Gullfoss er í Kaupmanna-
höfn. La'garfoss fór frá Rvík
5/4 til New York. Reykjafoss
kom til Rotterdam í gær, fer
þaðan í dag til Hamborgar.
Selfoss kom til Reykjavíkur
í gær frá Hamborg. Trölla-
foss fór frá Gdansk í gær til
Kaupmannahafnar, Leith og
Reykjavíkur. Tungufoss fór
frá Óspakseyri í gær til Flat-
eyrar og Faxaflóahafna.
Katla fer frá Reykjavík í dag
til Vestur- og Norðurlands-
hafna.
.
BRÆÐRAFELAG Laugarnes
sóknar heldur fund í kvöld
kl. 8.30 í fundarsal kirkj-
unnar. Fundarefni: Félags-
mál, sýnd verðu.r kvik-
mynd, Sigurður Ólafsson
syngur.
Sjávarffl^egsmál
Framhald af 5. síðu.
irbúningi nýs fyrirkomu-
lags á ráðningu og kaup-
igreiðslum til sjóimanna.
Starf hennar er því hið
þýðingarmesta 0g mun
geta skipt þjóðarbúið ótrú-
lega háum upphæðum. Það
er því von allra, sem þessi
mál snerta, að nefndin láti
nú hendur standa fram úr
ermum og hefjist handa
sem fyrst. — jh.
ur sem ekki hræddist hætturn
ar, en hann vildi ekki koma
konunum í vanda.
„Hvað finnst ykkur?1
spurði hann.
„Það er langt síðan við kom
um til virkisins11, sagði Dona
Catalina. „Ég á vinkonur þar.
Mér líst vel á að fara.“
„Það gerir okkur síður en
svo skaða að það fréttist að
við séum gestir Don Diego
Vega“, sagði Don Carlos.
„Hvað finnst dóttur okkar?“
Það var óvenjulegt að
spyrja hana og Ssnorita Lol-
ita skildi að slíkt var aðeins
gert vegna þess að Don Diego
biðlaði til hennar. Hún hikaði
nokkra stund áður en hún
svaraði.
„Það væri gaman“, sagði
hún. „Mig langar að fara til
borgarinnar, það kemur aldrei
neinn hingað. En þá fara
menn að tala um Don Diego
og mig.
„Vitleysa!“ sagði Don Carl-
os reiðilega. „Hvað er eðli-
legra en við heimjsækjum
Vega fjölskylduna? Er okk-
ar ætt ekki næstum því eins
göfug og göfugri en f lestavaðr
ar?“
„En þetta er heimili Don
Diegos en fekki föður hans.
Samt — hann verður ekki
heima í nokkra daga og við
getum verið farin þegar hann
kemur“.
„Þá förum við“, sagði Don
Carlos ákveðinn. „Ég fer að
hitta bústjórann óg iskipa hon
um fyrir verkum.
Hann flýtti sér inn í hús-
ið og hringdi á bústjórann,
hann var mjög ánægður. Þeg
ar Senorita Lolita sæi glæsi-
leg húsgögnin í húsi .Don
Diego Vega, þá mundi hún
láta sig. Þegar hún sæi silk-
ið og satínið, fögur vegg-
teppin, húsmunina, sem lagð
ir voru gulli og dýrmætum
steinum, þegar hún skildi
að allt þetta gæti orðið henn-
ar og miklu meira til — Don
Carlos hélt að hann þekkti
konur.
Skömmu eftir siesta var
komið með carreta, sem dreg-
inn var af múlösnum og ek-
ið af Indíána. Don Catalina
og Lolita settust inn og Don
Carlos steig á bag bezta gæð-
ingnum og reið við hlið vagns
ins. Og þannig fóru þau nið-
ur að þjóðveginum og oftir
þjóðvieginum í áttina að Reina
de Los Angeles.
Þau mættu fólki, sem undr
aðist yfir þeirri sjón að sjá
Puliodo fjölskylduna á ferða-
lag'i, því állir vissu um ill ör-
lög þeirra og að þau fóru
aldrei neitt. Því var meira
að segja hvíslað að konúrn-
ar fylgdust ekki með tízk-
unni og þjónarnir fengju lít-
ið að borða, en væru aðeins
kyrrir vegna góðsemi.
En Dona Catalina og dótt-
ir hennar báru hátt höfuðið
og sama gerði Don Carlos,
þau heilsuðu þeim, sem þau
þekktu og riðu áfram.
