Alþýðublaðið - 23.08.1959, Blaðsíða 6

— Erðinú kríli, endurtók
sá fjögurra ára og skríkti.
— Við erum hættir að
veiða, sagði vpiðimaðurinn.
Við ætluðum heldur aldrei
neitt að veiða sérstaklega.
Við vorum bara að leika
okkur. Haldiði að maðyr
beiti ekki öðru en úldnum
saltfiski, ef maður ætlar sér
að veiða í alvörunni?
— í arvölunni, sagði sá
minnsti og skríkti.
Fyrr en varði var farið að gogga í stórar og failegaii- ýsur og þorska og steinbíta og
fleygja þeim á bryggjuna. Strákarnir horfðu með aðdáun á alla stóru fiskana og fóru
eins nærri og þeir komust.
Þeir héldu áfram að
þrátta við aðkomustrákana
og léku sér að því að færa
sönnur á, að þeir hefðu í
raun og veru alls ekki verið
að veiða, þótt þeir hefðu
verið að veiða.
Þegar hér var komið sögu
sást lítill trillubátur, sem
var að koma að landi. Hann
gáraði spegilsléttan sjávar
flötinn og var drekkhlað-
inn að því er virtist.
Strákarnir fengu nú nóg
að horfa á og fiskveiðideil
an var gleymd á auga-
bragði.
Báturinn lagðist að og
fyrr en varði var farið að
gogga í stórar og fallegar
ýsur og þorska og steinbíta
— og fleygja þeim upp á
bryggjuna. — Strákarnir
horfðu með aðdáun á stóru
fiskana og veiðimaðurinn
okkar, sem hélt á litla kola-
krílinu, sem hann hafði
veitt, var fljótur að fleygja
því langt út á sjó.
Strákarnir fóru eins ná-
lægt og þeir gátu til þess að
horfa á þessi ósköp og þeg-
ar fyrsta steinbítnum var
fleygt á land, sögðu þeir
allir í kór:
— Úhú!
í sama bili fannst mann-
inum, sem hafði veitt alla
Þeir sátu þöguiir og alvöru
gefnir 'yfir færunum sínum
og biðu og biðu, en urðu
ekki vaíir, — þrír snáðar,
sem við hittum niður á
Loftsbryggju í sólskini og
blíðskaparveðri síðastliðinn
föstudag.
ALDREI þessu vant var
sólskin og blíða siðastliðinn
föstudag og slíkt telst vissu
lega til stórtíðinda hér í bæ
— í sumar að minnsta kosti.
Þessar fáu stunchr reynir
hver sem vettlingi getur
valdið að bregða sér út and
artak — til þess að sleikja
sólskinið .meðan það er.
Við brugðum okkur því í
örlitla gönguferð um bæinn
í efnisleit, svo vonlaust sem
það hlýtur að teljast í þess-
um litla bæ, þar sem ekkert
gerist. Ekkert gerist? Það
er alls staðar eitthvað að
gerast, án þess að við tpk-
um eftir því og án þess að
það megi teljast blaðamatur
í eiginlegum skilningi.
Niður við Loftsbryggju
sátu þrír litlir snáðar og
voru að veiða' kola. Tveir
væri nær sanni, því að sá
þriðji var bara fjögurra ára
og varð að láta sér nægja að
horfa á. Þeir sátu þö^ulir og
horfðu beint niður í sjóiun,
biðu og biðu, án þess að
verða varir. Við hliðina á
þeim lá marið og, tætt flak.
— Hvað gerið þið við
þetta, spurðum við og bent-
um á flakið.
— Þetta, sagði arvnar og
var hheykslað:sr yfir fá-
kunnáttunni. Eftir stutta
stund byrjaði hann að hlæja
og svaraði:
■—Þetta er saltflskur, sem
við veiddum.
Nú hlógu þeir allir og só
minnsti líka.
— Veia slatdisk, sagði
hann og skríkti.
— Hvers vegna er hann
svona illa farinn? spurðum
við.
— Það er af því að við
notum hann fyrir beitu.
Fiskurinn étuy nefnilega
sjálfan sig — saltaðan,
sagði annar og nú hló hann
ekki, svo að við drógum þá
ályktun af því, að hann
segði satt.
Þeir sátu áfram þegjandi.
og biðu og biðu.
—1 Helvítis beinin að bíta
ekki á, sagði annar kröftug
lega, en í sama bili kipptist
hann við.
— Það er komínn einn! .
Það er kominn einn!
Fregnin barst um bryggj
una eins og eldur í sinu og
nokkrir fleiri strákar komu
hlaupandi.
Nú var beðið í spenningi,
meðan hinn fengsæli veiöi-
maður dró. eins og hann ætti
lífið ’að leysa. Hann beit á
vörina og vafði upp færið
alvarlegur á svipinn. Loks
birtist veiðin og þá dofnaði
neldur yfir honum. Þetía
var örlítill kolaskratti, sem
hann hafðúvejtt.
— Haldiði að það sé nf>
kríli, sögðu aðkomustrák-
arnir og hlógu hvellt og
íengi.
stóru fiskana, strákarnir
gerast helzt til nærgöngul-
ir:
— Snautiði burtu, hreytti
hann út úr sér. — Annars
gogga ég í rassinn á ykkur!
Strákarnir létu ekki segja
sér ^að tvisvar og þutu hver
um annan þveran.
Veiðimennirnir okkar á-
samt þeim minnsta, sem var
bara fjögurra ára, stönzuðu
spölkorn frá bátnum og
sendu manninum tóninn:
•— Við getum líka veitt
svona stóra fiski, bara .ef
við viljum, sagði annar.
— Goggaðu bara í rassinn
á sjálfum þér, sagði hinn.
■— í jassinn á er, sagði sá
minnsti og skríkti.
— í arvölunni, sagði sá minnsti og skríkti.
bara fjögurra ára og varð að láta sér nægja a
FANGAR
FRUMSKÓGARINS
í SUÐURHLUTA Kyrra-
hafsins liggur eyjaklasi,
sem var uppgötvaður af
Spánverjum árið 1606.
Frakkar og Englendingar
hafa síðan stofnað nýlendu
þarna, en á sumar eyjar
klasans hefur aldrei nokk-
ur hvítur maður
Öldurnar brjótas
um klettunum
skrækir hinna ,
fugla, sem byggjs
mm
0 23. ágúst 1959 — Alþýðublaðið