Brátt komu þau að beygju,
og sáu borgina í fjarlægð —
torgið og kirkjuna með háa
krossinum og krána og vöru
geymslurnar og hús fína
fólksins, eins og Don Diego
og hans líka, og kofa inn-
fæddu mannanna og fátækl-
inganna.
Vagninn staðnæmdist fýr-
ir framan dyrnar á húsi Don
Diegos og 'þjónarnir þyrptust
út til að bjóða gestina veíi
komna, þeir breiddu teppi frá
vagninum að djrrunum til að
konurnar þyrftu ekki að stíga
í rykið. Don Carlos gekk inn
í húsið eftir að hann hafði
skipað að annast um hestinn
og múlasnana og að láta vagn
inn inn í hús. Þar hvíldust
þau og þjónn kom með vín
og mat.
Þau gengu síðan um húsið
og jafnvel Dona Catalina,
sem oft hafði komið á rík-
mannleg heimili, starði. Ann
að eins skraut hafði hún ald-
reið séð.
„Að hugsa sór, að dóttir
okkar þarf aðeins að segja
eitt orð til að eignast þetta
allt!“ stundi hún.
17
eftir
Johnston McCuiiey
Senorita Lolita sagði ekk-
ert, en henni datt í hug að það
væri ef til vill ekki sem verst
að giftast Don Ditego. Hún átti
í miklu stríði, hún Senorita
Lolita. Öðru megin var auð_
ur og há staða, öryggi og björt
framtíð foreldra hennar —
og líflaus maður fyrir eigin-
mann; 0g hinum megin var
rómantík og ást eins og hún
æskti sér. Hún vildi ekki
sleppa • því síðastnefnda fyrr
en öll von væri úti.
Don Carlos fór út og gekk
yfir torgið að kránni, þar sem
hann hitti nokkra eldri hefð-
armenn og talaði við þá, hann
'fann vel að enginn þeirra var
einlægur í kveðjum sínum.
Hann bjóst við að þeir væru
hræddir við að vera vingjarn
legir við hann, þar sem lands
stjórinn var svo mikið á móti
honum.
„Eruð þér hér í viðskipta-
erindum?“ spurði einn þeirra.
„Nei, ekki er svo, senor“,
svaraði Don Carlos og gladd_
ist, því þarna gat hann rétt
hlut sinn. „Hermennirnir eru
að elta Senor Zorro“.
„Það vitum við“.
„Það er ekki a ðvita nema
til bardaga eða róstra slái,
þvf nú hefur frétzt að S'enor
Zorro hafi með sér ræningja
og búgarður minn stendur
einn sér og liggur vel við ár-
ásum“.
„Ah! Og þess vegna komið
þér með fjölskyldu yðar hing
að til borgarinnar?“
„Mér hafði nú ekki komið
það til hugar, eri í morgun
fékk ég beiðni frá Don Diego
Vega um að koma með fjöi-
skyldu mína og dveljast í húsi
hans, þar eð hann hefur far-
ið til búgarðs síns og verður
þar um stund.“
Þeir sem heyrðu þetta litu
stórum augum á hann, en Don
Carlos lét sem hann sæi það
ekki og saup á víninu.
„Don Diego kom að heim_
sækja mig í gærmorgunn".
hélt hann áfram. „Við riíjuð
um upp gamlar endur minn-
ingar. Og Senor Zorro kom í
heimsókn á búgarð minn í
gærkveldi eins og þið hafið
sjálfsagt frétt og þegar Don
Diego frétti það kom hann
aftur. þar sem. hann var
hræddur um að eitthvað illt
hefði hent okkur“.
„Tvisvar á einum degi“
kallaði einri þeirra, sem á
hlýddu.
„Svo sagði ég, sienor“.
„Þér — það er að segja —
dóttir yðar er mjög falleg, er
ekki svo, Don Carlos Pulidos?
Og sautján ár — er ekki svo
— eða um það bil?“
„Átján, senor. Ég hygg hún
sé talin fögur“, viðurkenndi
Don Carlos.
Þeir, sem sátu umhverfis
hann litu hver á annan. Nú
myndi Pulido fj öldskyldunni
vegna vel á ný og þá gæti ver
ið að vinir hans vildu að
hann minntist sín og hugsaði
um þá, sem höfðu staðið með
honum.
Þeir þyrptust að honum og
vildu allt fyrir hama gera,
spurðu hann um uppskeruna,
hjarðiir hans og býflugur og
hvernig honum litist á olívu
uppskeruna í ár.
Don Carlos leit á þetta
eins og siálfsagðan hlut. Hann
þáði vínið, sem þeir keyptu
og keypti sjálfur vín og feiti
kráareigandinn þaut um til
að sæk.ja það, sem þeir æsktu
og reyndi að reikna saman í
huganum, hvað hann hefði
grætt í dag, en það var von-
laust verk.
Þegar Don Carlos fór af
kránni um sólsetur eltu nokkr
ir þeirra hann til dyra og tveir
áhrifamenn gengu með hon-
um að húsi Don Diegos. Ann_
ar þeirra bað Don Carlos að
líta' inn um kvöldið ásamt
konu sinni og Don Carlos
þáði boðið.
Dona Catalina hafði staðið
við gluggann og andlit henn-
ar ljómað , þegar hún tók á
á móti honum.
„Allt gengur vel“, sagði
hann. „Mér var tekið opnum
örmum. Og ég hef þáð boð um
heimsókn í kvöld“.
„En Lolita?“ mótmælti •
Dona Catalina.
„Hún verður auðvitað hér.
Er það ekki í lagi? Það eru
um það bil fimmtíu þjónar
■hér. Og ég hefi þegar þegið
boðið, vina mín“.
Það v.ar ekki hægt að hafna
slíku boði og málið var lagt
fyrir Lolitu. Hún mátti vera
í stofunni og lesa ljóðabók,
sem hún hafði fundið þar, og
svo gat hún farið til herberg
is síns. þegar hann syfjaði.
Þjónarnir myndu gæta henn-
ar og despenseroinn myndi
sjálfur líta eftir vellíðan henni
ar.
Senorita Lolita lagðist á
sófa með kvæðabókina í kjölt
unnf og hóf að lesa. Kvæðin
voru öl] um ástir og ástríð_
ur. Hún undraðist yfir að Don
Diego skyldi lesa slík ljóð
jafn daufgerður og hann virt-
ist ‘vera, en bókin bar það
með sér að hún var mikið lés-
in. Hún stökk úr sófanum og
gekk að bókahillu, sem var
við vegginn. Og undrun henn-
ar óx enn.
Bók eftir bók var um ástir,
bækur um hestamennsku,
bækur um skilmingar, bæk_
ur um mikla hermenn og hers
höfðingia voru þar eínnig.
Þessar bækur gátu ekki átt
við mann með skapferli Don
Diegos. Og svo datt henni í
hug að hann hefði ef til vill
gaman að þeim þó hann lifði
ekki því lífi, sem þær préd-
ikuðu. Don Diego var henni
ráðgáta hugsaði hún í hundr-
aðasta sinn og fór aftur að
lesa.
í því barði Ramon kapteinn
á útidyrnar.
13.
Desjvmseroinn flýtti sér að
opna.
„Mér finnst léitt að Doni
Diego er lekki heima, senor“,
sagði hann. „Hann fór til bú_
garðs síns“.
„Það veit ég vel. En er ekkj;
Don Carlos, kona hans og dótt
ir hér?“
„Don Carlos og kona hans
eru ekki heima í kvöld, sen-
or“.
„Senoritan —”.
„Er auðvitað heima“.
„Þá ætla ég að heilsa upp
á senorituna“, sagði Ramon
kapteinn.
„Senor! Afsakið en unga stúlk
an er ein.“
„Og er ég ekki boðlegur
gestur?“
„Það e): — það er ekki
rétt að hún taki á móti heim
sóknum, þegar duenna henn
ar er ekki viðstödd11.
„Hvað ert þú að skipt^
þér af mér?“ heimtaði Ramon
kapteinn. „Burt óþverrinn
þinn! Gerðu það, sem mér er
á móti skapi og ég skal hegna
þér. Ég veit ýmislegt um þig“.
Despenseroinn fölnaði við
þessi orð, því kapteinninn
sagði satt og gæti gert hon-
um ýmislegt til miska og jafn
vel látið setja hann í fang_
elsi. En hann vissi sarnt, hvað
honum bar.
„En, senor —“ mómælti
hann.
— Hver var pao. .,ua sagði 10 000?
Alþýðublaðið — 14. apríl 1959 JJ,